Bloggang.com : กุ๊ดจัง : บันทึกหนีน้ำ ตอนที่ 1

บันทึกหนีน้ำ ตอนที่ 1

ช่วง 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา แม่กะมิว โคดดดยุ่ง โคดดดลำบาก และโคดดดเหนื่อย
(ทุกคนก็คงจะเป็นเหมือนๆ กันอะเนอะ)

เนื่องจากบ้านอยู่ในรัศมี 3 กิโลเมตร จากแม่น้ำเจ้าพระยา และใกล้บ้าน (ห่างไป 5-6 หลัง) มีคลองระบายน้ำ ที่ต่อไปแม่น้ำเจ้าพระยา และ ใกล้เมืองทองมากๆ (ระยะขจัดประมาณ 2-3 ร้อยเมตร และไม่ถึงกิโลจะถึง มสธ)

คนแก่ที่บ้านไม่มีใครสนใจจะเก็บข้าวของหนีน้ำอะไรทั้งสิ้น มีหญิงชรา 2 คน เรา มิว และน้องชายอีกคน น้องเรามีหน้าที่ซีลบ้าน โชคดีที่ที่บ้านมีอุปกรณ์ค่อนข้างครบ ไม่ต้องไปแย่งชิงซื้อ มีอะไรเหลือๆ ก็หยิบๆมาใช้ไป(ตามยถากรรม) แถวปากเกร็ดนี่ของขาดแคลนมากก

เรากัวอดตาย แอบไปตุนเสบียงอย่างเงียบๆ มาตลอด ไปห้างทีไรก็ซื้อของกินติดไม้ติดมือเข้ามาพอประมาณ และก้มหน้าก้มตาเก็บสมบัติบ้างกๆๆ ไปเฉพาะของที่เก็บได้ ของสำคัญต่างๆ จากทีแรกอยู่นอกบ้าน ย้ายเข้ามาไว้ในบ้าน...แต่ฟังๆ รัด ถะ บาน แถลงแล้วแถลงอีก เริ่มไม่มั่นใจ ย้ายจากชั้น 1 มาชั้น 2 ดีกว่า เลยต้องย้ายหลายรอบ ยกคนเดียว หลังจะหัก..ฮึกก ฮึกกก

คืนที่คลองประปาแตก น้ำทะลักเข้าเมืองทอง กะว่า มาถึงบ้านตรูแน่แล้ว ไม่ได้หลับได้นอนยันเช้า คุณนายที่บ้าน ทีแรกคิดว่าจะหวงสมบัติ (เวลาให้เก็บไม่เก็บ จะทิ้งก็ไม่ให้ทิ้ง) พอน้ำทำท่าจะมา ชีเก็บสมบัติส่วนตัว แล้วขับรถหนีไปบ้านญาติที่ราชบุรี เช้านั้นเลย เอวัง..ทิ้งตรูเก็บบ้านงกๆๆ หลังขดหลังแข็ง ต่อไป เหนื่อยที่สุดในชีวิตตตตต....เพราะมีลูกน้อยหอยสังข์ที่ใช้การอะไรไม่ค่อยได้ ป่วนอย่างเดียว ต้องทำเองทุกอย่าง รถก็เอาไปห่อไว้ออฟฟิสแบบตุ้มๆต่อมๆ คาดว่า อย่างน้อย บ้านตรูท่วมก่อนออฟฟิสแน่นอน(ที่ไหนได้ ณ จุดนี้ น้ำไหลบ่ามาทางพหลโยธินเรียบร้อย) การเดินทางก็ลำบาก เพราะพวกเชี่ยเห็นแก่ตัว จอดรถบนทางด่วน แทกซี่ เรียกแล้วพอบอกว่าปากเกร็ด ก็แทบจะไม่อยากมา ลดลงเหลือมาแจ้งวัฒนะ ก็ถามว่า ท่วมไม๊ หลอกล่อด้วยคำว่า ไม่ท่วมมมม(ก็เออสิ ไม่ท่วมจิงๆนะ) ไม่ท่วมจิงจิ๊งงงงงงง...ถึงจะยอมมา เฮ่อ...

