สวัสดีครับพี่
เคยถูบ้านเหมือนกันครับ แต่ผมไปอยู่บ้านตากับยาย ตู้กับข้าวแบบเดียวกันเป๊ะเลยครับ ว่าแล้วก็คิดถึงสมัยตอนโน้นจังเลยครับ มีความสุขมาก ๆ

ถูบ้านจนเข้าด้านเลยค่ะ
ดีที่ รร .ให้ใส่กระโปรงคลุมเข่า

แม่ก็คือแม่ค่ะ
รักและห่วงลุกเสมอ
แม่ตะลีโตมาและมีบุตรโต
ก้คงเข้าใจลึกซึ้งส์

ซนเหมือนกนันนะคะแม่ตะลี

สวัสดีครับคุณตะลีกีปัส

เข้ามาอ่านตะพาบด้วยคนครับ
อ่านแล้วนึกภาพบรรยากาศวัยเด็กตามไปด้วยครับ

ตอนเด็กๆ ผมก็เอาแต่ใจ จนถูกพ่อทำโทษบ่อย
ตอนนั้นเราก็ไม่เข้าใจความคิดเค้ามากนัก
ก็น้อยใจ และโกรธตามเรื่อง
พอยิ่งอายุมากขึ้นๆ
เมื่อนึกถึงเรื่องเก่าๆ ก็เข้าใจหัวอกเค้ามากขึ้นครับ

น่ากลัวจริงๆ ครับ จริงๆ บอกเหตุผลซะหน่อยน่าจะดีกว่านะครับ (เข้าใจว่ารักแต่รู้สึกน่ากลัว)

วีรกรรมไม่น้อยเลยนะคะ
ทำให้นึกถึงวีรกรรมของตัวเองเหมือนกัน

การตีมีมานานมกาเลยนะครับพี่
จนมีสุภาษิตว่า

"รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี"

สมัยผมพ่อแม่ยังบอกครูเลยว่าถ้าลูกดื้อครูตีได้เลยนะครับ 555

ตอนนี้ยุคสมัยเปลี่ยนไป คงจะไม่ค่อยมีการตีแล้ว
แต่ถ้าการตีนั้นเป็นไปด้วยความรักและความปรารถนาดี
ก็เป็นการบ่มเพาะนิสัยอีกวิธีหนึ่งได้เช่นกันครับ



ปล. ผมยังคงรอคอยการกลับมาทำงาน
ถ้าเป็นไปได้ครับ 555

นึกถึงภาพ ไปแอบแม่แล้วยุงกัด 555

แม่ก็คือแม่แหละครับ เหมือน ๆ กัน... พอผมโตขึ้นมาก็พยายาม
จะไม่ให้แม่ผิดหวัง เพราะแม่เหนื่อยใจเหนื่อยกายกว่าพวกเรา
มากมาย

สวัสดีครับ

มาอ่านงานตะพาบด้วยครับ
เด็กๆเวลาดื้อๆก็เคยโดนทำโทษเหมือนกันครับ

คุณแม่ของแม่ละตีต้องตีเจ็บแน่ ๆ เลย ^__^
ตอนเด็ก ๆ คงไม่ค่อยมีใครชอบทำงานบ้านเนาะ
อยากออกไปเล่นกับเพื่อนมากกว่า

สวัสดียามเช้าครับพี่

ตอนเด็กๆ มี้ก็โดนคุณยายให้ทำนั่นนี่มากมายยังเล่าให้น้องซีฟังเลยค่ะ

อิอิ ไม่มีใครไม่โดน ให้ทำงานบ้านนะ ^^
เวลาทำก็เพลินคะ แต่บทจะขี้เกียจก็ไม่ยอมทำ
บางทีก็อยากพักผ่อน ๆ บ้าง งานบ้านเยอะเหลือเกิน

เกมากนะคะเนี่ย ขนาดว่าให้อภัยแม่
อย่างนี้ต้องหวดซ้ำ เชื่อว่าคุณแม่ตะลีต้องถูกหวดเยอะ
ยังดีที่รู้คิดได้เอง กลับตัวได้ ไม่งั้นเป็นหัวโจกแน่
แม่ของเย็น จะบอกไว้เสมอ ทำอะไรกับพ่อแม่
จะได้รับเมื่อมีลูก จริงรึเปล่าคะ

ที่จริงต้องบอกว่าแม่ให้อภัยลูกแล้วถึงจะถูกค่ะ
งานนี้ไม่เข้าข้างแม่ตะลรีวัยเด็กเต็มๆ