ตอนที่ ๓ ผู้พิทักษ์

ร่างสูงผึ่งผายเดินไปหยุดชิดกับขอบเตียง อลันหันไปเลิกคิ้วน้อยๆ กับคนสนิทแล้วผุดรอยยิ้มออกมา เมื่อเห็นใบหน้าเรียวได้รูป จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอวบอิ่มนอนหลับพริ้มราวกับเจ้าหญิงนิทรา “อยากลองเป็นเจ้าชายดูไหมทัศน์” อลันหันไปถามลูกน้องคนสนิทและหัวเราะขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายตื่นตระหนกจนน่าสงสาร “คุณอลันอย่าพูดเล่นสิครับ” “ฉันไม่ได้พูดเล่น...ไม่เอาน่าฉันมองตานายออก...” “ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอ...” เอกทัศน์ตอบออกไปตามความรู้สึกแม้ลึกๆ เขาจะนึกพอใจและปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้หญิงที่นอนไร้สติอยู่บนเตียงงดงามเพียงใด “สมองนายอาจจะไม่คิดแต่ฉันเชื่อสายตาของตัวเอง...ท่าทางของนายมันแสดงออกมาชัดเจนว่าสนใจเธอ...ด้วยความหวังดีนะทัศน์ฉันว่านายอย่าหานรกให้ตัวเองดีกว่า” อลันปรายตามองใบหน้าไร้พิษสงของรติญาแล้วไหวไหล่เหมือนไม่ได้ใส่ใจกับอะไรอีก “...ลองมองผมลึกซึ้งขนาดนั้นดูท่าคุณอลันก็น่าจะสนใจเธอไม่ต่างกัน” เอกทัศน์ลองแกว่งปากหาเรื่อง “...เฮอะ...ฉันเนี่ยนะจะสนใจแม่นี่...ไม่มีทางฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าผู้หญิงคือหายนะอยู่ใกล้แล้วบรรยากาศมันมืดมิดเหมือนวันสิ้นโลก...ฉันไม่มีวันจมปลักกับความมืดโง่ๆ นั่นแน่” “เอ๊ะ...หรือเพราะคุณแพรไพลินกันนะที่ทำให้คุณอลันไม่คิดปรายตามองใครๆ “ อลันโยนความสงสัยไปยังสตรีอีกนางที่กำลังสร้างสะพานเพื่อเชื่อมต่อกับเจ้านาย “ทัศน์ถ้านายยังอยากมีชีวิตอยู่ดูโลกต่อ...อย่าเอ่ยถึงคนในตระกูลนั้นให้ฉันได้ยิน...แม่นั่นมันน้องสาวไอ้สารวัตรหมาบ้าที่มันสอยน้องสาวฉันไปเป็นเมียเชียวนะ...” “ก็เพราะอย่างนั้นน่ะสิครับ...คุณอลันถึงต้องรีบไปสอยคุณแพรไพลินมาทำเมียบ้างมันจะได้ไม่เสียดุล” “โนเวย์...แค่อลิสไปเกี่ยวดองกับมันฉันก็แทบกระอักตาย....ฉันคงไม่บ้าไปคว้าแม่นั่นมาทำเมียหรอก...และจำให้ขึ้นใจด้วยว่าฉันจะไม่มีวันเกี่ยวดองกับผู้หญิงคนไหน คืนนี้นายนอนเฝ้าแม่นี่ด้วยก็แล้วกัน” อลันตะคอกพร้อมกับเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไป “ครับเจ้านาย...” เอกทัศน์พึมพำตามหลังเจ้านายแล้วยิ้มพรายอกมาเมื่อร่างสูงผึ่งผายก้าวออกไปพร้อมๆ กับเสียงปิดประตูดังโครม! “เฮ้อ...ผมอยากเห็นวันที่คุณตกหลุมรักใครสักคนจริงๆ คุณอลัน” ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจกับอาการเกลียดผู้หญิงจนเข้าไส้ของเจ้านาย ก่อนจะเดินไปหยุดนิ่ง...