คืนก่อนหน้านี้ เพื่อนสาวร่วมห้องกำลังนั่งเก็บของตอนเรากลับเข้าไปพอดี ปกติ จะผลัดกันกลับดึกหมดแรง อาบน้ำต่างคนต่างสลบ เช้ามาไม่เราก็เธอ ออกไปก่อนอีกคนนึง ทั้งห้องมีอยู๋  4 เตียง แต่นอนเตียงล่างกันอยู่ 2 คนนั่นแหละ ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่  จนเธอเก็บข้าวของบอกว่าจะย้ายไปนอนบ้านเพื่อนแล้ว เพราะใกล้สนามบิน ต้องบินกลับไต้หวันตอนเช้า นั่งเม้ามอยกันไป เป็น ชมๆ...คือ ผู้หญิงประหลาด สองคน เดินทางมาคนเดียว ทั้งคู่ มันก็ต้องมีอะไรๆ สักอย่างกับประเทศนี้กันบ้างล่ะวะ  ชีวิตดิชั้นก็หนีไม่พ้นเด็กวารสารสินะ...หนีจากเมืองไทย ยังอุตส่ามาเจอที่นี่ เธอจบวารสารจากไต้หวัน แล้วไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส แวะมาทรานสิทที่นี่พร้อมเพื่อนเกาหลีที่เรียนจบมาด้วยกัน หลงไหลตกหลุมรักประเทศนี้เหมือนๆกันกับดิชั้น   ถามว่า เราเรียนอยู่รึทำงานแล้ว...โหหหหห..หน้ากุแก่ขนาดนี้ ละยังจะให้เรียนอีกหรอ ทำงานมาเป็นสิบปีแล่ว >_< เธอบอกว่า เธอจะกลับมาที่นี่อีกครั้งพร้อมกับหางานทำ เงินเดือนที่นี่ อย่างพนักงานซัมซุงที่เพิ่งเริ่มเงินเดือนเริ่มที่ 2500 USD แล้ว บลาๆๆ ก็ว่าไป คนเรานี่อยู่ได้ด้วยความหวัง ความทะเยอทะยาน และความฝันจริงๆ เมื่อไหร่ที่เราหมดอาลัยตายอยากอยู่กับที่ เมื่อนั้น เราจะค่อยๆ ตายไปอย่างช้าๆ จริงๆ

แล้วเธอก็แนะนำหนังสือให้เล่มนึง ที่กลับมาเซริชดูแล้ว เห็นจำนวนคนรีวิวแล้วคิดว่า เดี๋ยวจะต้องไปหามาอ่านสักหน่อยล่ะ เอามาฝากด้วยเผื่อใครจะสนใจไปหามาอ่านเช่นกัน

//nothingtoenvy.com/

เช้าวันสุดท้าย ที่จะต้องบินกลับ เราเลือกบินไฟลท์เย็น รู้ทั้งรู้ว่า จะเหมือนกับเสียเวลาไปครึ่งวัน เพราะถึงยังไง ต้องไปสนามบินตั้งแต่บ่าย เตรียมตัวตั้งแต่เที่ยงอยู่ดี แต่เพื่อจะไม่ให้ถึงกรุงเทพดึกนัก จะได้พักผ่อน จริงๆวันนี้เป็นวันที่รอคอย อยากเที่ยวพระราชวังชางด็อก แต่!!! เอาเข้าจริงๆ ผิดแผนว่ะค่ะ ถ้าจะเดินละเลียดแบบดิชั้นอะ ครึ่งวันไม่เคยพอ  แงงงงง........ไม่ฟิน เก็บกด อึดอัดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ออกสถานนี Ankuk อีกแล้ว...มาหลายรอบละ

