Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๗ ระเบิดลูกใหม่

ตอนที่ ๗ ระเบิดลูกใหม่

ธงไชยยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าบ้านก่อนเพ่งสายตาไปยังร่างเปรียวระหงดูคุ้นตาที่กำลังเดินลากกระเป๋าผ่านประตูรั้วเข้ามา

“แหลมไปดูซิว่าใครมา”

ชายหนุ่มหันไปสั่งลูกน้องหนึ่งในสี่ที่นั่งเล่นอยู่ข้างๆ พอสิ้นคำสั่งของลูกพี่ทุกสายตาจึงเบนไปยังหน้าบ้าน

“แม่เจ้าโว้ย!...นั่นนางแมวป่าหลุดมาจากแมกกาซีนเล่มไหนวะนั่น”

ชายคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับสูดปากเบาๆ

“ฉันว่านั่นมันนางแมวยั่วสวาทล่ะไม่ว่า...อู้ฮู...ดูท่าย่างเดินแม่เสียก่อน...บาดใจชะมัด”

ชายอีกคนจุ๊ปากแล้วลูบคางไปมาเมื่อเห็น เรือนร่างสูงโปร่ง...ระหง...เรือนผมเป็นสีทองดัดหยิกฟู...แต่ทว่าดูเซ็กซี่เย้ายวน...

ดวงตาทุกคู่จ้องมองหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาตาเขม็ง ก่อนจะไล่สายตาสำรวจเธอตั้งแต่ศีรษะลงไปเรื่อยๆ มีเสียงกลืนน้ำลายและเสียงจิ๊ปากดังขึ้นติดๆ กันเมื่อสายตาหื่นกระหายจ้องเอวคอดภายใต้เสื้อกล้ามรัดรูปสีเงิน ไล่ไปตามสะโพกกลมกลึงผ่านกางเกงขาสั้นยาวแค่คืบ มีเสียงครางดังอยู่ในลำคอของแต่ละคนเมื่อเห็นเรียวขาเปรียวยาวขาวสะอาดโผล่อวดความนวลเนียน เดินนวยนาดใกล้เข้ามาทุกที

“เฮ้ย!...ไอ้เต้ยแกว่าหน้าแม่นั่นดูคุ้นๆ ไหม”

ชายคนหนึ่งหันไปสะกิดเพื่อนเมื่อเริ่มมองเห็นดวงหน้าของเธอชัดขึ้น

“เอ...ฉันก็ว่าคลับคล้ายคลับคลานะ...แต่ว่าก็ว่าเถอะเซ็กซี่บรรลัยเลยว่ะ...พี่ธงเอาไงดี”

ชายหนุ่มหน้าตาอ่อนกว่าใครเพื่อนหันไปถามลูกพี่

“อืม...เธอดูคุ้นหน้า...อ๋อ...นึกออกแล้วนั่นคุณโรส...”

ธงไชยพูดพร้อมกับทำท่าครุ่นคิดขณะสอดส่ายสายตาจ้องดวงหน้าเรียวละมุนภายใต้เครื่องสำอางสีจัดจ้านอย่างสงสัย ก่อนจะร้องอ๋อเมื่อสมองส่งคำตอบมาให้

“ไม่น่าใช่นะพี่ธงเพราะคุณโรสไปกับนายไม่ใช่เหรอ”

“ถูกของได้รงค์มันนะพี่ธง...คุณโรสเธอจะสวยหวานท่าทางก็นุ่มนิ่ม แต่ดูนางแมวป่านั่นสิถึงจะสวยเฉี่ยวแต่ก็เปรี้ยวยังกับมะดันผสมน้ำส้มสายชูแน่ะ...”

ชายหนุ่มอีกคนแสดงความคิดเห็นบ้าง

“แต่หน้าตาเหมือนคุณโรสชัดๆ เลยนะนั่น...เฮ้ย!...หรือว่าเฮียชัยแกมีลูกสาวฝาแฝดฮึ...”

