ตอนที่ ๑๓ ก่อร่างสร้างหัวใจ

อลันมองคนที่เดินยิ้มกริ่มมาแต่ไกลด้วยประกายตาขุ่นเขียว...ชายหนุ่มจ้องลูกน้องคนสนิทแล้วแยกเขี้ยวหาเรื่องทันทีเมื่อร่างสูงปราดเปรียวเลี้ยวเข้ามาในห้องนั่งเล่น “ทำหน้าระรื่นเชียว” เอกทัศน์ยิ้มขบขันเมื่อเห็นประกายหมั่นไส้ผุดพรายออกจากดวงตาของเจ้านาย “คุณอลันอิจฉาผมเหรอครับที่จะได้ชิมทั้งพี่ทั้งน้อง” พอได้ยินว่าเอกทัศน์กำลังเลื่อนขั้นจนได้ตำแหน่งพระยา...และอาจจะได้เทครัวเร็วๆ นี้อลันที่นึกหวั่นๆ ก็เริ่มกราดเกรี้ยว “นายจะบ้ารึไง...ถึงคิดงาบทั้งพี่ทั้งน้องแบบนั้น” “อ้าวก็คุณอลันเป็นคนยัดเยียดพวกเธอให้ผมไม่ใช่เหรอครับ...ผมทำตามคำสั่งเจ้านายมันผิดตรงไหนล่ะนั่น” “ผิดสิ...เพราะฉันไม่ได้ต้องการให้นายทำแบบนั้นจริงๆ” เอกทัศน์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะผุดรอยยิ้มบางๆ ออกมาเมื่อเห็นท่าทางไม่สบอารมณ์ของเจ้านายเลือดร้อน “คุณอลันทำยังกับว่ากำลังหึงผมเลยนะนั่น” “หึงบ้าอะไรยัยนั่นน่ะลูกศัตรูเชียวนะฉันไม่บ้าไปหลงงมงายกับพวกลูกเสือลูกตะเข้แบบนั้นแน่...แค่เห็นนายหลงงมงายกับยัยแฝดคนน้องก็น่าสมเพชพอแล้ว...ขืนนายไปหลงคนพี่อีกคนงานการฉันคงบรรลัยกันพอดี” อลันตอบกลับทันควัน “เรื่องงานคุณอลันวางใจได้เลยแม้ผมจะมีความรักในระหว่างงานแต่สาบานครับว่าผมสามารถแยกแยะได้ว่าเรื่องไหนสำคัญกว่ากัน” เอกทัศน์บอกอย่างมาดมั่น “ขอให้มันจริงเถอะฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะแยกแยะได้...ลองได้หลงงมงายกับความรักโง่ๆ นั่นบางทีนายอาจจะถูกพวกเธอล้างสมอง...รักกับคนน้องฉันไม่ว่าแต่กับคนพี่ฉันไม่วางใจเพราะแม่นั่นมันนางสิงห์ชัดๆ” อลันบอกอย่างไม่วางใจ “คุณอลันไม่อยากลองปราบนางสิงห์ดูสักตั้งเหรอครับ...คุณลิลลี่เธอทั้งสวยและเย้ายวน...แถมเซ็กซี่ตัวแม่แบบนั้นด้วย...ได้ดื่มได้กินท่าทางจะกระชุ่มกระชวยไม่เบานะฮะ” เอกทัศน์เริ่มปูทางสะดวกให้กับแผนสยบพยัคฆ์ร้าย...โดยหวังให้อีกฝ่ายมีความคิดอยากตะกายนางสิงห์บ้าง “นายจะบ้าเรอะ...ฉันบอกแล้วไงว่าผู้หญิงแบบนั้นฉันไม่มีวันแตะต้องให้เสียเหงื่อแน่...ท่าทางร่านสวาทขนาดนั้นคงยิ่งกว่าสงครามฝรั่งเศส...แตะต้องไปจะติดโรคร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้” “ของแบบนี้แค่มองด้วยตาเปล่ามันคงบอกไม่ได้หรอกครับคุณอลันว่าประวัติศาสตร์ของเธอเป็นอย่างไร...แต่ของเคยๆ มันเร้าใจกว่าเด็กฝึกงานเสียอีก...ได้สนุกแบบไม่ต้องผูกพันให้ยุ่งยากในภายหลังคุณอลันชอบความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ใช่เหรอครับ” เอกทัศน์ยังไม่ละความพยายามที่จะปูทาง “ถึงจะฟรีฉันก็ไม่สนผู้หญิงเปรี้ยวแบบนั้นบอกตรงๆ ฉันกระเดือกไม่ลง...” อลันตะคอกแล้วยกมือขึ้นปรามเมื่อเห็นเอกทัศน์กำลังขยับปากจะพูดต่อ “หยุด! พูดเรื่องไร้สาระได้แล้วทัศน์ ถ้านายอยากตะกายยัยแกงจืดของนายก็เชิญตามสบาย แต่อย่ามาชวนฉันไปซดน้ำต้มยำอย่างยัยเถื่อนนั่น...นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงเปรี้ยวๆ แปร่งๆ ยิ่งพวกแต่งหน้ายังกับงิ้วแถมแข็งกระด้างจ้องแต่จะใช้กำลังมากกว่าสมองฉันยิ่งไม่อยากแลให้เสียสายตา” “ถ้าคุณอลันไม่สนผมขอก็แล้วกัน...” เมื่ออีกฝ่ายยืนกรานเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าไม่เอาเอกทัศน์จึงเอ่ยขอออกไปตรงๆ “นายจะเอาไปทำไมเพราะเมื่อได้ของครบเราก็ต้องฆ่าพวกนั้นอยู่ดี...ไม่เอาน่าทัศน์ผู้หญิงดีๆ ยังมีอีกตั้งมากมายนายจะหาเมื่อไรก็ได้...ผู้หญิงพวกนั้นเป็นแค่ลูกศัตรูไม่มีค่าอะไรนักหรอก...” “ผิดแล้วคุณอลันผู้หญิงไม่มีวันเหมือนกันและผมคงหาผู้หญิงที่ทรงคุณค่าในหัวใจไม่ได้อีกแล้วถ้าคนที่อยู่ข้างกายไม่ใช่คุณโรส...” “เซ็กส์กับผู้หญิงมันไม่มีอะไรแตกต่างกันหรอกน่า...ไม่ว่านายจะนอนกับใครมันก็เหมือนๆ กันอย่าไปยึดติดกับมันสิ...ยัยต้มจืดนั่นถึงจะซดคล่องคอแต่ถ้ากินอยู่บ่อยๆ มันก็เลี่ยนนายต้องเปลี่ยนรสชาติบ้าง” อลันยังยึดมั่นกับเส้นทางชีวิตที่เขาเป็นผู้ขีดไว้โดยไม่คิดวอกแวกเบนไปเส้นทางอื่น “ถ้าคุณกลัวผมจะเลี่ยนก็ละเว้นคุณลิลลี่อีกคนก็แล้วกัน...ผมไม่อยากให้คุณโรสเสียใจ” “นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอทัศน์...นายกล้ามาต่อรองกับฉันเพื่อขอชีวิตไร้ค่าของแม่ผู้หญิงพวกนั่นเนี่ยนะ...พระเจ้ามันช่างเป็นเรื่องที่โง่เง่าสิ้นดี” อลันถึงกับเรียกหาพระเจ้าเสียงลั่นห้องเมื่อลูกน้องคนสนิทยังคิดจะพิชิตใจสาวให้ได้ “ชีวิตของทุกคนมีคุณค่าเสมอ...และเวลานี้ผมบอกได้เต็มปากเต็มคำว่าชีวิตของคุณโรส...มีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด...ผมขาดเธอไม่ได้แม้เพียงเสี้ยววินาที...ถ้าคุณอลันคิดแตะต้องเธอผมก็พร้อมที่จะขวางต่อให้ต้องแลกความอยู่รอดของเธอด้วยชีวิตผมก็พร้อมแลก” คำพูดของเอกทัศน์ทำเอาอลันถึงกับอ้าปากค้าง...พระเจ้า...ความรัก...ความรัก...ให้ตายเถอะไอ้ความรักบ้าๆ เนี่ยมันหน้าตาเป็นยังไงกันทำไมใครๆ ถึงได้ยกย่องเชิดชูและทำเหมือนกับว่ามันมีความสำคัญกับชีวิตนักหนา ยัยอลิสเป็นบ้าเป็นหลังกับความรักมาคนหนึ่งแล้วเวลานี้ลูกน้องฝีมือดีของเขากำลังหลงงมงายกับอานุภาพของมันอีกคน...โอ๊ย!!...เขาอยากจะบ้าตายกับความไร้สาระของพวกบ้าความรักซะจริงๆ... “ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนายถึงได้โง่เง่าแบบนี้...ทัศน์เชื่อฉันสักครั้งจะได้ไหมว่าความรักที่งดงามมันมีแต่ในนิยายเท่านั้น...” “ไม่จริงหรอกครับความรักงดงามมีอยู่จริงและทุกคนสามารถจับต้องได้...เพราะทุกอย่างมันอยู่ที่เราว่าจะใช้ชีวิตอยู่กับความรักแบบไหน...