sansook
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 40 คน [?]




คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...

คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...


คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...
โค้ดนี้เป็นภาพพื้นหลังนำไปวางที่ช่อง Script Area ค่ะ https://youtu.be/K2vg5yDgVX4
Group Blog
 
 
ตุลาคม 2553
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
2 ตุลาคม 2553
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add sansook's blog to your web]
Links
 

 

ตอนที่ ๑ หายนะ



...นักฆ่าต้องไร้หัวใจ คือสิ่งเดียวที่เขายึดมั่น...
...กำจัดนักฆ่าต้องล่าหัวใจ...คือสิ่งเดียวที่เธอต้องทำ...
...เมื่อพยัคฆ์ร้ายงามสง่าแต่ไร้หัวใจ...
...เธอจึงต้องยั่วยวนด้วยร่างกายเพื่อให้ได้ความรักมา...



เวลาราว 5 ทุ่มรถที่แล่นมาด้วยความเร็วค่อยๆ ชะลอตัวจอดเทียบหน้าประตูรั้ว เมื่อรถจอดสนิทร่างโปร่งระหงจึงขยับตัวเอื้อมมือเพื่อเปิดประตูรถ ดวงตากลมโตหรี่ลงและชะงักมือและทำท่าลังเลเมื่อเห็นมีรถยนต์คันใหญ่สามคันจอดอยู่หน้าคฤหาสน์หรูสไตล์โรมัน บนเนื้อที่มากกว่าห้าไร่ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขาขนาดย่อมโอบล้อมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่จนดูร่มรื่น

รติญาเขม้นมองผู้ชายในชุดสูทสีดำที่ยืนกระจายอยู่รอบๆ ตัวรถและหน้าบ้านด้วยท่าทางสงบนิ่งอย่างสงสัย ดวงตากลมโตดำสนิทดุจสีนิลเหลือบไปมองชายแปลกหน้าอีกสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านแล้วขมวดคิ้วน้อยๆ เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ในบริเวณกำลังไพล่มือไปด้านหลัง และยืนอย่างสงบในอิริยาบถแบบเดียวกัน

เรือนร่างบางระหงในชุดทะมัดทะแมงนั่งนิ่งอยู่กับที่เมื่อรับรู้ถึงสิ่งผิดปกติ แม้จะทราบว่าบิดามักมีการติดต่อและเจรจาธุรกิจกับคนใหญ่คนโตอยู่เสมอ แต่เพราะเธอใช้ชีวิตอยู่ต่างแดนเสียมากกว่าจึงทำให้ไม่ค่อยได้สัมผัสกับกลุ่มคนที่บิดาติดต่อมากนัก

“ขอโทษครับคุณผู้หญิง...ผมต้องรีบไป”

เสียงที่ดังขึ้นเบาๆ หยุดความสงสัยของหญิงสาวไปชั่วขณะ เธอหันไปเอ่ยขอโทษคนขับรถพร้อมกับหยิบธนบัตรส่งให้ตามราคาบนมิเตอร์ ก่อนจะเปิดประตูรถดึงกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่แล้วลากไปวางที่หน้าประตูรั้ว เมื่อแท็กซี่ขับออกไปเธอจึงเดินไปกดกริ่ง ขณะกำลังเอื้อมมือไปที่กริ่งเสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น

“คุณโรสอย่าเข้าไป!”

เสียงแหบพร่าของชายวัยกลางคนที่ดังขึ้นจากด้านหลังหยุดมือที่กำลังกดลงบนกริ่งไปชั่วขณะ

รติญาหันขวับไปทางต้นเสียงเมื่อเห็นว่าคนที่ทักเป็นใครใบหน้าฉงนฉงายก็ยิ้มพรายออกมา

“อ้าวลุงเจตน์นั่นเอง...สวัสดีค่ะ”

หญิงสาวยักมือขึ้นไหว้าทักทายคนที่สูงวัยกว่าอย่างคุ้นเคย

“คุณโรสรีบหนีก่อนเร็ว...”

