Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๑๔ หวง

ตอนที่ ๑๔ หวง

ตอนที่ ๑๔ หวง

อลันพยายามข่มความรู้สึกและนั่งอยู่นิ่งๆ แม้ความรู้สึกภายในจะกระสับกระส่ายเมื่ออารมณ์บางอย่างกำลังกระตุ้นเขาให้พุ่งความสนใจไปที่สาวสวยในชุดเดรสรัดรูปด้านข้าง

ดวงตาคมกริบพยายามเบนออกไปนอกหน้าต่างเมื่อสัญญาณบางอย่างของร่างกายกำลังเต้นตุบ และมันกำลังทำให้เลือดหนุ่มพลุ่งพล่านอย่างหนัก

รอยยิ้มเยาะหยันผุดพรายออกจากมุมปากสีหวานเมื่อเห็นคนข้างๆ ดูไม่เป็นตัวของตัวเอง รสิตาเอนร่างแนบแผ่นหลังกับเบาะวางศีรษะบนพนักจนใบหน้างดงามแหงนเงยขณะจงใจแอ่นเย้าร่างกายให้ทรวงอกเต่งตึงเต็มวัยสาวชูช่อแต่พองาม ก่อนจะค่อยๆ พริ้มเปลือกตาลงจนปิดสนิท

อลันแอบจ้องเสี้ยวหน้างดงาม ไล่ไปตามแขนเรียว ช่วงไหล่บอบบาง พอสายตาประทะกับทรวงอกอิ่มอันเย้ายวนเลือดหนุ่มที่พลุ่งพล่านก็โหมกระพือขึ้นทันที ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อก...เมื่อรสิตายกขาขึ้นไขว่ห้างจนกระโปรงร่นเกือบถึงโคนขา

แสงไฟที่ส่องผ่านเข้ามาวับแวมยิ่งเพิ่มความเย้ายวนให้กับเรือนร่างอรชร ใบหน้าคมคายเริ่มตึงเครียดจนเลือดในกายของบุรุษเพศแล่นซ่าน แม้จะพยายามตะโกนบอกตัวเองว่าเธอน่าชิงชัง...แต่อารมณ์ในเบื้องลึกกลับโก่งคอขันกันระนาวจนแทบยั้งใจไว้ไม่อยู่...

ยัยบ้า...ใจคอจะยั่วตบะฉันจนไม่เลือกสถานที่เลยหรือไงนั่น...พอระงับอารมณ์แปลกๆ ของตัวเองไม่อยู่อลันจึงหันไปโทษอีกฝ่ายหน้าตาเฉย

ร่างสูงผึ่งผายถึงกับชาวาบไปทั้งความรู้สึกเมื่อละสายตาจากเรือนร่างสะโอดสะอง เงยขึ้นมองกระจกส่องหลังแล้วเห็นสายตากรุ้มกริ่มของเอกทัศน์ที่จ้องมาราวกับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเห็นสายตาของคนสนิทดูกวนอารมณ์คนเอาแต่ใจจึงทำท่าฮึดฮัดก่อนจะเบนสายตาทอดมองออกไปนอกตัวรถ...พร้อมกับสะกดความรู้สึกแปลกๆ ให้กลับไปอยู่ในที่ของมัน

กว่ารถจะตีวงเลี้ยวเข้าสู่ปลายทางอลันก็แทบอยากกระโจนลงจากรถเพราะชักทนสายตายียวนกวนใจของคนสนิทไม่ไหว เมื่อรถจอดสนิทอยู่หน้าห้องอาหารแห่งหนึ่งชายหนุ่มจึงผลุนผลันลงจากรถก่อนใคร...

