จิตตกค้าบพี่น้อง
ตกเพราะสภาพร่างกายและเรื่องอื่น
สงสัยเป็นพนักงานโรงงานช่วยครอบครัวเยอะไปหน่อย
มือทำงาน หัวคิดไปเรื่อยเปื่อย
คิดเยอะไปนิด---เหนื่อยเลย
วันนี้ขอระบายหน่อย ใครว่างก็มานั่งฟังได้ ฮะๆ
กลับบ้านคราวนี้มีคนทักว่าดูโตขึ้น(ดูแก่ลงกว่าเดิมอีกรึตู)
สงสัยเพราะมีเรื่องต้องคิดมากขึ้น คิดเรื่องอนาคตตัวเอง จะเรียนอะไรยังไม่รู้เลยเนี่ย
เรื่องพ่อเรื่องแม่ ป๊ะป๋าไม่สบาย แต่ทำงานโคตรแรมโบ้ ละทำตัวไม่เป็นอะไรเลยสุดๆ
แม่ก็เล่าอาการป๊ะป๋าให้ฟังซะน่ากัว คนเป็นลูกนอนไม่สนิทไปหลายวัน น้ำตาตกไปหลายปี๊บ
คือคิดไปถึงขั้นว่า ตูจะแบ่งเงินเดือนส่งน้องเรียนยังไงดี
คือโทษเราที่คิดมาก หรือโทษแม่ที่บ่นเยอะดีนะ
และยังมีเรื่องอื่นๆ...มีทำให้อึดอัดใจเล็กๆ
ถึงตอนนี้จะยังไม่ได้เรียนมหาลัยเลย แต่ก็เป็นอิสระมากๆ ทั้งการตัดสินใจและด้านfinance ไม่พึ่งพ่อพึ่งแม่และ
เราเลยรู้สึกมั่นใจในตัวเองมั้ง
อายุอานามก็ปูนนี้
เวลาได้ฟังเรื่องปัญหาต่างๆ ก็เกิดความรู้สึกว่าควรจะมีส่วนที่จะรับผิดชอบบ้าง
แต่ในความเป็นจริงแล้ว เราไม่ได้มีอำนาจที่จะเข้าไปมีส่วนร่วมได้
เพราะถึงเราจะดูโตขึ้นในสายตาพ่อแม่
แต่เราก็ยังโตไม่พอ...ก็ยังเป็นเด็ก...ที่ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
เราโตพอ...ที่จะรับฟังปัญหา แต่โตไม่พอ...ที่จะร่วมแก้ไข คำแนะนำของเราก็เบาหวิวไม่ได้ต่างจากคำแนะนำของเด็กคนหนึ่ง
สุดท้ายเค้าก็คิดอยู่ดีว่า...เราก็เป็นแค่เด็กคนนึงเท่านั้นเอง
แล้วเวลาเราทำตัวแบบนั้นจริงๆ ไม่คิดอะไร...คุณจะแก้ไขปัญหาแบบไหนเรื่องของคุณ
ก็โดนว่าอีก...ว่าไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่สนใจ ตัวเป็นควายก็ยังไม่โตซักที
น่าน...อย่างน้านน
และสุดท้ายความคิดเค้าก็จบลงที่เรา...เป็นแค่เด็กคนนึงเหมือนเดิม
สรุปกูเป็นอะไรวะเนี่ย
ทำตัวไม่ถูกว้อยยย
ละมีบางเรื่อง...ก็ทำหงุดหงิดเหมือนกัน
หรือเรามีอิสระเร็วเกินไป
เริ่มจัดการตัวเองเร็วเกินไป
พอกลับมาสู่กรอบ(แห่งความรักและความห่วงใย ^^")เล็กๆนี้ ก็เลยรู้สึกอึดอัดไปเองซะงั้น
ตอนนี้อยากไปกระบี่
อยากไปนั่งมองทะเลแบบที่เคยเห็นฝรั่งทำในหนัง ใส่แว่นกันแดดอันโตๆอ่านหนังสือ
อยากไปปาย
ไปจิบโกโก้ร้อนๆ นั่งมองหมอกเอื่อยๆ แล้วค่อยๆคิดเรื่องตัวเอง
อยากไปกะคนที่คลิก คนที่คุยกันได้ แต่ก็ไม่มี ไม่ว่างกันมั่ง...รู้สึกไม่คลิกจริงๆมั่ง
เลยอยากไปคนเดียว
พ่อบอก..."ฝัน" ตอนตะวันแจ้งๆอยู่เล้ยอี่หน้อย
ง่ะ
ก้อเข้าจาย...ว่าเป็นห่วง
แต่นี่...เห็นมั้ย...โตแล้วนะ
ถ้าอยู่ปักกิ่งแล้วจะไปเที่ยวที่อื่น ก็ต้องไปเองอยู่ดี ตอนอายุสิบเจ็ดก็ไปเยอรมันคนเดียวมาแล้วนะ
เป็นห่วงมากกว่า หรือไม่เชื่อใจมากกว่าคะ
ตอนนี้เลยจิตตก เพราะอยากไปมากๆ
จริงๆนะ
หรืิอเราเอาแต่ใจตัวเองเกินไปนะ
คิดแบบนี้ดูเป็นเด็กไปรึเปล่าก็ไม่รู้
แต่เราก็เข้าใจเหตุผลของความเป็นห่วงนะ
แต่เราก็มีความมั่นใจในการดูแลตัวเองของตัวเองเหมือนกัน
เฮ้อ...เมื่อไหร่่จะทำอะไรได้อย่างใจซะทีน้อ
ตอนนี้มีไอเดียว่าจะบอกแม่ว่าไปหาเพื่อนที่กรุงเทพแล้วหนีไปกระบี่คนเดียว
แต่ก็ไม่กล้าทำแฮะ หลอกลวงแบบนี้ไม่เคยทำ
มันขัดๆ
ถ้าทำสำเร็จ ก็อาจคุ้ม
แต่ถ้าเกิดอะไรไม่คาดคิด ก็คงไม่คุ้ม
ชีวิตทำไมต้องมายากเย็นกะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่อาโกก็อ่านจนจบแฮะ เพราะอยาก
รู้อยากเห็น เหอ ๆ