เจตน์รีบพุ่งเข้าไปหิ้วกระเป๋าเดินทางแล้วเดินรีบๆ ไปที่รถ

“จะไปไหนคะ...แล้วทำไมโรสถึงเข้าไปในบ้านไม่ได้”

“อย่าพึ่งถามเร็วเข้าเราต้องรีบหนี”

“หนี!...ทำไมต้องหนีคะ”

รติญาหยุดเดินเอียงหน้ามองคนสนิทของบิดาด้วยประกายตาสงสัย ก่อนจะเบนกลับไปมองชายแปลกหน้าในชุดสูทที่กระจายอยู่เต็มบ้านแล้วครุ่นคิด

“ขึ้นรถก่อนเดี๋ยวผมจะอธิบายให้ฟัง...เร็วเถอะครับ”

แต่ก่อนที่หญิงสาวจะทันตัดสินใจ อยู่ๆ รถเก๋งสีดำคันใหญ่สองคันก็แล่นเข้ามาด้วยความเร็วที่แทบเสยเข้าหาเธอ รติญาสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับกระโดดไปด้านหลังตามสัญชาตญาณ ร่างบางระหงยืดตัวขึ้นเมื่อคลายจากความตระหนก ดาวตาสีดำสนิทเบิกกว้างเมื่อเห็นมีชายในชุดสูทสีดำสองคนก้าวยาวๆ เข้ามาและจับตัวเธอไว้

“พวกแกเป็นใคร? ปล่อยฉันนะ!”

หญิงสาวสะบัดตัวแรงๆ พร้อมกับแผดเสียงขึ้น

“จะไปไหนกัน?”

ชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงเปรียวก้าวลงจากรถด้วยท่าทางนิ่งสงบ เขามองท่าทางเดือดดาลของหญิงสาวด้วยประกายตาเฉยเมยก่อนจะปรายตาไปทางเจตน์แล้วถามเสียงเย็น

“เอ่อ...”

เจตน์ทำท่าอึกอักก่อนจะเบือนหน้าหลบไม่ยอมสบตากับคนถาม

“อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยาก...มากไปกว่าที่เป็นดีกว่า...พาพวกเขาเข้าไปข้างใน”

คำพูดที่เปล่งออกมาฟังดูเรียบเฉยในคราแรกแต่น้ำเสียงยามออกคำสั่งสุดท้ายกลับเฉียบขาดและดุดัน

รติญาหยุดดิ้นรนแล้วประเมินสถานการณ์ หญิงสาวจ้องชายแปลกหน้าที่กำลังปรายตามองดูเธอและเบนกลับไปทางเจตน์อีกครั้งด้วยประกายตาตื่นตระหนกระคนสงสัย

“ลุงเจตน์...คนพวกนี้เป็นใครกัน...พวกเขามาทำอะไรที่บ้านของเราเหรอคะ”

ไม่มีคำตอบใดๆ หลุดออกจากปากคนสนิทของบิดา เจตน์เม้มปากแน่นก่อนจะหันไปทางชายหนุ่มร่างเปรียวแล้วเอ่ยขึ้น

“อย่าแตะต้องเธอ...”

คำพูดของชายวันกลางคนหยุดร่างสูงเปรียวที่กำลังก้าวไปขึ้นรถ ชายหนุ่มหันไปมองหญิงสาวผิวขาวนวลเนียน...รูปร่างสูงโปร่ง...ดวงหน้าเรียวละมุน...ดวงตากลมโตสีดำสนิทที่ฉายแววตื่นตระหนกด้วยความรู้สึกทึ่งในทุกสิ่งที่ประกอบขึ้นเป็นเธอ ก่อนจะเบนกลับไปจ้องหน้าผู้สูงวัยกว่าแล้วเลิกคิ้วอย่างเป็นต่อ

“ถ้าไม่อยากให้แตะต้องคุณก็ควรหาทางออกสวยๆ ไว้แลกเปลี่ยน”

รอยยิ้มเยาะหยันราวกับทุกสิ่งทุกอย่างกำลังอยู่ในกำมือผุดออกจากมุมปากสีคล้ำ ชายหนุ่มพยักหน้าให้คนติดตามพาหมากตัวสำคัญไปขึ้นรถ ชายร่างใหญ่เดินไปดึงกระเป๋าเสื้อผ้าของหญิงสาวจากมือเจตน์และโยนลงไปในกระโปรงรถอีกคัน

รติญามองเห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาเปิดประตูรั้วให้ด้วยความแปลกใจ เมื่อรถจอดสนิททั้งหมดจึงคุมตัวเธอและคนสนิทของบิดาเข้าไป

ตลอดเส้นทางระหว่างเดินเข้าไปในบ้านหญิงสาวปรายตามองไปทางคนติดตามของบิดาบ่อยครั้ง บ่อยจนคนถูกมองไม่กล้าหันไปสบตากับเธออีก

“คุณแม่!...พี่รัช!....”