“จะรีบไปไหนครับเจ้านาย”

เอกทัศน์รีบดักทางเมื่อเห็นท่าทางรีบร้อนของเจ้านาย

“ฉันก็จะเดินไปเลือกโต๊ะน่ะสิ...นายมาทานข้าวไม่ใช่เรอะ”

อลันตะคอกบอกอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

“ผมจองห้องอาหารไว้แล้วที่ห้องวีไอพี...เพราะที่นี่เขาไม่รับลูกค้าวอร์คอิน”

เอกทัศน์บอกพร้อมกับรอยยิ้มกวนใจเจ้านาย จนอลันนึกอยากตั้นหน้าเจ้าลูกน้องจอมกวนขึ้นมาตงิดๆ

ขณะสองหนุ่มกำลังถกเถียงกันรติญาลอบมองเจ้านายกับลูกน้องอย่างระอา ก่อนจะเดินไปยืนอยู่ข้างๆ แฝดผู้พี่จวบจนเอกทัศน์หยุดโต้วาทีกับอลันชายหนุ่มจึงเดินเข้ามาหาแล้วจูงมือเธอนำเข้าไปก่อน

อลันยืนกัดกรามดังกรอดๆ เมื่อถูกโยนภาระให้ควงผู้หญิงอีกคนเข้าไป รสิตายิ้มหวานเมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นปนเซ็งของเป้าหมายเมื่อชายหนุ่มทำท่าเก้ๆ กังๆ เธอจึงไหวไหล่แล้วหมุนตัว

“อุ้ย!...”

หญิงสาวอุทานขึ้นเมื่อชนเข้ากับร่างกำยำของใครคนหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจจนร่างกายผงะหงาย

“ขอโทษครับ...”

ชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าคมเข้มรีบคว้าเอวคอดไว้เมื่อเห็นว่าคนที่ถูกเขาชนอย่างจังทำท่าจะหงายหลัง

“ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ทันมอง”

รสิตาเอ่ยขอโทษขอโพยแล้วลองแกล้งส่งสายตาหวานๆ เฟลิตใส่หนุ่มหน้าเข้มที่ยังโอบเอวเธอไว้หลวมๆ

พอเห็นหน้าผู้หญิงที่อยู่ในวงแขนชายหนุ่มหน้าเข้มถึงกับตื่นตะลึงจนพูดไม่ออก...เพราะอยู่ๆ ก็มีนางฟ้าหล่นลงมาบนวงแขนโดยไม่ได้ตั้งเนื้อตั้งตัว

“ขอโทษ! ปล่อยเธอได้หรือยัง”

ขณะที่พ่อหน้าเข้มกำลังถูก ณ จังงังเสียงห้วนๆ ของอลันก็ดังแทรกเข้าไปทำลายอาการเคลิ้มสาวงามลงทันใด

“ขะ...ขอโทษครับ”

ชายหนุ่มหน้าเข้มรีบขอโทษขอโพยเมื่อเห็นประกายตาเอาเรื่องของผู้ชายอีกคน ก่อนจะรีบผละออกไปทันทีเมื่ออิสตรีที่มาพร้อมกับความบังเอิญไม่ได้มาเพียงลำพัง แม้จะนึกเสียดายแต่พอเห็นสีหน้าเอาเรื่องของผู้ชายตรงหน้าสัญชาตญาณของการเอาตัวรอดจึงเตือนให้เขารีบเผ่น

“ฉันพามาหาอะไรทานไม่ใช่พามาหาเหยื่อ”

แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องหงุดหงิดเมื่อเห็นผู้ชายอื่นอยู่ใกล้ชิดเธอ จนอยากลากแม่ตัวดีกลับบ้านแล้วจัดการอะไรสักอย่างให้หายคลั่ง...แต่ในเมื่อทำตามความต้องการไม่ได้อลันจึงเลือกใช้วาจาเชือดเฉือนแทน

รสิตามองท่าทางงุ่นง่านของอีกฝ่ายอย่างงงๆ เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะนั่น หญิงสามพึมพำอยู่ในใจเมื่อเห็นประกายตาของอลันฉายชัดว่ากำลังไม่พอใจ

“มานี่...แล้วเลิกส่งสายตายั่วผู้ชายสักที...วันนี้เธอมากับฉันสายตาเธอต้องอยู่ที่ฉันเท่านั้นเข้าใจไหม”

เพราะหงุดหงิด...ไม่พอใจ...และหวงจึงทำให้อลันกระชากร่างเพรียวบางเข้าหาตัวแล้วกึ่งควงกึ่งลากพาเดินเข้าไปด้านใน

