Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๑๗ จุดจบที่ไม่ต้องการ

ตอนที่ ๑๗ จุดจบที่ไม่ต้องการ

อลันรู้สึกหนักชาราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงบนร่างกาย เมื่อไม่กี่นาทีเขาเหมือนกำลังกางปีกโต้ลมอยู่บนเวหาและลอยละล่องอยู่บนฝืนฟ้าอย่างอิสระ ทุกวินาทีที่เขากำลังปลุกเร้าเรือนกายนุ่มละมุนมันให้ความรู้สึกร้อนรุ่มจนความต้องการเต้นเร่า

“ว่าไงคะ”

รสิตาถามซ้ำจนคนที่กำลังดื่มด่ำอยู่ในความสุขแสนหวานจนอยากแทรกความปวดร้าวลงลึกเพื่อดับความเครียดที่สุมอยู่ในความรู้สึกถึงกับสะดุ้ง

“...จะมาถามอะไรตอนนี้...”

แม้ทุกอย่างจะถูกขัดขวางเพราะความพ่ายแพ้แต่อลันยังทำเฉไฉ

“ฉันได้ข้อพิสูจน์แล้วทำไมจะถามไม่ได้”

“พิสูจน์อะไร...พิสูจน์ว่าความร่านยังใช้ได้ดีอยู่น่ะเหรอ...อยากให้ฉันช่วยตอบให้ไหมล่ะว่ามันอยู่ในระดับไหน”

“สมองคุณคิดได้แค่นี้เองเหรอ”

รสิตาถึงกับหน้าแดงหน้าเขียวเมื่อถูกตอบกลับจนรู้สึกเจ็บจี๊ดไปถึงทรวง

“ก็คิดได้แค่นี้น่ะสิ...เธอเป็นคนเชิญชวนให้ฉันเข้าไปเต้นระริกอยู่ในร่างกาย พอฉันตอบสนองเธอกลับกระชากอารมณ์ของตัวเองกลับมาแล้วเหวี่ยงอารมณ์หวามไหวของฉันออกไปไกลๆ แล้วมองฉันเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่น่ารังเกียจเนี่ยนะ”

ชายหนุ่มกัดฟันแน่น เมื่อแม่แอ๊ปเปิ้ลพิษยังสะกิดต่อพ่ายแพ้ไม่หยุด ก่อนจะก้มลงมองเรือนร่างเกือบล่อนจ้อนของหญิงสาว เขาจ้องทรวงอกอวบอิ่มที่กำลังสะท้อนขึ้นลงก่อนจะวกกลับไปจ้องใบหน้านวลงามที่กำลังเผือดซีดสลับแดงด้วยประกายตาฉงน

“หึ...ผู้ชาย...ก็แค่นี้”

รสิตาเอียงหน้าเลิกคิ้วอย่างยียวนพร้อมกับแค่นเสียงเยาะเมื่ออีกฝ่ายยังใช้วาจาเชือดเฉือดกลบเกลื่อนความพ่ายแพ้

“เธอหมายความว่ายังไง...”

อลันใช้มือบีบไหล่กลมกลึงแล้วตะคอกถาม...ให้ตายเถอะไม่กี่นาทีที่ผ่านมาผู้หญิงใต้ร่างทำท่าร้อนรักจนเขาแทบคุ้มคลั่งเพราะปรารถนาอยากโลดแล่นไปกับบทรักอันเร่าร้อน...แต่มาตอนนี้ผู้หญิงคนเดียวกันกลับทำให้เขารู้สึกอยากคลั่งตายเพราะความอดสู...เธอช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัว...เพราะสามารถยั่วคนอย่างเขาให้เคลิบเคลิ้มไปกับอารมณ์วาบหวามและยั่วให้เขาแทบเป็นบ้าเป็นหลังเพราะอารมณ์โกรธ...

“ก็หมายความว่าคุณแพ้แล้วพาลน่ะสิ...ถอยออกไปเดี๋ยวนี้...”