เมื่อเท้าเหยียบเข้าไปในบ้านดวงตากลมโตเบิกขึ้นพร้อมกับอุทานออกมาเมื่อเห็นสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงของมารดาที่นั่งดวงตาแดงช้ำอย่างเหม่อลอยอยู่บนพื้น ข้างๆ มีร่างหมดสติของรัชพลที่ศีรษะอาบไปด้วยเลือดถูกมัดปากมัดมืออย่างแน่นหนาพิงกับโซฟา

“ลุงเจตน์เรียกรถพยาบาลสิคะ....ใครก็ได้ทำอะไรสักอย่างสิ...พี่รัช!...”

รติญาหันไปผลักคนที่จับยึดเธอไว้ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เมื่อได้รับอิสระหญิงสาวจึงพุ่งตัวเข้าไปหาพี่ชาย มือเรียวประคองใบหน้าเปื้อนเลือดของรัชพลขึ้นมาแล้วเหลือบไปทางมารดา

“คุณแม่...เกิดอะไรขึ้น?”

คำถามที่เธอคิดว่าจะพรั่งพรูออกมาถูกกลืนกลับลงคอในทันใดเมื่อเห็นความผิดปกติของมารดา รติญามองดวงตาแดงก่ำที่ฉายประกายว่างเปล่าด้วยความรู้สึกหนาวยะเยือกไปทั้งความรู้สึก ดวงตาสีนิลกวาดไปรอบๆ

พอเห็นร่างไร้สติของคนในครอบครัวนอนเกลื่อนกระจายอยู่บนพื้นและโซฟาใบหน้าเรียวละมุนก็ถึงกับเผือดซีด...รติญารู้สึกใจหายจนร่างกายเริ่มสั่นเทาเมื่อเห็นคนติดตามของบิดาสามคนนอนคว่ำหน้าจมกองเลือดอยู่ห่างออกไป...มันเกิดอะไรขึ้น...หญิงสาวปรายตาไปมองชายแปลกหน้าในชุดสูทสีดำนับสิบคนที่กระจายอยู่ตามจุดต่างๆ อย่างหวาดหวั่น

“พวกคุณต้องการอะไร?”

เมื่อพอเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไรหญิงสาวจึงลุกขึ้นหันไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยประกายตาที่คนถูกถามนึกสนุกกับความแข็งกร้าวของเธอแม้ใบหน้างดงามจะหวาดหวั่นจนเห็นชัดว่าร่างกายของเธอกำลังสั่นสะท้านเพราะหวาดกลัวก็ตามที

“ตอบเธอไปสิเจตน์ว่าพวกผมต้องการอะไร?”

และคำถามของเธอก็ถูกโยนไปยังอีกคนด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน

“พวกเขาต้องการอะไรคะลุงเจตน์”

เจตน์หลบตาคนถามแล้วเบนไปมองชายหนุ่มรุ่นลูกแววตาอาฆาต

“อย่ามองผมแบบนั้นสิ...เพราะทุกอย่างเริ่มจากพวกคุณทั้งนั้น”

ชายหนุ่มยักไหล่แล้วผุดรอยยิ้มเย็นยะเยือกออกมา

“ในบ้านหลังนี้ไม่มีสิ่งที่พวกคุณต้องการ...คนบ้านนี้ไม่มีสิ่งที่คุณต้องการเลยสักอย่าง...อย่าทำอะไรพวกเขา”

เจตน์หันไปตวาดเมื่อสุดจะทนกับหายนะที่กำลังเผชิญ

“ใช่บ้านนี้อาจจะไม่มีสิ่งที่พวกผมต้องการ...แต่คุณก็รู้นี่ว่าสิ่งที่พวกผมต้องการมันอยู่ที่ไหน...และใครจะนำทางไปเอามันกลับคืนมา”

น้ำเสียงคนที่ตอบกลับมาฟังดูเรียบเฉย แต่กระแสเสียงที่เอ่ยบ่งบอกชัดถึงความเด็ดขาด

“ก็ได้ผมจะพาไปเอง...แต่คุณต้องปล่อยเธอไป...และสัญญาว่าจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก”

เจตน์บอกอย่างหมดทางเลือก

“แค่ตัวคุณมันคงไม่มีความสำคัญกับเจ้านายมากถึงเพียงนั้นหรอกมั้งเจตน์ และที่สำคัญเวลานี้คุณไม่มีสิทธิ์ต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น”

“คุณโรสไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้...และคนบ้านนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่คุณเด่นชัยทำปล่อยพวกเขาไป”

“ผิดแล้ว...ทุกคนเกี่ยวข้องกับทุกอย่างที่เจ้านายคุณเป็นคนทำ...บอกผมได้หรือยังว่าเด่นชัยมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน”

“ผมขอร้องล่ะอย่าทำร้ายพวกเขา...ได้โปรดเถอะ”

“ทุกอย่างอยู่ที่คำสั่งนาย...คุณก็รู้นี่ว่าพวกผมไม่ใช่คนตัดสิน...อีกสักครู่เมื่อนายมาถึงคุณก็ลองอ้อนวอนดูสิ”

“แต่คุณขอนายได้...ได้โปรดเถอะอย่าแตะต้องเธอ”

พอได้ยินคำอ้อนวอนของคนต่างวัย ร่างสูงปราดเปรียวจึงหมุนตัวเบนสายตาไปจ้องดวงหน้าเรียวละมุนที่ขาวซีดราวแผ่นกระดาษด้วยประกายตาบางอย่าง...