ใบหน้าคมคายบูดบึ้งขึ้นอีกเท่าตัวเมื่อผู้หญิงที่เขากำลังควงเข้ามาด้านในกำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายนับสิบคน...อลันนึกอยากพาเธอกลับเมื่อเห็นสายตาของบรรดาผู้ชายทั้งหลายกำลังจ้องผู้หญิงเรือนร่างอรชรตาเขม็งอย่างไม่คิดเกรงอกเกรงใจ

แม้จะพยายามแสดงให้ใครๆ เห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาแต่เรือนร่างภายใต้อาภรณ์อันแสนเย้ายวนของรสิตาก็กระตุ้นและดึงดูดความสนใจจากผู้ชายที่อยู่ในบริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี

“คราวหน้าหัดใส่เสื้อผ้าที่มันเหมือนผู้หญิงดีๆ หน่อยพวกผู้ชายมันมองจนจะลุกขึ้นมาต่อรองราคาแล้วเห็นไหม”

อลันแค่นเสียงประชดให้ได้ยินกันแค่สองคน เมื่อหาเรื่องใครไม่ได้เขาจึงเบนเข็มเข้าหาเรื่องตัวการ เพราะขัดเคืองใจกับประกายตาของผู้ชายนับสิบคนที่จ้องคู่ควงจำเป็นของตนตาไม่กะพริบจนคนขี้โมโหชักหงุดหงิดขึ้นทุกที

“แล้วคุณมาเป็นเดือดเป็นร้อนกับฉันทำไม...”

รสิตาปรายตามองคนเจ้าอารมณ์ด้วยประกายตายียวนเพราะอยากยั่วโทสะของอีกฝ่าย

“เดือดร้อนสิเธอไม่เห็นเรอะว่าสายตาของแต่ละคนมันหื่นกระหายจนบอกชัดว่าอยากจะตะกายเธอขนาดไหน”

อลันแค่นเสียงบอกอย่างไม่สบอารมณ์

“แล้วมันมีปัญหาอะไรไม่ทราบ...ในเมื่อฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณสักหน่อย”

“ทำไมจะไม่เกี่ยวข้อง...เธอเป็นนักโทษของฉันนะ”

“เป็นนักโทษแล้วไง...”

รสิตาถามกลับไปอย่างยียวน

“แล้วไงน่ะเหรอ...ก็ไม่แล้วไงฉันก็แค่ไม่อยากให้ไอ้พวกหน้าหื่นมันฆ่ากันตายเพราะแย่งกันจ่ายค่าตัวเธอ”

“อ้อคุณกำลังจะบอกว่าเป็นห่วงฉันงั้นสิ...อย่ากังวลไปเลยถ้าทุกคนอยากตะกายฉันนักเดี๋ยวฉันจะเปิดประมูลเองใครให้ราคาดีก็ไปตะกายกับคนนั้น”

รสิตาแค่นเสียงประชดเพราะอดหมั่นไส้กับความไร้เหตุผลของอีกฝ่ายไม่ไหว

“ยัยบ้า!! คิดอะไรบ้าๆ มานี่”

อลันแทบอยากคว้าลำคอระหงมาบีบให้หายเคือง...เพราะเห็นท่าทางท้าทายและอวดดีของเธอ เมื่อทำอะไรไม่ได้ชายหนุ่มจึงดึงร่างเพรียวระหงออกไปด้านนอกก่อนจะระเบิดอารมณ์เมื่อลากเธอมาที่รถ

“ฉันพาเธอมาหาอะไรกินไม่ได้ให้มาขายตัว...หยุดทำท่าร่านสวาทสักที”

“คุณจะมายุ่งกับฉันทำไม...ในเมื่อมันเป็นสิทธิของฉัน...”

“แต่ฉันไม่พอใจ”

“ก็เรื่องของคุณสิ...”

