ตอนที่ ๔ เดิมพันหัวใจ

“นั่นแกจะไปไหน” เสียงถามห้วนๆ ที่ดังขึ้นหยุดร่างเพรียวบางที่กำลังเร่งฝีเท้าไปยังบ้านหลังใหญ่ให้ชะงักงัน “เดินไปทางนี้พี่ดูไม่ออกเหรอ” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับลอยหน้าลอยตาตอบออกไปอย่างตั้งใจกวนอารมณ์คนถาม “แกจะไปทำไมตอนนี้ไม่มีใครอยู่หรอก...พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่มย่ามที่บ้านหลังนั้น...” “ถ้าแพรจะไปพี่มีปัญหาอะไรไหม” “มีสิพี่บอกว่าอย่าไปยุ่งกับไอ้มนุษย์น้ำแข็งนั่นแกไม่เข้าใจหรือไง” ราชตะคอกกลับไปด้วยระดับเสียงที่แสดงชัดว่าไม่สบอารมณ์ “อ้าว...พี่จะบ้าเรอะ...ทีพี่ยังไปฉกน้องสาวเขามากกมากอดแล้วถ้าแพรจะไปฉกคุณอลันมากกมากอดบ้างมันจะมีปัญหาอะไรตรงไหน” แพรไพลินตอบกลับไปด้วยระดับเสียงฉุนเฉียวพอกัน “ปัญหามันก็อยู่ที่ไอ้มนุษย์น้ำแข็งนั่นมันประกาศไว้กับพี่น่ะสิว่ากระเดือกแกไม่ลง” “กรี๊ด!!!...พี่ราชทำไมปากคอเราะร้ายแบบนี้....” แพรไพลินถึงกับกรี๊ดเสียงลั่นเมื่อเจอคำพูดที่ถือว่าดูถูกหญิงมั่นอย่างเธอเข้าไปชนิดจังเบ้อเร่อ “มันเป็นคำพูดจากพี่ที่ไหน...ก่อนไอ้มนุษย์น้ำแข็งนั่นมันจะเดินทางมันสั่งห้ามนักห้ามหนาว่าอย่าให้แกเข้าไปยุ่มย่ามในบ้านมัน...ผู้ชายดีๆ มีอีกตั้งพะเรอเกวียนแกไปหว่านแหลากอวนคงได้มาเป็นเข่งๆ...คนดีๆ มีตั้งเยอะทำไมไม่รู้จักเลือก...” ราชส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจกับจุดมุ่งหมายของน้องสาวคนเดียว “แล้วคุณอลันเขาไม่ดีตรงไหน...โอ๊ย!!...ผู้ชายมาดแมนแบบนี้หาอีกสิบปีจะเจอไหม...ไม่รู้ล่ะบุคลิกดิบๆ เถื่อนๆ แบบนี้แพรชอบ...เป็นเมียมาเฟียมันดูดีจะตายดีกว่าเป็นเมียตำรวจตั้งเยอะ” “ยัยแพร! แกชักจะเอาใหญ่แล้วนะเป็นผู้หญิงจะพูดจะจาหัดสำรวมเสียบ้าง...” “สมัยนี้นะพี่ราชรักชอบก็บอกไปตรงๆ ผู้ชายยิ่งมีน้อยอยู่ด้วยสมัยนี้ผู้ชายดีๆ ไม่มีเมียก็เป็นเกย์...แพรอุตส่าห์จองพี่กริชไว้แต่เห็นไหมว่าสุดท้ายก็หลุดมือแพรไม่อยากขึ้นคานนะบอกไว้ก่อน” แพรไพลินบอกไปตามเหตุตามผล “แกมันเห็นกรงจักรเป็นดอกบัว แกจะรักจะชอบใครพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ขอล่ะอย่าทอดสะพานให้ไอ้มนุษย์น้ำแข็งนั่น...” “เสียใจพี่ราช...แพรประกาศไว้แล้วว่าคุณอลันคือเป้าหมาย...