รสิตาพยายามข่มความหวาดหวั่นและบังคับเสียงไม่ให้สั่นเทาเมื่อตัดสินใจแจ้งผลของเกมที่เธอทุ่มเดิมพันด้วยร่างกาย หญิงสาวจ้องใบหน้าซีดสลดของผู้ชายปากอย่างการกระทำอีกอย่างด้วยความสะใจ

“เธอยั่วฉันเอง...และฉันก็ไม่ใช่อนุสาวรีย์ที่จะอดทนกับท่าทางร่านสวาทของผู้หญิงเสียด้วย”

อลันโยนความผิดให้กับหญิงสาวหน้าตาเฉย

“คุณบอกเองว่าไม่มีวันกระเดือกผู้หญิงอย่างฉันที่สำคัญคุณท้าทายเอง...เมื่อคุณท้าฉันก็ต้องพิสูจน์ และตอนนี้มันก็แสดงให้เห็นแล้วว่าสันดานผู้ชายมันก็แค่นี้...”

คำว่าแค่นี้พร้อมท่าทางดูแคลนของหญิงสาวยามเชิดหน้าขึ้นแล้วเบะปากเยาะหยันเมื่อเห็นความกลัดมันของมนุษย์ผู้ชาย...ทำเอาคนที่ถูกกล่าวหาถึงกับหน้าชา

“ผู้หญิงอย่างเธอคงจะเจนจัดกับเรื่องอย่างว่ามากสินะถึงได้กล้าเอาตัวเข้าแลกกับคำท้าทายที่ฉันไม่ได้ให้ความสำคัญนั่น”

รอยยิ้มเยาะหยันผุดออกจากมุมปากได้รูปของชายหนุ่ม แม้จะนึกฉุนที่ถูกอีกฝ่ายฟาดฟันด้วยสายตาหยามหยันอย่างผู้ชนะแต่พยัคฆ์อย่างเขาก็ไม่มีวันล่าถอยให้เสียเชิงชาย

“...ฉันคิดไว้แล้วว่าผู้ชายอย่างคุณคงไม่มีสัจจะ...เอาเถอะถือว่าฉันโง่เองที่หลงงมงายว่าคนอย่างคุณมีความเป็นลูกผู้ชายพอ...ลืมมันเสียเถอะฉันไม่ถือสาหรอกกับหากโจรอย่างคุณจะไม่มีสัจจะ...เรื่องแบบนี้สำหรับฉันมันก็แค่เกม...ลุกสิฉันจะกลับห้อง”

แม้จะรู้สึกสั่นสะท้านและหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งยุติลง...แต่เวลานี้เธอต้องการกำชัยชนะที่มันทำท่าจะหลุดลอยไว้ให้มั่นเพื่อรักษาชีวิตของทุกคนที่กำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย...และมีอีตาวายร้ายหน้าหล่อเป็นคนถือกรรไกรเตรียมตัดฉับได้ทุกเวลา

อลันมองใบหน้าเชิดทะนงที่ตั้งตรงอยู่บนบ่าด้วยประกายตาไม่เข้าใจ ผู้หญิงทำไมถึงอ่านยากอ่านเย็นแบบนี้...อะไรกันทั้งๆ ที่เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเขารู้สึกตื่นเต้นแทบตายเมื่อเห็นความตื่นตระหนกตกใจและประกายหวาดหวั่นฉายชัดออกจากดวงตากลมโตคู่สวยนั่น

“เธอกำลังด่าฉันเหรอ”

อลันจ้องดวงตากลมโตเขม็ง...และจ้องอยู่นานจนเห็นว่าบนความถือดีที่เห็นมันมีความกลัวปะปนมาด้วยก่อนจะนึกเลยไปถึงบทหวามไหวเพิ่งผ่านไป ชั่วขณะหนึ่งเมื่อเขาแสดงชัดว่าพร้อมพาเธอท่องไปในทุกๆ ที่ดวงตาคู่งามก็เบิกขึ้นพร้อมกับอาการสั่นเทาที่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้ทำท่าสะท้านเยือกได้น่าปลอบขนาดนั้น

“ปะ...เปล่า...ปล่อยฉันนะ...”

ขณะเขากำลังจมอยู่กับความสงสัยอยู่ๆ ใบหน้าเรียวละมุนก็เริ่มแดงและเข้มขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับทำท่าลนลานเมื่อเขาจงใจบดกลึงความแข็งแกร่งหยอกเย้ากายสาวอย่างท้าทาย...