และมองเจ้าหญิงนิทราที่ยังคงนอนไม่ได้สติอย่างเห็นใจ “ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย...แต่หากจะโทษก็โทษคุณพ่อคุณเถอะคุณโรส...” เขาพึมพำพร้อมกับหมุนร่างไปยังห้องน้ำ และกลับออกมาใหม่...ในมือมีผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาดๆ เอกทัศน์ทรุดลงนั่งข้างๆ รติญา กวาดตามองไปทั่วร่างกลมกลึงอรชรแล้วผ่อนลมหายใจออกมา เอกทัศน์พิศดวงหน้าเรียวละมุนอยู่พักใหญ่...เธอเป็นคนสวยมากเลยทีเดียว...ชายหนุ่มบอกตัวเอง แม้จะรู้สึกพึงพอใจและรู้สึกใจเต้นแค่ไหนเมื่อเห็นเธอใกล้ๆ แต่สุดท้ายความไม่คู่ควรก็สั่งให้เขามองเธอได้แค่ผู้หญิงของเจ้านาย... ริมฝีปากหยักหนาได้รูปเม้มแน่นขณะพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาเมื่อความรู้สึกปรารถนาที่เขาพยายามซุกซ่อนไว้ภายในกำลังช่วยกันผลักดันกำแพงของความเป็นสุภาพบุรุษให้แตกกระเจิง รติญาสวยสะดุดตาขนาดนี้...แต่ทำไมอลันถึงได้มองผ่านและทำท่าราวกับไม่แยแสสักนิด...แม้จะอยู่กับอลันได้ไม่นานแต่เขาก็พอเห็นความเจ้าสำราญของเจ้านายบ้าง...เขาเคยไปมอสโกกับเจ้านายอยู่สองสามครั้งและทุกครั้งเขามักเห็นมีผู้หญิงผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาให้ความสุขกับเจ้านายอยู่เสมอ...และที่น่าตกใจก็คือผู้หญิงเหล่านั้นบางคนเป็นถึงดารานางแบบที่ถูกคัดสรรมาอย่างดี สิ่งนั้นคงเป็นข้อยืนยันได้ดีว่าเจ้านายของเขาชอบผู้หญิงสวยๆ แต่กับผู้หญิงคนนี้ทั้งๆ ที่เธอสวยสะดุดตา เรือนร่างก็ให้ความรู้สึกเย้ายวนความรู้สึกของผู้ชาย...เรียกได้ว่าพอเห็นก็อยากได้...แต่ไฉนเจ้านายของเขาถึงทำราวกับเธอเป็นผงฝุ่นที่คละคลุ้งอยู่ในบรรยากาศที่สามารถสร้างมลพิษให้กับชีวิตขนาดนั้น เอกทัศน์เคลื่อนปลายนิ้วไปสัมผัสผิวแก้มเนียนละมุนแผ่วเบา...เคลื่อนผ่านไปช้าๆ แล้วหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มนุ่ม...ชวนให้อยากแนบริมฝีปากประทับจูบ ...หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่...ในที่สุดอำนาจของความเป็นสุภาพบุรุษก็เอาชนะความปรารถนาในด้านมืด...เธอคือสิ่งของต้องห้ามที่เขาไม่มีวันเอื้อมมือไปถึง...รติญาคือผู้หญิงที่มีชะตาชีวิตอยู่ในกำมือของเจ้านายเธออยู่สูงเกินไป...สำหรับเธอเขาคงเป็นได้แค่ผู้พิทักษ์...หากจะหวังมากกว่านั้นมันคงเป็นไปได้ยาก เสียงถอนใจดังออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อเจ้าความปรารถนามันยังดาหน้าประท้วงกันเหย็งๆ เมื่อทำอะไรไม่ได้เอกทัศน์จึงค่อยๆ ซับผ้าไปตามดวงหน้าเรียวละมุนด้วยกิริยาทะนุถนอมราวกับเธอคือแก้วเจียระไนชั้นดีที่มีมูลค่ามหาศาล เขาเช็ดหน้าเธอเกือบสิบนาทีคนที่นอนนิ่งๆ ก็เริ่มขยับ เอกทัศน์เริ่มกระสับกระส่ายเพราะเกรงหายนะที่เจ้านายทิ้งมาให้ ชายหนุ่มเด้งตัวลุกไปยืนอยู่ข้างเตียงแล้วยืนนิ่ง...