ตอนที่ ๘ ด้วยรักและปรารถนา

ธงไชยพยายามทำทุกอย่างให้หญิงสาวเชื่อใจ ชายหนุ่มหันไปสั่งลูกน้องสองในสี่ให้ปล่อยคนของเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ดวงตากลับมองคนที่รับคำสั่งด้วยประกายบางอย่าง รสิตาเริ่มมีท่าทีอ่อนลงจนเห็นได้ชัดเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้แสดงท่าทางว่าจะคุกคามหรือคิดไม่ซื่อ “เพื่อความสบายใจของคุณเราจะเจรจากันแค่สองคน” ธงไชยบอกพร้อมกับพยักหน้าเชิงไล่ชายหนุ่มอีกสองคนให้ออกไปด้านนอก พออีกฝ่ายยื่นข้อเสนอเพื่อแสดงความเป็นมิตร หญิงสาวจึงพยักหน้าน้อยๆ เดินเข้าไปใกล้และลดอาวุธในมือลงเมื่อเห็นชายอีกสองคนเดินเลี่ยงออกไปอย่างว่าง่าย “แก้ว...ตามพวกนั้นไป” “คุณลิลลี่ระวัง!...” จังหวะหนึ่งขณะรสิตากำลังหันไปสั่งคนรับใช้ ธงไชยที่รอโอกาสก้าวพรวดเดียวถึงตัวเธอ ชายหนุ่มสอดมือข้างหนึ่งล็อกคอของหญิงสาวไว้แน่นจนร่างเปรียวระหงแอ่นขึ้นและใช้อีกมือปัดปืนจนร่วงลงบนพื้น ก่อนจะล็อกแขนเธอไว้ด้านหลังด้วยมืออีกข้าง แม่บ้านร่างท้วมถึงกับหน้าซีดปากสั่นเมื่อเห็นความหวังเดียวที่เข้ามากู้วิกฤติกำลังหมดสิ้นอิสรภาพ รสิตาพยายามดิ้นรนแต่เพราะร่างกายของอีกฝ่ายใหญ่โตกว่าอีกทั้งเธอถูกล็อกจากด้านหลังจึงทำให้ขยับตัวได้ไม่มาก “ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!...” รสิตาแผดเสียงทั้งดิ้นทั้งถีบแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สะทกสะท้านกับท่าทางเอาเรื่องของเธอ “ไอ้เต้ยเอายามา” ธงไชยตะโกนสั่งลูกน้องเพราะเริ่มต้านไม่อยู่ สิ้นเสียงสั่งไม่กี่อึดใจผ้าสีขาวก็โปะลงบนจมูกโด่งเชิดทันที ดวงตากลมโตเบิกขึ้นเมื่อได้กลิ่นฉุนแปลกๆ รสิตาพยายามดิ้นแล้วส่ายหน้าไปมาแต่ดูเหมือนเรี่ยวแรงของเธอกำลังลดลงทุกที หลังจากสูดสารบางอย่างเข้าสู่ร่างกายไม่ถึงสามนาทีหญิงสาวรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ร่างกายเริ่มหนักชา...ดวงตาค่อยๆ พร่าเลือน...รสิตามองใบหน้าสิ้นหวังของคนรับใช้ด้วยสติที่ใกล้หลุดลอย...ในที่สุดดวงตาคู่งามที่พยายามเปิดปรือก็หลุบลงแล้วหมดสติไป “เฮ้อ!...กว่าจะสงบได้...เอาไงต่อพี่ธง” เต้ยดึงผ้าที่ใช้โปะจมูกของหญิงสาวออกแล้วหันไปถามลูกพี่ “แหลมต่อสายหาคุณทัศน์แล้วขอสายนาย...