“เป็นอะไรไป...เธอต้องการมันไม่ใช่เหรอ”

อลันนิ่วหน้าอย่างงุนงง...เมื่อเห็นคนกล้าได้กล้าเสียทำท่าราวกับไม่คุ้นเคยกับสิ่งที่มันกำลังท้าทายแรงอารมณ์อันเร่าร้อน

“ไม่...นะ...หยุดทำบ้าๆ สักที”

“เลิกทำท่าไร้เดียวสาสักทีมารยาแบบนี้มันไม่ได้ทำให้เธอดูมีราคาขึ้นหรอก”

มันเป็นแค่มารยา! เมื่อหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ชายหนุ่มจึงบอกตัวเองว่าสิ่งที่หญิงสาวกำลังแสดงออกมามันคือการเสแสร้ง

“ฉันชนะ...คือจบเข้าใจมั๊ยไอ้บ้า...ฉันบอกให้หยุด”

รสิตาแผดเสียงขึ้นพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพราะพยายามกลบเกลื่อนความรัญจวนใจ เมื่อชายหนุ่มยังรุกรานจุดอ่อนไหวด้วยอะไรบางอย่างที่เธอไม่กล้าก้มลงมอง

“เราเดินหน้ามาไกลถึงขนาดนี้...เธอคิดว่าฉันจะถอยง่ายๆ เรอะไม่มีวันเสียล่ะไหนๆ ฉันก็แพ้แล้วฉันก็จะใช้สิทธิ์ของคนแพ้ให้คุ้มค่า...เผื่อลีลาของฉันมันอาจจะลึกล้ำจนทำให้เธอเผลอคร่ำครวญจนลืมผู้ชายทุกคนที่เคยผ่านมา”

อลันยังใช้วาจาเชือดเฉือนทำร้ายความรู้สึกของหญิงสาวได้อย่างคงเส้นคงวา

“ไม่ล่ะ...ฉันหมดอารมณ์แล้ว”

และใบหน้าแดงก่ำเพราะความอายก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงเพราะความโกรธ เมื่อความโกรธเข้าแทนที่รสิตาจึงตอบพร้อมกับเชิดหน้าและทำท่าไม่แยแสกับอะไร

“แน่ใจเหรอว่าเป็นแบบนั้น...อย่างหลอกตัวเองดีกว่า...”

อลันเลิกคิ้วขึ้นอย่างยียวนเพราะรู้ดีว่าเธอกำลังมีความต้องการที่ไม่น้อยไปกว่าเขา

“ฉันพูดจริง...”

รสิตาพยายามสะกดความต้องการที่กำลังทวีขึ้นทุกขณะไว้ภายในแล้วเบนหน้าไปอีกทาง

“แต่อารมณ์ของฉันกลับโซติช่วงเชียวล่ะ...เอาเถอะเดี๋ยวจะสงเคราะห์ปลุกมันขึ้นมาให้เผื่อเธอจะอิ่มในรสสวาทจนไม่คิดไปลากใครมาดับให้เป็นขี้ปากของใครๆ”

รสิตาถึงกับสะอึกเมื่อถูกอีกฝ่ายหยามเกียรติจนไม่เหลือชิ้นดี

“คุณมันเลวได้ชนิดที่หาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้เลยจริงๆ”

“หึ...งั้นฉันก็เหมาะกับเธอแล้ว...ผู้หญิงร่านสวาทมันต้องคู่กับคนเลวๆ ว่าไหม”

ริมฝีปากอิ่มถึงกับเผยอค้างเมื่ออลันยังตอกกลับเธอมาด้วยคำพูดคำจาที่น่าเอาระเบิดยัดปากให้รู้แล้วรู้รอด

“ไหนๆ ก็เลวแล้วขอเลวต่ออีกนิดจะเป็นไรไป...แยกขาออก!”

คำสั่งของอลันที่ทั้งห้วนและหยาบคายทำเอารสิตาที่กำลังกรุ่นไปด้วยอารมณ์โกรธถึงกับสะดุ้ง

“จะบ้าเรอะ...ไอ้บ้า!...”