เศษเสี้ยวภาระกิจอิชั้น

จนสุดท้ายและท้ายสุด เส้นทางจะไปออฟฟิส เริ่มถูกตัดขาดยกเว้นทางด่วน...น้ำใกล้เข้ามาๆ รัด ถะ บาน ประกาศหยุดพอดีกับเชี่ยวกลับมาจากจีน บ้านเราจึงอพยพลงใต้สักพักดีกว่า (อยู่ไปก็เปลืองเสบียง)

ออกเดินทางกลางคืน แวะนอนปราณตอนกลางคืน จากนั้น มุ่งหน้าสู่ภูเก็ต แทนที่จะเป็นนคร เพราะคุณย่าไปเที่ยวรออยู่แล้ว(มาแบบไม่ได้เตรียมตัว เสื้อผ้าหน้าผม มาแบบผู้อพยพเต็มขั้น T-T) เก๊าะ เยี่ยมญาติ กินข้าวไรไปตามระเบียบ ตระเวนกินให้หายอยาก ทั้งโกอ่างซีฟู๊ด หมอมูดง บุญรัตน์ติ่มซำ กินจนพุงกางให้สมกับที่น้ำหนักลดลงไปตั้ง 1 กิโล เนื่องจากอดหลับอดนอน แพคของหนีน้ำ เดินขึ้นลงบ้าน ข้ามค่ายกลดักน้ำ(ที่ตั้งไว้เอง ลำบากตัวเองแท้ๆ) ทำเอาปวดร้าวระบม

แวะพามิวมิวเล่นน้ำหาดในหาน ไหว้เจ้าแม่กวนอิมที่ศาลเจ้าปุดจ้อ แวะเม้าๆ กะพี่นิด ก่อนจะกลับมานครฯ วันต่อมา เล็งๆ ว่า จะกลับไปใหม่อีกรอบ..

รูปจากกล้องติดค้างไว้ก่อนเด้ออ เอารูปจากมือถือ+เฟสบุ๊คไปก่อนละกัน วีรกรรมเด็กหญิงมิวมิวมีอีกเยอะ!! ไม่ต้องห่วง...

ต้องขอขอบคุณทุกความห่วงใย คำแนะนำ ความช่วยเหลือจากทุกๆคน ไม่ว่าจะที่ทำงาน เพื่อนๆสวนนนท์ และอีกหลายๆคน ที่ถามไถ่ ออฟเฟอร์ที่พักพิงให้ผู้อพยบความเสี่ยงสูงสุดแต่จนบัดนี้ ที่บ้านน้ำยังแห้งสนิท!
ขอบคุณสุดซึ้งกับเทศบาลนครปากเกร็ดและคนที่อยู่บ้านริมน้ำ วัด บริษัท ทุกคนที่เพียรพยายามไปกรอกทราย ตั้งกระสอบ คันดิน ไม่ให้น้ำทะลักเข้ามาถึงบ้านทุกคนที่อยู่หลังคันกั้นน้ำอย่างเราๆ ถ้าไม่มีตัวป่วนก็ว่าจะไปช่วยกรอกบ้างไรบ้างอะนะ...ก็ทำได้แค่ส่งใจ ส่งเงิน และส่งเสบียงไปให้แทนเด้อออออ

สู้ๆ นะค๊า ช่วยต่อท้ายคำว่า Government ลงไปในรูปด้วย ตึ่ง!!!!

ปล. ถึงฤดูโหวดสายสะพายบล็อคแก้งอีกแระ อย่าลืมล็อคอินละจิ้มๆๆ ดั้ว ไม่ได้จิ้มทีละเอ็นทรี่ แต่เผื่อฟลุ๊ค เอาสายสะพายไปหากิน ได้ค่าขนมมิว ก็ยังดีนะ ฮี่ๆๆๆๆๆ (บอกกันซึ่งๆ งี้แหละ ก๊ากกกก)