ส่วนเธอมานี่” ธงไชยหันไปสั่งพร้อมกับพยักหน้าเรียกแม่บ้าน “พี่อย่าทำอะไรคุณลิลลี่เลยนะ....” แก้วยกมือไหว้อย่างลนลานเมื่อเห็นชะตากรรมอันน่าหวาดผวาของนายสาว ดวงตาเล็กรีจ้องความหวังเดียวที่หมดสภาพจนน่าห่วงด้วยความกลัวที่ทวีขึ้นทุกขณะ “ถ้าไม่อยากให้ทำก็มาดูแลเจ้านายเธอสิ” ธงไชยบอกพร้อมกับช้อนร่างบางขึ้นอุ้มเดินไปที่โซฟาตัวยาว โดยมีแก้วเดินตามไปติดๆ “พี่ธงคุณทัศน์บอกว่านายกำลังพักผ่อนพี่มีอะไรคุยได้เลย” แหลมยื่นโทรศัพท์ให้ลูกพี่แล้วถอยออกไป ธงไชยยื่นมือไปรับโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงรายงาน “คุณทัศน์ผมกำลังมีปัญหา” เอกทัศน์ผุดลุกจากโซฟาเมื่อได้ยินน้ำเสียงเครียดขรึมจากปลายสาย “หมายความว่ายังไง?” “คือ...วันนี้พวกผมเจอลูกสาวของเฮียชัยถล่มด้วยเอ็มสิบหก” “อะไรนะ!!...ลูกสาวคุณเด่นชัย...หมายความว่ายังไง...แล้วเอ็มสิบหกอะไร? “ เสียงถามที่ดังขึ้นทำเอาคนที่นั่งอ่านแมกกาซีนอยู่เงียบๆ ถึงกับสะดุ้ง เอกทัศน์หันไปมองใบหน้าตื่นๆ ของรติญาก่อนจะเดินเลี่ยงไปริมหน้าต่าง “เอ่อ...พวกผมถูกลูกสาวเฮียชัยไล่ยิงด้วยเอ็มสิบหกครับ” “คุณพระช่วย...มีใครเป็นอะไรไหม...แล้วเธอไปเอาอาวุธหนักขนาดนั้นมาจากไหน...ผมสั่งแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามพกอาวุธพวกนั้น” เอกทัศน์ถามกลับน้ำเสียงกึ่งตำหนิกึ่งกังวล “พวกเราปลอดภัยดี...ส่วนอาวุธเธอคงไปหยิบมาจากที่ไหนสักแห่ง...เพราะพวกเราชะล่าใจปล่อยเธอขึ้นไปด้านบน...ตอนนี้ผมโปะยาสลบคงอีกหลายชั่วโมงกว่าจะฟื้น...คุณทัศน์จะให้ผมทำยังไงต่อครับ” รติญามองร่างสูงปราดเปรียวข้างหน้าต่างอย่างสนใจเพราะได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงใครคนหนึ่ง...หากคาดไม่ผิดลิลลี่น่าจะกลับถึงบ้านแล้ว...และดูเหมือนการปรากฏตัวของแฝดผู้พี่กำลังสร้างปัญหาให้กับคนของเขา “เดี๋ยวผมถามคุณอลันก่อนแล้วจะโทรกลับไปบอก...อ้อ...อย่าให้ใครแตะเธอล่ะ” เอกทัศน์เน้นย้ำคำสั่งสุดท้ายน้ำเสียงเฉียบขาดก่อนจะถอนใจออกมายาวๆ “มีอะไรเหรอคะ” รติญาถามขึ้นเมื่อเอกทัศน์เดินตรงเข้ามา “ธงไชยรายงานว่าพวกเขาเจอไม่พี่สาวก็น้องสาวของคุณที่บ้าน” “งั้นเหรอคะ...” หญิงสาวเลิกคิ้วแล้วยิ้มออกมา...เอกทัศน์มองรอยยิ้มหวานละไมของคนตรงหน้าอย่างงุนงง...เพราะตั้งแต่พาเธอมารติญาแทบไม่ยิ้ม...แม้จะสงสัยว่าเธอกำลังยิ้มด้วยเรื่องอะไรแต่รอยยิ้มงดงามนั่นกลับเปลี่ยนความรู้สึกกังขาเป็นอย่างอื่น “คุณเป็นคนยิ้มสวยมากรู้ตัวบ้างไหม...แต่ถึงจะสวยยังไงขอล่ะ...อย่าเผลอไปยิ้มแบบนนี้กับใครอีก...ผมหวง” ชายหนุ่มเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า...วางมือทั้งสองข้างบนโซฟาตัวยาว...โน้มร่างจนใบหน้าห่างเธอไม่ถึงฟุต รติญามองช่วงแขนยาวที่กักเธอไว้กลายๆ อย่างหวาดหวั่น...หญิงสาวหลบดวงตาเว้าวอนฉ่ำหวานอย่างลนลาน...เพราะเริ่มรู้สึกบิดเกรียวตรงช่องท้อง...