หญิงสาวหวีดเสียงใส่หน้าของชายหนุ่มพร้อมกับระดมกำปั้นลงบนอกแกร่งจนนับจำนวนไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายออกคำสั่งที่ทำเอากระแสเลือดที่วิ่งพล่านอยู่ทั่วร่างกายพุ่งขึ้นมาอยู่บนใบหน้าในเวลาเพียงเสี้ยววินาที

“หยุดใช้กำลังเหมือนคนบ้าสักทีฉันบอกให้แยกขาออก..หรือจะให้ฉันจับมันแยกเอง”

ฉาด!

คำถามของอลันถูกแทนที่ด้วยฝ่ามือที่ตวัดลงบนใบหน้า

“คืนนี้เธอตบหน้าฉันถึงสองครั้งมันจะมากไปแล้วรสิตา...มากไปแล้ว”

อลันกัดกรามแน่นเพราะความโกรธ...

“ได้ในเมื่อชอบใช้กำลังนักฉันก็จะใช้กำลังบ้าง...”

ใบหน้าคมคายเริ่มบูดบึ้งเมื่อความต้องการที่ยังไม่ถูกปลดปล่อยกำลังเรียกร้องให้เขาทำอะไรสักอย่าง และมันยิ่งเพิ่มระดับขึ้นทุกขณะ เมื่อถูกท้าทายด้วยโทสะของหญิงสาวเขาจึงคิดปราบพยศโดยการสั่งสอนให้เธอรู้จักอ่อนข้อลงบ้างไม่ใช่มาท้าทายเขาเหย็งๆ อลันใช้มือทั้งสองข้างดึงข้อมือเรียวเล็กขึ้นมาแล้วกดตรึงลงบนพนักโซฟา พร้อมกับฉกริมฝีปากลงบดคลึงเรียวปากอิ่มกระชับอย่างบ้าคลั่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นดูดดื่มเมื่ออารมณ์ขุ่นเคืองถูกแทนที่ด้วยอารมณ์ชนิดใหม่...

รสิตาพยายามสะบัดใบหน้าหนีแล้วแต่อีกฝ่ายไม่ยอมให้เธอทำได้ง่ายๆ ชายหนุ่มกดร่างเบียดความพร้อมของตัวเองลงแนบชิดกับจุดฝันที่มันกำลังทำให้ทุกอย่างบนร่างกายของเขาเต้นตุบจนน่าตกใจ...อลันแทบไม่อยากเชื่อว่าเขาจะคลั่งกับเธอได้มากขนาดนี้...แม้เขาจะบอกตัวเองอย่างมาดมั่นว่า
สามารถควบคุมตัวเองได้...แต่แล้วก็แทบช็อกเมื่อความเป็นจริงเขากลับไม่สามารถระงับยับยั้งความรู้สึกของตัวเองได้เมื่อใกล้ชิดเธอ...

เขาต้องการเธอเดี๋ยวนี้...เสียงจากภายในตะโกนบอก...เมื่ออารมณ์ปรารถนากำลังพุ่งขึ้นอย่างรุนแรง...จนทำให้เขาหน้ามืดตามัวลืมตัวลืมใจและมันกำลังสั่งให้เขาเดินหน้า...จนไม่คิดสนใจกับอะไรอีกแล้ว

“หยุดสักที...ปล่อยฉัน”

รสิตาเบิกตาขึ้นอย่างลนลานแล้วพยายามเบียดร่างกับพนักโซฟาหวังให้ร่างกายทะลุผ่านออกไป

“เดี๋ยวเธอจะเปลี่ยนเป็นร้องว่าอย่าหยุดเชื่อฉันสิ”

ชายหนุ่มกระซิบพร้อมกับเล้าโลมหยอกเย้าและยั่วยวน เพื่อกระตุ้นอารมณ์ปรารถนาของเธอให้ลุกโชนขึ้นมาบ้าง...วันนี้เขาสาบานว่าจะทำให้เธอคร่ำครวญและอ้อนวอนขอความกรุณาด้วยชั้นเชิงที่มี...จนเธอจะต้องถวิลหาเขาไปอีกนานแสนนาน...ไม่ว่าจะเป็นยามหลับหรือตื่น