วันนี้คุณอาจไม่เข้าใจ...แต่เมื่อไรที่คุณรักใครสักคนวันนั้นคุณจะเข้าใจเองว่าความรักที่งดงามมันไม่ได้มีอยู่แค่ในนิยาย” เอกทัศน์ตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ “ด้วยความหวังดีนะทัศน์ฉันขอแนะนำว่าให้นายรีบถอยออกมา เพราะเมื่อทุกอย่างยุติลงยังไงฉันก็ไม่ปล่อยให้ครอบครัวของนายเด่นชัยเหลือรอดแน่...เวลานี้ฉันกำลังอยู่ในหน้าที่...และบอกได้คำเดียวว่าหน้าที่ของฉันคือทำลายทุกอย่างไม่ให้เหลือซาก...เอาสิถ้านายอยากลองงัดข้อกับฉันก็ขวางทางมา” อลันที่ยังยึดมั่นในหน้าที่จ้องหน้าคนสนิทอย่างท้าทาย “ทำแบบนั้นมันจะไม่ไร้หัวใจไปหน่อยเหรอครับคุณอลัน” เมื่อเห็นประกายตากร้าวเอาจริงของเจ้านายเอกทัศน์ที่นึกหวั่นกับชะตากรรมครอบครัวของผู้หญิงที่เขาหวังจะเดินเคียงข้างไปตราบชั่วชีวิตถึงกับทำหน้าไม่ถูก “ฉันเป็นนักฆ่า...คนอย่างฉันไม่ใช่คนโลเล...ถ้านายมองว่าฉันไร้หัวใจมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก...เพราะคนเป็นนักฆ่าจะต้องไม่มีความปรานี...หัวใจของฉันมีไว้เพื่องานไม่ใช่เพื่อความรักอันโง่งม...ไปจัดการกับความรักโง่ๆ ของนายให้จบๆ ไปซะเพราะฉันยังไม่อยากฆ่านาย” อลันปรายตามองคนสนิทด้วยประกายตาที่แสดงชัดถึงความเด็ดขาดและอำมหิต ร่างเพรียวระหงที่แอบย่องตามหลังเอกทัศน์มาเงียบๆ ยืนแนบแผ่นหลังกับผนังแล้วกำมือแน่นเมื่อได้ยินคำพูดจากอีกฝ่าย...ตกลงเจ้าวายร้ายนั่นมันคิดฆ่าทุกคนจริงๆ เหรอ...หญิงสาวนิ่วหน้าอย่างกังวลเมื่อนึกห่วงคนในครอบครัว เลือดเย็นเกินไปแล้ว...ก็ได้ ในเมื่อแกคิดจะฆ่าล้างครัวจนไม่ให้เหลือซากฉันก็จะทำทุกอย่างเพื่อฆ่าแกให้ได้...รสิตาเม้มปากแน่นแล้วตั้งปฏิญาณกับตัวเอง...ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับห้องไปด้วยความมุ่งมั่น ช่วงเย็นหลังจากตัดสินใจลุกขึ้นสู้กับอีกฝ่าย...รสิตานั่งจ้องภาพในกระจกแล้วถอนใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นผู้หญิงที่สะท้อนออกมาดูแปลกตากว่าทุกวัน ร่างเพรียวระหงลุกขึ้นช้าๆ มองหญิงสาวในชุดเดรสสั้นรัดรูปแขนกุดสีเม็ดมะปรางตัดกับผิวสีขาวนวลผุดผ่องเป็นยองใยด้วยประกายตาเรียบเฉย...ดวงตาสีดำกลมโตจ้องใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่แต่งแต้มสีสันบางๆ ไม่ได้จัดจ้านเหมือนอย่างเคยแล้วยิ้มเย็น...ก่อนจะรวบผมสีทองตลบสูงแล้วทิ้งปอยไว้ให้ดูเซ็กซี่เย้ายวน ในเมื่อไม่ชอบต้มยำวันนี้ฉันก็จะเป็นขนมหวานให้...หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกหนักใจกับภาระที่เธอกำลังแบกอยู่...