โค้ดนี้เป็นภาพพื้นหลังนำไปวางที่ช่อง Script Area ค่ะ
https://youtu.be/K2vg5yDgVX4
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ตอนที่ ๑๐ มารผจญ
|
|
เอกทัศน์เปิดประตูแทรกตัวเข้าไปในห้องเป็นจังหวะเดียวกับร่างเปรียวบางถลันเข้าหาแล้วฟาดฝ่ามือลงบนอกไม่ยั้งจนทำเอาคนถูกประทุษร้ายสะดุ้งแล้วเบี่ยงกายหลบหลีกเป็นพัลวัน
โอ๊ย! คุณโรสมาตีผมทำไม
ชายหนุ่มเลี่ยงหลบไปอีกทางแล้วถามขึ้นด้วยความงุนงง
ไหนคุณว่าจะไม่ทำอะไรพี่สาวฉันยังไง...คุณโกหก!...
รติญาถลาเข้าไปหวังทุบตีอีกฝ่ายให้หายโมโห แต่ครั้งนี้ชายหนุ่มเตรียมรับมืออยู่แล้วจึงรวบร่างเปรียวบางเข้ามากอดไว้แน่น
ปล่อยนะ...คุณทัศน์
หญิงสาวพยายามดิ้นสุดฤทธิ์ขณะเอกทัศน์ยิ้มและสอดแขนรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดกับร่างกายจนเนินเนื้อนุ่มแนบกับอกกว้างอย่างเลี่ยงไม่ได้
คุณทัศน์! ฉันบอกให้ปล่อย
หญิงสาวดิ้นรนด้วยความเกรี้ยวกราดเมื่ออีกฝ่ายยังมีแก่ใจหัวเราะและก้มลงจูบแก้มนวลอีกฟอดใหญ่
อยากให้ปล่อยก็อย่าดิ้นสิ...ไม่งั้นคืนนี้จับปล้ำทำเมียจริงๆ นะเอ้า
คำขู่ของเอกทัศน์ได้ผลเมื่อร่างบางที่ดิ้นพล่านหยุดกึกโดยฉับพลัน
ทำไมไม่ฆ่าทิ้งซะล่ะ...ฉันจะได้หมดทุกข์สักที
รติญาเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับแค่นเสียงประชด เอกทัศน์เลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นท่าทางอวดดีของหญิงสาว...ชายหนุ่มทาบมือข้างหนึ่งประคองดวงหน้าเรียวละมุนแล้วยิ้มกริ่ม...หลังจากปะทะคารมกับเจ้านายมาพักใหญ่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้สักที...เขารักเธอ...รักจนไม่อยากเป็นได้แค่ผู้พิทักษ์...และไม่สนใจอีกต่อไปว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่มีชะตาชีวิตอยู่ในมือของเจ้านายหรือเป็นได้แค่หมากตัวหนึ่ง...
จะฆ่าได้ยังไงคุณคือหัวใจผมทั้งดวงเชียวนะ
เมื่อตัดสินใจจะเดินหน้าชายหนุ่มจึงตอบพร้อมกับกดจมูกลงคลุกเคล้าไปตามแก้มนวลเนียน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจุมพิตไซ้ซอนหนักหน่วง...
ร่างเปรียวบางเริ่มสั่นเทาจนไม่มีแรงต่อต้านกับการระดมกอดจูบที่หนักหน่วงและเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ รติญาหลุบเปลือกตาลง กลั้นใจกางมือขึ้นทาบกับอกตึงเต็มไปด้วยมัดกล้ามและรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีผลักไสเรือนกายแกร่งที่แนบสนิทไปทุกส่วนแล้วแผดเสียงขึ้น
ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!...
หัวใจของเอกทัศน์กระตุกวาบเมื่อเห็นดวงตาคู่งามวาวโรจน์ แม้จะนึกเสียดายบทหวามที่กำลังเดินไปในทิศทางอย่างงดงามแต่เขาก็ไม่อยากรบเร้าเอาแต่ใจ...ชายหนุ่มหรี่ตามองใบหน้าบูดบึ้งพร้อมกับเพิ่มแรงกระชับของวงแขนอีกเล็กน้อย
พูดฉันไม่เพราะเลย...พูดเพราะๆ สิจ๊ะ
เขาบอกแล้วยิ้มพรายออกมาเมื่อเห็นใบหน้าเรียวละมุนสะบัดหนีปลายนิ้วที่กำลังเชยคางเธอขึ้น
ไม่!...