เสียงของใครคนหนึ่งที่โพล่งออกมาหยุดทุกคำถามที่กำลังถูกหยิบยกขึ้นมาพร้อมๆ กับทุกสายตาหันไปมองสตรีนางนั้นอีกครั้ง แต่ก่อนที่ใครจะทันตอบคำถามหรือโต้แย้งเสียงแหวลั่นของสตรีปริศนาก็ดังขึ้น

“พวกนายตาบอดเรอะไม่เห็นหรือไงว่าฉันลากกระเป๋าเข้ามา”

พอเสียงสวรรค์ดังขึ้นบรรดาชายหนุ่มถึงกับหันไปมองหน้ากันเลิกลั่ก

“อ้าว...มายกกระเป๋าสิยะยืนทื่ออยู่ไปได้...แล้วคุณแม่อยู่ไหน...นี่นายมายกกระเป๋าฉันเข้าบ้านด้วย”
ดวงตากลมโตกวาดมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ทีแล้วชี้นิ้วสั่งชายหนุ่มหน้าตาอ่อนกว่าใครพวกก่อนจะทิ้งกระเป๋าเชิดหน้าเดินฉับๆ ผ่านหน้าคนที่ยืนอ้าปากค้างเข้าบ้านไปโดยไม่คิดใส่ใจกับท่าทางเปรี้ยวปากของคนที่กำลังจ้องเธอราวกับเป็นวิสกี้ชั้นดี

“เอากับแม่สิ...ชี้นิ้วแล้วสะบัดก้นไปโน่นแล้ว...อู้ฮู...ดูบั้นท้ายแม่สิเห็นแล้วอยากตะกายชะมัด”

ชายหนุ่มร่างใหญ่พึมพำแล้วสูดปากอย่างถูกอกถูกใจ

“เอาไงดีพี่ธง”

เมื่อสตรีปริศนาเปิดฉากทักทายด้วยการจิกใช้แบบไม่ดูตาม้าตาเรือ บรรดาบอดี้การ์ดหน้าเข้มทั้งหลายถึงกับทำตัวไม่ถูก

“ไอ้แหลมเอ็งไปยกกระเป๋าให้คุณมะดันเธอหน่อยสิ”

เสียงแนวร่วมหนึ่งในสี่เอ่ยพร้อมกับหันไปสะกิดบอกเพื่อน

“เฮ้ย! เมื่อกี้แม่มะดันชี้บอกเอ็งไม่ใช่เรอะได้เต้ย”

คนถูกสะกิดโยนภาระคืนกลับไป

“ไอ้วัตเอ็งกับไอ้รงค์ประจำอยู่หน้าบ้านส่วนเต้ยกับแหลมเข้าไปข้างในกับพี่....ทำไมไม่มีใครบอกเราวะว่าคุณโรสมีฝาแฝดด้วย...แถมเป็นแฝดคนละรสชาติอีกต่างหาก...ไม่อยากจะเชื่อเลย”

ธงไชยบอกพร้อมกับถอนหายใจออกมา

รสิตาชะงักขาที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดขณะกวาดตามองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าบ้านทั้งหลังดูเงียบเชียบจนผิดสังเกต

“คุณแม่...โรส...พี่รัช...มีใครอยู่มั๊ย...”

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเงียบจนน่าสงสัยหญิงสาวจึงตะโกนเรียกแล้วหันไปมองรอบๆ

“คุณลิลลี่!...คุณลิลลี่จริงๆ ด้วย”

รสิตาหันไปทางต้นเสียงแล้วฉีกยิ้มเมื่อเห็นคนรับใช้เดินหน้าตื่นเข้ามา

“อ้าวแก้ว...คนอื่นๆ ไปไหนหมด”

รสิตาถามพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ เมื่อเห็นสายตาหลุกหลิกราวกับกำลังหวาดกลัวอะไรสักอย่างของคนรับใช้

คุณลิลลี่...เข้ามาได้ยังไงคะ...”

แม่บ้านร่างอวบกวาดตามองไปรอบๆ แล้วนิ่วหน้าเมื่อเห็นนายสาวเดินเข้ามาโดยไม่ถูกสกัด

“ลี่ก็เดินเข้ามาน่ะสิถามแปลกๆ”

“คุณไม่เห็นพวกนั้นเหรอคะ แต่ยังไงก็ช่างหนีก่อนเถอะค่ะ...”