แม้จะไม่มั่นใจกับสิ่งที่ทำแต่เมื่อมันเป็นทางรอดเดียวของครอบครัวต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตทั้งชีวิตเธอก็จำเป็นต้องเสี่ยง... แม้จะรู้สึกเจ็บปวดหากจะต้องแลกทุกอย่างกับเรือนร่างและจิตวิญญาณ แต่หากร่างกายที่บุพการีเป็นผู้สร้างขึ้นมาสามารถทดแทนพระคุณและยืดชีวิตพวกท่านให้ยืนยาวเธอก็พร้อมแลก... ‘...กำจัดนักฆ่าต้องล่าหัวใจ...’ คำพูดของเอกทัศน์ดังก้องอยู่ในโสตประสาท...รสิตาจ้องสำรวจเรือนร่างของเธออีกครั้งด้วยประกายตาแน่วแน่...เมื่ออีกฝ่ายไร้หัวใจเธอจะใช้ร่างกายและมารยาของอิสตรีเป็นเมล็ดพันธุ์ในการก่อร่างสร้างมันขึ้นมา... “ฉันสาบานว่าจะสร้างหัวใจแกขึ้นมาให้ได้...แม้ว่ามันจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม...และถ้าคนอย่างแกมีหัวใจเมื่อไรผู้หญิงที่แกมองว่าไร้ค่าคนนี้จะบีบบี้แล้วทำลายให้ย่อยยับ” รสิตาเชิดหน้าขึ้นอย่างมาดมั่นแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป “สวยมาก...” เอกทัศน์เอ่ยขึ้นเมื่อรสิตาเดินเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มกระชับมือเรียวที่กำลังดึงกลับไว้แน่นแล้วหันไปยิ้มเมื่อรับรู้กลายๆ ว่าผู้หญิงอีกคนกำลังไม่ใคร่สบอารมณ์กับคำชมนัก “ขอบคุณค่ะ...” “ลี่...เป็นอะไรไหม...พวกเขาทำอะไรลี่ไหม” รติญาผวาเข้าหาแฝดผู้พี่พร้อมกับถามเธอน้ำเสียงลนลาน “ลี่ไม่เป็นอะไร...แล้วโรสล่ะเป็นยังไงบ้าง...พวกมันรังแกเอาไหม” รสิตากางแขนโอบกอดแฝดผู้น้องก่อนจะปรายตาไปทางเอกทัศน์แล้วถามกลับเสียงแข็ง แม้จะพอใจกับคำยืนยันของชายหนุ่มที่บอกชัดว่ารักรติญาแต่เธอก็ยังไม่วางใจเสียทีเดียว “โรสอยากกลับบ้าน...” รติญาบอกเสียงแผ่ว...ก่อนจะสะดุ้งจนลนลานแล้วผละออกไปยืนข้างเอกทัศน์เมื่อเหลือบไปเห็นร่างสูงผึ่งผายของอลันเดินหน้าตึงมาแต่ไกล “อีกไม่นานเราจะได้กลับบ้าน...อดทนนะคุณทัศน์เขาไม่ปล่อยให้โรสลำบากอยู่ที่นี่นานๆ หรอกอย่ากลัวเลย” รติญานึกแปลกใจเมื่อเห็นท่าทางของแฝดผู้พี่ดูเป็นมิตรกับเอกทัศน์ทั้งๆ ที่เพิ่งพบกันไม่ถึงวันด้วยซ้ำ เมื่อเห็นความสนิทชิดเชื้อของทั้งคู่ความหวาดหวั่นก็ผุดขึ้นที่กลางใจจนทำให้รู้สึกปวดแปลบไปทั้งความรู้สึก... “นายจะพาพวกเธอไปไหนทัศน์” อลันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนสนิทแล้วถามน้ำเสียงห้วนเอาเรื่อง “ผมจะพาสาวๆ เข้าเมืองไปหาอะไรอร่อยๆ ทานสักหน่อย” “ฉันอนุญาตเหรอ” “เอาเป็นว่าผมขออนุญาตก็แล้วกัน...แต่ถ้าคุณอลันอยากไปด้วยก็เชิญนะครับรถยังมีที่ว่างเหลืออยู่” เอกทัศน์ตอบพร้อมกับเอ่ยชวน “ฉันไม่อนุญาตให้นายพาใครไปไหนทั้งนั้น...นายจะบ้าหรือไงฮึ...แม่พวกนี้เป็นนักโทษของฉันนายจะพาไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น...พากลับห้องให้หมดเดี๋ยวนี้” อลันตะคอกสั่งน้ำเสียงเอาเรื่อง “ผมคงทำไมแบบนั้นได้ เพราะผมขออนุญาตมาดามเรียบร้อยแล้ว...โดยมีนายช่วยรับรองให้อีกที...