คนเรามีมือมีเท้ามีสมองเหมือนกัน ถ้าคนอื่นทำได้ เราก็ต้องทำได้ค่ะ ถ้าเราตั้งใจ ขอแต่อย่าดูถูกตัวเอง ฉันเชื่อแน่ว่าคุณทำได้
<<
พฤษภาคม 2552
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
25 พฤษภาคม 2552
 
 
จากพนักงานเสริฟ หงัยเป็นแม่ครัวซะแล้วเรา(เหนื่อยมากกกก.... ขอบอก)

หายไปน๊าน นาน กลับมาเขียนบล๊อกอีกครั้งจ้า ตั้งแต่มาอยู่อังกฤษ (ช่วงแรกไม่มีงานทำเรารู้สึกว่าฟุ้งซ่านมากกกกก คนอื่นเค้าไปทำงานกันหมด แต่เราไม่มีอะไรทำ เวลาไปเที่ยวกะแฟนก็สนุกดี แต่พากลับมาแล้ว จะรู้สึกเหงา ๆพิกล ซึ่งหลายคนคงเข้าใจดี เราขอเลือกทำงานจนไม่มีเวลาไปเที่ยว ดีกว่าไปเที่ยวแล้วกลับมา ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ)


เรารู้สึกว่าเราก็คร่ำหวอดอยู่ในวงการร้านอาหารไทยเป็นว่าเล่น แต่ละร้านก็มีดีมีเสียคนละอย่าง บางทีก็ทำให้เรารู้สึกดี บางทีก็รู้สึกแย่ ทั้งร้านเล็ก และร้านใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ ถ้าร้านเล็กจะไม่ค่อยได้ทิป แต่ถ้าร้านใหญ่ส่วนใหญ่ลูกค้าจะให้ทิป และเยอะด้วย เคยมีโต๊ะนึงให้ 20 ปอนด์ แต่น่าเสียดายต้องแชร์ทิป คนที่ให้ทิปเยอะส่วนใหญ่จะเป็น ผู้หญิงสูงอายุเพราะเค้าค่อนข้างเอ็นดูเราน่ะ (เค้าข้างตัวเอง อิอิ ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะเราชอบคุยกะพวกเค้า ไอ้ครั้นจะไปคุยกะผู้สูงอายุชายมากไป ประเดี๋ยวคนอื่นจะมองไม่ดี เพราะชื่อเสียงหญิงไทย ค่อนข้างดังน่ะ รู้กันอยู่ เลยต้องระวังตัวเป็นพิเศษ เราเคยอ่านหนังสือ เล่มนึง คล้ายๆ กับหนังสือชีวิตจริง บ้านเรา ผู้หญิงไทยคนนึงเป็นเอดส์แล้วหลอกแต่งงานกับชายอังกฤษสูงอายุ สุดท้ายผู้หญิงเสียชีวิต และฝ่ายชายติดเอดส์ และกลับมาอังกฤษไม่มีแม้แต่บ้านจะอยู่ เพราะทุกอย่างเป็นของญาติผู้หญิงหมดแล้ว เค้าก็ได้แต่รอวันอาการกำเริบ ผู้ชายคนนี้ลงรูปของผู้หญิงและครอบครัวของเธอด้วย และรูปของเค้าเองด้วย แต่อย่างว่านะพอผู้ชายทำไม่ดีกะผู้หญิง ไม่มีใครไปเขียนลงหนังสือนี่นา )

กลับมาเรื่องร้านอาหารดีกว่า ทางร้านจะให้ใส่ชุดสไบเฉียงในวันที่ลูกค้าเยอะ ถ้าวันธรรมดา ก็เสื้อแขนกระบอกกับผ้าถุง ไอ้เราชอบคุยกะ พวก ป้า เค้าชอบชมว่า ชุดสวย หนูสวยมากเลย มีบางคนบอกหนูสวยที่สุดในร้านเลยนะรู้มั๊ย (เรารู้ เค้าหมายถึงชุด ไม่ได้หมายถึงเรา เพราะพนักงานคนอื่นในสายตาเรา สวยจริงๆ ไม่ได้โม้ สามีเรายังชมเลย )