แก้วรีบเดินเข้าไปดึงแขนของนายสาวแล้วกระซิบบอกน้ำเสียงสั่นเทา

“หนี!...อะไรคือหนี...แล้วคนอื่นๆ ไปไหนกันหมด”

รสิตาขืนตัวแล้วหันไปมองรอบๆ

“พวกมันมานั่นแล้ว...ไม่ทันแล้ว...คุณลิลลี่เราจะทำยังไงกันดี”

“หมายความว่ายังไงแก้ว...ใครมา...แล้วเธอเป็นอะไรไปทำไมถึงได้ตัวสั่นแบบนี้”

“นั่นพวกนั้น...คุณลิลลี่พวกมันไม่ใช่คนดี”

แม่บ้านร่างท้วมชี้มืออันสั่นระริกไปยังชายฉกรรจ์สามคนที่กำลังเดินตรงดิ่งเข้ามา

“นั้นไม่ใช่คนของเราเหรอ...คุณพระ! แล้วพวกมันเป็นใคร”

ร่างเปรียวบางหมุนไปเผชิญหน้ากับกลุ่มคนที่เดินตรงเข้ามา เมื่อเห็นว่าไม่ได้การสมองจึงสั่งให้เธอทำอะไรสักอย่างเพื่อป้องกันตัว รสิตาจ้องชายแปลกหน้าที่เดินเข้าประตูมาด้วยประกายตาแข็งกร้าวก่อนจะพุ่งไปที่แจกันใบเขื่องแล้วยกทุ่มใส่คนทั้งสามก่อนจะถลันขึ้นบันไดตรงไปยังห้องทำงานของบิดา

เพล้ง!!

แจกันที่ตกลงกระแทกพื้นกระเบื้องและแตกออกเป็นเสี่ยงๆ หยุดเท้าของคนทั้งสามให้ชะงักงันอยู่แค่หน้าประตู

“บรรลัยแล้วสิพี่ชาติ...แม่มะดันเริ่มสำแดงเดชเข้าแล้ว”

เต้ยจ้องหายนะที่อยู่ห่างไปไม่ถึงคืบด้วยประกายตาหวาดหวั่นก่อนจะหันไปมองแม่บ้านร่างท้วมที่ยืนหน้าซีดปากสั่นอยู่ข้างบันได

ธงชัยยกมือขึ้นเท้าสะเอวมองแจกันที่เกลื่อนกระจายตรงแล้วใช้เท้าเขี่ยเศษเซรามิกอย่างใช้ความคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเบนสายตาไปทางแม่บ้านแล้วออกคำสั่ง

“แหลมไปลากแม่นั่นมา”

“ถอยออกไป...”

เสียงที่ตวาดจากชั้นสองหยุดเท้าของคนชื่อแหลมให้หยุดอยู่ที่เดิมชั่วขณะก่อนจะเริ่มขยับอีกครั้ง

เปรี้ยง!! เพล้ง!!

แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันก้าวขาเสียงกระสุนนัดหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมๆ กับกระจกตู้โชว์ร่วงกราวลงพื้น

“เฮ้ย!!...”

พอหญิงสาวส่งคำเตือนครั้งที่สองเป็นกระสุนโดยไม่บอกล่วงหน้าบรรดาชายหน้าเข้มทั้งหลายถึงกับกระโดดไปคนละทิศละทาง

“แก้ว...คุณแม่กับคนอื่นๆ อยู่ที่ไหนแล้วคนพวกนั้นมันเป็นใคร”

รสิตาตะโกนถามคนรับใช้แต่สายตายังจับจ้องเป้าหมายไม่วางตา

ธงชัยที่แอบอยู่ข้างเสาถึงกับกลืนน้ำลายดังเอือก!...เมื่อนางแมวป่าแสนเซ็กซี่เปลี่ยนเป็นนางเสือในชั่วพริบตา...ใบหน้าเข้มดุเหลือบมองอาวุธในมือของหญิงสาวแล้วพ่นลมหายใจออกมา...ให้ตายแม่คุณเล่น M16 เลยเหรอนั่น...
“เอาไงพี่ธง”