“ให้ตายเถอะนี่เธอคิดจะขายเนื้อหนังมังสาให้ผู้ชายจริงๆ เหรอ”

อลันคว้าหมับไปที่ไหล่บอบบางแล้วออกแรงเขย่าจนหญิงสาวเริ่มมึน

“ถ้าฉันพอใจเสียอย่างใครจะทำไม”

พอเห็นกลุ่มควันของความโกรธเริ่มพวยพุ่งออกจากหูของคนเจ้าอารมณ์รสิตาจึงสุมไฟเข้าไปอีก

“ถ้าอยากได้นักคืนนี้ฉันจะจ่ายเองบอกมาว่าต้องการเท่าไหร่”

เมื่อความหวงเข้าครอบงำอลันจึงเผลอแสดงตัวเป็นพ่อบุญทุ่ม

“ขอโทษเถอะนะอย่างคุณต่อให้กองเงินเป็นภูเขาฉันก็ไม่เอาแน่...ฉันไม่นิยมนอนกับผู้ชายปากอย่างใจอย่าง...ถ้าหิวกระหายมากก็ไปหาคนอื่นมาตะกายไป๊”

เพราะรู้กลายๆ ว่าผู้ชายตรงหน้าชอบอะไรที่มีค่าไม่ใช่อะไรที่ได้มาง่ายๆ และสิ่งสำคัญที่สุดเขาเป็นคนพูดเองว่าไม่สนใจผู้หญิงที่ทำท่าว่าพร้อมที่จะมีอะไรๆ กับใครก็ได้ รสิตาจึงท้าทายเขากลับไปด้วยคำปฏิเสธ

มาเฟียหนุ่มผู้ที่เคยแต่ชี้นิ้วและกุมชะตากรรมของผู้หญิงถึงกับเดือดพล่านเมื่อถูกผู้หญิงที่เขาตราหน้าว่าไร้ค่าปฏิเสธอย่างไม่แยแส...ชายหนุ่มยืนกัดกรามจนได้ยินเสียงกรอดๆ เมื่อเห็นประกายตาหมิ่นแคลนของหญิงสาว

เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไง...อลันถามตัวเองเพราะรู้สึกเหมือนใจมันแป้วๆ พิกลกับท่าทางเฉยชาและคำปฏิเสธของผู้หญิงตรงหน้าทั้งๆ ที่เธอทำท่ายังกับอยากจะขย้ำผู้ชายเต็มแก่แต่กล้าสะบัดหน้าปฏิเสธผู้ชายอย่างเขาเนี่ยนะ...ชายหนุ่มเริ่มเดือดปุดๆ เพราะไม่อาจยอบรับได้ก่อนจะปรายตามองเรือนร่างอันแสนเย้ายวนอย่างเสียดายเพียงชั่วแวบแล้วเปลี่ยนเป็นหมิ่นแคลน...

มันก็แค่ต้องการเซ็กส์แหละน่าเพราะเขาห่างมันมาเกือบจะครบปีอยู่รำไร...พอเห็นผู้หญิงแต่งตัวยั่วสวาทอยู่ใกล้ๆ มันก็ต้องรู้สึกคึกคักบ้างเป็นเรื่องธรรมดาออก...

“ฮึ...เธอคิดว่าฉันพิศวาสเธองั้นสิ...” เมื่อหาเหตุผลให้ตัวเองได้อลันจึงแค่นเสียงเยาะหยันก่อนจะไล่สายตาไปตามเรือนร่างของหญิงสาว “ฉันแค่อยากซื้อเพราะมีเงินเหลือเฟือไม่ใช่อยากร่วมรัก...ผู้หญิงอย่างเธอมันคงเหม็นเน่าจนน่าสะอิดสะเอียน...ใครมันจะกระเดือกลง”

รสิตายืนกำมือแน่น ใบหน้างดงามเริ่มแดงเข้มเพราะความโกรธพุ่งขึ้นหน้า หญิงสาวเม้มปากสนิทจนอยากยกมือขึ้นตะกุยหน้าอีกฝ่ายให้หายเจ็บใจ...กระเดือกไม่ลงงั้นเหรอ...ได้เดี๋ยวฉันจะทำให้ดูว่าใครมันกระเดือกใครไม่ลงกันแน่!

“ฉันอยากกลับบ้าน...”

