บ้านรุ้งก็เจองู เจอตะขาบอยู่เรื่อยค่ะ

เคยเจองูเห่า เรียกร่วมด้วยช่วยกันมาจับออก ปรากฏว่าพบไข่เพียบอะ

ถ้าได้ฟักนี่อยู่กันเพลิน

งูเหลือมก็มาให้เห็นเป็นระยะ เรียกร่วมด้วยอีกแหละให้ช่วยมาจับ ครั้งนึงมันกินแมวข้างบ้าน เสร็จแล้วก็อืดสิ อุ้ยอ้าย เจ้าของแมวก็โวยวายลั่นจะให้งูคายแมว งูอยู่บนหลังคาบ้านมันก็กลัวเป็นเหมือนกัน ด้วยความที่กินแมวไปทั้งตัวเคลื่อนที่ลำบากมันก็ขย้อนแมวออกมา แล้วเลื้่อยเข้ามาในครัวรุ้ง เฮ้อ ! งูถูกจับเป็น แมวตัวนั้นก็ตายอยู่ดี ยังคิดว่าแมวก็ตายไปแล้วปล่อยไว้ในท้องงูอย่างน้อยงูก็อิ่มไม่ต้องพรากชีวิตสัตว์อื่น

แม่ตะลี๊ (ทำเสียงยาว ๆ ด้วยค่ะ) เจอพี่เห่าบ่อยไปมั๊ยคะ น่ากลัวอ่ะ

ล่าสุดเพิ่งเจอเมื่อเช้าวันก่อนค่ะ กำลังรดน้ำต้นไม้ น่าจะเป็นลูกงู สีเหลืองสวยเชียวค่ะ แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้นะคะ กลัวค่ะ

บ้านกรุงเทพฯเคยมีงูเหลือม
เรียก 191 มาเอาไป ไม่งั้นไอ้นุ้งเสร็จไปแล้ว
ชอบไปตอแย แต่ที่บ้านป่า คนสวนสำเร็จโทษซะ
ประจำเลย พี่เคยเดินๆอยู่ เหยียบอะไรนิ่มๆ ก้มมอง
หูยยย เขียวหางไหม้ แต่เค้าก็เลื้อยเลยไป
ไม่ได้ทำร้าย ขอบใจมาจนทุกวันนี้

ขอบคุณกำลังใจและเม้นท์ที่บ้านค่ะ

เป็นไปได้ไม่อยากเจอเลยค่ะ ไม่อยากทำร้าย แต่ก็กลัวเค้าทำร้ายเรา

แถวบ้านมีงูท้องถิ่นเกือบทุกประเภทครับ
งูเห่าเข้าบ้าน ให้คนข้างบ้านมาตี เค้าของูกลับไป ไปทำอาหาร
งูๆอื่นๆก็ต้องกลายทำบาปไป ว่าจะทำบ่วงบาศเหมือนกู้ภัย ก็ไม่ชำนาญ
คาถา เคาะงอ เคาะงอ ใช้ได้ผลไหมครับ

ในบล็อกนี้มีหลายเห่าเลยนะคะ
มีบันทึกการเห่าครั้งแรกของเจ๊าะแจ๊ะด้วย

เคยเจองูเหมือนกันครับ ไม่รู้งูอะไร ส่วนมากก็ไล่ ไม่ก็ตีให้ตาย จริงๆ ผมอยากปล่อยนะ ประมาณว่าเราก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่อยากทำร้ายมัน แต่เรานี่แหละที่กลัวว่ามันจะมาทำร้ายเรา รวมไปถึงสัตว์เลี้ยงของเราด้วย

แง้วววว กลัวที่สุดก็พวกสัตว์เลื้อยคลานนี่แหละค่ะ
ไม่ว่าจะ งู ตะขาบ อย่าได้เจอะได้เจอกันเลย

ขึ้นชื่อว่างูจะมีหรือไม่มีพิษก็อดกลัวไม่ได้ค่ะแม่ตะลี
ยิ่งงูเห่าแล้วล่ะก็ขออย่าเจอกันเลยค่ะ

น่ากลัวจัง งูเห่าด้วย
สมัยก่อนที่บ้านปลูกต้นการะเวก ใบเขียวชอุ่ม
จะมีงูเขียว บ่อยๆ น่ากลัว ถึงจะบอกว่ามันไม่เป็นพิษ
ก็ยังกลัวอยู่ดีค่ะ

สวัสดียามเช้าครับพี่

ขึ้นชื่อว่างู
ผมกลัวทุกชนิดครับ 555
ไม่ต้องไปไกลถึงงูเห่าก็ได้ครับ
ขนาดงูไม่มีพิษ
ใจยังเต้นตึกตักๆๆๆๆๆๆ

ที่บ้านเป็ฯสวนค่ะ มีเยอะอยู่ เห่า ก็ต้องจัดการเหมือนกัน เพราะกลัวคุณยายกับหลานเดินไม่ระวัง เป็นห่วงค่ะ