เต้ยหันไปถามลูกพี่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกพอกันเมื่อเห็นอาวุธสงครามในมือของอีกฝ่าย

“แม่มะดันของเอ็งท่าจะเป็นลูกสาวเฮียชัยตัวจริง...ลองส่องพวกเราด้วยอาวุธหนักขนาดนั้นมันคงไม่หมูเหมือนคุณโรสแล้วล่ะ...”

ธงไชยบอกพร้อมกับยกมือขึ้นปรามชายหนุ่มอีกสองคนที่กำลังวิ่งตรงเข้ามา

“พวกแกเป็นใคร?...เข้ามาทำอะไรในบ้านฉัน...”

เต้ยค่อยๆ โผล่หน้าออกไปแล้วผลุบลงใหม่เมื่อเห็นร่างเปรียวบางยืนจังก้าในท่าที่บอกได้คำเดียวว่า...ถ้าพูดผิดหูแม่มะดันเมื่อไรลมหายใจดูท่าจะหลุดลอย

“เอาไงดีพี่...ยิงเลยไหม”

แหลมที่ซุกตัวอยู่หลังโซฟาชะโงกหน้าไปถามลูกพี่

“เอ็งอยากโดนนายกระทืบเรอะไอ้แหลม คุณอลันกำชับนักกำชับหนาว่าห้ามทำให้ใครได้เลือด...ยิงแม่ไปเดี๋ยวได้บรรลัยกันหมดเราคงต้องเจรจา”

ธงไชยแค่นเสียงบอกก่อนจะพึมพำอย่างหมดทางเลือก

“คุณโรสครับ...”

เพราะไม่รู้จักชื่อของหญิงสาวธงไชยจึงลองเรียกออกไปมั่วๆ

“ฉันชื่อลิลลี่...”

เสียงก้องกังวานที่ตวาดกลับมาทำเอาแต่ละคนหันไปสบตากัน

“พวกเราแค่มาดูแลครอบครัวคุณ...”

“ไม่จริงค่ะคุณลิลลี่...คนพวกนั้นจับตัวคุณโรสกับลุงเจตน์ไป...แล้วให้ไอ้เวรตะไลห้าคนนั่นมันเฝ้าพวกเราไว้...คุณผู้หญิงถูกพวกมันฉีดยาอะไรก็ไม่รู้จนเหม่อลอยตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล...ส่วนคุณรัชไปทำงานแต่ถูกคนของมันประกบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงค่ะ”

คำแก้ตัวของธงไชยถูกสกัดด้วยคำให้การของพยานปากเอก

“แล้วพวกมันเป็นใครรู้ไหม”

“ไม่ทราบค่ะ...วันนั้นพวกมันบุกเข้ามาตอนหัวค่ำ...แก้วจำได้แค่นั้น”

รสิตาพยักหน้ารับรู้แต่สายตายังจับจ้องเป้าหมายเขม็ง

“แล้วคนของเราล่ะไปไหนหมด...ทำไมถึงปล่อยพวกนั้นให้เข้ามายุ่มย่ามได้”

“ไปกับคุณท่านหมดค่ะ ตอนนี้เหลือแค่พี่โย่งกับพี่ยักษ์แต่ถูกพวกมันขังไว้หลังบ้าน ส่วนแก้วพวกมันไม่ได้ขังเพราะต้องดูแลเรื่องอาหารการกิน...”

“พวกมันไว้ใจให้ทำอาหารแล้วทำไมไม่รู้จักใส่ยาพิษในข้าวแล้วเอาให้มันกิน”

“โธ่! คุณลิลลี่แก้วกลัวติดคุกนะคะ...อีกอย่างพวกนั้นฉลาดจะตายก่อนจะกินพวกมันให้แก้วชิมก่อนทุกครั้งขืนใส่ยาพิษไปแก้วก็ตายก่อนสิคะ”

รสิตาเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นชัดว่าอีกฝ่ายไม่ได้ชะล่าใจอย่างที่คิด

“พวกแกเป็นใคร?...แล้วจับน้องฉันไปไหน...”