เมื่อเห็นประกายตาของอีกฝ่ายจ้องเธอราวกับกำลังพึงพอพอใจรสิตาจึงก้าวถอยไปด้านหลัง เธอหมุนไปมองมารดาที่นั่งเหม่อลอยแล้วค่อยๆ ทรุดลงข้างๆ พร้อมกับโอบกอดนางและซบหน้ากับไหล่ลู่อย่างหมดทางช่วยเหลือ...และไม่คิดสนใจกับใครอีก...

เสียงรถที่ดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงสมาร์ทเดินมาดมั่นเข้ามาหยุดการสายตาที่กำลังจ้องท่าทางสิ้นหวังของหญิงสาวก่อนจะหันไปทางประตู

“ให้ตายเถอะ...มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?”

เสียงทุ้มดุดันของใครคนหนึ่งที่ดังมาจากหน้าประตูหยุดมือที่กำลังลูบหลังมารดาไปชั่วขณะ แม้จะสงสัยว่าคนเข้ามาเป็นใครแต่เธอก็ไม่คิดหันไปมอง

“ธงไชยถ้าใครขยับช่วยจับลูกปืนยัดลงบนสมองมันให้ด้วยเดี๋ยวผมมา”

ชายหนุ่มร่างสูงปราดเปรียวหันไปสั่งพร้อมกับผุดลุกขึ้นก้าวยาวๆ ไปหาเจ้านายก่อนจะพาออกไปด้านนอกพร้อมกับปิดงับประตู

“บัดซบ! เอ๊ย...นายทำบ้าอะไรกับคนในนั้นฉันสั่งแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าฆ่าใคร...เราต้องการแค่ของกับคนสนิทของมันทำแบบนี้เดี๋ยวไอ้หมาบ้าราชก็ได้หาเรื่องลากฉันไปไว้ในคุกหรอก”

อลันทำท่าหงุดหงิดเมื่อเห็นสภาพของคนในบ้านกำลังจะสร้างปัญหาให้กับตน

“สารวัตรอยู่ตากนะคุณอลันที่นี่มันกรุงเทพฯ มายังไงก็ไม่ถึงหรอก”

“ไม่ถึงบ้าอะไร...มันยิ่งขู่ๆ ฉันอยู่ด้วยว่าถ้าฉันฆ่าคนในราชอาณาจักรไทยมันจะจับฉันใส่กุญแจมือแล้วโยนเข้าคุก”

“อ้าวตกลงคุณอลันกลัวสารวัตรเหรอครับ”

เอกทัศน์ถามออกไปด้วยระดับเสียงที่แสดงความประหลาดใจ

“ฉันเนี่ยนะจะกลัวไอ้สารวัตรหมาบ้านั่น...ไม่มีวันเสียล่ะ...คนที่ฉันเกรงใจคือคุณแม่ต่างหาก...แล้วไหนจะยัยหมีขาวขั้วโลกนั่นอีก...อลิสได้ฉีกอกฉันพอดีถ้าทำงานนี้ไม่สำเร็จ...ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมฉันต้องรับทำเรื่องบ้าๆ นี่เพื่อเธอด้วย...”

“ที่คุณเลือกทำก็เพราะรักคุณอลิสยังไงล่ะครับ”

“ถ้าฉันเลิกรักยัยหมีขั้วโลกนั่นได้คงจะดี และจะดีมากถ้าพวกนั้นจะยอมให้เราทำงานตามวิธีที่ฉันถนัดโอ๊ย...หงุดหงิดยัยอลิสมันห้ามไม่ให้ฉันฆ่าใครแม้แต่ทรมานก็ถูกห้าม...ฉันเป็นนักฆ่านะทัศน์ไม่ใช่บาทหลวงมันคิดมาได้ยังไงกับข้อห้ามพวกนั้น”

อลันบอกอย่างหงุดหงิดเมื่อมองเห็นความยากลำบากของภาระอันหนักอึ้งที่แบกอยู่เต็มบ่า

“ทุกอย่างเป็นแค่ฉากน่าคุณอลันมันไม่ถึงกับเป็นเรื่องใหญ่อะไร”

เอกทัศน์มองท่าทางหงุดหงิดงุ่นง่านของเจ้านายด้วยประกายตาขบขัน บอกไปใครจะเชื่อว่าเจ้านายจอมวายร้ายจะยอมอยู่ในโอวาทของน้องสาวจนไม่กล้าหือกับคำสั่ง

“นายกำลังจะบอกว่าไอ้ที่นอนกันกระจายอยู่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรงั้นสิ...ฉันให้นายไปจับตัวนายเจตน์คนสนิทของนายเด่นชัยไม่ใช่เรอะทำไมต้องถ่อมาที่นี่...”