จนร่างกายแข็งเกร็งไปหมด “กลัวหรือ” เขาถามเสียงทุ้มนุ่มปนอาทร “ค่ะ...” เอกทัศน์มองดวงตาสีดำสนิทที่กำลังหวาดหวั่นแล้วยิ้มอย่างล้อเลียน “เราอยู่ด้วยกันแบบนี้มาจะสามวันแล้ว...ทำไมถึงไม่เลิกกลัวผมสักที” “เอ่อ...” รติญามองอีกฝ่ายอย่างลนลานขณะลมหายใจเข้าออกเริ่มขาดเป็นห้วงๆ เมื่อความรู้สึกอึดอัดกำลังก่อมวลอยู่รอบกาย “ผมสัญญาว่าจะปกป้องคุณด้วยชีวิต...และคงไม่ผิดหากผมจะขอค่าตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ จากคุณ...ผมสาบานว่าจะไม่ข่มเหงคุณด้วยกำลัง...จะไม่ข่มขืนเด็ดขาดหากคุณไม่เต็มใจ...เลิกกลัวผมได้แล้ว” รอยยิ้มละมุนผุดออกจากมุมปากคนพูด...ขณะใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ระอยู่บนใบหน้าออกแล้วไล้ปลายนิ้วไปตามแก้มเนียนไล่มาเรื่อยจนหยุดที่ปลายคาง... แค่ปลายนิ้วที่แตะบนผิวหน้าทำเอาคนถูกแตะถึงกับตัวสั่น รติญาช้อนตาขึ้นจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเผลอไผล เพราะสัมผัสของเขาทำให้รู้สึกอบอุ่น แม้มันจะเป็นเพียงชั่วครู่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นร้อนวาบไปทั้งร่างราวกับถูกนาบด้วยเปลวไฟ...แต่มันก็สร้างความหวามไหวได้ไม่ยาก หญิงสาวนั่งนิ่งแต่ความรู้สึกภายในกำลังปั่นป่วนราวกับพายุที่โหมพัดอย่างรุนแรง...ดวงตาสองคู่สบกันนิ่งแต่ความหมายที่กำลังส่งผ่านถึงกันและกันกำลังหลั่งไหลราวห่าฝน เอกทัศน์ปรือตาลงมองริมฝีปากอิ่มที่เผยอเชิญชวนอย่างไม่ตั้งใจของเธอด้วยความรู้สึกที่เขาก็บอกตัวเองไม่ได้ว่ามันคืออะไร...เขาจะทนได้อีกสักกี่วันที่จะมองผ่านทุกอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นเธอ...ความรู้สึกโหยหาความหวานจากกลีบปากงามผสานเข้ากับร่างกายได้รวดเร็วจนเจ้าของเบรกไม่ทัน... ฝ่ามือแข็งกร้านเพราะมือหยิบจับแต่ด้ามปืนยกขึ้นประคองดวงหน้าหวานละมุนเอาไว้อย่างอ่อนโยน...ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าหาแล้วแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่มที่เผยอจะห้าม... พอได้เริ่ม...ความคิดที่แค่จะจูบแปบๆ ก็เปลี่ยนไป...เอกทัศน์แนบริมฝีปากบดคลึงจนใบหน้างดงามแหงนเงยขณะสอดแขนข้างหนึ่งกอดรัดเธอเข้ามาแนบอก...วางหัวเข่าข้างหนึ่งกับโซฟาแล้วกดให้เธอเอนร่างลงนอนก่อนจะเบียดร่างแนบชิดจนรติญาสะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของความแข็งแกร่งจากเพศชาย เธอกำลังสำลักความรู้สึกอันดื่มด่ำที่ไม่รู้ว่ามันหลั่งไหลมาจากไหน...ฝ่ามือบางที่ทาบอยู่บนอกแกร่งค่อยๆ เลื่อนขึ้นโอบกอดรอบคอเขา...