และขอยืนยันไว้ตรงนี้ว่าแพรจะเอาให้ได้ด้วย” แพรไพลินเชิดหน้าบอกอย่างมาดมั่น พอได้ยินความมุ่งมั่นของน้องสาวคนเดียวราชก็แทบล้มทั้งยืน...ให้ตายเถอะมันไปเอาความห่ามไร้ยางอายแบบนี้มาจากไหน...ใครสั่งใครสอนมันมาล่ะนั่น....สารวัตรหน้าเข้มยืนส่งเสียงฮึ่มๆ อย่างขัดเคืองใจ ก่อนจะถามต่อ “ยัยแพรแกไปเอาความคิดไร้ยางอายแบบนี้มาจากไหน...จะพูดอะไรทำไมไม่นึกถึงหน้าคุณพ่อคุณแม่บ้าง” “กรี๊ด!! พี่ราชทำไมปากคอเราะร้ายแบบนั้น...ฮึ...คอยดูนะแพรจะฟ้องเมียพี่” แพรไพลินถึงกับกรี๊ดแล้วเต้นเร่าๆ เมื่อได้ยินคำพูดแทงใจจนเจ็บหนึบไปทั้งทรวง “คำพูดฉันมันไม่ดีตรงไหน...แล้วดูสารรูปแกสิ” ราชปรายตามองเรือนร่างสะโอดสะองที่มีเสื้อผ้าอาภรณ์อยู่น้อยชิ้นอย่างรังเกียจก่อนจะเบะปากแล้วแค่นเสียงประชด “ถ้าเดินไปเฉียดแถวซ่องคนคงมองว่าเป็นอีตัว” กรี๊ด!!!!! และเสียงแหลมเล็กก็แผดขึ้นอีกเป็นสองเท่า “โว๊ย!!หยุดทำเสียงนกหวีดสักทีรำคาญ...ยัยแพรแกหัดทำตัวให้มันเป็นกุลสตรีหน่อยจะได้ไหม...ทำตัวไม่มียางแบบนี้ใครจะทนไหวกับพฤติกรรมอันแสนทุเรศของแก” “แล้วใครให้ทนล่ะ...แพรก็เป็นของแพรแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร...รับไม่ได้พี่ราชก็เดินเท้าเปล่าไปสิไม่ต้องมาใส่รองเท้ากับชีวิตแพรหรอก...” “หน็อย...นี่แกมาหาว่าพี่ใส่เกือกแล้วเสือ...ก...กับชีวิตแกงั้นเรอะ...ยัยแพรปากแกนี่มันน่าจับหนังสือสมบัติผู้ดีมายัดปากพี่จะบอกให้เอาบุญว่าถ้าแกยังเป็นแบบนี้คงไม่มีผู้ชายดีๆ ที่ไหนเขามาคว้าผู้หญิงแบบแกไปทำเมียหรอก” “ก็เพราะงั้นน่ะสิแพรถึงต้องเลือกผู้ชายเลวๆ แบบคุณอลันมาทำสามี...มันถึงจะถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร” แพรไพลินแค่นเสียงประชดกลับไปบ้าง “ยัยแพร!!” ราชถึงกับโกรธจนน้ำในหูดังกระเพื่อมเมื่อน้องสาวตัวดียังแรงดีไม่มีตก “พี่จะแหกปากทำไมนักหนา...แพรบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณอลันน่ะคือรักแรกพบ...ไม่รู้ล่ะใจสั่งมายังไงแพรก็จะเดินไปตามนั้น...และขอบอกไว้เลยว่าอย่ามายุ่งกับแพร” “พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าไอ้มนุษย์น้ำแข็งนั่นมันไม่ชอบแกและมันก็ไม่ชอบผู้หญิง จะเป็นกระทิงหรือเปล่าก็ไม่รู้ มันประกาศลั่นว่าขยาดแกซะขนาดนั้นแล้วยังจะหน้าด้านไปตื้นอีกทำไม...