เธอเอ่ยขึ้นเมื่อคิดอยากเอาชนะ

พอได้ยินอลันก็ถึงกับนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ...กลับบ้านก็ดีขืนมานั่นกินข้าวพร้อมกับมองสายตาหื่นกามของพวกผู้ชายอื่นๆ ที่จ้องแม่นี่จนตาแทบถลนเขาคงได้ลุกขึ้นยกเก้าอี้ฟาดหัวใครสักคนจนถูกเจ้าลูกน้องจอมกวนไล่กวดจนเสียเชิงเป็นแน่

เพราะห่วงเชิงชายมากอลันจึงล้วงมือหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงต่อสายถึงเอกทัศน์พร้อมกับบอกจุดประสงค์ ไม่ถึงห้านาทีร่างสูงปราดเปรียวก็เดินตรงเข้ามาหาเจ้านายแล้วปรายตาไปทางรสิตาที่ยืนหน้าเขียวหน้าแดงอยู่ข้างรถ

“คุณอลันจะไม่ทานอะไรก่อนเหรอครับ...”

“ไม่...”

อลันตอบกลับเสียงห้วน

“แต่คุณลิลลี่เธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะครับ”

เอกทัศน์ยังแสดงความห่วงใย

“นายก็โทรไปบอกแม่บ้านเตรียมให้สิกว่าฉันจะขับรถไปถึงทุกอย่างก็พร้อมกินได้แล้วล่ะ”

“เอ่อ...คุณอลันแน่ใจนะครับว่าขับรถกลับบ้านเองได้”

“ฉันรู้น่าว่าไปทางไหนเอากุญแจมาแล้วหาทางกลับเอาเอง”

เจ้านายเลือดร้อนแบมือขอกุญแจพร้อมกับแสดงความห่วงใยคนสนิทได้อย่างน่าปลาบปลื้ม

“นี่ครับเจ้านาย...ถ้าหลงทางก็โทรมาบอกแล้วกัน”

เอกทัศน์ยื่นกุญแจรถให้แล้วยิ้มพรายออกมา อลันยื่นมือออกไปคว้ากุญแจแล้วเปิดประตูแทรกตัวเข้าไปทันที

รสิตายืนชั่งใจเพราะเริ่มกล้าๆ กลัวๆ กับแรงอารมณ์ของคนที่กำลังจะพาเธอออกเดินทาง หญิงสาวหันไปมองหน้าเอกทัศน์แล้วถอนใจยาว

“เอ้า...ตกลงจะไปหรือไม่ไป...ขึ้นรถสิหรือจะให้ฉันออกไปลากเข้ามาฮึ”

แต่ก่อนที่จะทันได้เปลี่ยนใจเสียงห้วนเอาเรื่องของอลันตัวร้ายก็ตะคอกออกมา

“ฉันไปก่อนนะฝากโรสด้วย”

รสิตาบอกพร้อมกับเปิดประตูและแทรกกายลงไป

“เดี๋ยวถึงบ้านจะให้คนเอารถกลับมารับ”

อลันสตาร์ทรถพร้อมกับกดกระจกลงบอกคนสนิทอย่างมีน้ำใจ

“ครับ...เจ้านาย”

เอกทัศน์ยิ้มพรายออกมาเพราะคาดไว้ไม่ผิดว่าอลันจะต้องบอกเขาแบบนี้ ชายหนุ่มยัดมือลงกระเป๋ากางเกงยืนมองรถที่กำลังขับห่างออกไป แม้จะแปลกใจที่อยู่ๆ สองคนนั่นอยากกลับบ้านโดยไม่มีสาเหตุ...แต่ก็รู้สึกพอใจเมื่อแผนการที่วางไว้กำลังเดินไปในทิศทางที่ต้องการ

หวังว่าคุณจะเดินหมากได้อย่างงดงามนะคุณลิลลี่...เพราะถ้าเกมนี้เราแพ้...ก็เท่ากับต้องเสียหมากหมดทั้งกระดาน...ผมไม่อยากสูญเสียใคร...เอกทัศน์พึมพำออกมาก่อนจะดึงโทรศัพท์ออกมากด

“หาญพรุ่งนี้เช้าให้ใครเอารถมาทิ้งไว้ที่ร้านด้วยคืนนี้ผมจะค้างที่นี่”

เอกทัศน์กรอกเสียงไปตามสายแล้วยิ้มกริ่ม...มาเปลี่ยนบรรยากาศนอนข้างนอก...ปล่อยให้เสือหนุ่มเลือดร้อนรบกับนางสิงห์ร้อนแรงตามสะดวกสักคืนมันคงไม่ถึงกับทำให้บ้านพังหรอกกระมัง ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในร้านอย่างอารมณ์ดี