แน่ะยังจะดื้ออีก...ไหนบอกซิว่าโกรธอะไรทำไมต้องลงไม้ลงมือ
คุณมันสับปลับ
เอกทัศน์นิ่วหน้าแต่ยังยิ้มเมื่อเห็นอารมณ์ขุ่นเขียวอย่างไร้เหตุผลของคนในอ้อมแขน
พูดดีๆ
ฉันพูดไม่ดีตรงไหน...คุณบอกฉันว่าจะไม่ยุ่งกับลิลลี่แต่ทำไมถึงพาเธอมา...แค่ฉันมันยังไม่พออีกหรือไง...ใจคอจะเอามาฆ่าหมดทั้งบ้านเลยเหรอ...คนเลว
รติญาทุบมือลงบนอกแกร่งเสียงดังปึก...จนนึกจุกแทน...แต่อีกฝ่ายกลับยืนเฉย
คุณก็รู้ว่าคนตัดสินใจไม่ใช่ผม...อีกอย่างคุณบอกผมไม่หมดเกี่ยวกับเธอ
ดวงหน้างดงามที่กราดเกรี้ยวเผือดลงเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่าย...มองเธอนิ่ง...ด้วยสายตาครุ่นคิดมากกว่าตำหนิ
ฉะ...ฉัน...
เอกทัศน์หลุบเปลือกตามองริมฝีปากสั่นระริกแล้วยิ้มน้อยๆ หลังจากอยู่ร่วมห้องกับรติญามาหลายวันแม้จะพยายามหักห้ามใจไม่แตะต้องเธอแต่จนแล้วจนรอดเขาก็อดใจไม่เคยได้สักที
ชายหนุ่มมองดวงตาหวาดหวั่นราวกับลูกกวางแล้วครุ่นคิด...หลังจากจบเรื่องนี้เขาอยากมีชีวิตเหมือนคนปกติ...มีเมียและลูกอยู่บนถนนสายสีขาว...แล้วเธอล่ะจะยอมมาเดินอยู่ข้างกายเขาไหม...เอกทัศน์จ้องดวงหน้าเรียวละมุนด้วยประกายตานิ่งสงบ...เขาจะเอายังไงกับเธอเมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง...ควรมอบเธอคืนให้ครอบครัวหรือ...จะยึดครองไว้ด้วยความผูกพันจากร่างกายแล้วใช้กฎหมายตีกรอบอีกชั้น...
หลังจากจมอยู่กับความคิดของตัวเองครู่ใหญ่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้...ว่าไม่มีวันปล่อยรติญาไปเด็ดขาด...ต่อให้ต้องพรากเธอมาด้วยความเห็นแก่ตัวเขาก็จะไม่สนอะไรอีกแล้ว...เอกทัศน์จ้องหน้าหญิงสาวตาเขม็งก่อนจะไล้ปลายนิ้วร้อนระอุไปตามพวงแก้มเนียนละมุน...แล้วยิ้มด้วยประกายตาที่เต็มไปด้วยความหมายมากมายในนั้น...
รติญาจ้องประกายฉ่ำหวานในดวงตาหยาดเยิ้มของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งร่าง...แม้จะไม่เข้าใจว่าความหมายในนั้นคืออะไร...แต่หัวใจของเธอก็กระหน่ำเต้นจนแทบจะระเบิดออกมา...ร่างบางเริ่มสั่นเทาเมื่อเขาไล้ปลายนิ้วบนริมฝีปากแล้วลากไปช้าๆ อย่างเชิญชวน...
ที่สั่น...หนาวหรือกลัว...