“เพราะเหยื่อล่ออยู่ที่นี่ไงครับพวกเราใช้ตัวลูกสาวของนายเด่นชัยที่เพิ่งเดินทางกลับจากอเมริกามาเป็นตัวล่อให้นายเจตน์ออกมาและมันก็ใช้ได้ผลเกินคาดเมื่อเราได้ทั้งเหยื่อและปลาตัวใหญ่”

“ฉันไม่ได้ต้องการเหยื่อล่อบ้าบออะไรนั่น...วันนี้นอกจากนายจะอาจหาญโทรไปตามฉันมาที่นี่...นายยังทำนอกเหนือคำสั่งของฉันอีกด้วยนะทัศน์”

“แม้คุณอลันจะไม่ได้สั่งแต่พวกผมก็จำเป็นต้องทำครับ”

เอกทัศน์มองสีหน้าขุ่นเคืองของเจ้านายด้วยประกายตาหวาดหวั่น

“นายมีความจำเป็นอะไรถึงกล้าขัดคำสั่งของฉัน”

“มาดามเกรงว่าคุณเจตน์จะไม่ยอมให้ความร่วมมือจึงวางหมากให้พวกเราแบ่งกันออกเป็นสองทีมทีมหนึ่งเข้ามาสร้างสถานการณ์ที่บ้านอีกทีมประกบอยู่ที่สนามบินเพื่อรอนายเจตน์...แม้แผนจะพลาดตรงที่คุณโรสเธอเลือกเดินทางกลับบ้านเองแต่เราก็มาทันก่อนที่นายเจตน์จะพาเธอหนี มาดามให้คุณใช้คุณโรสเป็นตัวต่อรองอีกชั้นหนึ่งหากทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด”

“ไม่มีทางฉันไม่ใช้หมากที่เป็นผู้หญิงแน่ไปลากคอนายเจตน์นั่นออกมาแล้วพาทุกคนกลับ ให้ตายเถอะแค่ปวดหัวกับอลิสฉันก็จะบ้าตายอยู่แล้วนายยังจะไปหาผู้หญิงมาสร้างปัญหาให้ฉันอีกเหรอ”

พอได้ยินว่าหมากที่มารดาวางไว้อีกชั้นคืออิสตรี...อลันที่นึกผวาผู้หญิงจนเข้ากระดูกก็ถึงกับเต้นผาง

“มาดามให้เหตุผลว่าคุณโรสคือหมากสำคัญที่เราจะใช้บีบนายเด่นชัย”

“อ้อ...แม่นั่นคงสำคัญกับมันมากล่ะสิคุณแม่ถึงคิดเอามารุกฆาต...งั้นบอกมาเลยว่าจะให้ฉันฆ่าแม่นั่นแล้วส่งเธอไปให้มันที่ไหน...ทุกอย่างจะได้จบๆ สักทีฉันอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองเต็มแก่แล้ว”

อลันบอกอย่ากระตือรือร้น

“คุณอลันจะฆ่าโดยไม่คิดดูหน้าเธอหน่อยเหรอ”

“เฮอะ...นายจะบอกฉันว่าแม่นั่นสวยล่ะสิ...หยุดยัดเยียดชีวิตอันน่าหวาดผวามาให้ฉันเสียที...ผู้หญิงสำหรับฉันมันคือหายนะอย่าได้เอามาแผ้วพานเชียว”

“แต่เธอสวยนะครับ...ผมเห็นยังอดตะลึงไม่ได้...ไม่คิดจริงๆ ว่านายเด่นชัยจะมีลูกสาวสวยขนาดนี้”

เอกทัศน์สาธยายพร้อมกับทำตาแพรวพราว

“สวยยังไงก็น่าสยองอยู่ดีนั่นแหละ...นายไม่เห็นเรอะว่าผู้หญิงสวยๆ มันน่าสยดสยองขนาดไหน...ทั้งคุณแม่ทั้งอลิสยังไม่รวมถึงสองผู้กองจอมผวานั่นอีก...ฉันไม่เอาชีวิตไปแขวนอยู่บนความสมเพชเวทนาเพราะผวาเมียอย่างไอ้พวกผู้ชายไร้เกรดพวกนั้นแน่”

หนุ่มหล่อผู้ไร้หัวใจยังยึดมั่นกับอุดมการณ์อันแรงกล้าของตัวเอง

“ถ้าวันหนึ่งคุณรู้จักรักผู้หญิงสักคนคุณจะเข้าใจเองว่าทำไมทุกคนถึงได้ผวาเมีย...”