ขณะสมองกำลังส่งความคิดมากมายจนอีรุงตุงนังไปหมด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มภายใต้ขนตาดกหนายาวงอนราวกับอิสตรีกวาดตามองไปรอบๆ เพราะเกรงจะมีอาวุธให้หญิงสาวหยิบฉวยขึ้นทำร้ายตน “เฮ้อ! คุณอลันนะคุณอลันทำไมมาทิ้งหายนะให้กันแบบนี้นะ” เอกทัศน์พึมพำแล้วหมุนตัวเดินไปนั่งบนเก้าอี้ แต่ไม่ยอมละสายตาจากคนที่ขยับตัวอยู่บนเตียงแม้เพียงเสี้ยววินาที รติญาเริ่มขยับร่างกายหญิงสาวครางขึ้นเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับ เพราะรู้สึกหนักมึนไปทั้งศีรษะ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วนิ่วหน้าพร้อมกับสูดปากเมื่อรู้สึกเจ็บร้าวตามร่างกาย เธอถอนใจยาวขณะพยายามลำดับเหตุการณ์ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเร็วจนเธอตั้งตัวแทบไม่ทัน...เมื่อรู้สึกตื่นตัวเต็มที่...ดวงหน้าเรียวละมุนก็เผือดซีดพร้อมกับกรีดร้องออกมา...เมื่อเห็นใบหน้าของใครคนหนึ่งจ้องตรงมาที่เธอ เอกทัศน์กระโจนขึ้นไปบนเตียงแล้วปิดปากเธอไว้...แต่อีกฝ่ายกลับดิ้นรนจนคนจับทำอะไรแทบไม่ถูก “เงียบก่อนได้ไหม...” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง...และยังคงแผดเสียงเต็มกำลัง...แต่เสียงที่ลอดออกมากลับดังอู้อี้ “ผมบอกให้เงียบ...คุณโรสได้โปรดเถอะ...ผมไม่อยากทำร้ายคุณเข้าใจไหม” รติญาเหลือบไปมองซองปืนที่คาดไว้ใต้รักแร้...และอกเป็นมัดกล้ามเมื่อสายหนังรัดตึงดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาจนแนบสนิท “เราคุยกันได้...คุณไว้ใจผมได้โอเคไหม” เอกทัศน์บอกพร้อมกับจ้องตาเธอเขม็ง รติญาช้อนตาขึ้นมองดวงตาสีน้ำตาลเข้มด้วยความหวาดหวั่น แม้ดวงตาคู่นั้นจะบอกเธอกลายๆ ว่าเขาจะไม่ทำอันตราย แต่เวลานี้เธอจะไว้ใครได้อีก แม้จะรู้สึกปวดหนึบไปทั้งร่างรวมถึงหนักมึนที่ศีรษะ แต่รติญาก็ไม่นำพากับสภาพผิดปกติของร่างกาย หญิงสาวยังคงดิ้นรนส่ายหน้าไปมาพลางคำรามเสียงอู้อี้ ดวงตาคู่งามค่อยๆ คลอรื้อไปด้วยหยาดน้ำตาเพราะความกลัว “อย่าร้องคุณโรส...ผมจะปล่อยมือแต่คุณสัญญาได้ไหมว่าจะไม่ร้อง...” เขาจ้องหน้าเธอนิ่งนับห้านาที ก่อนจะถอนใจออกมายาวๆ เมื่อหญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก “คุณเป็นใคร?” เมื่อริมฝีปากได้รับอิสระรติญาจึงถามพร้อมกับตะเกียกตะกายไปชิดกับหัวเตียง “พวกเรามีธุระกับพ่อคุณนิดหน่อย” เอกทัศน์ตอบพร้อมกับขยับลงจากเตียง “พวกคุณต้องการพบคุณพ่อทำไมไม่ติดต่อทางโทรศัพท์ล่ะคะ” คำพูดยามหญิงสาวเอื้อนเอ่ยแม้น้ำเสียงจะสั่นพร่าแต่ก็ดังกังวาน...