Somersault หารักในเมืองพลิกคว่ำ

(โปรดระวังมีการเปิดเผยเนื้อเรื่องของหนัง)

ตีลังกา หรือ พลิกคว่ำ คือชื่อของหนัง ซึ่งหากจะพออนุมานหาความหมายจากตัวเนื้อเรื่องซึ่งไม่ได้มีคำพูดใดๆ สื่อความหมายนี้ออกมาชัดเจน ก็คงสื่อออกมาได้สองส่วนด้วยกัน นั่นคือสภาพจิตใจของตัวละครหลักในเรื่อง และเมืองที่พวกเขาอาศัย นี่จัดเป็นผลงานเรื่องแรกของ เคท ชอร์ตแลนด์ ผู้กำกับหญิงจากออสเตรเลีย ที่นำเสนองานที่เน้นสื่อสารทางด้านภาพ และการถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกที่ดูน้อยนิด แต่ส่งผลกระทบหนักๆ ได้อย่างน่าพึงพอใจ

ไฮดี้(แอบบี้ คอร์นิช) เด็กสาววัย 16 หน้าตาสะสวย พอๆ กับความจิตป่วยรวมกัน เรื่องไม่ได้เล่าเรื่องแต่หนหลังของเธอ รู้ก็เพียงแค่ว่าเราเห็นชีวิตครอบครัวเธอเพียงคืนเดียว กับเช้าอีกวันหนึ่ง มีแม่(โอลิเวีย พิโจต์) ซึ่งดูเป็นสาวสมัยใหม่ คบกับแฟนหนุ่มท่าทางห้าวๆ มีรอยสักเต็มตัว พอแม่ออกไปทำงาน ไฮดี้ก็ไปขอจับรอยสักที่หน้าอก จากนั้นเธอกับแฟนของแม่ก็นัวเนียกันจนทำท่าจะเลยเถิด แต่แม่จับได้ก่อน แล้วเธอก็จากบ้านที่แคนเบอร์ร่าไปยัง จินดาไบน์ เมืองท่องเที่ยวของออสเตรเลีย

ที่นี่ดูเหมือนจะบ่งบอกชัดเจนว่าเธอก็เป็นหญิงสาวใจแตกคนหนึ่งในวัยอยากลอง เพราะเมื่อมาถึงไฮดี้ก็โทรศัพท์หาชายคนหนึ่งที่น่าจะบ่งบอกว่าเคยมีอะไรกันครั้งหนึ่ง แต่ก็ถูกปฏิเสธอย่างไร้ไมตรี ว่าแล้วคืนนั้นเธอก็จบด้วยการไปนอนกับคนที่เพิ่งเจอในผับแห่งหนึ่ง

ตื่นเช้ามาเธอแทบจะไร้เงินจนต้องลองหางานในร้านขายเสื้อผ้า แต่ก็ดูเหมือนจะถูกมองว่ามาเสนอตัวแทนเงิน นั่งพักได้ไม่นานก็เหมือนกับว่าจะมีชายวัยกลางคนในรถยนต์ตรงหน้าที่จ้องเธอราวกับเป็นลูกกวางน้อยที่รอถูกขย้ำ โชคร้ายมากกว่าโชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเธอไปเจอชายหนุ่มที่มองเธอตั้งแต่เมื่อคืน เขามีชื่อว่าโจ (แซม เวิร์ทธิงตัน)



“เมืองนี้น่าอยู่นะ” ไฮดี้เริ่มหาบางอย่างมาพูด
“มันก็แค่เมืองท่องเที่ยวห่วยๆ “ โจตอบอย่างเย้ยหยัน

ประโยคสนทนาของพวกเขาบ่งบอกให้รู้ว่าขณะที่เธอกำลังเปล่าเปลี่ยวในเมืองที่เธอไม่รู้จักใคร แต่โจ ที่อยู่เมืองนี้ดูมีเพื่อนฝูงมากมายกลับรู้สึกไม่ต่างกันสักเท่าไหร่

