ชายแก่วัยเลย 60 คนหนึ่งคุยกับลูกชายที่เพิ่งกลับมาเยี่ยม หลังจากแต่งงานและย้ายครอบครัวออกไปไม่กี่ปี

ชายแก่…แจ๊ค (ชื่อลูกชาย) นั่นอะไรลูก เห็นลางๆ

แจ๊ค…อ๋อ วัวแหนะพ่อ

… ผ่านไป 2-3 นาที …
ชายแก่…แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค…วัว ตัวเดิมนั่นแหละพ่อ ยังไม่ไปไหนเลย

… ผ่านไปอีก 2-3 นาที …
ชายแก่…แจ๊ค นั่นอะไรอีกละลูก
แจ๊ค…(เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด) วัวพ่อวัว วัวตัวเดิมที่เพิ่งถามนั่นแหละ

… เวลาผ่านไปอีก 2-3 นาที …
ชายแก่…แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค…เอ๊ะพ่อนี่ยังไงนะ ถามซ้ำๆซาก ผมจะบอกครั้งสุดท้ายแล้วนะว่าวัว

… ผ่านไปอีก 2-3 นาที …
ชายแก่…แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค…โอ๊ย ! พ่อเลอะเลือนแล้ว คุยไม่รู้เรื่อง ผมไม่คุยกับพ่อแล้ว

… แล้วแจ๊คก็ผละจากพ่อไปอย่างอารมณ์เสียเป็นที่สุด …

     

… เวลาผ่านไป จวบจนตอนเย็น ได้เวลาอาหารค่ำ เมื่อไม่เห็นผู้เป็นพ่อลงมา แจ๊คจึงเดินไปตามที่ห้อง ณ ที่นั้น เขาได้พบชายแก่คนนั้นนั่งเหม่อลอย ข้างๆมีไดอะรี่เก่าๆเล่มหนึ่งที่เพิ่งเขียนบันทึกในวันนี้เสร็จ

แจ๊คถือวิสาสะเข้าไป อ่าน ความว่า…

      “ครั้ง หนึ่งเมื่อ 30 ปีมาแล้ว เรามีลูกชายคนหนึ่งที่เรารักมาก เราตั้งชื่อเค้าเองว่า…แจ๊ค ในวันที่อากาศแจ่มใสวันหนึ่ง ตอนนั้น แจ๊คกำลังพูดได้เก่งทีเดียว เราพาเค้าไปนั่งที่สวนหลังบ้าน

     พอดีมีวัวผ่านมา… แจ๊คถามเราว่า พ่อ นั่นอะไร…วัวไงลูก เราตอบ

เวลาผ่านไปอีกไม่ถึง 1 นาที แจ๊คก็ถามคำถามเดิมเราอีก เราก็ตอบเช่นเดิมอีก เป็นอย่างนี้อยู่ถึง 25 ครั้ง…

      เราไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเลยที่จะ ตอบคำถามเดิมๆเหล่านั้น เรา กลับรู้สึกดีใจอย่างที่สุดที่ลูกสนใจเราอย่างไม่เบื่อหน่าย….

      แต่ ในวันนี้ ณ ที่แห่งเดิม คน 2 คน ที่เคยถามคำถามเดียวกัน หากแต่ว่าเราเป็นฝ่ายถาม แจ๊คเป็นคนตอบ… เพียง 5 ครั้งเท่านั้น ลูกก็ตวาดเรา หาว่าเราเลอะเลือน รังเกียจแม้แต่จะคุยกับเรา ต่อไป

ขอบคุณสกิดดอมคอม

 


From: //variety.teenee.com/foodforbrain/19707.html