เอกทัศน์บอกยิ้มๆ

“สาบานได้เลยว่าฉันจะไม่มีวันหวั่นไหวกับใครทั้งนั้น...เซ็กส์ของฉันคือการซื้อขายที่ไม่ต้องมีอะไรมาผูกมัด...ฉันไม่โง่กระโจนลงหุบเหวเพราะเอาตัวเองไปผูกพันกับพวกผู้หญิงแน่...จำเอาไว้”

อลันผู้ไม่เคยคิดก้มหัวอยู่ตรงแทบเท้าของอิสตรีนางใดยังแสดงวิสัยทัศน์ของตนออกไปด้วยความมาดมั่น






 

Create Date : 02 ตุลาคม 2553
23 comments
Last Update : 4 ตุลาคม 2553 20:41:35 น.
Counter : 20063 Pageviews.

 

ขออนุญาตเครียดนะคะ แบบว่ามันกดดันมากๆ ค่ะ

เหลี่ยมรักยังอัพตอนพิเศษอยู่นะคะ แวะไปอ่านได้ค่ะ

ส่วนยั่วรักถ้าผ่านเรื่องเครียดไปได้คงอัพให้ในวันจันทร์

แต่ถ้าสุขภาพจิตยังไม่โปร่ง....สมองมันก็ตีบตันค่ะ

ต้องขอโทษด้วยนะคะ

รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

ด้วยรัก

 

โดย: sansook 2 ตุลาคม 2553 21:37:04 น.  

 

ตอบแบบจริงจัง

ปกติก็ชอบอ่านนะ ฉากรักร้อนแรงเนี่ย
บรรยายแล้วแบบว่า.... แอบอิน

แต่คิดว่า เรื่องของคุณอักษรา(อ่านมาแค่ 2 เรื่องหลังอะค่ะ เพิ่งมาอ่านไอวี่)
มีเอกลักษณ์ดีนะค่ะ แบบว่า อ่านอีโรติกมากๆจะถึงจุดอิ่มตัว (คาดว่านักเขียนอาจโดนกดดันจากสำนักพิมพ์)

คำแนะนำคือ นักอ่านบางคนไม่ได้ต้องการบรรยายละเอียดมากนะค่ะ อ่านไปอ่านมาเหมือนอ่านหนังโป๊ ..

คิดว่า เขียนแบบหวานๆหน่อยดีกว่าค่ะ ไม่ต้องมีฉากนั้นมากก็ได้แต่อยากได้กุ๊กกิ๊กหน่อย แบบอ่านแล้วแอบยิ้มนะค่ะ(ของคุณอักษราอ่านแล้วแอบยิ้มเหมือนกันนะ แต่ไม่ค่อยหว๊านหวาน นักอ่านไทยชอบร้อนแรงแต่แอบหวาน หรือกุ๊กๆกิ๊กๆ ทำให้จิตใจกระชุ้มกระชวย)

ไม่ต้องเครียดนะค่ะ เขียนนิยายก็ต้องมีคิดไม่ออกเป็นธรรมดา สมองตีบตันหันไปทำอย่างอื่น สักแป๊บอาจจะนึกออกก็ได้

อันนี้เขียนตอบตามที่ชอบนะค่ะ แต่เข้าใจว่าการรักษาจุดยืนด้านการเขียนก็เป็นเรื่องสำคัญ

รักษาสุขภาพกาย+ใจนะค่ะ ทุกคนเลย

ต่อไปคงไม่ได้แอบอ่านบ่อยๆแล้ว นายจะล็อคคอมพ์ คงมาอ่านได้ช้าลง

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ จะเป็นกำลังใจให้นะค่ะ

เพิ่งเป็นแฟนนิยายไม่นาน แต่รู้สึกเลยว่านักเขียนคนนี้น่ารักมาก

googie

 

โดย: googie IP: 125.24.177.224 3 ตุลาคม 2553 19:10:08 น.  