ฟังแล้วให้ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด “เราติดต่อไม่ได้” “พวกคุณจับตัวฉันมาทำไม...ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าคุณพ่อท่านอยู่ที่ไหน” รติญาตอบออกไปตามตรง “ผมทราบว่าคุณไม่รู้” “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยฉันกลับบ้านสิ...พวกคุณทำอะไรพี่ชายฉันแล้วคุณแม่อีก...” เมื่อนึกขึ้นได้รติญาจึงลนลานลุกจากเตียงถลันเข้าไปหาชายหนุ่มแปลกหน้าจนลืมกลัว “ทุกคนจะยังปลอดภัยหากคุณทำตัวน่ารักและไม่สร้างปัญหา” เอกทัศน์ก้มมองนิ้วเรียวยาวราวลำเทียนที่กำเสื้อเขาไว้แน่น เขายิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นเธออ้าปากและค้างอยู่ชั่วครู่เหมือนเพิ่งนึกได้ว่ากำลังสัมผัสร่างกายเขา รติญาก้าวถอยไปข้างหลังสามสี่ก้าว เธอยืนพินิจผู้ชายร่างสูงปราดเปรียวท่วงท่ามั่นคง ไล่ไปตามบ่ากว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตแขนยาวที่พับขึ้นจนถึงศอก...แม้อีกฝ่ายจะน่ามองจนเธอคลายใจแต่มันก็ไม่น่าไว้วางใจอยู่ดี “ลุงเจตน์อยู่ไหนคะ...ลุงของฉันยังสบายดีอยู่ไหม” เธอถามขณะเบนสายตาไปทางอื่นเมื่อรู้สึกวูบวาบอยู่ภายในยามสบตากับเขา “สบายดี...ถ้าอยากให้เขาปลอดภัยคุณต้องไม่โวยวายหรือคิดหนี...พวกเราต้องการแค่ตัวพ่อคุณเท่านั้นถ้าได้ตัวแล้วทุกคนจะเป็นอิสระ...และที่สำคัญหากคุณอยากปลอดภัย...อย่าท้าทายเจ้านายผมไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือท่าทาง” เอกทัศน์แนะนำออกไปเพราะรู้สึกห่วงใยมากกว่าจะข่มขู่ “คุณหมายถึงผู้ชายคนนั้นใช่ไหม...คนที่ใจร้ายกับฉัน” “คุณอลันแม้จะใจร้อนและอารมณ์ร้ายแต่นิสัยโดยแท้เจ้านายผมไม่นิยมข่มเหงผู้หญิงด้วยกำลัง” เอกทัศน์บอกไปตามความคิดเห็นของตัวเอง แม้อลันจะประกาศลั่นว่าไม่มีวันแต่งงานและแสดงความชิงชังออกมาชัดเจน แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเจ้านายทำร้ายผู้หญิงคนไหนจนถึงขนาดได้รับบาดเจ็บ นอกจากจะข่มขู่หรือใช้วิธีบีบเหยื่อด้วยท่าทางที่ดูสมจริงสมจังมากกว่าจะทำอย่างที่สั่ง “คุณแน่ใจเหรอคะว่าเขาไม่เป็นแบบนั้น” ด้วยประสบการณ์ที่เพิ่งพบรติญาจึงแค่นเสียงประชด เอกทัศน์ยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกย้อนกลับไป...หากบอกเธอว่านั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเจ้านายเล่นงานเหยื่อที่เป็นผู้หญิงเธอคงมองว่าเขาเป็นผู้ชายที่เชื่อถือไม่ได้ แต่มันก็เป็นความจริงเพราะอลันไม่เคยใช้ผู้หญิงในการต่อรองมาก่อน แม้เหตุการณ์ที่ผ่านมาจะแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเจ้านายเขาดิบเถื่อน แต่เขารู้ว่าแท้จริงลึกๆ อลันตัวร้ายไม่ใช่คนที่จะฆ่าผู้หญิงให้ตายทั้งเป็น...