เมื่อเร็ว ๆ นี้ประทัปใจมาก ตอนกลางวัน กลุ่มผู้สูงอายุ 18 คน เราเสริฟคนเดียวกะเจ้าของร้าน ช่วยกัน (เป็นชมรมอะไรสักอย่างนีแล่ะ ที่นี้จะมีชมรมเยอะ ชมรมคนถักนิตติ้ง ชมรมคนดูนก ชมรมนั่นนี่ ) ผู้นำกลุ่มเข้าพาสมาชิกมาที่ร้าน ซึ่งส่วนใหญ่จะมาครั้งแรก พวกเค้าสุภาพ และเป็นคนสูงอายุที่ดูเป็นมิตรมาก (บางวัน น้องทีเสริฟด้วยกันเคยเจอ ป้าวีนเหมือนกันค่ะ ไม่ใช่จะเป็นมิตรทุกคน ค่ะ)

พวกเค้าประทัปใจมาก ถามเรื่องรำไทย และชุดไทยที่เราใส่ และบอกว่าจะกลับมากที่ร้านอีกครั้งแน่นอน ก่อนกลับก็ชมแล้ว ชมอีก (โม้เรื่องเสริฟซะนานเลยเรา ก็มันไม่ได้เขียนซะนานนีนา)


ว่าแล้วก็ โม้เรื่องเสริฟต่อ วันหนึ่งไปเสริฟอีกสาขาหนึ่งแต่คะละเมือง เป็นเมืองเล็ก ๆ และไม่ค่อยมีร้านอาหารไทย มีป้าคนนึง เค้าคุยเก่งมากเค้ามาครั้งแรก ถามใหญ่เลย หนูเป็นคนไทยเหรอ มาอยู่นานยัง หนาวมั๊ย คิดถึงบ้านมั๊ย น่าสงสารเนาะ คงจะหนาวมากเนาะเพราะอากาศที่นี่มันหนาวกว่าประเทศไทยเยอะเลย คงจะคิดถึงบ้านน่าดู Poor girl อีกหลายคำถามมากก รู้สึกดีนะ เพราะรู้สึกได้ว่าเค้าเอ็นดูเราจริง ๆ ถึงแม้จะไม่ใช่คนชาติเดียวกัน

จนกระทั่งโดนเจ้าของร้าน ติงว่าอย่าคุยนานเกินไป ก็ป้าเค้ายิงคำถามมาเยอะมาก เลยนี่นา โดนดุตามระเบียบ

จนกระทั่งในเวลาต่อมา (เริ่มเข้าเรื่องทำครัวแล้วจ้า) ทางร้านเค้าอยากได้คนทำสตาร์ทเตอร์ (ประมาณว่า ออร์เดิร์ฟ ของบ้านเรา) เจ้าของร้านก็ถามว่าเราชอบทำครัวมั๊ย ซึ่งเราก็ชอบอยู่แล้ว แต่เรารู้ว่ามันหนักมาก แต่เราคิดว่าคนอื่นทำได้เราก็ทำได้สิ แต่อย่างว่าแหล่ะ เราทำงานออฟฟิศ มาตั้งหลายปี แถมตัวเราก็เล็กซะด้วย กระทะทอดก็หนักเอาการอยู่ ถาดก็หนั๊ก หนัก แต่ตอนหลังเราเปลี่ยนเป็นถาดที่เบากว่าแล้ว