ไปถึงไม่ฟังอีร้าค่าอีรมดิชั้นก็โผ ไปที่ห้องจำหน่ายตั๋ว ซื้อตั๋ว แล้วเค้าก็ให้บัตรมา 2 ใบ 5000/3000  วอน แล้วก็ชีโบ้ชีเบ้ๆ วงๆ ให้ว่า  รอบ 11.30 ตายห่า....คือ รู้มาก่อนว่าที่นี่อะ ต้องเข้าชมเป็นรอบๆ พร้อมไกด์ ยกเว้นวันพฤหัส แต่ในหนังสือมันก็ไม่ได้บอกไว้ว่ารอบภาษาอังกฤษกี่โมงหรือไรกี่โมง (ทางที่ดี ลองเช็คจากเว็บไปก่อนก็ดี) 

ดิชั้นก็ทำหน้าซื่อตาใสวิ้งๆๆๆๆๆ บอกว่าไม่ได้ๆ จะต้องกลับตอนเที่ยงแล้ว เพราะมีบินตอนบ่าย จะเป็นไปได้ไม๊ ถ้าจะขอรอบ 10.00 นี่แหละ นะ....วิ้งๆๆๆๆ 

ทั้งๆที่ ดิชั้นก็ไม่รู้ว่า ตั๋วใบนั้นมันตั๋วอะไร แต่ก็ เอารอบเร็วไว้ก่อนแหละวะ ป้าขายตั๋วแกมองนาฬิกา เลยมา 5  นาที แล้วแกก็ยอมเปลี่ยนตั๋วให้ พร้อมกับกำชับดิชั้นว่า วิ่งไปให้ทันนะ!!! 

ดิชั้นมองในตาราง มันเป็นรอบไกด์ภาษาเกาหลีพอดี ดิชั้นก็เดินผ่านประตูวังเข้าไป เดินนนนๆๆๆๆๆ ไปจนเจอกลุ่มคน และ ไกด์เกาหลี อยู่มาหลายวันก็ฟังออกบ้างแหละวะ  ก็เดินๆ ตามเข้าไป เสียดายมากกกก ฟังไม่รู้เรื่องงง...โคดดดดดเซ็งงงงงงงงง 

วังนี้เป็นวังเก่าดั้งเดิมจริงๆ (แต่ทัวร์ไม่ค่อยพามาลงหรอก ) แต่บางส่วนถูกญี่ปุ่นเผาทำลาย สร้างขึ้นมาใหม่บ้าง แปลนของวัง จะคล้ายๆ กับในหนังเวลาเราดูกัน มีท้องพระโรงว่าราชการขนาดใหญ่ ให้เดินถอดรองเท้าวนขึ้นไปดูได้ อเมซซิ่งดีนะ ถึงจะไม่เหมือนมหาปราสาทราชมณเฑียรทองหยองแบบประเทศไทย  

วังนี้ไม่ค่อยมีป้ายอธิบายเหมือนที่อื่นๆ ต้องพึ่งพาไกด์เท่านั้น แย่จัง ไม่มีเรื่องมาเล่าให้ฟังเลย T_T สัดส่วนการแบ่งพื้นที่ เดาจากคำอธิบาย อิงกึมๆ (แปลว่าพระราชา แน่นอน..จากประสบการณ์ดูทงอี มา 60 ตอน 55555) จากการดูหนัง ฉากต่างๆ ในหนังมันก็มาจากพวกนี้เป๊ะๆ เลยเหมือนรู้สึกมาตามรอยละครไงมะรุ  ประกอบกับอ่านคำอธิบายอันมีอยู่น้อยนิด  

อย่างที่บอก เข้าไปเจอท้องพระโรงว่าราชการเลย จากนั้น ถัดไป เป็น ท้องพระโรงอันเล็กหน่อย ที่กษัตริย์ใช้ปรึกษาราชการ พบแขกคนสำคัญ หรือจัดการประชุม คุยงานสำคัญ ขนาดย่อมลงมา ติดกันจะเป็นที่ประทับส่วนตัวของกษัตริย์  แล้วลึกเข้าไปอีก เป็นที่ประทับของ กษัตริย์และพระมเหสี 

เดินเลาะเป็นวงกลม ด้านหลังของพระราชวัง ติดกับสวนลับ แต่ไม่ได้เข้าทางด้านนี้จ้า ต้องออกไปจากโซนพระราชวังก่อน แล้วค่อยไปเข้าสวนจากอีกทางนึง