เสียงกระซิบพร่าพรายที่ดังชิดแก้มเนียนจนเธอรับรู้ถึงลมหายใจที่เป่ารดลงมา ทำให้รติญาอดเงยหน้าขึ้นมองคนถามไม่ได้...ก่อนจะเสมองไปทางอื่นเมื่อเห็นดวงตาหวานฉ่ำจ้องสบไม่วางตาจนรู้สึกประหม่า...เธอนึกก่นด่าตัวเองที่เผลอไผลไปกับความอบอุ่นและรู้สึกหวั่นไหวจนร่างกายสั่นระรัวยามประสานสายตากับเขา...สั่นเพราะหนาวหรือกลัว...คำถามของชายหนุ่มยังดังก้องอยู่ในหู...
ดวงตาคู่งามหลุบลงก่อนจะวกกลับไปจ้องเขาเขม็งเมื่อคำตอบที่ไม่กล้าเอ่ยผุดออกจากสมอง...เธอสั่นเพราะรู้สึกวูบไหวไปทั้งร่างเพราะสัมผัสของเขา...มันคือความปรารถนาที่แผ่กระจายออกมาจากความรู้สึกเบื้องลึกที่เธอไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรและเกิดขึ้นได้ยังไง...แต่ไม่เคยห้ามมันได้สักที
คิ้วเข้มเลิกขึ้นขณะหลุบเปลือกตามองริมฝีปากอิ่มกระชับที่กำลังเผยอแย้ม...และใช้ภาษาตาจ้องมองดวงตาคู่สวยด้วยประกายอ่อนหวาน และบอกชัดว่าเขาปรารถนาจุมพิตกลีบปากสีสวยเย้ายวนตรงหน้าเพียงใด
เมื่อความรู้สึกของเขาและเธอแสดงชัดว่ามีความรักความปรารถนาเช่นเดียวกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ต่างเก็บงันจึงค่อยๆ บังเกิดขึ้น ชายหนุ่มเชยคางเธอขึ้นโน้มใบหน้าลงแนบริมฝีปากร้อนรุ่มลงเบียดคลึงกับริมฝีปากอิ่มอย่างละมุนละไม ปลายลิ้นอุ่นชื้นแทรกเข้าดูดกลืนความหวานของรสอุ่นซ่านของเรียวลิ้นเล็กๆ ที่ยังอ่อนประสบการณ์อย่างอ่อนโยน
ภายใต้ความสุขอันหวานฉ่ำเอกทัศน์สามารถใช้จุมพิตอ่อนหวานระคนเร่าร้อนบ่งบอกอะไรต่อมิอะไรได้ลึกซึ้งมากมาย...มากจนร่างเปรียวบางแทบหลอมละลายไปกับความซาบซ่านที่กำลังกำจายไปทั่วร่างอย่างมิอาจหักห้ามใจ
ขณะกำลังดื่มด่ำรสรักอยู่ในห้องอามรณ์อันรัญจวนสองร่างที่เบียดกระชับจนแนบสนิทไปทุกสัดส่วนก็ต้องสะดุ้งและผละออกจากกัน...เมื่อมีเสียงตบประตูดังโครมครามอยู่อีกฟากอย่างไม่คิดเกรงอกเกรงใจเจ้าของห้องเลยสักนิด
เอกทัศน์นึกหงุดหงิดในอารมณ์จนแทบอยากจัดลูกปืนงามๆ ลงไปบนหน้าผากคนเสียมารยาทที่กำลังฟาดมือลงบนประตู...และเวลาแบบนี้คงไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้ามากวนใจเขาแน่ๆ ถ้าคนๆ นั้นไม่ใช่อลัน...เจ้านายตัวร้ายที่ใครๆ ต่างนึกขยาด
ชายหนุ่มถอนใจออกมายาวๆ เหลือบมองตาคู่สวยที่ฉายแววตื่นตระหนกระคนขัดเขิน...ฝ่ามือใหญ่อบอุ่นยกขึ้นแนบแก้มนวลไล้ไปมาอย่างบรรจงเมื่อคนที่ยืนหน้าซีดปากสั่น...กำลังลนลานหวาดหวั่นจนร่างกายสั่นสะท้าน
อยู่เงียบๆ อย่าดื้อ...อย่าทำอะไรที่แสดงว่ากำลังท้าทายเขา...เข้าใจไหม
เขากระซิบชิดริมฝีปากอิ่มชื้นก่อนจะแนบลงบดคลึงอีกชั่วครู่...แล้วค่อยๆ ผละออกอย่างอ้อยอิ่งเพราะยังไม่อิ่มในรสหอมหวานของกลีบปากงาม...แต่เสียงโครมครามที่ดังขึ้นทุกขณะตามแรงอารมณ์ของคนข้างนอกก็บอกกลายๆ ว่าเขาควรรีบตัดใจโดยพลัน
รติญาพยักหน้าอย่างเข้าในก่อนจะเดินหลบไปที่โซฟา...หญิงสาวเดินเหมือนคนเหม่อลอยริมฝีปากเม้มแน่นเพราะสับสนกับความรู้สึกที่กำลังพุ่งทะยานขึ้น...เธอเป็นอะไรไปทำไมไม่อาจหยุดยั้งร่างกายและหัวใจได้เมื่ออยู่ใกล้เขา...