ถ้าไม่เห็นแก่หน้าพี่แกก็เห็นแก่หน้าคุณพ่อคุณแม่ท่านบ้าง...” ราชตะคอกบอกอย่างเหลืออด “พี่ราชอย่าพูดใส่ร้ายเขานะ คุณอลันออกจะเป็นผู้ชายพันธ์แท้รูปร่างหน้าตาทั้งหล่อเก๋เท่สมาร์ทแบบนั้นฝันไปเถอะว่าจะกินเก้งกินกวาง แต่ถึงจะเผลอไปบ้างแพรก็ไม่แคร์นาทีนี้นังชะนีสู้ตายไม่ยอมเสียผู้ชายให้เก้งกวางเด็ดขาด” “อย่างแกนองอกยาวเฟื้อยขนาดนั้นมันคงไม่ใช่พันธุ์ชะนีแล้วมั้ง...กลับบ้านไปได้แล้วไป” “พี่ราช!!...ปากเหรอนั่นทำไมถึงหยาบคายแบบนั้นล่ะฮึ” “พี่พูดความจริงแกลองก้มดูสารรูปของแกสิ...กระโปรงสั้นเต่อขนาดนั้นก้มทีอะไรๆ มันโผล่ออกโชว์ไปถึงไหนต่อไหน...แล้วไอ้เสื้อกล้ามนั่นอีก...ที่นี่มันชายแดนไม่ใช่อเมริกาแกจะมาแต่งตัวยั่วผีป่าให้มันเข้าสิงหรือยังไง...” พอราชพูดจบแพรไพลินก็ถึงกับยืนสั่นเป็นเจ้าเข้า หญิงสาวกระทืบเท้ายกมือขึ้นชี้หน้าพี่ชายแล้วเต้นเร่าๆ เพราะสุดที่จะทนกับคำพูดดูแคลน “เห็นไหมนั่นพูดยังไม่ทันขาดคำยืนตัวสั่นแบบนั้นโดนผีอะไรมันเข้าอีกล่ะ...ไป๊กลับบ้านไปได้แล้วที่นี่ไม่มีต้นกล้วยต้นขนุนให้แกสิงหรอก” “พี่ราช...แพรเป็นน้องพี่นะทำไมถึงพูดจาดูถูกกันขนาดนี้...คอยดูนะกลับบ้านไปแพรจะฟ้องคุณแม่” แพรไพลินยืนกำมือแน่นเพราะทั้งโกรธทั้งเจ็บใจที่ถูกพี่ชายต่อว่า “พี่ว่าก็เพราะรักและเป็นห่วง แกเป็นผู้หญิงจะวิ่งหน้าตั้งไปขย้ำผู้ชายได้ยังไง...ถึงแกจะไปอยู่เมืองนอกเมืองนามาหลายปีแต่พื้นเพเราคือคนไทย...รักนวลสงวนท่าทีไว้บ้าง...และอีกอย่างไอ้มนุษย์น้ำแข็งนั่นมันย้ำนักย้ำหนาว่าอย่าให้แกไปวุ่นวายกับมัน...พี่ขอล่ะแพรอลันมันไม่ใช่คนดี” ราชจ้องหน้าน้องสาวคนเดียวที่เริ่มเขียวจนจะม่วงอยู่รำไรด้วยประกายตาห่วงใยมากกว่าคิดซ้ำเติม “เมียพี่ก็เคยเป็นคนไม่ดีไม่ใช่เหรอ...ถึงจะวางมือยังไงแต่เขาก็เคยฆ่าคน...มันก็คงไม่ต่างกันนักหรอก...แพรรักคุณอลันและก็พร้อมจะทำทุกอย่างให้ความรักครั้งนี้มันเดินไปข้างหน้า...แพรผิดตรงไหนที่ทำทุกอย่างเพื่อคนที่แพรรัก” แพรไพลินบอกออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “มันไม่ผิดหรอกที่แกจะทำทุกอย่างเพื่อคนที่แกรัก...แต่มันก็ต้องได้รับความรักตอบกลับมาอย่างสมน้ำสมเนื้อไม่ใช่แกวิ่งจับลมจับแล้งอยู่คนเดียวแบบนี้...ไอ้มนุษย์น้ำแข็งนั่นมันประกาศเสียงดังฟังชัดว่าเกลียดพวกเรายังกับอะไรดีแกจะมีชีวิตอยู่ยังไงกับผู้ชายที่มีแต่ความเกลียดชังแบบนั้น” “ไม่จริง...คุณอลันไม่ได้เกลียดแพรเขาไม่ได้เกลียดใครด้วย...