อลันปรายตามองใบหน้างดงามที่เชิดอย่างถือดีด้วยประกายที่ถ้ารสิตาเห็นคงได้นั่งร้อนๆ หนาวๆ กันบ้างล่ะ ชายหนุ่มหันไปมองคนข้างๆ สลับกันมองทางเป็นระยะๆ ก่อนจะถลกแขนเสื้อเชิ้ตสีเทาอมดำไปจนถึงข้อศอก ตามด้วยปลดกระดุมเสื้ออีกสองสามเม็ด แล้วเร่งความเร็วจนรถแทบเหาะ

รสิตาเกร็งตัวเมื่อชายหนุ่มยังเพิ่มระดับความเร็วขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวกลืนน้ำลายหันไปจ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง

“ถ้าจะรีบไปตายก็เชิญไปตายคนเดียวปล่อยฉันลง”

คำพูดกระแทกกระทั้นของรสิตาเหมือนเป็นเชื้อไฟดีๆ ที่โยนเข้าสู่กองไฟเพราะเธอพูดจบระดับความเร็วของรถมันยิ่งเพิ่มขึ้น

“ฉันบอกให้จอดหูหนวกหรือไง...”

เสียงที่แผดขึ้นไม่ได้หยุดหรือทำให้ระดับความเร็วลดลงแต่อย่างใด...รสิตาเริ่มหงุดหงิดที่ชายหนุ่มยังทำหูทวนลม...เมื่ออีกฝ่ายไม่ขานรับคำร้องขอ เธอจึงกระแทกหลังกับเบาะแล้วหลับตาลงเพราะความกลัว

อลันปรายตามองคนที่นิ่งเงียบไปพักใหญ่แล้วค่อยๆ ลดระดับลงแต่ยังอยู่ในระดับความเร็วที่เกินกว่ากฎหมายกำหนดอยู่ดี...เพราะอยากกลับถึงบ้านเร็วๆ

ใบหน้าคมคายเริ่มคลายจากความเครียดขรึม สองมือที่จบอยู่บนพวงมาลัยก็ค่อยๆ คลายออกเช่นกัน เขากำลังจะคลั่งตายเพราะผู้หญิงข้างๆ สาบานเลยว่าถึงบ้านเมื่อไรเขาจะจับเธอโยนเข้าไปในห้องและขังไว้อย่างแน่นหนาไม่ให้ออกมายั่วใครได้อีก...

ขณะกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ๆ คนที่นอนนิ่งมาพักใหญ่ก็ขยับร่างกาย...อลันแทบแตะเบรกเมื่อรสิตาเอนศีรษะมาทางเขาพร้อมกับขยับขาจนกระโปรงร่นขึ้นมาเกือบคืบ...ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นเรียวขานวลเนียนยั่วเย้าสายตา...จนมือที่จับพวงมาลัยเริ่มเกร็งจนเส้นเลือดโผล่

ไม่!...ให้ตายเขาก็ไม่มีวันกินแอ๊ปเปิ้ลเปรี้ยวแบบยัยนี่แน่ๆ ไม่มีวัน...อลันตั้งปฏิญาณกับตัวเอง...เธอเป็นลูกศัตรู...เธอเป็นนักโทษ...เธอเป็นแอ๊ปเปิ้ลเปรี้ยวๆ ที่มียาฆ่าแมลงอยู่รอบผล...ชายหนุ่มพยายามบอกตัวเอง

“อืม...”

เมื่ออีกฝ่ายยังทำท่านิ่งเฉยรสิตาจึงครางเบาๆ เพื่อปลุกเร้าอารมณ์คนที่กำลังกระเจิดกระเจิงให้จดจ่ออยู่ที่เธอก่อนจะเลื่อนมือวางใกล้ๆ กับหน้าอก...หึทนได้ทนไปคืนนี้ถ้าทำให้นายกลับคำไม่ได้ก็อย่ามาเรียกฉันว่ารสิตา!...

แม้จะไม่เห็นปฏิกิริยาของคนที่เธอกำลังยั่วว่าเป็นอย่างไรแต่เพราะระดับความเร็วของรถยังคงที่จึงทำให้คนแกล้งหลับรับรู้ได้โดยปริยายว่าอีกฝ่ายยังนิ่งเฉย...