อีกสองวันทีมจากรัสเซียจะเดินทางมาถึงขอผมอยู่กับคนรักสักคืนเถอะครับก่อนที่ทุกอย่างจะยุติลง” เอกทัศน์บอกน้ำเสียงจริงจังจนอลันได้แต่ทำเสียงฮึ่มๆ เพราะความขัดเคืองใจ “ก็ได้...อยากไปก็ไปแต่ฉันจะไปด้วย” เอกทัศน์หันไปยิ้มกับรสิตาเมื่อแผนล่อเสือไปต้มยำกำลังได้รับการตอบรับด้วยดี แม้คำพูดของเจ้านายจะแสดงชัดว่าไม่พอใจและขัดใจอยู่ในทีแต่มันก็เป็นนิมิตรหมายที่ดีไม่น้อย รติญาลอบมองท่าทางของแฝดผู้พี่กับเอกทัศน์ด้วยประกายตาน้อยใจอยู่เงียบๆ หญิงสาวก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อซ่อนประกายริษยาและน้ำตาที่ทำท่าจะเอ่อออกมาเอาไว้...ผู้ชายมักมีจิตใจโลเล...แม้ไม่แปลกใจว่าทำไมเอกทัศน์ถึงได้ดูให้ความสนใจกับรสิตา...แต่เธอก็อดริษยาคู่แฝดไม่ได้... ทั้งๆ ที่เธอกับรสิตาเหมือนกันทุกระเบียดนิ้วแต่ทำไมใครๆ ถึงได้มองผ่านเธออยู่เสมอเมื่อมีรสิตาอยู่เคียงข้าง...หรือคนเหล่านั้นมองเห็นเธอเป็นได้แค่เงาถึงไม่มีใครอยากจับต้องเพราะคิดว่ามันเป็นเพียงภาพสะท้อนที่ซ่อนอยู่ในกระจก...รติญาคิดอย่างน้อยใจ เมื่อเล่นงานลูกน้องบังเกิดเกล้าไม่ได้อลันจึงเตรียมหันไปจัดการกับใครก็ได้ที่อยู่ใกล้ ชายหนุ่มเบนสายตาไปทางรติญาแต่เอกทัศน์ยืนขวางลำอยู่ เมื่อแตะแกงจืดไม่ได้...อลันตัวร้ายจึงเบนเข้าหาชามต้มยำรสจัดจ้าน...ที่ยืนหันหลังให้ด้วยประกายตาอำมหิต “นายจะควงผู้หญิงพวกนี้ไปกินแซนด์วิชหรือยังไงทัศน์...กล้าดีนี่” คำพูดกำกวมของอลันที่แค่นออกไปเยาะหยันทำเอาใบหน้านวลผ่องของรสิตาร้อนวาบขึ้นทันใด...เพราะเธอเข้าใจดีว่าเจ้าวายร้ายกำลังหมายถึงอะไร...หญิงสาวค่อยๆ หันไปเผชิญหน้ากับผู้ชายที่หัวใจสั่งให้เกลียดแล้วยิ้มหวานละไม... “พวกเราแค่ออกไปหาอะไรทาน...มือนี้ดิฉันคิดว่าพวกเราคงทานเป็นอาหารค่ำไม่น่าใช่ของว่างค่ะ...” อลันจ้องใบหน้าสวยหวานภายใต้เครื่องสำอางอ่อนๆ อย่างตื่นตะลึงสายตาคมกริบกวาดมองและเก็บรายละเอียดเครื่องหน้าของหญิงสาวด้วยประกายตาทึ่งจนเห็นได้ชัด...ชายหนุ่มเบนไปทางรติญาแล้วจ้องเธอนิ่งก่อนจะวกกลับมาจ้องรสิตาอีกครั้งราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง... น่าแปลกทั้งๆ ที่เธอทั้งสองเป็นฝาแฝดที่เหมือนกันยังกับแกะ...ทำไมเขาถึงได้ใจเต้นกับผู้หญิงอีกคนจนหัวใจรัวกระหน่ำราวกับมีคลื่นบางอย่างส่งตรงมาที่เขา...แต่กับอีกคนกลับไม่ให้ความรู้สึกอะไรเลย... เอกทัศน์ลอบมองใบหน้าสับสนของเจ้านายแล้วแอบยิ้มอยู่คนเดียว...ลองอลันทำท่าตื่นตะลึงจนเหมือนร่างกายถูกดูดดึงเข้าสู่วังวนของมนตร์เสน่หา...ก็เท่ากับว่าเขาเดินมาถูกทางแล้วที่คิดใช้รสิตาเป็นผู้ควบคุมหมากเกมนี้...   Create Date : 28 ตุลาคม 2553 5 comments Last Update : 28 ตุลาคม 2553 13:40:49 น. Counter : 1339 Pageviews. Share Tweet