เมื่อถูกรุกเร้าด้วยความชำนาญผู้อ่อนประสบการณ์ที่ทำท่าเก่งกล้ามาตลอดก็แทบมอดม้วย รสิตาเม้มปากแน่นเมื่อแรงเร้าบางอย่างกำลังบีบอัดเธอให้จมอยู่ในอารมณ์แปลกใหม่ที่ไม่เคยพบเคยเจอ แม้สติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดจะตักเตือนไม่ให้โอนอ่อนผ่อนตาม แต่อารมณ์ปรารถนาที่หมุนวนอยู่ทั่วร่างก็รุนแรงและเร่าร้อนจนเธอไม่อาจต้านทานและควบคุมสัมปชัญญะให้ทนฝืนได้อีกต่อไป

เมื่อเห็นอารมณ์ของรสิตากำลังล่องลอยจนมือไม้ที่เกร็งฝืนเริ่มอ่อนแรง ชายหนุ่มจึงไล้ปลายนิ้วไปตามลำคอระหงก่อนจะหยุดที่หัวไหล่และไล่ต่ำลงเรื่อยๆ อย่างใจเย็นด้วยสัมผัสที่กายสาวเริ่มวูบวาบจนรู้สึกเกร็งหนึบอย่างประหลาด

อลันพยายามระงับความตื่นเต้นเมื่อเห็นทรวงงามตระการตาชูช่ออวดเกสรสวย ชายหนุ่มกัดกรามจนเจ็บหนึบเมื่อรู้สึกเบ่งบานสราญใจไปกับความงดงามที่เขาบอกได้เต็มปากเต็มคำว่ามันงามกว่าของผู้หญิงที่เขาเคยเห็น

ปลายนิ้วร้อนผ่าวเริ่มสั่นระริกเมื่อไต่ลงมาหยุดที่ทรวงอก...ชายหนุ่มเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากอันแห้งผากเมื่อเห็นความงดงามจนเขาไม่อยากหยุดอยู่แค่จูบอีกต่อไป

“ไม่!...”

หญิงสาวอุทานจนกล้ามเนื้อเต้นกระตุกขึ้น เธอรู้สึกอึดอัดเมื่ออลันกำลังแนบริมฝีปากลงคลุกเคล้าทรวงอกอวบอิ่มอย่างดูดดื่ม...ก่อนจะแอ่นร่างขึ้นสลับกับถอยร่นจนสับสนไปหมดว่าควรทำอย่างไรกับความรัญจวนใจที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ

ริมฝีปากอิ่มกระชับเม้มแน่นเพื่อสะกดกลั้นเสียงครวญครางที่กำลังตีตื้ออยู่ในลำคอเมื่อลิ้นอุ่นชื้นตวัดรัดเกี่ยวยอดอกเล็กๆ ที่กำลังชูชันพร้อมกับดูดดึงอย่างหิวกระหาย...จนร่างกายของหญิงสาวดิ้นเร่าด้วยความรัญจวน

“มันดีใช่ไหม”

เขากระซิบถามขณะไล้ริมฝีปากไปตามลำคอระหง...เมื่อรับรู้ว่าร่างเปรียวบางกำลังสั่นระริกจนลมหายใจหอบกระชั้น

“ไม่...”

รสิตาฝืนร่างตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วโหยขณะดวงตาทั้งสองยังปิดสนิท

“เธอกำลังหลอกตัวเองว่าไม่ต้องการฉัน”

“ไม่...ฉันไม่ต้องการ...”

