เรื่องไปเที่ยวบ้านเพื่อนตอนวันหยุด
เพื่อไปทำรายงาน
เป็นสิ่งปกติที่แม่ตะลีทำบ่อยๆ
สมัยเรียนมัธยมต้นและปลาย
ด้วยเหตุที่สมัยโน้น
ไม่มีสื่อออนไลน์ ให้ค้นคว้า
ต้องไปขอยืมหนังสือจากห้องสมุดแห่งชาติท่าวาสุกรี
แล้วเอามาอ่านเรียบเรียงค้นคว้า
เขียนลงรายงาน
การไปทำรายงานที่บ้านเพื่อน
ที่มีความพร้อมในการที่จะให้เพื่อนๆมารวมกลุ่มกัน
4-5คน รวมทั้งมีที่นั่ง มีของกินด้วยกัน
พ่อแม่ของเพื่อนก็ต้องใจดีและเต็มใจ
ให้เพื่อนๆของลูกมาทำงานที่บ้าน
รวมทั้งอาจจะต้องเหนื่อยในการทำอาหาร
ให้ลูกและเพื่อนๆของลูกกิน
มีบ้านประจำอยู่บ้านหนึ่ง
พ่อแม่ใจดี พี่น้องน่ารัก
มีของกินทั้งคาวหวาน และสวนผลไม้
ให้เราไปเก็บกินได้ด้วย
วันนั้นหลังทำรายงานกันมาค่อนวัน
ข้าวกลางวันก็หมดแล้ว ขนมก็หมดแล้ว
เริ่มเพลีย เริ่มหิวกันอีก
สาวๆ วัยม.ศ.4
ออกเดินในสวน ตาสอดส่ายหาของกิน
ชมพู่ก็ยังเขียว ขนุนก็ไม่สุก
ฝรั่งยังเล็กนัก มะม่วงไม่มีลูก แหงนไปเจอแต่มะพร้าวอ่อน
กำลังกิน รู้เพราะประสพการณ์ลูกชาวสวนของเราบอก
แม่ตะลีเฉยเสีย แต่เพื่อนอยากกินมะพร้าวอ่อน
กันใจจะขาด ในบ้านไม่มีผู้ชายอยู่
เพื่อนสาว 4 คนหันมามองหน้าแม่ตะลี
แล้วทุกคนก็ร้องขอ ขอร้อง ออดอ้อน
ขอให้แม่ตะลีขึ้นมะพร้าวอ่อนให้กิน
เพราะรู้วีรกรรมการขึ้นต้นไม้ของแม่ตะลีอยู่แล้ว
แม่ตะลี บอกว่าเฮ๊ย...มันสูงนะ
แต่เพื่อนๆก็บอกว่า เห็นปีนมะม่วง ปีนต้นละมุดไวยังกะลิง
มะพร้าวก็น่าจะปีนได้สบายๆ
รึไม่ไหว?
ขอร้องแกมคาดคั้น และหมิ่นลูกชาวสวนอยู่ในที
สงสัย แค่ราคาคุยว่าเป็นลูกชาวสวน
ปีนต้นไม้ได้ ท่าทีจะเหลว
อ้าว! ... อ้าว! หยามเกียรติกันซะแล้วเพื่อนเรา
เดี๋ยวก็ทำเป็นออดอ้อนว่าอยากกินน้ำมะพร้าวน้ำหอมหวานๆ
เฮ้อ!... ขอกันขนาดนั้นแล้ว
จะไม่ให้ก็คงไม่ได้แล้ว
เอาวะ...ปีนก็ปีน
ถกกางเกงขาบานขึ้นพับเป็นขาสั้น
ถอดรองเท้าออก แล้วแม่ตะลีก็ลงมือ
โอบต้นมะพร้าว มือเท้ายึดมั่น
แล้วก็ ค่อยๆกระดึ๊บ กระดึ๊บ
ขึ้นไปนั่งอยู่ที่ยอดคอมะพร้าว
สูงสัก 8เมตร
หอบแฮ่กๆ
โดยมีเพื่อนสาวเป็นกองเชียร์อยู่ข้างล่าง
ลมพัดยอดพร้าวไหวๆ
เย็นดี!!!
แล้วก็เลือกๆๆ บิดมะพร้าวอ่อนให้หล่นลงข้างล่าง
ได้จนพอใจแล้วก็ถึงเวลาปีนลง
ขาลง นี่ลำบากหน่อย
เพราะแขนขาถลอกปอกเปิก
ครูดมากับต้นมะพร้าว เลือดซิบๆ
ลงมาถึงพื้นเพื่อนๆก็เฮ...ขอบอกขอบใจ
ยังไม่ทันจะหายเหนื่อย
พอถึงเวลาเฉาะมะพร้าว
เพื่อนขออีก...
ก็เราอีกตามเคย
ได้กินน้ำกินเนื้อมะพร้าวหวานชื่นใจกันถ้วนหน้า
และเพื่อนก็ไม่เคยลืมวีรกรรมที่เป็นลิงปีนมะพร้าวให้เพื่อนกินเลย
กล้าขอ ก็กล้า(ปีน)ให้
เพราะหยิ่งในศักดิ์ศรีลูกชาวสวน
เป็นตอนนี้ใครจะหมิ่น ก็หมิ่นไป
ไม่กล้าปีนต้นมะพร้าวให้ใครอีกล่ะค่ะ
(ขอบคุณภาพจากเน็ต หญิงชาวอินเดียขึ้นมะพร้าว)
สวัสดี
ความเป็นลูกชาวสวนมักไม่กลัวความสูง
ไม่กลัวน้ำ
ตอนเป็นสาวน้อย
ไปเที่ยว ปีนภูกระดึง
เจอก้อนหินสูงๆที่ไหนก็ปีนขึ้นไปถ่ายรูป
ขณะที่เพื่อนคนอื่นแหงนคอตั้งบ่าอยู่ข้างล่าง
ยีนส์ความซน และแก่นกะโหลก
คงถ่ายทอดมาให้ลูกสาวคนโตเต็มร้อย
ภาพนี้ผ่านมา30กว่าปีแล้ว
ตุ๊กตาไม่เล่น....เกลียด ขว้างทิ้ง
ชอบแต่เตะบอลและรองเท้าของพี่ชายข้างบ้าน
ลูกสาวไม่ใช่ทอมนะคะ ยังคงเป็นผู้หญิง
รักสวยรักงามตามแบบของเธอ
ไม่จุกจิกแบบผู้หญิงเท่านั้น
ตามรอยแม่ แบบเดียวกัน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [
เก่งจังเลย ไม่กลัวความสูง
งานนี้เพื่อนๆได้กินน้ำมะพร้าวกันชื่นใจไปเลยนะคะ
กล้าขอ ก็กล้าจัดให้เนอะ อิอิ
ภาพที่นั่งบนก้อนหินสูงนั่น แอบหวาดเสียวค่ะ
เพราะเป็นคนกลัวความสูงสุด ขึ้นที่สูงนี่ขาสั่น ใจหวิว จะเป็นลมเลยค่ะ
ลูกสาวน่ารักจัง
ไว้แวะมาใหม่ค่ะ