หญิงสาวตะโกนถามพร้อมกับกระชับอาวุธในมือ

“เจ้านายผมแค่พาเธอไปหาคุณพ่อของคุณ...คุณโรสปลอดภัยครับ”

ธงไชยตอบกลับไปทันควัน

“พวกแกทำอะไรแม่ฉัน...และพี่ชายของฉันด้วย...”

“คุณกัญญากำลังอยู่ในความดูแลของแพทย์...พวกเราไม่ได้ทำอันตรายใคร ส่วนคุณรัชพลพวกเราแค่ควบคุมตัวไว้เท่านั้น...”

“พวกแกต้องการอะไร?...”

“เจ้านายแค่ต้องการของที่พ่อคุณยักยอกไปก็เท่านั้น”

“ของอะไร....”

“เอ่อ...ผมไม่ทราบ”

“บอกมาดีกว่าเพราะไม่งั้นฉันจะถล่มพวกแกจนนับรูกระสุนไม่หวาดไม่ไหวเลยล่ะ”

รสิตาตะคอกเสียงข่มขู่

“ถ้าคุณรู้เบื้องหลังของคุณพ่อก็คงเข้าใจว่าของที่พวกเราต้องการมันคืออะไร”

พอได้ยินคำตอบรสิตาจึงถอนใจออกมาเบาๆ เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร

ธงไชยลอบมองคนที่กำลังชี้ชะตาของพวกตน พอเห็นใบหน้านิ่งเฉยของอีกฝ่ายชายหนุ่มจึงนิ่วหน้าอย่างใช้ความคิด แม้จะรู้ว่าเด่นชัยไม่เคยเปิดเผยงานอีกด้านให้ลูกเมียทราบเพราะต้องการกันคนในครอบครัวไม่ให้พัวพันกับสิ่งผิดกฎหมาย แต่เท่าที่เห็นจากสีหน้าและท่าทางของผู้หญิงตรงหน้าเขาเชื่อว่าเธอต้องรู้อะไรบ้าง

“คุณทราบใช่ไหมว่าพ่อคุณทำอะไรอยู่”

รสิตาเม้มปากแน่นแล้วเชิดหน้าขึ้นด้วยท่าทีที่แสดงชัดว่าไม่ได้สะทกสะท้านกับคำถามของอีกฝ่ายนัก ใช่...เธอรู้...และรู้มานานเพราะบังเอิญไปเห็นห้องลับพร้อมกับข้อมูลอื่นๆ จึงทำให้ทราบตื้นลึกหนาบางงานอีกด้านของบิดาว่ามีเอี่ยวกับเรื่องผิดกฎหมายหลายเรื่อง เมื่อรู้แม้ไม่เห็นด้วยแต่ก็ยากที่จะทัดทาน

หลังจากรู้ความลับบิดาจึงส่งเธอและรติญาไปอยู่กับป้าที่อเมริกาแล้วอนุญาตให้กลับมาเยี่ยมบ้านในเวลานี้ของทุกปีเท่านั้นเพราะต้องการกีดกันไม่ให้ขัดขวางการทำงานมากกว่าห่วงเรื่องความปลอดภัย

ใบหน้าเรียวละมุนจ้องตรงไปข้างหน้าด้วยประกายตากร้าวดุ...ถ้าเธอไม่แวะเที่ยวญี่ปุ่นก่อนบางทีรติญาอาจจะไม่ถูกลักพาตัว...หญิงสาวนึกโทษตัวเองที่เห็นแก่เที่ยวจนเกิดเรื่อง...

“ออกมาคุยกันหน่อยเป็นไง...”