เอกทัศน์มองตามร่างเปรียวบางในทุกย่างก้าวด้วยประกายตาหมกมุ่น...เขาต้องใช้ความอดทนมากขนาดไหนที่จะไม่แตะต้องเรือนกายงดงามนั่นให้มัวหมอง...แม้จะบอกตัวเองให้หักห้ามใจแต่ดูเหมือนทุกๆ ครั้งเมื่อได้ใกล้ชิดความอดทนที่มีก็ขาดผึง...รติญายังอ่อนประสบการณ์นักเธอถูกชักจูงได้ง่ายดาย...และไม่มีทางห้ามแรงอารมณ์ที่พุ่งฉิวได้เลย...
เสียงโครมครามหลังประตูเพิ่มระดับความดังขึ้นอีกเล็กน้อย...พอบานประตูเปิดกว้างเอกทัศน์ผุดรอยยิ้มขบขันออกมาเมื่อเห็นสีหน้าโกรธจัดของเจ้านาย
มีอะไรเหรอครับเจ้านาย....
เอกทัศน์ยื่นหน้าออกไปถาม...ลากเสียงประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงกวนใจคนฟัง
นายทำบ้าอะไรอยู่ฉันทุบประตูจนมือจะหักอยู่แล้ว
อลันยืนเท้าสะเอวมองหน้าคนสนิทด้วยประกายตาตำหนิและขุ่นเคือง
เวลานี้มันจะเที่ยงคืนแล้วนะครับคุณอลัน...ผมก็พักผ่อนน่ะสิ
เมียนายไปไหน...ไปเอาตัวมาให้ฉันเดี๋ยวนี้
คำถามที่มาพร้อมคำสั่งด้วยน้ำเสียงห้วนและวางอำนาจทำเอารติญาถึงกับสะดุ้งจนลนลาน
เธอพักผ่อนแล้วครับ
เอกทัศน์ตอบน้ำเสียงกังวลเมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายกำลังบอกชัดว่าต้องการลากตัวรติญาไปที่ไหนสักแห่ง
ไปเรียกมา...
อลันตะคอกเสียงสั่งแล้วกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง ใบหน้าขุ่นเขียวหากคมคายแบบบุรุษทรงอำนาจหันไปที่มุมหนึ่งของห้องแล้วจ้องดวงตาตื่นตระหนกราวกับลูกกวางของอีกฝ่ายประกายตาเรียบเฉยและออกคำสั่งทันที
เธอมานี่...เร็วๆ ด้วย
เสียงเรียกดุดันและท่าทางทรงอำนาจของอลันกำลังทำให้คนถูกเรียกหน้าซีดเผือด
คุณอลันจะพาเธอไปไหน...เวลานี้มันดึกมากแล้วนะครับ
เอกทัศน์รีบดักทางเพราะไม่วางใจกับท่าทางเอาเรื่องของเจ้านาย
ฉันจะให้เมียนายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แม่นั่นสักหน่อย...และอย่าปฏิเสธเชียว...ไม่อย่างนั้นฉันจะจับแม่นั่นกับเมียนายแก้ผ้าแล้วมัดประจานกลางสนาม...