แม้ร่างกายจะสะท้านไหวจนทรงตัวแทบไม่อยู่แต่เธอก็ยังยืนกรานที่จะปฏิเสธ

“หึ...เธอกำลังปฏิเสธว่าไม่ต้องการให้ฉันเดินหน้างั้นเหรอ”

“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”

“โกหก! ผู้หญิงอย่างเธอมันก็เท่านี้...ทั้งๆ ที่หิวกระหายใจแทบขาดแต่ยังกล้าปฏิเสธ...มารยาสาไถ”

“หยุดทำบ้าๆ สักที”

รสิตาแอ่นร่างขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเมื่อชายหนุ่มเคลื่อนฝ่ามือลูบคลำและกอบกุมอกอวบเต็มฝ่ามือและบีบเคล้นเบาๆ จนหญิงสาวบิดเร่าเหมือนใกล้ขาดใจตายเต็มที

“อีกประเดี๋ยวเธอจะร่ำร้องหามัน...และร้องขอให้ฉันเดินหน้าเต็มกำลัง”

พูดจบปากได้รูปอุ่นจัดของชายหนุ่มก็ทาบประกบกระจับปากอิ่มนุ่มแล้วไซ้คลึงริมฝีปากหวานอย่างปลุกเร้า ไม่ว่าใบหน้าเรียวละมุนจะเบี่ยงหนีแต่ผู้นำทางก็ยังตามประกบไม่ห่าง

หญิงสาวที่ทำท่ากล้ามาตลอดเริ่มเผยประสบการณ์อันอ่อนหัดออกมาเรื่อยๆ เมื่อเริ่มอ่อนระทวยเพราะแพ้ทางคนที่กำลังกระหวัดรัดลิ้นนุ่มจนร่างที่เบียดชิดเริ่มแอ่นหยัดขณะมือหนาโลมไล้แผ่นหลังลาดละมุน แล้วนวดคลึงไปมา

อลันผุดรอยยิ้มออกมาเมื่อร่างงามเบียดชิดเข้าหา และเรียกร้องอ้อนวอนผ่านท่าทางตามธรรมชาติ เขารู้ว่าเธอกำลังต้องการและกระหายให้เขาสัมผัสและหลอมรวมเธอให้เป็นหนึ่งเดียว...มากขนาดไหน...

...ไม่!...ไม่ได้...มันไม่ถูกต้อง...พ่อจ๋าแม่จ๋า...หนูทำไม่ได้...แม้ว่าร่างกายจะพร้อมจนเกินพร้อมแต่ใจที่เตรียมรับมือกับเหตุการณ์ครั้งนี้มาตลอดกลับไม่กล้าเดินหน้า...รสิตาหลับตาลงจนมโนสำนึกส่งใบหน้าของบุพการีเข้ามาช่วยยับยั้ง

รติญากำลังต่อสู้กับกับความรัญจวนที่เพิ่มขึ้นทุกขณะจนจะขาดใจตายเพราะร่างกายกำลังถูกบีบเคล้นด้วยแรงอารมณ์ชนิดหนึ่งซึ่งเธอยังไม่เคยพานพบ...มาก่อนจนความต้องการเดินข้ามเลยขีดการยับยั้งชั่งใจ

ร่างเปรียวระหงสะดุ้งเฮือกพร้อมกับสติที่ล่องลอยวกกลับคืนสู่ร่าง เมื่อรับรู้ถึงความแข็งขึงที่เสียดสีอยู่ตรงหน้าท้อง... หญิงสาวก้มลงมองมือที่สามกำลังรุกรานร่างกายก่อนจะเบิกตาขึ้นอย่างตื่นตระหนก....เมื่อเห็นขนาดของมันชัดถนัดตา...คุณพระช่วย!...

“กรี๊ด!!!...”

เสียงหวีดร้องพร้อมกับท่าทางตื่นกลัวของหญิงสาวที่เกิดขึ้นโดยฉับพลันหยุดคนที่กำลังเมามันอยู่กับแรงปรารถนาของตัวเองให้หลุดออกจากภวังค์...ในทันใด

“ไม่นะ...ปล่อยฉัน...ไม่เอาแล้ว...”

รสิตาอาศัยจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังงุนงง..ทั้งผลักทั้งถีบจนคนที่ทาบทับอยู่บนร่างกายผงะหงายออกจากตัว...

พอหลุดออกจากพันธนาการหญิงสาวก็วิ่งป่าราบเข้าไปยังห้องนอนของตัวเอง...โดยไม่คิดหันกลับไปมองคนที่กำลังนั่งหน้าเหวออยู่บนพื้นแม้แวบเพียงเดียว

อลันทั้งมึนทั้งจุกที่อยู่ๆ สวรรค์ก็สะดุดเป็นรอบที่สาม...อะไรกันวะนั่น...ทั้งๆ ที่มันได้ที่แล้วเชียว...ชายหนุ่มก้มลงมองความพร้อมของตัวเองแล้วส่ายหน้าไปมา...