และเผลอตอบโต้ทุกการกระทำของอีกฝ่ายไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เสียงครางของชายหนุ่มที่คำรามอยู่ในลำคอเรียกสติที่กำลังล่องลอยอยู่ในห้วงอวกาศของรติญากลับคืนมา...ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ เมื่อจิตสำนึกที่เพิ่งกลับคืนสั่งให้เธอหยุดการตอบโต้โดยพลัน...เพราะหากพลั้งเผลอเธออาจจะเตลิดไปไกลกว่านั้น “ดะ...เดี๋ยวค่ะ...” ดวงตาสีนิลเบิกขึ้นอย่างตระหนกเมื่อรับรู้ถึงสภาพของตัวเองที่ดูยินยอมพร้อมใจจนแทบไม่หลงเหลือความเป็นตัวของตัวเอง “ไม่มากกว่านี้สัญญา” เอกทัศน์ไล้ปลายจมูกไปตามซอกคอหอมกรุ่น...แล้วฝังจมูกสูดดมความหอมนั้นอยู่นาน...นานจนรติญาต้องแอ่นร่างขึ้นด้วยความรัญจวนพร้อมกับโอบรัดเขาไว้แน่นเมื่อริมฝีปากรุมร้อนกำลังซุกไซ้ไปตามลำคอและรุกเธอหนักขึ้นเรื่อยๆ คำว่าไม่มากไปกว่านี้ของเอกทัศน์กำลังปลุกปั่นความต้องการที่ต่างฝ่ายต่างควบคุมไม่ได้ให้ขาดผึง...และมันยิ่งทำให้ร่างกายของทั้งคู่เตลิดไปไกลมากขึ้น ชายหนุ่มโลมลูบไปตามสีข้างไล่มาจนถึงสะโพกแล้วเลิกกระโปรงเนื้อบางขึ้นทีละนิดๆ จนสัมผัสเนื้อผิวด้านใน หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกแล้วเฮือกเล่าเพราะรู้สึกเหมือนทั้งเนื้อทั้งตัวกำลังหนักอึ้งราวกับแบกก้อนหินหนักๆ หนักจนร่างกายแทบจะทานทนไม่ไหว...แม้อยากปฏิเสธทุกการกระทำอันแสนรัญจวนนั่น...แต่หัวใจกลับเปิดรับรสสัมผัส...จนไม่นึกรังเกียจบุรุษที่กำลังกอดก่ายและหาความสุขบนร่างกายเลยแม้แต่นิด... ...ไม่...เสียงสุดท้ายตะโกนจากจิตสำนึกที่กำลังถูกไฟราคะแผดเผา...หญิงสาวเบิกตาขึ้นแอ่นร่างแล้วดิ้นรนเมื่อปลายมือซุกซนของชายหนุ่มแตะแต้มไปตามขาอ่อนและกำลังล่วงล้ำเกินกว่านั้น “...ไม่ค่ะ...ไม่...” เอกทัศน์หยุดทุกอย่าง...แต่ยังซบหน้าอยู่ตรงซอกคอ...ชายหนุ่มพ่นลมหายใจอัดอั้นออกมากดปลายจมูกกับต้นคออีกชั่วครู่...เหลือบสายตาขึ้นมองใบหน้าแดงก่ำของคนในอ้อมแขน...มองเธออยู่นานแล้วจึงเอ่ยถาม “ถ้าทุกอย่างสิ้นสุดลงคุณอยากแต่งงานกับผมไหม” “อะไรนะคะ!...” รติญาถามย้ำเพราะตกใจกับคำถามที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็โพล่งออกมา “คุณอยากแต่งงานกับผมไหม?” แม้คำถามจะฟังดูเรียบๆ แต่ในกระแสเสียงกลับบ่งบอกชัดว่าคนถามจริงจังกับคำตอบมากแค่ไหน “เอ่อ...” หญิงสาวอึกอักเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร เธอจ้องดวงตาฉ่ำหวานชวนฝันของชายหนุ่มเขม็ง...แล้วกลืนน้ำลายลงคอ “รังเกียจผมไหม?” และคำถามต่อมาก็ทำเอาคนถูกถามหน้าแดงก่ำขึ้นอีกเท่าตัว...รังเกียจเหรอ...ก็ไม่นี่...