เพลงศึกอยุธยา (๓)
กำลังนึกน้อยใจในชะตา
ใครหนอคว้ามือหมับจับเขย่า
เอ่ยเรียกชื่อพี่ช้างอย่างเบาเบา
กระเส่าเศร้าในเสียงสำเนียงนาง
จึงหันเหลียวไปแลเห็นแพรเจ้า
นัยน์ตาเศร้าหม่นหมองทั้งสองข้าง
เจ้าพักตร์พริ้มนิ่มน้องหม่นหมองปราง
ซ่อนอำพรางทุกขาในหน้านวล
เมื่อเห็นนฤมลหมองหม่นหมาง
อ้ายหนุ่มช้างพลางพิศพลางจิตหวน
รักถูกพรหมทัณฑ์ร้าวรัญจวน
เรามิควรคู่กันกระนั้นฤๅ
ช้างหักอกหักใจแล้วไถ่ถาม
เอ็งเดินตามเขาไปมิใช่หรือ
ไฉนจึงหวนมาจับคว้ามือ
มายุดยื้อแขนพี่นี่กระไร
เออแพรบางช่างกล้ามาหาพี่
ก็แล้วนี่ผัวนางอยู่ทางไหน
แพรบอกพ่อกำนันแกนั้นไป
ขึ้นหาหลวงตาไผ่บนศาลา
ส่วนพี่นากกับหน่อบริวาร
ไปสำราญวงเหล้าที่ริมท่า
โอกาสของแพรนี้จึงมีมา
บอกเขาว่าอยากดูการแสดง
ออกมาพอเห็นพี่รีบปรี่หา
โอ้พี่จ๋าอย่าเบือนเหมือนแสลง
ทำชิงชังรังเกียจช่างเสียดแทง
เหมือนจะแกล้งให้ข้านี้ขาดใจ
แม้ว่าตัวข้าต้องเป็นของเขา
แต่ใจเล่าพี่ช้างรู้บ้างไหม
ว่าอกนางแพรนี้มันมีใคร
เต็มอยู่ในใจนี้พี่ก็รู้
เพราะเพื่อแม่ได้พึ่งแพรจึงยอม
จึงได้น้อมหัวหดอย่างอดสู
เข้าทางตันรันทดหมดประตู
คนลบหลู่อีแพรว่าแปรใจ
เขาเหยียดหยามยามมองว่าสองชู้
เสียงกล่าวกู่กันตึงถึงไหนไหน
ยอมตากหน้าเป็นพิมพิลาไลย
เออนะจะมีใครเห็นใจแพร
ช้างว่าข้านี่ไงเห็นใจเอ็ง
เรื่องเส็งเคร็งนี้ทำข้าย่ำแย่
แม่เอ็งก็ขาดผู้จะดูแล
ทำเพื่อแม่เถิดยุพินให้สิ้นเวร
ส่วนข้ากำพร้าแม่มาแต่น้อย
ซ้ำพ่อพลอยไปรบไม่พบเห็น
ข่าวสดับทัพแหลกแตกกระเซ็น
ชีวิตเซ่นทัพของอลองพญา
พอพ่อลับดับไปก็ไร้ญาติ
ตกอเนจอนาถอนาถา
มีอดีตเสือไผ่ให้พึ่งพา
บุญหลวงตาเอื้อเฟื้อช่วยเจือจาน
อาศัยส่วนกุศลข้าวก้นบาตร
ไม่ได้ขาดข้าวปลาเครื่องอาหาร
บรรจุเป็นเลกวัดช่วยจัดการ
สอนเขียนอ่านลายสือถือเป็นครู
พูดถึงพ่อสองเราแสนเศร้าใจ
จรจากไม่อินังผู้ยังอยู่
คิดคิดแล้วเคืองขัดปลัดชู
พาพ่อกูไปตายที่ชายเล
ทับถมล้มกายาหาดหว้าขาว
คลื่นเกรียวกราวเป็นเพลงพม่าเห่
กองทัพหลวงเราโล้เล่นโฉเก
พากันเหหัวมุดอยุธยา
ควายเฒ่า
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