ขอบคุณเช่นกันครับพี่

ตะลีกีปัส Diarist ดู Blog
คุณผู้ชายกับคนงานเลยได้บาปกันไปทั่วหน้าค่ะ
งูเขาน่ากลัว แต่โทษไม่น่าถึงตายนะคะ

ซูเปอร์ที่ไปซื้อกับข้าวนั้น
อยู่ในห้างซึ่งแต่ก่อนเรียกว่า
department store น่ะค่ะ
ขายทุกอย่าง

แม่ตะลีเชื่อมั้ย
จินอ่านบล็อกแม่ตะลีแทบจะไม่หายใจ
คือ นอกจากกลัวผีแล้ว จินยังกลัว ง.งู เป็นที่สุด

อ่านที่แม่ตะลีเจองู รู้สึกเหมือนเจองูไปด้วย
แม่ตะลีกลั้นหายใจ กลั้นหายใจไปด้วย
อ่านจบบล็อก ถอนหายใจ เฮ้ออออ ยาวววว ๆ เลยละค่ะ 5555

โอ๊ย ลุ้นมาก ทำไม๊ทำไมเจอแต่ ง.งู บ่อยจังคะ
เป็นจินขายบ้านหนีรูงูแล้ว ไม่ยงไม่อยู่มันแล้ว ชุมเกิ๊น
ซะปะงู แถมเจอเห่าบ่อยอีก ตาย ๆ
ขนาดอ่านไป มโนไป ยังมือไม้อ่อนขนาดนี้
อยู่ร่วมโลก เอ๊ย ร่วมบ้านกันไม่ได้ค่ะ
เพราะกลัวบาปเช่นกัน มันไม่ไป เราไปเอง 5555

ทั้งที่เล่า
ทั้ฃที่เห็น
กลัวๆๆๆตามไปด้วยมากๆค่ะ

ว๊ายยยยย

เฮ่อ..ผู้หญิงไงกลัวงู มากมายขนาดนั้น....เล็งดูเพื่อน ๆ ผู้ชาย
อ้าวคุณก๋าก็กลัวเมียนกัน 555

แม่ตะลีเล่ามาก็อ่านเรื่อย ๆ น่ากลัว..ตอนที่นั่งแล้วงูเลือยผ่าน
อ้าว คว้าแมวหนีงูซะงั้น แสดงว่ารัก ข้าวหอม มะลิมากกว่า
ตัวเอง...ยอดๆๆๆ

ส่วนผมเหรอ ไม่อยากบอกเลย เมื่อก่อนตีงูเห่าในบ้านบ่อย
ในกท.นะครับ งูเยอะ แต่ตอนนี้คงถูกชาวท้องถิ่นที่ราบสูงจับ
ไปกินเลยเบาลงหน่อย

ที่สวนจันทบุรี ตอนโพล้เพล้.. ผมมักจะไม่เดินไปในสวนหรือ
แม้แต่ บริเวณบ้าน งูมันเยอะ

แต่กลางวันเวลาไปทำสวน จะใส่บูทยางเสมอ ถ้างูกัดก็คงถูก
รองเท้าหรือไม่กางเกงจะได้ รอดจากเขี้ยวงู

วันหนึ่ง ไปฟันหญ้าในส่วนสวนมะม่าง มันขุนศรี เป็นแถวยาว
ฟันได้น่าจะเกือบ 50 เมตร หมดแรงหิวข้าวเช้าแล้วก็เดิน
กลับ เจอหญ้าเป็นแถวยาวสูงเท่าหน้าแข็ง กลั้นใจฟันหญ้า
ให้เป็นทางเดิน หวดได้ 5 ครั้ง เอะ..ท่อนไม้สีดำยาว
ขวางหน้า ใครมาทิ้งท่อนไม้ไว้ยาวเกือบสองเมตร งอ ๆ
ด้วย..ดูไปเห็นเงาเลื่อมขยับไปมา

ขนลุกชัน จงอาง... เกือบทิ้งมีดหวดตั้งสติ เขาว่าจงอาง
วิ่งตามได้ไกล เลยหันหลังวิ่งไปไกลไปยืนหอบบนเนินสระ
เก็บน้ำในสวน แข้งขาสั่นกะว่า จงอางวิ่งตามจะใช้มีดหวดฟัน
แต่...

ไม่ไหว ขาสั่นระริก...

แถวสวนมะม่วงติดต่อกับ สวนสะตอมีโคกดินใหญ่เป็นที่อยู่
ของจงอาง ผมไม่ค่อยกล้าไปแถวนั้นให้แต่ แหะ ๆ คนสวน
ไปทำหญ้า..

สวัสดียามเช้าครับพี่

คอมเม้นท์แรกโดนแบน
สงสัยผมพิมพ์ผิดแน่ๆเลยครับ 555