แต่ถ้าถูกท้าทายมันก็ไม่แน่เหมือนกันว่าอะไรจะเกิดขึ้น...และเวลานี้เขาต้องทำทุกวิถีทางที่จะป้องกันไม่ให้เธอทำอะไรที่อาจจะเกิดภยันตรายกับตัวเอง “ผมสัญญาว่าหากคุณทำตามที่ผมบอกนับจากนี้ไปผมจะดูแลคุณด้วยชีวิต...เชื่อใจผมได้ไหม” รติญากัดริมฝีปากมองผู้ชายตรงหน้าอยู่นาน...แต่พอเห็นอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทางคุกคามเธอจึงถามขึ้น “พวกคุณต้องการพบคุณพ่อทำไมคะ...และอีกนานไหมกว่าพวกคุณจะเจอท่าน” “ถ้าคุณเจตน์ช่วยทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น” เอกทัศน์พยายามใช้ไม้อ่อนเข้าต่อรอง “ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณต้องการอะไรและฉันก็ไม่แน่ใจด้วยว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง...วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องเดินทางกลับบ้านตามปกติ...ฉันไม่ทราบจริงๆ ว่าพวกคุณกับคุณพ่อมีเรื่องบาดหมางอะไรกัน...ปล่อยฉันไปไม่ได้เหรอคะ” ชายหนุ่มเกือบยิ้มเมื่อเห็นท่าทางไร้เดียงสาของหญิงสาว...เท่าที่อ่านข้อมูลของรติญา...เธอใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกาตั้งแต่จบมัธยม...และจากสภาพแวดล้อมที่โน่นเธอน่าจะรู้ทันโลกมากกว่าเป็นแค่สาวน้อยที่ใสซื่อจนดูบอบบางราวกับฟองสบู่ที่พร้อมแตกโพละได้ตลอดเวลา แต่ก่อนที่การเจรจาจะได้บทสรุปเสียงเคาะประตูหนักๆ ก็ดังขึ้น รติญาสะดุ้งจนชายหนุ่มนึกอยากเดินเข้าไปโอบกอดเธอไว้ในอกแล้วปลอบประโลมจนเธอหายหวาดกลัว ชายหนุ่มจ้องใบหน้าตื่นตระหนกและท่าทางลนลานของหญิงสาวแล้วบอกเบาๆ ว่าให้เธอยืนอยู่ตรงนั้นและอย่าทำอะไรที่มันอาจจะก่อเภทภัยกับตัวเอง พอบานประตูเปิดกว้างร่างสูงผึ่งผายของอลันก็ก้าวเข้ามา ใบหน้าคมคายจ้องมองเหยื่อสาวที่ยืนหน้าซีดปากสั่นอยู่ชิดฝาผนัง คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้หวีดร้องหรืออาละวาดแต่อย่างใด “อ้อ...ตื่นแล้วเรอะ” อลันหันไปถามลูกน้องคนสนิทแล้วยิ้มที่มุมปาก “ไปทำอีท่าไหนล่ะทัศน์แม่นั่นถึงสงบจนไม่น่าเชื่อแบบนี้” “ผมอธิบายให้เธอเข้าใจว่าเราจะไม่ทำอันตรายเธอ” เอกทัศน์ตอบคำถามเจ้านายด้วยคำพูดที่กำลังบอกกลายๆ ว่าห้ามทำร้ายเธอ “อ้อ...นายกำลังจะบอกฉันว่าห้ามแตะแม่นั่นใช่ไหม...