พอออกจากวังแล้ว เดินแยกออกไป เจอโซนนี้แยกส่วนออกมาจากพระราชวัง ไม่รู้อะไร เรือนนางใน บ้านคนรับใช้ หรือ อะไรสักอย่าง เพราะห่างออกมามาก มีหลายมุมให้ถ่ายรูปสวยๆ แต่เวลาเหลือน้อย เราต้องไปต่อ ฮือออออ

ทีแรก ดิชั้นไม่ได้อ่านป้าย และ ณ ตอนนั้น ยังไม่มีผู้คนต่อแถวหน้าประตูเยอะแยะแบบนี้ ด้านขวามือหลุดจากเฟรมไป จะมีประตู และซุ้มทางเข้า มีคนยืนเก็บบัตร ก็ถลาเข้าไป ยื่นตั๋วอีกใบให้ เค้าก็บอกไม่ใช่ๆๆ อันนี้ พระราชวังชางเคียงกุง เราก็ถามว่า อ้าว แล้วอันนี้เค้าให้ตั๋วมาสองใบ คืออะไร ฮีก็หยิบตั๋วอันที่ระบุเวลาขึ้นมา แล้วชี้ไปที่รั้วเล็กที่อาซิ่มอาม่าเริ่มต่อแถวกัน แล้วพูดประหนึ่งว่า คืออันนี้ และมันเลยเวลามาแล้ว (เดาภาษาเกาหลีเอาอะ เดาได้ไงก็งงๆ ตัวเองอยู่เหมือนกัน แม่มพูดกันคนละภาษา) เราก็ห๊า....ชิบหาย นี่มันระบุเวลา 10 โมง แล้ว อิไกด์เกาหลีที่ชั้นไปเดินตามมันต้อยๆๆๆ รอบ 10 โมงนั่นกระไรเล่า มิน่าไม่เห็นมีใครขอดูบัตรตรูเลยวะ แล้วมิน่า ป้านั่นบอกให้วิ่ง เพราะมันไกลออกมาจากตัวพระราชวังหลัก มันไม่ใช่เดินเข้าไปดูรอบวังได้เลยแบบที่เมื่อกี้ไปมา แงงงงงงงงงงงงง....

ทำเนียนต่อแถวกันไป....อิตอนยื่นบัตร ก็เอานิ้วบังเวลาที่บัตรไว้ แล้วก็ยื่นตั๋วให้ฉีก เนียนต่อๆ ไปซะ...โง่รอบนึงแล้ว อย่าโง่ซ้ำ ถามมาก เป็นคนดี เด๋วอด ฮืออออ นี่มัน 11 โมงกว่าเข้าไปแล้ว

รั้วหินยาวสุดลูกตา เดินขึ้นเนินที่ค่อยๆลาดชัน หลังเดินนั่นไป มีสระน้ำขนาดใหญ่ ห้องสมุด ห้องเรียนในสวน เรือนพักผ่อน สถานที่แห่งนี้ เป็นทั้งสวนลับ และห้องเรียนกลางธรรมชาติ ที่น่าอิจฉามากกกกกกกกกกก

บานหน้าต่างของเกาหลี น่าสนใจมาก เป็นบานพับๆๆ ฤดูหนาวปิดมันไว้อย่างนั้น ฤดูร้อน สามารถเปิด ถอดออกและวางแขวนเอาไว้ด้านบนห้อง จะมีขายื่นลงมาไว้วางรับน้ำหนักบานประตู (ไม่ได้ถ่ายรูปมา เพราะแอบได้ยินไกด์อังกฤษรอบที่เดินสวนออกมาอธิบายให้คนอื่นฟัง...เฮ่ออ เสียดาย)

เสียดาย มีรูปสวนลับแสนสวยแค่นี้ เพราะต้องเผื่อเวลาเดินกลับมาทางออกอีกด้วย มีเส้นทางที่เดินขึ้นเนินลาดชันไปอีก แต่ไม่ได้เดินขึ้นไป ค้างคาใจอยู่ (ต้องซ้ำอีกสินะ)