อลันเริ่มนั่งนับเลขบนหลักกิโลเมตรเพื่อระงับอาการตื่นตัวที่ใกล้ขาดผึงเต็มทีเพราะถูกคนที่นอนหลับมาพักใหญ่ยั่วเย้าด้วยเรือนร่างและเสียงครางอันแสนเซ็กซี่

ริมฝีปากได้รูปเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรงเมื่อใจที่เต้นเป็นจังหวะเริ่มกระหน่ำขึ้นทุกขณะ คิ้วเข้มขมวดมุ่นจนพันกันยุ่งเหยิงเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเรียวขาของหญิงสาวแยกออกจากกันอย่าพอเหมาะจนชวนให้ความคิดดีๆ เริ่มเตลิดไกล

ให้ตายเถอะ..แอ๊ปเปิ้ลเขียว...แอ๊ปเปิ้ลเขียว!...ฉันไม่โง่อย่างอดัมไปกัดกินแอ๊ปเปิ้ลเขียวๆ เปรี้ยวๆ ให้พระเจ้าลงโทษแน่...อลันยังตั้งมั่นอยู่ในความตั้งใจเดิม

แต่...เมื่อเห็นสัญญาณของไฟเขียวสว่างวาบอยู่บนผลแอ๊ปเปิ้ลที่เขาบอกว่ามันเปรี้ยวมาตลอดทางส่งสัญญาณให้เดินหน้า...ในที่สุดความอดทนที่มีก็สิ้นสุดลง...

ชายหนุ่มจอดรถก่อนถึงทางเลี้ยวเข้าบ้านในอีกห้าร้อยเมตรเพราะไม่มีแรงเหยียบคันเร่งอีกต่อไป...เอาวะไหนๆ ก็ไหนๆ ชิมให้มันรู้ไปว่าแอ๊ปเปิ้ลสีเขียวๆ มันจะเปรี้ยวหรือหวาน...

เมื่อตัดสินใจได้อลันจึงกลืนน้ำลายตัวเองลงคอดังเอื๊อก! แล้วปรับเอนเบาะของหญิงสาวลงพร้อมกับโถมร่างเข้าหาเธออย่างกลัดมัน

“ว๊าย!...”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างเพราะยังไม่ทันตั้งตัวและไม่คิดว่าพอตบะชายหนุ่มระเบิดมันจะสร้างหายนะให้กับเธอขนาดนี้

เสียงหวีดร้องที่เธอคิดว่ามันจะดังก้องไปทั้งรถถูกจูบดุเดือดของอีกฝ่ายกลืนกินจนไม่เหลือ ขณะที่ริมฝีปากได้รูปบดเบียดเข้าหาริมฝีปากหอมหวานมือไม้ของอลันก็เริ่มรุกรานปราการด้านล่าง

“จะทำบ้าอะไร ปล่อยฉัน!”

หญิงสาวแผดเสียงเมื่อริมฝีปากได้รับอิสระก่อนจะดิ้นรนแล้วกระชากมือที่กำลังรุกรานออกไป เธอได้ยินเสียงดังกึก! เมื่อร่างสูงผึ่งผายขยับตัวไปชนกับอะไรสักอย่างตามด้วยเสียงจิ๊จ๊ะเบาๆ เมื่อคนตัวใหญ่บนร่างเริ่มหงุดหงิดกับความคับแคบของสถานที่...

ดวงตาของทั้งสองประสานกันแน่วนิ่งแต่ต่างอารมณ์และความรู้สึกกันลิบลับ...อลันรู้สึกชาวาบไปทั้งความรู้สึกเมื่อเห็นประกายตาหยามหยันส่งออกมาจากดวงตาของหญิงสาว ชายหนุ่มกัดกรามแน่นเมื่อแรงอารมณ์ยังคุกรุ่น...และมันจะไม่หายประทุหากทุกอย่างยังไม่เดินไปตามทางของมัน...แต่พอจะเดินหน้าก็รู้สึกเสียเชิงเมื่อถูกมองด้วยสายตาดูแคลน...เอาไงดีวะเนี่ย...