ให้ตายเถอะทัศน์นั่นน่ะลูกศัตรูเชียวนะนายจะบ้าเรอะ” อลันเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นคนสนิทชักไม่อยู่กับร่องกับรอย ชายหนุ่มยืนเท้าสะเอวปรายตาไปทางหญิงสาวแล้ววกกลับไปจ้องลูกน้อง เอกทัศน์ถือว่าเป็นมือขวาที่มีฝีมือและซื่อสัตย์หลายครั้งที่ลูกน้องคนสนิทช่วยชีวิตเขาไว้หลายครั้ง จนทุกวันนี้เขามองว่าเอกทัศน์เป็นยิ่งกว่าญาติสนิท และให้ความความสำคัญมากกว่าแค่คนติดตาม ดวงตาคมกริบจ้องตาของอีกฝ่ายแล้วส่ายหน้าไปมา “ฉันเตือนแล้วนะว่าหุบเหวมันทั้งลึกและเวิ้งว้าง...หากนายยังคิดกระโจนลงไปมันก็จะพบแต่ความตายเท่านั้นแหละ...ผู้หญิงคือความยุ่งยากไม่จบสิ้นอย่าไปคิดสั้นเชียว” ใบหน้าคมคายหันไปจ้องเรือนร่างอรชรแล้วกระตุกยิ้ม...ก็สวยแบบนี้...เจ้าคนสนิทที่ไม่รู้พิษร้ายของอิสตรีถึงได้ใจหวิว...โรส...เขาทวนชื่อของเธออยู่ในใจ ขณะไล่สายตาไปตามเรือนร่างงดงามนั้นอย่างไม่เกรงใจ...เธอสวยเหมือนกุหลาบแรกแย้มนั่นคือความรู้สึกแรกที่เขาตอบตัวเองได้...แต่ให้ตายเถอะ...ดอกกุหลาบมันมีหนามแหลมคม...กว่าจะได้ดอมดมหากไม่ตัดหนามออกมันย่อมต้องได้แผลมั่งล่ะ...แล้วยิ่งเป็นลูกศัตรูแผลที่ได้รับจะเหวอะหวะขนาดไหน...เขาไม่อยากจะเดาเลยให้ตาย “อย่าเสี่ยงกับหายนะเลยทัศน์ฉันหวังดี” เมื่อมองว่าอิสตรีคือหายนะอลันที่ยังคงมั่นอยู่กับความรู้สึกของตัวเองจึงหันไปบอกกับคนสนิทด้วยความปรารถนาดี “ผมแค่ต้องการดูแลเธอให้ดี...เป็นผู้พิทักษ์ในยามเธอต้องการความช่วยเหลือ...ผมเป็นได้เท่านั้น...หากคุณอลันจะกรุณาผมขอแค่นี้จะได้ไหมครับ” “นายพูดแบบนี้มันก็เท่ากับกันไม่ให้ฉันแตะแม่นี่นะทัศน์” อลันเริ่มฉุนเฉียวเมื่อเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของคนสนิท “เวลานี้แตะแม้ปลายก้อยก็ไม่ได้ครับ” เพราะค่อนข้างรู้ใจเจ้านายเอกทัศน์จึงยิ้มพรายขณะตอบคำถาม “เออ...ก็ได้แต่บอกไว้ก่อนว่าถ้าไอ้แก่นั่นยึกยัก และแม่นี่สร้างปัญหาฉันจะฆ่านายเป็นคนแรก...จำใส่สมองโง่ๆ ของนายไว้เลยนะทัศน์ว่านายกำลังเดินเข้าสู่หุบเหว...ไม่ฟังฉันก็อย่ามาคร่ำครวญเชียวถ้าหุบเหวที่ก้าวลงไปมันกำลังหยิบยื่นความตายให้นาย” อลันเข่นเขี้ยวบอกพร้อมกับพยายามชี้หนทางสว่างให้ “...เธอได้ยินไหมว่ามีชีวิตของผู้ชายโง่ๆ คนหนึ่งกำลังอยู่ในกำมือถ้าอยากฆ่าคนที่หวังดีกับเธอก็เชิญหาเรื่องให้ฉันฆ่ามันด้วยก็แล้วกัน...” อลันหันไปตะคอกบอกหญิงสาวแล้ววกกลับไปว้ากคนสนิท “ดูแลกันเองถ้าใครสร้างปัญหาฉันจะฆ่าทิ้งให้หมด” เสียงประตูที่ปิดโครม! สนั่นในระดับตัวบ้านสะเทือนทำเอารติญาสะดุ้งจนลนลาน แต่เอกทัศน์กลับชื่นบานกับคำอนุญาต ลองอลันถอยให้ขนาดนี้เห็นทีเขาคงไม่ต้องเหนื่อยกับความห่ามและคำสั่งอันน่าหวาดผวายามเจ้านายเขาคิดเล่นงานอีกฝ่าย   Create Date : 08 ตุลาคม 2553 5 comments Last Update : 8 ตุลาคม 2553 14:27:44 น. Counter : 1779 Pageviews. Share Tweet