คำสั่งที่มาพร้อมกับคำขู่ของอลันทำเอาเอกทัศน์ชักยืนไม่อยู่...ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างหมดทางเลือกเมื่อเห็นสีหน้าเอาจริงของเจ้านาย
เดี๋ยวผมจะพาเธอไปเอง
พอได้รับคำยืนยันอลันจึงหมุนตัวเดินลงเท้าหนักๆ กลับไปด้วยท่าทางที่เอกทัศน์นึกอยากหาไม้หน้าสามมาฟาดหัวเจ้านายจอมร้ายกาจให้หายเคือง...
คุณคงได้ยินแล้วว่าคุณอลันต้องการอะไร...
ชายหนุ่มหันไปยิ้มให้กับใบหน้าตื่นตระหนกของรติญาแล้วพยักหน้าเรียก
เขาจะให้ฉันเปลี่ยนผ้าให้ลิลลี่เหรอคะ...
รติญารีบเดินเข้าไปหาแล้วถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย
คุณอยากทำไหม...ถ้าไม่อยากทำเดี๋ยวผมบอกคุณอลันให้
อย่านะคะ...โรสทำได้ค่ะ...ให้โรสทำนะคะ
เอกทัศน์มองฝ่ามือที่ทาบอยู่บนอกแล้วยิ้มอ่อนโยน...ตวัดแขนโอบเอวคอดเข้ามากอดไว้...ก่อนจะเชยคางเธอขึ้นมองลึกลงไปในดวงตาคู่สวย
เรียกแทนตัวเองแบบนี้ฟังเพราะกว่าฉันเป็นไหนๆ ต่อไปเวลาคุยกับผมเรียกแทนตัวเองแบบนี้นะผมชอบ
รติญากะพริบตาเมื่อจู่ๆ ใบหน้าของเอกทัศน์ก็โน้มลงมา แต่ก่อนที่ริมฝีปากรุมร้อนจะทันประกบกับเรียวปากอิ่ม...เสียงอลันตัวร้ายก็ตะโกนเรียกดังมาแต่ไกล...จนทำให้ร่างเปรียวบางสะดุ้งและผละหงายอย่างลนลาน...
เอกทัศน์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะพึมพำกับตัวเองเมื่ออารมณ์วาบหวามถูกสกัดเป็นรอบที่สอง...อย่าให้ถึงตาคุณเชียว...รับรองผมจะสกัดให้ค้างเติ่งจนแทบคลั่งเลยล่ะ...ฮึ...
เราไปกันเถอะก่อนที่คุณอลันจะเอาระเบิดมาขว้างเพราะไม่ได้ดั่งใจ
ชายหนุ่มบอกยิ้มๆ แล้วจูงมือพาเธอเดินออกไปด้วยอาการที่กรุ่นไปด้วยความหมั่นไส้เจ้านาย...มากกว่าจะขัดเคืองใจที่ถูกขัดจังหวะ...แค่เปลี่ยนเสื้อผ้ามันจะยากอะไรนักหนา...เฮ้อ! ถ้าไม่รีบไปจัดการดูท่า...อลันตัวร้ายจะต้องกลายเป็นอลันตัวมารมาขัดขวางความสุขของเขาไม่จบไม่สิ้นเป็นแน่...เอกทัศน์บ่นงึมงำกับตัวเอง
หลังจากรติญาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แฝดผู้พี่เรียบร้อยอลันก็ออกปากไล่เธอกลับห้องในทันที...เพราะไม่อยากให้หญิงสาวทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกัน
เมื่อเอกทัศน์พารติญาออกไปได้สักพักเขาจึงเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง...จ้องดวงหน้าเรียวละมุนที่ปราศจากเครื่องสำอางด้วยประกายตาอ่อนลง
แบบนี้ค่อยเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย...เธอจะรู้บ้างไหมว่าไอ้สีฉูดฉาดที่เอามาฉาบหน้าจนหนาเตอะมันไม่ได้สวยงามเลยสักนิด
อลันที่ไม่ชอบผู้หญิงแต่งหน้าจัดจ้านพึมพำออกมาเบาๆ ชายหนุ่มยืนกวาดตามองไปทั่วดวงหน้างดงามที่ยังคงหลับสนิทแล้วถอนใจลึก...แม่นี่สวยอย่างที่เอกทัศน์บอกไม่ผิดเพี้ยน...ดวงตาคมกริบมองเส้นผมสีทองหยิกนุ่มลื่นประดุจเส้นไหมสยายอยู่รอบศีรษะอย่างขัดอารมณ์...ก่อนจะไล่ไปตามลำคอระหง...ไหล่บอบบาง...และหยุดนิ่งตรงทรวงอกอวบที่สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะของลมหายใจ...จนเขาเผลอจ้องอยู่เป็นนานเมื่อประมาณด้วยสายตาแล้วเห็นชัดว่ามันงดงามเพียงใด