คืนนั้นจบลงด้วยการร่วมรักกันของคนทั้งคู่ ไฮดี้ได้รู้จักกับ ไอรีน(ไลเนตต์ เคอร์แรน) หญิงกลางคนที่เป็นเจ้าของโรงแรมเล็กๆ แห่งนั้น เธออยู่ตัวคนเดียว และใจดีพอจะหางานให้หญิงสาวคนหนึ่งช่วยดูแลอะไรเล็กๆ น้อยๆ และยกห้องของลูกชายที่หายไปให้ ส่วน…หนังเปิดเผยให้เราเห็นว่าเขาอยู่ในครอบครัวที่ฐานะร่ำรวย ทำงานช่วยบ้านที่เป็นฟาร์มปศุสัตว์ขนาดใหญ่ เขาเองแม้จะหายไปจากชีวิตเธอได้พักหนึ่ง แต่ก็ไม่นานนักเขามาเจอไฮดี้ในร้านมินิมาร์ทที่เธอได้งานมาอย่างง่ายๆ เพราะพนักงานอย่าง เบียนก้า(ฮอลลี่ แอนดรว์) ใจดียอมให้เธอไปสมัครทำงานที่นี่ ว่าแล้วทั้งคู่ก็ไปมาหาสู่กันอีกครั้ง มีเซ็กส์ และคบกันอย่างเปิดเผยมากขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นที่ครหาแก่ลูกพี่ลูกน้องสังคมไฮโซของเขา แต่…มีหรือที่จะไปแคร์อะไรนัก ถึงตอนนี้ดูเหมือนไฮดี้จะโชคดีเหลือเกิน ราวกับเธอเดินทางมาถึงเมืองแห่งเทพนิยายอย่างไรก็อย่างนั้น ได้เจอกับเจ้าชาย และคนคอยช่วยเหลือสารพัด

ภายนอกที่ดูเหมือนเหลวแหลก แต่ไฮดี้ก็เป็นเด็กสาวช่างฝันคนหนึ่ง เธอซื้อถุงมือสีแดงมาปรบมือร้องรำทำเพลงสนุกสนานทั้งที่ตอนแรกยังแทบจะไม่มีเงินจ่ายค่าห้อง เมื่อเริ่มทำงานก็สนุกสนานกับการได้ซื้อ และกินเหมือนกับเด็กที่เพิ่งได้ลิ้มรสขนมหวาน แถมยังแอบฝันเล็กๆ โดยการมีสมุดบันทึกติดภาพตัดแปะประกอบคำบรรยายเก๋ๆ แถมตั้งราคาให้เสร็จสรรพอีกต่างหาก

บ่อยครั้งที่หนังมีงานภาพที่ให้สีสันแปลกตาออกไปราวกับไม่ใช่ความจริง เหมือนที่ไฮดี้มักมองเมืองๆ นี้ผ่านสีสัน และมุมต่างๆ เมื่อรวมกับการกระทำมากมาย ก็ราวกับเธอจะทดแทน มองหาความสุขที่เธอยังไม่เจอแม้จะเอาตัวเข้าแลก นับตั้งแต่วันที่เธอจากแม่มา ด้วยใบหน้าที่ดูสดใสยิ้มแย้ม ไฮดี้ก็ไม่อาจเปิดเผยความจริงถึงสาเหตุที่เธอต้องระหกระเหินอยู่ในเมืองนี้ ด้วยหวังว่าคำโกหกแต่ละครั้งก็ยังช่วยเธอใช้ชีวิตต่อไปได้เรื่อยๆ …แต่โลกที่เธออยู่ก็ยังเป็นความจริงวันยังค่ำ

เรามักเห็นโจในสภาพตรงข้ามกับไฮดี้ จากท่าทีจริงจัง เอาการเอางาน แต่เขาก็ไม่ได้มองเธอต่างจากคนอื่น แม้เขาจะมีฐานะ เป็นที่ยำเกรงของผู้ชายในเมือง แต่ชีวิตกลับเปลี่ยวเหงา ไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่ แม้จะเรียกร้องอย่างเปิดเผย เขาเฝ้าฝันถึงชีวิตและความรักที่สมบูรณ์พร้อม ไฮดี้เองก็เป็นเพียงสิ่งที่เขาพยายามจะค้นหา หลังจากที่ไม่พบในเมืองนี้ เหมือนกับที่ไฮดี้เองก็ไม่เจอ มันคือ…ความรัก

ราวกับผู้คนในเมืองนี้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสภาพที่เป็นอยู่ มีเพียงคนสามคนที่ยังเฝ้าคอยหาบางสิ่งที่หายไป หญิงต่างวัยสองคนที่ชื่อโบราณเหมือนกับอย่าง ไฮดี้ที่ออกจากบ้านมาเผชิญชีวิต ไอรีนที่รอคอยลูกชายให้กลับมาหาอีกครั้ง และ…ชายหนุ่มที่มีกลิ่นกายเดียวกับไฮดี้