 

ก็คิดว่านิยายแบบฉบับของคุณที่เขียนก็ดีอยู่แล้วนะคะ ชัดเจนในแนวทางของนิยายอิโรติกนะ เพราะปรกติก็อ่านทุกแนว คือแต่ล่ะแนวก็จะต้องมีจุดที่ชี้ชัดในแต่ละแนวนะคะว่าเป็นอย่างไร ถ้าบรรยายแบบละเอียดได้ คนอ่านก็จะจินตนาการตามได้ดีขึ้น อะไรประมาณนี้ค่ะ คือคิดแบบส่วนตัวนะคะ
คุณอักษราก็อาจจะเขียนได้หลายๆแนวก็ได้ค่ะ บางเรื่องก็กุ๊กกิ๊กน่ารัก รึว่าหวานๆ ไม่ก็อิโรติกไปเลย คือแยกเป็นเรื่องๆ นะคะ
สำหรับที่ติดตามผลงานของคุณก็เพราะว่า คุณเขียนได้ละเอียด ต่อเนื่อง น่าติดตาม สนุก มีการร้อยต่อกันระหว่างนิยายแต่ละเรื่องค่ะ ประมาณนี้แหละ ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงเหมือนกันนะเนี่ย
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

 

โดย: rada IP: 84.234.247.13 4 ตุลาคม 2553 1:24:18 น.  

 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ และกำลังใจค่ะ เอ๋ขออนุญาตลบกระทู้เดิมออกเพราะ อาจก่อให้เกิดความเข้าใจผิด และมีผลเสียหายต่อบุคคลอื่น หากข้อความที่ลงไปเกิดสะกิดใจเอ๋ก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ จริงๆ ไม่ได้เจตนาเชื่อมโยงใครๆ แต่เป็นเพราะความกดดันส่วนตัวที่ ยังหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ค่ะ

ต้องขอโทษและขอบคุณทุกๆ ท่านค่ะที่มีน้ำใจส่งความหวังดีมาให้อยู่เสมอ

วันนี้อลันมาช้าไปนิดนึง คงไม่ว่ากันนะคะ

แม้จะยังมึนงงกับทางเดินของตัวเอง แต่เมื่อแรงฮึดกลับมา อักษราก็พร้อมสู้ใหม่ค่ะ

อาการแปรปรวนบ่อยๆ รักษาสุขภาพและพบแต่สิ่งดีๆ ในทุกๆ วันค่ะ

ด้วยรัก

 

โดย: sansook 4 ตุลาคม 2553 20:51:08 น.  

 

กรี๊ดรูปประกอบ หล่อมากกกกก

อ่านไปอ่านมา พี่อลันได้เข้าชมรมเกรงใจภรรยาแน่นอน ฟันธงได้เลย

googie ก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ถ้าการให้ความเห็นเกิดความเสียหายกับบุคคลอื่นไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

คุณอักษราสู้ๆนะค่ะ ชีวิตก็แบบนี้แหละค่ะ มีมรสุมเข้ามาเป็นฤดูกาล

 

โดย: googie IP: 203.146.71.70 5 ตุลาคม 2553 7:56:52 น.  

 

ชอบอ่านมาตั้งแต่เรื่องราวตระกูลค้าเพชร
ใน เงาแปร จอมใจแดนเถื่อน และเพลิงแค้น เพลิงเสน่หา
ไปจนถึง ลิขิตเงา, เรือนรัก นางรอ, อสูรพ่ายรัก,
ดวงไฟฯ เหลี่ยมรักฯ
ชอบสำนวนการใช้คำ โดยเฉพาะจอมใจแดนเถื่อน
กับเงาแปร อ่านแล้วแอบขำ สนุกมาก
พักหลัง ๆ รู้สึกออกแนว อิโร ค่อนข้างเยอะ
(โดยเฉพาะผู้กองราชเนี่ย ออกแนวหื่นมาก ๆ เนอะ)
แต่ก็สนุกดีค่ะ ใช้คำบรรยายออกมาได้สวยงาม
ไม่ได้น่าเกลียดค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ

 

โดย: NeeNie IP: 203.113.96.4 6 ตุลาคม 2553 10:25:52 น.  

 

แวะมาขอโทษค่ะ พอดีช่วงนี้เอ๋ต้องทำเลื่อนขั้นเงินเดือน เพิ่งได้โงหัวจากงานค่ะ แต่มันก็เย็นเกินกว่าจะอัพ ต้องขออภัยมากๆ ที่ไม่ได้แจ้งไว้ล่วงหน้าค่ะ ขออนุญาตอัพเป็นวันพรุ่งนี้นะคะ

รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

 

โดย: sansook 6 ตุลาคม 2553 16:59:05 น.  