“ยัยบ้า...เธอทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง...ให้ตายเถอะแล้วจะดับมันยังไงวะเนี่ย...โอ๊ย!!!ฉันจะฆ่าเธอ”

อลันเริ่มโวยวายเมื่อสุดท้ายเขาก็ต้องมานั่งจมอยู่กับอารมณ์ปรารถนาที่ยังค้างคาโดยไม่รู้ว่าคนที่วิ่งหายเข้าไปในห้องเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา...

ร่างสูงผึ่งผายลุกขึ้นยืนเท้าสะเอวมองโซฟาที่เพิ่งกรุ่นไปด้วยอารมณ์อันเร่าร้อนด้วยประกายตาสุดเซ็ง...ดวงตาคมกริบไล่มองเสื้อผ้าอาภรณ์ทั้งของเขาและเธอที่เกลื่อนกระจายอยู่บนพื้นแล้วส่ายหน้าไปมา...ก่อนจะหยุดอยู่ตรงมือที่สามและถอนใจออกมายาวๆ เมื่อเห็นว่ามันยังทรงอานุภาพได้อย่างน่าทึ่ง

...เธอทำให้ฉันแทบคลั่ง...แล้วมาทิ้งกันดื้อๆ แบบนี้เนี่ยนะ...ยัยบ้า!!...
อลันจ้องชุดนอนของหญิงสาวบนพื้นตาปรอย...ให้ตายเถอะวันนี้เขาถูกยัยแอ๊ปเปิ้ลพิษนั่นเล่นซะสาหัส...โดยปล่อยให้ลอยค้างอยู่กับอารมณ์ปรารถนาถึงสามครั้งในคืนเดียว... รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น...และยิ่งถ้าเจ้าลูกน้องบังเกิดเกล้ารู้...เขาจะถูกเยาะเย้นขนาดไหน...ที่ไม่มีปัญญาพาเธอขึ้นสวรรค์...ไม่...เขาไม่ต้องการจุดจบแบบนี้...

“สาบานว่าคราวหน้า...ฉันจะไม่ยอมเสียเวลาแม้เพียงเสี้ยววินาที...ไม่ว่าเธอจะพร้อมหรือไม่พร้อมฉันก็จะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...”

ชายหนุ่มลั่นวาจาพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงกลับห้องนอนของตัวเอง

Create Date : 03 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 3 พฤศจิกายน 2553 16:40:27 น.

4 comments

Counter : 1460 Pageviews.

วันนี้อัพช้า....ขอโทษด้วยนะคะ

อ่านให้สนุกค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

โดย: sansook

วันที่: 3 พฤศจิกายน 2553 เวลา:16:41:19 น.

เกือบไปแล้ว อิิอิ

โดย: แมวเหมียวก้อย IP: 118.172.164.116 วันที่: 3 พฤศจิกายน 2553 เวลา:19:47:31 น.

เฮ้อออออออ ลุ้นไปด้วย...แม่แอ๊ปเปิ้ลเปรี้ยวจ๋า เกือบไปแล้วมั๊ยหล่ะ...แทบสิ้นสติกับมือที่สามเลยนะนั่น...

ได้ข่าวว่าหนาวมากแล้ว ผ้าห่ม เส้อกันหนาว หมวก ถุงมือ ถุงเท้า ขนออกมาใช้ให้หมดเลยนะจ๊ะ ทำให้ร่างกายอุ่นๆ เข้าไว้ เป็นห่วงนะจ๊ะ...

โดย: เอิงเอย IP: 12.184.166.218 วันที่: 4 พฤศจิกายน 2553 เวลา:1:34:41 น.

อ่านถึงช่วงท้าย ...
ชอบรูปประกอบอะค่ะ 555++
เข้ากั๊นเข้ากันกะตอนนี้

โดย: googie IP: 203.146.71.70 วันที่: 4 พฤศจิกายน 2553 เวลา:8:06:02 น.