ดูง่ายๆ ถ้าเขาเกลียดเราจริงทำไมถึงยอมมาสร้างบ้านหลังใหญ่โตมโหฬารอยู่ข้างๆ กันเล่า พี่น่ะอคติ” แพรไพลินยิงทุกอย่างเข้าประตูตัวเองพร้อมกับชี้มือไปทางคฤหาสน์หลังย่อมซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงสามร้อยเมตร “บ้านหลังนี้คุณแม่คุณไอเป็นคนสร้างเอาไว้เพื่อพักผ่อนยามบินมาเยี่ยมเธอ...พี่บอกไปหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ” ราชบอกอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “จะใครสร้างมันก็ไม่สำคัญเพราะคุณอลันอยู่ที่นี่ด้วย...พี่ราชเลิกยุ่งกับชีวิตแพรจะได้ไหม...” “ถ้าแกไม่ใช่น้อง พี่คงไม่ชายตามองให้เสียความรู้สึกหรอก...กลับบ้านไปได้แล้วไปแกต้องช่วยงานคุณพ่อคุณแม่ไม่ใช่เหรอ...แล้วขอล่ะไอ้ชุดล่อเสือล่อตะเข้แบบนี้เอาไปเผาทิ้งซะเถอะเห็นแล้วอุจาดตาชะมัดแกไม่รู้สึกอายบ้างเลยเหรอ” “พี่อยู่แต่ในป่าในเขาจะไปรู้อะไรที่แพรใส่ๆ อยู่เนี่ยอินเทรนทั้งนั้น...” แพรไพลินเชิดหน้าขึ้นด้วยความมั่นอกมั่นใจกับเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกาย “แกนี่มันเป็นยังไงฮึยัยแพรพี่บอกอะไรทำไมไม่รู้จักฟังกันบ้าง...เลิกเฟ้อฝันกับความรักโง่ๆ ของแกสักทีผู้ชายคนนั้นมันไม่มีทางแลแกหรอกอย่าเสียเวลาเลย” “พี่ก็คอยดูไปก็แล้วกัน...พนันกันไหมล่ะว่าสุดท้ายใครจะชนะ” แพรไพลินที่มีความมั่นใจเต็มกระเป๋าเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย “ได้พี่จะรับพนัน...” ราชตกปากรับคำท้าแบบไม่ต้องคิดมากเพราะมั่นใจกับชัยชนะของตัวเอง “ถ้าพี่แพ้แพรขอบีเอ็มสปร์อตรุ่นใหม่ล่าสุด...พร้อมห้องชุดที่แกรนด์วิว ไฮแอท วิลล่า ที่เชียงใหม่ด้วย...และถ้าแพรได้แต่งงานกับคุณอลันพี่จะต้องเป็นคนออกค่าเดินทางพร้อมที่พักรวมถึงค่าอาหารสำหรับไปฮันนีมูนที่บาหลีอีกหนึ่งเดือน” ราชถึงกับเลิกคิ้วเมื่อได้ยินเงื่อนไขที่น้องสาวบอกออกมาเป็นชุด ก่อนจะผุดรอยยิ้มเยาะหยันออกไป “ดูแกจะมั่นใจเหลือเกินนะยัยแพรว่าจะชนะ” “อ๋อก็แน่นอนน่ะสิ...ผู้ชายต่อให้ร้ายแค่ไหนสุดท้ายก็ตายเพราะผู้หญิงทั้งนั้นแหละ...พี่คอยดูก็แล้วกัน” แพรไพลินยักไหล่อย่างมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง “ได้พี่ตกลง แต่ถ้าแกแพ้พี่ไม่ขออะไรมาก...ขอแค่เลิกยุ่งกับไอ้มนุษย์น้ำแข็งนั่นแล้วกลับไปช่วยคุณพ่อทำงาน...