 

เป็นกำลังใจให้นะค่ะคุณเอ๋...สู้ สู้ค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ

 

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 8 ตุลาคม 2553 20:37:44 น.  

 

อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ

 

โดย: nok IP: 172.20.3.222, 113.53.236.242 19 กันยายน 2554 13:01:02 น.  

 

อยากอ่านต่อ................

 

โดย: mink IP: 192.168.2.194, 61.7.176.187 21 ธันวาคม 2554 12:57:53 น.  

 

ก็งั้นๆ

 

โดย: หวาน IP: 182.93.150.10 28 ธันวาคม 2554 18:38:53 น.  

 

ทุเรศ

 

โดย: ยีนส์ อัจจิมา IP: 182.93.150.10 28 ธันวาคม 2554 18:40:34 น.  

 

ทำไมไม่ให้หนูอ่านต่อหละค่ะ

 

โดย: รตรี IP: 202.143.168.37 9 มกราคม 2555 12:14:28 น.  

 

หน้าจะมีต่อนะค่ะ

 

โดย: รตรี IP: 202.143.168.37 9 มกราคม 2555 12:26:57 น.  

 

มมีต่ออะป่าว

 

โดย: ซาตาน IP: 10.0.0.70, 182.93.226.2 23 กุมภาพันธ์ 2555 15:18:09 น.  

 

อยากอ่านให้จบ คนเขียน เขียนได้ แบบว่า เห็นภาพมาก ชอบค่ะ เขียนต่อไปนะค่ะ จะติดตามค่ะ สู้ๆ

 

โดย: นังปลวกดิว IP: 10.17.2.235, 110.77.142.43 14 เมษายน 2555 20:40:17 น.  

 

พึ่งเข้ามาอ่าน จะอ่านต่อได้ยังไงคะ

 

โดย: แจ๊ส IP: 101.109.73.20 26 กรกฎาคม 2555 20:36:09 น.  

 

อยากอ่านต่ออออออ
เป็นกำลังใจให้นะคร๊สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคร๊

 

โดย: Kd IP: 202.29.57.213 12 กันยายน 2555 18:30:09 น.  

 

กำลังสนุกเลยอ๊

 

โดย: nm IP: 1.20.0.168 26 มกราคม 2556 4:51:12 น.  

 

นิยายเรื่องนี้สนุกมากค่ะ จะติดตามต่อไปนะค่ะ

 

โดย: som IP: 118.174.150.77 27 กุมภาพันธ์ 2556 11:04:01 น.  

 

นิยายนะครับรีบเขียนนะครับ สนุกมากกกกกกกกก.........
เลยครับผมจะติดตามนะครับ

 

โดย: ชัม IP: 118.174.150.77 27 กุมภาพันธ์ 2556 11:11:57 น.  

 

สนุกมากอยากอ่านต่อ

 

โดย: ดาด้า IP: 115.67.133.36 16 เมษายน 2556 17:23:45 น.  

 

งานโปรโมทเว็บไซต์ โพสท์ข้อความโฆษณา ธุรกิจ Network.
เพื่อช่วยทำการตลาดให้กับบริษัทชั้นนำ!
(บริษัทจะมี Websiteให้คุณโปรโมทเองฟรี 2-3 website.
ด้วยกันโดยที่คุณไม่ต้องเสียเวลามาสร้างเอง)
- อายุ 17 ปี ขึ้นไป / นิสิต นักศึกษา / ผู้ว่างงานที่ต้องการรายได้เสริม.
- มีอีเมลล์ส่วนตัว (สำหรับ Hotmail หรือ Gmail พิจารณาเป็นพิเศษ).
- ไม่ต้องเก่ง แค่ขยัน และใช้คอมพิวเตอร์พื้นฐานได้.
- มีเวลาว่างวันละ 1-3 ชั่วโมงหรือมากกว่านั้น ไม่ต้องมีประสบการณ์.
- ต้องการมีรายได้เสริมนอกเหนือจาก งานประจำ หรือเงินไม่พอจ่าย.
- เหมาะสำหรับผู้ที่พร้อมจะเรียนรู้เพื่อเริ่มต้นทำงาน

(สนใจติดต่อ เว็บ //ww w.LDS-System.com/38697 ) หมายเหตุ ผู้ที่สนใจต้องมาสมัครด้วยตนเอง (ทำงานที่บ้านได้)! รับจำนวนจำกัด!

สนใจสอบถามรายละเอียดที่ คุณ อิศริยาภรณ์.
โทร.080-8120455
แอดพิน 2A5E56F9

 

โดย: qawa IP: 110.171.79.179 5 พฤษภาคม 2556 2:04:28 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.