ขอฝากสำหรับใครที่จะไปเที่ยว ชางด็อกกุงและสวนลับ มีชางเคียงกุข้างๆ ให้ไปอีกแบบไม่เสียเวลาเดินทางอะไรเลย....เดินกลับมาถนนใหญ่เลยไปอีกหน่อย มีศาลเจ้าจงเมียว ที่สามารถเดินอ้อยอิ่งหมดไป 1 วันแบบสบายๆ (ขาลากระดับ 3) พยายามเอารอบไกด์ที่ฟังรู้เรื่องเพื่ออรรถรสในการรับชม

สุดท้าย.....ชีวิตคือการเดินทาง คือการค้นหาตัวเอง คือการเรียนรู้ความแตกต่างบนโลกกว้างใบนี้ เพื่อซึมซับความสวยงาม ปลดปล่อยความเป็นตัวเรา  

การท่องเที่ยวเพียงแค่เพื่อให้เรียกว่าไปให้ถึง ถ่ายรูป อัพเฟสบุ๊ค ติดแถกอินสตาแกม เพื่อบอกชาวโลกว่าไปถึงแล้ว แต่ในเบื้องลึกของจิตใจ ไม่ได้ล่วงรู้หรือเรียนรู้อะไรมากไปกว่าเดิมเลย ถ้าเช่นนั้น บอกแค่ว่า ฉันเคยไปเหยียบมาแล้วเฉยๆ ก็พอ

ณ จุดที่ลมพัด ใบไม้ปลิว ดิชั้นก็ออกนึกอาลัยอาวรณ์ เสียดาย ถ้าโลกใบนี้ จะต้องถูกเปลี่ยนไป ด้วยภัยจากน้ำมือมนุษย์ ที่ตักตวงทุกสิ่งอย่างไปอย่างไม่คิด เวลาของการชดใช้อาจจะเริ่มใกล้เข้ามา แต่ทำไงได้ ถ้ามันจะเป็นอย่างนั้น จะมีดาวดวงไหนในจักรวาล ไม่รู้กี่จักรวาล ที่ความแตกต่างที่ลงตัวแบบนี้บ้างนะ ช่างโชคดีจริงๆ ที่เกิดมาบนโลกใบนี้ในขณะที่มันยังสวยงามอยู่ เฮ่อออออ....มีความสุข

ปล. รูปทั้งหมดจากทริปนี้ต้องยกคุณความดีให้สองบัดดี้ ไอโฟน และโซนี่ RX-100 ที่ในบางครั้ง ตอนกดชัตเตอร์ แอบคิดถึง  Canon S-95 ที่บ้านไม่ได้ ด้วยระบบวัดแสง ด้วยสีของท้องฟ้า ที่แคนอนมักจะได้ใจไปเสมอๆ จนแล้วจนรอด ตอนกลับมาดูรูปในจอคอมที่บ้าน ก็คิดว่า รัก RX-100 ไม่แพ้กัน สำหรับมาโคร และ f1.8 ของกล้องคอมแพค CCD ขนาดใหญ่กว่าปรกติ การถ่ายภาพกลางคืนที่ iso สูงๆ แต่ยังได้คุณภาพที่น่าประทับใจ อ่าาาา...กล้องป๊อกแป๊กจงเจริญ...(แต่ราคาเมิงไม่ป๊อกแป๊กเลยนะคะ RX-100)   ทีแรก ลังเลมาก ว่าจะหอบ J1 ไป แต่ด้วยสังขารและเส้นทาง คงเห็นแล้วว่าเดินเยอะมากขนาดไหน ลำพังตัวเองยังต้องลากขาเดิน ถ้าแบก  J1 พร้อมเลนส์ไปด้วย และสุดท้ายยังไงๆ ดิชั้นก็ต้องพกคอมแพคไปเผื่ออีกตัวนึง ไหนจะไอโฟนอีก....อืมม ตายอยู่ตรงนั้นแหละ ไม่ต้องเที่ยวหรอก 555555