ชายหนุ่มจ้องร่างบางหายใจเป็นปกติและสม่ำเสมอที่ทอดร่างอยู่บนเตียง...อลันนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกคุ้นๆ หน้าเธอชอบกลเหมือนเขาเคยเห็นมาก่อน...อ้อ...ก็แม่นี่เป็นฝาแฝดกับผู้หญิงอีกคนที่อยู่กับเอกทัศน์มันจะคุ้นหน้าก็ไม่เห็นแปลก...เขาสรุปไปตามเหตุและผล...แต่ก็อดตงิดๆ ใจไม่ได้ว่ามันน่าจะมีมากกว่านั้น...
ชายหนุ่มชะโงกดูคนที่กำลังดำดิ่งอยู่ในห้วงนิทรารมย์ด้วยประกายตาครุ่นคิด...ใบหน้าสีจัดจ้านถูกเช็ดออกจนเกลี้ยงให้ความรู้สึกน่ามองยิ่งกว่าตอนไหนๆ... พอได้พิศคนตรงหน้าอย่างละเอียดเขาจึงไม่แปลกใจที่เอกทัศน์จะหลงใหลรติญา...ดวงหน้าเรียวละมุนสวยหวานยามหลับพริ้ม...ดูไร้พิษสง...และปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าสิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าช่างเป็นภาพที่งดงาม...
อลันยกมือไล้เส้นผมสีทองเข้มอย่างเผลอไผล...นานแค่ไหนที่เขาไม่ได้รู้สึกอยากละเมียดละไมกับผู้หญิง...มือหนาชะงักก่อนจะผละห่างจากเธอ...เพราะตกใจกับความรู้สึกแปลกๆ ที่ผุดขึ้นโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวนั่น
พระเจ้า!...มันเกิดเรื่องบ้าๆ อะไรกับเขา...ให้ตายเถอะ...เขามาทำบ้าอะไรที่นี่...อลันกวาดตามองไปรอบๆ
บัดซบเอ๊ย!...
ชายหนุ่มสบถออกมาแล้วหมุนตัวเดินออกไปทันที
Create Date : 20 ตุลาคม 2553 |
|
7 comments |
Last Update : 20 ตุลาคม 2553 14:58:48 น. |
Counter : 1444 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: sansook 20 ตุลาคม 2553 14:52:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 20 ตุลาคม 2553 21:31:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: เอ๋ อักษรา IP: 110.49.205.23 20 ตุลาคม 2553 22:09:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: jee IP: 117.47.120.8 20 ตุลาคม 2553 22:21:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: googie IP: 203.146.71.70 21 ตุลาคม 2553 8:15:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: NeeNiE IP: 203.113.96.4 21 ตุลาคม 2553 10:06:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: sansook 21 ตุลาคม 2553 12:01:16 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
ช่วงนี้อัพไม่เป็นเวลาอย่าว่ากันนะคะ งานสุมเนทอืดค่ะ ตอบเม้นไม่ทันใจอย่าแอบเคืองนะคะ...ฮี่ๆ...
ฝนยังตกอยู่ แดดก็จัดจ้าน บางวันหมอกลงหนาวๆ เฮ้ออากาศแปรปรวนขึ้นทุกวัน อย่าลืมรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
แจ้งคุณ googie เอ๋ไปงานวันที่ 23 ตุลาคม เวลา 11 -15 น. ค่ะ
สำหรับพี่สาวที่อยู่ต่างแดนก็อย่างลืมรักษาสุขภาพด้วยนะคะ...
ห่วงใยทุกๆ คนค่ะ