รสิตาตะโกนท้าทายเมื่อเห็นชัดว่าอีกฝ่ายไม่กล้าต่อกร

“ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่ยิงผมยินดีเจรจา”

ธงไชยต่อรอง

“ให้คนของแกไปปล่อยคนของฉัน...เดี๋ยวนี้แล้วเราค่อยคุยกัน”

“เราคุยกันได้นะคุณลิลลี่พวกผมแค่ทำตามคำสั่งของเจ้านาย...ผมมีข้อเสนอ”

“ข้อเสนออะไร?...”

หญิงสาวถามขณะกระชับอาวุธในมือเมื่อเห็นคู่เจรจาขยับออกมาเผชิญหน้า

“ผมจะพาคุณไปพบเจ้านายคุณจะได้เจรจากับท่าน...ถ้าคุณไว้ใจพวกเรา”

ธงไชยดึงปืนออกจากซองข้างรักแร้ ดวงตาคมกริบจ้องนิ้วเรียวที่เตรียมพร้อมเหนี่ยวไกทุกเมื่อตาเขม็ง ชายหนุ่มกางมือทั้งสองข้างในท่ายอมแพ้เมื่อเห็นแม่มะดันเปรี้ยวจี๊ดจนเข็ดฟันกำลังขยับปืนในมือ ก่อนจะค่อยๆ ย่อเข่าวางปืนลงบนพื้นและถอยออกไปอีกสองสามก้าว

“พวกเราแค่ทำตามคำสั่ง...”

ชายหนุ่มยังสร้างความเชื่อมั่นไม่หยุด รสิตามองชายฉกรรจ์อีกสี่คนที่ค่อยๆ เดินเข้ามาสมทบอย่างไม่ไว้วางใจ

“อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ ถึงพวกแกจะมีมากกว่าแต่ฉันสาบานว่าถ้าใครขยับหรือคิดสั้นพวกแกได้ตายพร้อมฉันแน่”

หญิงสาวขู่พร้อมกับกราดปลายปืนไปยังเป้าทั้งห้าด้วยท่วงท่ามั่นอกมั่นใจ

“พวกเราแค่ต้องการของ...พอได้ทุกอย่างก็จบ...คุณเชื่อใจได้”

ธงไชยบอกพร้อมกับหันไปสั่งให้ลูกน้องเอาปืนไปวางรวมกับปืนของเขา

รสิตามองท่าทางของอีกฝ่ายอย่างเบาใจ หญิงสาวเดินเข้าไปใช้เท้าเขี่ยอาวุธบนพื้นไปอีกทาง แต่ยังเล็งปืนไปที่เป้าหมาย ดวงตากลมโตจ้องหน้าแต่ละคนเขม็งแล้วเริ่มประเมินท่าทีของคนตรงหน้า เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูเป็นมิตรเธอจึงชะล่าใจ

Create Date : 14 ตุลาคม 2553

Last Update : 14 ตุลาคม 2553 15:12:57 น.

3 comments

Counter : 1510 Pageviews.

สวัสดีจ้าเอ๋...

ทั้งแพรไพลิน ทั้งโรส ทั้งลิลลี่...ผู้หญิงสวยตั้ง 3 คน
ชักจะสงสัยแล้วสิว่าที่คิดว่าแพรไพลินจะเป็นนางเอกของนายอลัน มันจะใช่มั๊ยน้า?

รักษาสุขภาพให้แข็งแรงนะจ๊ะ

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 วันที่: 14 ตุลาคม 2553 เวลา:20:51:23 น.

ขอให้อุปสรรคต่างๆผ่านพ้นไปด้วยดี
และหนังสือนิยายขายดีในงานแสดงหนังสือที่จะถึงนี้นะครับ

โดย: Insignia_Museum

วันที่: 14 ตุลาคม 2553 เวลา:21:21:07 น.

คุณอักษราไปงานหนังสือวันไหนค่ะ
นิยายตอนนี้มีตัวละครเพิ่มมาอีกตัวแล้ว ท่าจะโหดใช่ย่อย
ขอให้อุปสรรคที่มีผ่านไปได้ด้วยดีเช่นกันค่ะ
หนังสือขายดิบขายดีนะค่ะ

โดย: googie IP: 203.146.71.70 วันที่: 15 ตุลาคม 2553 เวลา:7:28:03 น.