ลำพังเพียงแค่เมืองท่องเที่ยวซึ่งผู้คนเพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ท่ามกลางหิมะ และอากาศอันหนาวเย็น เหมือนที่ยามเช้าโจจะต้องราดน้ำร้อนชะโลมหน้ารถละลายหิมะที่เกาะอยู่ ก็เพียงพอทำให้มันสมกับเป็นเมืองที่ชวนหนาวเหน็บเข้าไปจับในใจเหมือนกับที่ตัวละครในเรื่องเผชิญ

วันหนึ่งไฮดี้ได้พบกับ น้องชายของเบียนก้าและครอบครัวที่ดูอบอุ่นราวกับชีวิตที่เธอใฝ่ฝัน แต่เบียนก้าเล่าว่าเด็กคนนี้เป็นโรคผิดปรกติบางอย่างที่จะแสดงอารมณ์ทางใบหน้าตรงกับสิ่งที่เขารู้สึกเท่านั้น น่าเศร้าก็คือเราแทบไม่เห็นเขายิ้ม และไม่สามารถตอบการ์ดทายคำศัพท์จากใบหน้าที่มีคำเฉลยว่า “Happy” ได้ จากนั้นไฮดี้ก็พบว่าอุดมคติที่อยู่ตรงหน้านั้นหาได้เป็นเธอมองแต่ภายนอกไม่

ก่อนที่ต่อมาเธอจะยังพบว่าเคยมีเมืองเก่าแต่เดิมตั้งอยู่ที่นี่ แต่ปัจจุบันมันได้ถูกฝังจมอยู่ในแม่น้ำไปเสียแล้ว ซึ่งนั่นก็อาจจะหมายความถึง “ชีวิต หรือสิ่งที่หล่อเลี้ยงมันอย่าความรัก” ของผู้คนที่นี่ได้ตายหายไปพร้อมกับเมืองที่จมนั้นเช่นกัน มันกลายเป็นเมืองที่ชีวิตถูกพลิกกลับให้กลายเป็นไร้ชีวิตไปเสียแล้ว

เมื่อโลกไม่ใช่เทพนิยาย มันก็ลงโทษเราหลังพ้นผ่านความสุขได้อย่างฉับพลัน ไฮดี้ก็ต้องพบกับความเจ็บปวดเพราะการหลีกหนีความจริงของตัวเอง เมื่อเธอลืมความทุกข์จากถุงมือสีแดง เธอก็ต้องสำลักความสุขเหล่านั้นอย่างทรมานด้วยพริกที่สีแดงเหมือนกัน พร้อมๆ กับการโกหกที่ส่งผลเลวร้ายแก่ตัวเธอเอง เช่นเดียวกับโจที่ยิ่งปิดบังความรู้สึกเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บปวด และพบว่าคนที่เชื่อมั่นอย่างเขาเองก็ไม่อาจเข้าใจตนเองมากขึ้นเท่านั้น

หนังจบลงด้วยการให้ตัวละครทั้งสามต่างยอมรับความจริงซึ่งแสนเจ็บปวด แต่อย่างน้อยหลังจากไฮดี้ และโจที่ผ่านการมีเซ็กส์ พบปะ พูดคุยกันมาตลอดทั้งเรื่องโดยมองไม่เห็นสิ่งที่ต่างเฝ้าตามหาเลย พวกเขาก็ได้เริ่มมองเห็นเค้าลางของความรักสักที บางครั้งมันก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆ แต่เรากลับเลือกมองข้าม ละเลยความง่ายที่อยู่ตรงหน้านั้นไป…ซึ่งนับเป็นประสบการณ์ล้ำค่ายิ่งกว่าภาพใดๆ ที่ไฮดี้ได้เคยบันทึก


ภาพสุดท้ายของหนัง ไฮดี้เปิดกระจกขณะนั่งรถ โบกมือรับสายลมแห่งการเปลี่ยนแปลง รับความภิรมย์แห่งชีวิตและธรรมชาติ…ที่เป็นจริง



เว๊บไซต์ภาพยนตร์ Somersault

Create Date : 15 สิงหาคม 2548		9 comments
Last Update : 29 เมษายน 2549 21:59:01 น.
Counter : 1181 Pageviews.
Share Tweet