และที่สำคัญแกต้องโละไอ้เสื้อผ้าที่แกมีทิ้งให้หมด...แล้วหาเสื้อผ้าที่เป็นกุลสตรีมาใส่แทน...ตกลงไหม” ราชบอกเงื่อนไขของตัวเองออกไปด้วยสิ่งของเดิมพันที่เทียบกับอีกฝ่ายไม่ได้เลย “ก็ได้...ถ้าอย่างนั้นหากคุณอลันกลับมาพี่ต้องทำให้เขายู่ที่นี่ไม่อย่างนั้นฉันจะตามเขาไปที่มอสโก” แพรไพลินบอกพร้อมกับสะบัดหน้าแล้วเดินฉับๆ ตรงไปที่รถและขับออกไปทันที พอได้ยินเงื่อนไขสุดท้ายราชแทบอยากจับน้องสาวคนเดียวมัดตราสังข์แล้วลากไปฌาปนกิจให้รู้แล้วรู้รอด...นายตำรวจหนุ่มหน้าเข้มถึงกับยืนเท้าสะเอวแล้วเข่นเขี้ยวอย่างขัดเคืองใจที่ดูเหมือนแพรไพลินจะยังแรงดีไม่มีตกจริงๆ แม้จะเคยชินกับนิสัยเอาแต่ใจของน้องสาวแต่อาการคลั่งผู้ชายเขาก็เพิ่งเคยเห็น ความจริงเขาไม่ได้ห่วงแพรไพลินเรื่องคู่รักสักเท่าไรแต่ครั้งนี้มันปล่อยไปไม่ได้จริงๆ เพราะแม่น้องสาวตัวดีดันไปตกเหวรักของเจ้าแสบอลันตัวร้าย...เข้าได้ แม้เขากับไอรดาจะแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามประเพณี และญาติผู้ใหญ่ของเธอยอมรับกับการแต่งงานในครั้งนั้น แต่เขารู้ว่าอลันไม่เคยยอมรับสถานะของเขา หลายครั้งที่เจ้านั่นมักกระแนะกระแหนเรื่องแพรไพลินที่พยายามเทียวไล้เทียวขื่ออยู่บ่อยๆ แต่แพรไพลินก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร เพราะชอบความท้าทายลองต้องการอะไรแม่คุณก็จะพยายามไขว่คว้าเอาให้ได้...และส่วนใหญ่เธอมักจะประสบความสำเร็จในทุกครา ราชมองตามรถสปอร์ตที่แล่นฉิวออกไปแล้วส่ายหน้าไปมา...หัวใจของอลันเย็นยะเยือกยิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลก...ความมุ่งมั่นของเจ้านั่นก็แข็งแกร่งประดุจภูผา...ต่อให้ใช้เพลิงอะไรเข้าทำลายสุดท้ายก็ต้องพ่ายยับ...แล้วการเดิมพันเกมรักครั้งนี้ที่มีเพียงหัวใจมันจะไปสู้เขาได้อย่างไรกัน ชายหนุ่มมองภาพรถที่ค่อยๆ ห่างออกไปทุกทีด้วยประกายตาหนักใจ...ตอนแรกแพรไพลินต้องการแค่ได้รับความรักที่ท้ายทาย แต่ตอนนี้แม่น้องสาวของเขากำลังต้องการชัยชนะที่มากกว่าความท้าทายไปแล้ว... เฮ้อ!...ก็วัดกันไปว่าเปลวไฟจากแรงเทียนจะสามารถละลายน้ำแข็งขั้วโลกได้แค่ไหน...ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างปลงๆ   Create Date : 11 ตุลาคม 2553 4 comments Last Update : 11 ตุลาคม 2553 16:18:26 น. Counter : 1632 Pageviews. Share Tweet