เสียงเล็กๆ ที่อยู่ในเบื้องลึกตอบกลับไปทันใด...แต่ใครจะกล้าเปิดปากกันเล่า...หญิงสาวเบนสายตาไปทางอื่นเพราะเกรงคนที่กำลังรอคำตอบจะล่วงรู้ความในใจ “คุณรู้สึกว่าผมกำลังรังแกคุณหรือเปล่า” เมื่อคำตอบที่ต้องการถูกสกัดด้วยความเงียบ...เอกทัศน์จึงรุกกลับไปด้วยคำถามใหม่ “เอ่อ...ลุกก่อนได้ไหมคะ...” “ไม่...ตอบมาก่อน” ชายหนุ่มส่ายหน้าพร้อมกับแกล้งเบียดร่างแนบชิด “ทุกคำถามฉันไม่มีคำตอบหรอกค่ะ...เพราะเชลยไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็น” พอได้ยินคำตอบเอกทัศน์ก็แทบหงายหลัง...ผู้หญิงนุ่มนิ่มหวานๆ ใครว่าไม่ทันคน...บทไม่ตอบเธอก็อ้ำอึ้งจนคนรอฟังใจเต้นไม่เป็นส่ำ...แต่บทจะตอบแม่คุณก็ช่างหาคำตอบมาจี้จุดคนถามให้รู้สึกผิดจนนึกละอายใจ เอกทัศน์อดยิ้มไม่ได้เพราะคำตอบของรติญากำลังต่อว่าเขากลายๆ ว่าทุกอย่างที่เขาทำลงไปเธอจำเป็นต้องโอนอ่อนผ่อนตามเพราะไม่มีทางเลือก...และทุกคำถามที่เขาเอ่ยถึงเธอก็ตอบได้ตรงจุดว่ามันคือชะตากรรมที่เธอไม่อาจเลี่ยงได้...และมันไม่มีความหมายใดๆ กับเธอเลยสักนิด... “รู้ตัวบ้างไหมว่าคุณน่ะสวย...และความสวยของคุณกำลังทำให้ผมกระเจิดกระเจิงจนจะเสียคนเข้าทุกที...ผมไม่เคยอยากได้ใครเหมือนอยากได้คุณ” เมื่อถูกย้อนศรเอกทัศน์จึงเปลี่ยนประเด็น “อยากได้เพราะแค่สวยเหรอคะ” รติญาจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็งจนลืมอายเพราะนึกฉุนที่เอกทัศน์พูดราวกับเธอเป็นดอกไม้ริมทางพอเห็นอยากได้ก็เด็ดขึ้นมา...แต่พอหมดความหมายไร้ความสวยงามก็พร้อมปาทิ้งได้ตลอดเวลา... ชายหนุ่มผุดรอยยิ้มออกมาเมื่อเห็นประกายตาขุ่นเขียวของหญิงสาว...ก่อนจะไล้ปลายนิ้วไปตามแก้มนวลเนียนแล้วพูดขึ้น “ความสวยทำให้ผมละลายตาจากคุณไม่ได้...แต่ตอนนี้...หัวใจผมไม่อาจละความรู้สึกรักหวงแหน...และร่างกายก็ไม่อาจวางเฉยกับความปรารถนา...ตอนนี้ผมอยากได้คุณเพราะความรักและปรารถนาไม่ใช่ต้องการแค่เพราะผ่านตา” “คุณรักคนง่ายแบบนี้เสมอเลยหรือเปล่า...เจอฉันแค่สามวันก็รักแล้วเหรอคะ...แบบนี้ถ้าเกิดคุณไปเจอคนหน้าตาแบบฉันอีกคน...คุณจะรู้สึกแบบนี้ไหม” รติญานึกถึงแฝดผู้พี่ขึ้นมาทันใด...แม้รสิตาจะเกิดก่อนแค่นาทีเดียว...แต่กลับมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่า...รสิตามักเป็นที่สนใจของใครๆ เสมอเพราะความมั่นใจบวกกับความเฉลียวฉลาดและความเป็นตัวของตัวเอง...ผิดกับเธอมีชีวิตเรียบง่ายจนถูกมองผ่านเสมอหากเดินอยู่เคียงคู่กัน หญิงสาวจ้องคนตรงหน้าชั่วครู่แล้วหลุบเปลือกตาลง เพราะเริ่มหวาดหวั่นกลัวว่าหากเอกทัศน์พบกับรสิตาเขาอาจจะเปลี่ยนใจ... ...