เพลงศึกอยุธยา (๑๓)
อ้ายช้างราบกราบลงตรงบาทา
กล่าววาจารัญจวนเสียงครวญคร่ำ
ข้าใช่จิตคิดชั่วไม่กลัวกรรม
แต่ต้องจำฝืนใจเป็นอ้ายโจร
เรื่องเริ่มแต่เดือนอ้ายบ้านท้ายคุ้ง
ถัดไปเป็นบ้านทุ่งสะตือโค่น
ปลายเดือนมันปล้นบ้านแถบลานโพน
ชื่อข้าโดนสวมตัวให้ชั่วช้า
เร่งสืบดูผู้ใดมันใช้ชื่อ
ที่แท้คืออ้ายนากอริข้า
หนอย..แกล้งโยนความผิดให้ติดตรา
ข้อกล่าวหาถูกโยนให้โจรช้าง
ในเมื่อมันอยากเห็นช้างเป็นเสือ
ก็ต้องเถือเนื้อดูให้รู้บ้าง
เมื่อคืนยามสามค่อนก่อนรุ่งราง
ข้าเข้าล้างบ้านคลองขนากยับ
นำพาพวกปล้นเผาเอาทรัพย์สิน
เผาจนสิ้นบ้านช่องทุกห้องหับ
ดาบแกว่งแทงฟันไปไม่ได้นับ
ไม่รู้ดับชีวีกี่ชีวิต
ภิกษุครางช้างเอ๋ยเคยอ่อนโยน
กลับเป็นโจรใจดำอำมหิต
มือลูบหัวอ้ายช้างพลางพินิจ
กรรมลิขิตเอ็งแล้วอ้ายลูกรัก
อ้ำอึ้งในอุราหลวงตาไผ่
จากนี้ไปคงทำแต่กรรมหนัก
เอามือล้วงอังสะแล้วคว้าควัก
ได้เพียงพักยื่นผ้าประเจียดยันต์
ช้างเอื้อมมือรับไว้หัวใจซู่
ที่หนาวอยู่ยิ่งเพิ่มหนาวสะพรั่น
เอาผูกต้นแขนขวามัดผ้าพัน
ขนลุกชันสั่นรัวทั่วกายา
กราบเท้าผู้ทรงธรรมอีกคำรบ
แล้วลุกหลบเลี่ยงกายลงชายป่า
ยินมันผิวปากเพรียกเรียกอาชา
กระชากม้าเผ่นผึงตะบึงไป
แม้จะเป็นห่วงมันรักบรรจุ
แต่ต้องอุเบกขาแล้วตาไผ่
จะทุกข์ทนหม่นหมางเป็นอย่างไร
ล้วนอยู่ในกงกรรมธรรมดา
ลมเล่นริ้วระลอกไล่หมอกจาง
ภิกษุย่างย่ำเหคามเคหา
เลี้ยงชีวินด้วยบิณฑบาตมา
ตามสิกขาแห่งกรณียะ
จิตจับนับเท้าลงเพ่งจงกรม
ตั้งอารมณ์บำเพ็ญเป็นตบะ
น่านิยมสมรูปสมณะ
สมถะสมเป็นปูชนีย์
รับบาตรพอประมาณกับการฉัน
จิตตั้งมั่นในพุทธวิถี
วัตรประพฤติเพศพรหมจารี
ใช้ชีวีตามบาทพระศาสดา
ควายเฒ่า
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