งานหนักกว่าเสริฟมากกกกก และทุกอย่างต้องเร็ว กดดันมากๆ แล้วเราอายุน้อยที่สุด บางทีก็โดนพ่อครัวอีกคนดุ เพราะเค้ารีบ มันไม่ใช่ความผิดเราซะหน่อย บางเรื่องน่ะ (แต่บางทีเราก็เถียงเค้ากลับแรงเหมือนกัน) อย่างว่าก็เรามาใหม่นี่นา แต่พองานเสร็จทุกคนก็โอเค (ช่วงแรกเจ้าของร้านมายืนเร่งเลยแล่ะ ยิ่งทำให้กดดันขึ้นอีก) สำหรับคนที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต ถ้าแม่มาเห็นเค้าคงไม่เชื่อว่าเราทำได้น่ะ ทางร้านบอกว่าลองทำ อาทิตย์หนึ่งก็ได้ เผื่อว่าไม่ชอบ แต่เราว่าเราชอบนะ พอทำเสร็จทันเวลา มันรู้สึกว่า เย้ เราทำได้นะ

แล้วทางร้านเค้าโทรให้ไปทำอีก แต่ว่าแค่ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์รู้สึกเหมือนว่าเราไปทำสงครามมา อยากทำก็อยากทำ แต่ไม่อยากทำร้ายร่างกายตัวเอง บางคนอาจจะหาว่าโอเวอร์ ถ้าคุณมาลองทำแล้วคุณจะรู้นะ และอีกอย่างเราเสริฟอีกร้านหนึ่ง ประจำอยู่แล้ว สบายๆ แต่เงินไม่เยอะเท่า เลยคิดว่าน่าจะเลือกเสริฟกะร้านเดิมดีแล้วหล่ะ (จริง ๆ แล้วเสริฟ สองร้าน ร้านใหญ่ ศุกร์เสาร์ ร้านเล็ก จันทร์ ถึงพฤหัส) ตอนนี้ว่าจะเสริฟร้านเดียว จันทร์ ถึง เสาร์เลย

ตอนนี้เขียนใบสมัครเรียนแล้ว หวังว่าซักวันจะกลับไปทำงานออฟฟิศเหมือนเดิมซะทีเรา เพราะอายุก็มากขึ้นเรื่อย ๆ จะมานอนดึก บ่อย ๆ มันก็ไม่ค่อยดีกับร่างกายนะ


ไปนอนก่อนดีกว่า ขอให้ทุกคนมีความสุขมาก ๆ ค่ะ นาน ๆ เขียนที ยาวไปนิดค่ะ เพราะอยากให้คนที่ไม่เคยทำร้านอาหารนึกภาพออกว่าเป็นยังงัย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ดิฉันพยายามเล่าแต่เรื่องประทัปใจค่ะ ลูกค้าไม่ประทัปใจก็มีค่ะ แต่ก็น้อยค่ะ





Create Date : 25 พฤษภาคม 2552
Last Update : 25 พฤษภาคม 2552 10:37:36 น. 2 comments
Counter : 688 Pageviews.
Share

 
มาอ่านจากเรื่องสนุกดีได้รสชาติของประสบการณ์จริงๆๆเลยจ้า อย่าลืมอัพเพิ่มอีกนะคะ ชอบอ่านมากๆๆจ้าขอบคุณจ้า


โดย: คนเจียงฮาย (คนเจียงราย2 ) วันที่: 25 พฤษภาคม 2552 เวลา:15:05:36 น.  

 
เอาใจช่วยค่ะ คงหนักนะค่ะ แต่นั้นคือประสบการณ์ที่ดีค่ะ แล้ววันหนึ่งเราอาจเป็นคนที่สั่งบ้างและมีร้านเป็นของตัวเองค่ะ แวะมาค่ะ


โดย: chanan (Chananyama ) วันที่: 25 พฤษภาคม 2552 เวลา:15:35:50 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 
 

คุณนายขยัน
Location :
กรุงเทพฯ United Kingdom

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

สวัสดี พี่ ๆ น้อง ๆ ที่มาเยี่ยมนะคะ.....ขอให้วันนี้ของคุณมีแต่รอยยิ้มค่ะ
[Add คุณนายขยัน's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com pantip.com pantipmarket.com pantown.com