คุณพระ...เธอมีความคิดบ้าๆ แบบนี้ได้ยังไง...รติญารู้สึกตกใจไม่น้อยเมื่ออยู่ๆ ก็รู้สึกหวงแหนผู้ชายตรงหน้า... “คำพูดของผมทำให้คุณคิดหนักขนาดนั้นเลยเหรอคุณโรส...” เอกทัศน์นึกขันกับท่าทางสับสนอลหม่านของหญิงสาว ชายหนุ่มค่อยๆ ยันกายขึ้นนั่งแต่ยังรั้งร่างบางเข้ามากอดไว้ในอก หญิงสาวเอนร่างซบศีรษะกับซอกคออุ่นอย่างว่าง่าย...พ่อกับแม่จะว่ายังไงบ้างหากรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกพอใจที่ได้อยู่ใกล้ๆ อีกทั้งยินดีไปกับทุกสัมผัสของผู้ชายคนนี้...และเต็มใจที่จะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต... แต่...เขาอาจเป็นคนไม่ดี...เขาอาจจะทำผิดกฎหมาย...แล้วเธอจะมีชีวิตอยู่ยังไงหากวันหนึ่งคนที่เธอคิดฝากชีวิตต้องติดคุก... พอได้คิดคำถามนับร้อยก็ไหลหลั่งราวกับสายสายน้ำล้นทะลักออกจากเขื่อน “คุณกำลังคิดอะไรอยู่ฮึ...ดูเครียดเชียว” เอกทัศน์เชยคางมนขึ้นแล้วจ้องดวงตากลมโตสีดำสนิทอย่างค้นคว้า “เปล่าค่ะ...” รติญาส่ายหน้าไปมา “คุณคงไม่รู้ว่าตัวเองโกหกไม่แนบเนียนเลยสักนิด” “งั้นเหรอคะ” “ดวงตาคุณบอกผมอย่างนั้น...บอกได้ไหมว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นประกายไม่เชื่อถือจากดวงตากลมโตสีดำสนิทคู่สวย “ถ้าตาของฉันบอกคุณได้ขนาดนั้นคุณก็อ่านเอาเองสิคะ...” รติญาช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยกิริยาที่เอกทัศน์แทบหยุดหายใจ...โอย...เธอจะรู้ไหมนั่นว่าท่าทางแบบนั้นมันกำลังทำให้เขาใกล้คลั่งเข้าไปทุกที “คุณโรสอย่าไปมองผู้ชายอื่นด้วยสายตาแบบนี้เด็ดขาดรู้ไหม...เพราะผมคงคลั่งตายด้วยความหวง” เอกทัศน์หัวเราะออกมาเมื่อพูดจบค้อนงามๆ ก็ตามมาทันใด “ท่าทางแสนงอนแบบนี้ก็ห้าม...” “ไม่ห้ามหายใจไปเลยล่ะคะ” พออีกฝ่ายเริ่มขีดเส้นคนที่ไม่เป็นตัวของตัวเองก็อดแหวขึ้นไม่ได้ เอกทัศน์หัวเราะเสียงดังขึ้นอีกเล็กน้อยเมื่อถูกย้อน “สิ่งนั้นต่อให้ผมต้องตายเพื่อต่อลมหายใจให้คุณ...ผมก็ยินดีแลก...อย่าหยุดหายใจรู้ไหม...เพราะชีวิตของผมในตอนนี้มีเท่ากับลมหายใจของคุณ...ผมคงอยู่ไม่ได้ถ้าวันหนึ่งคุณหยุดหายใจ” รติญาถึงกับอึ้งจนทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจอคำหวานชนิดหัวใจพองขยายจนคับแน่นไปทั้งอก...แค่สามวันพ่อคุณยังทำหัวใจยังหวั่นไหวขนาดนี้...โอย...ไม่อยากคิดว่าหากอยู่ต่อไปเรื่อยๆ หัวใจทั้งดวงคงถูกอีกฝ่ายกำไว้จนดิ้นไม่หลุดเป็นแน่...   Create Date : 15 ตุลาคม 2553 5 comments Last Update : 15 ตุลาคม 2553 13:31:50 น. Counter : 1761 Pageviews. Share Tweet