วันพ่ออีกแล้ว
คิดถึงป๊ะป๋าอีกละ
อีกกี่ปีน้อ...ถึงจะได้กลับไปกินข้าววันพ่อกะป๊ะป๋าอีกที
พอบอกป๊ะป๋าว่านับวันนับคืนรอทีไร
จะโดนด่ามาทุกที
พ่อบอกว่า อยากให้หนูอยู่แบบมีความสุข
ถ้าหนูเอาแต่นับวันจะเรียนจบ(ซึ่งมันจะมาถึงเมื่อ.....โอ....จงเลิกคิดเสีย)
หนูจะไม่มีความสุขเลย
เค้ากะป๊ะป๋ารักกันมาตลอด ถ้าเกิดจะให้แบ่งทีมที่บ้านก็จะเป็น แม่กะน้อง และ เค้ากะพ่อ
ถึงขนาดน้องเคยน้อยใจด้วยนะ ว่าพ่อรักเค้ามากกว่า
ม่ายหรอก....ก็รักพอๆกันแหละ
มาอยู่ไกล...คิดถึงที่บ้านอยู่แล้ว เป็นธรรมดา
เพราะตื่นขึ้นมา จำทำหน้างัวเงียไปกอดพ่อไม่ได้แล้ว
เอาหน้าไปซุกคอป๊ะป๋า...ให้ป๊ะป๋าถามว่าแปรงฟันรึยัง(แล้วเราก็ตอบว่ายัง) ไม่ได้แล้ว
ตอนดึกๆก็ไม่รู้จะอ้อนใครให้ทอดไข่สูตรพิเศษให้กิน
เวลาเจอเรื่องยากๆ...ก็โยนให้พ่อทำไม่ได้ละ
มีเรื่องที่ทำไม่ได้มากมาย...เวลาไม่มีป๊ะป๋าอยู่ข้างๆ
เคยคิดว่า อยู่คนเดียวก้อดี ทำอะไรก้อดร้ายยย
และในความดีนั้นมีความไม่ดีอยู่
เหงาจะตาย...ป๊ะป๋าไม่อยู่ให้กอด
แต่ในความไม่ดีนั้นก็มีความดีอยู่
เพราะรู้สึกคิดถึงตลอดเวลา...ป๊ะป๋า...ก็คงคิดถึงเค้าตลอดเวลาเหมือนกัน(มั้ง)
อยู่ไกลกันละป๊ะป๋าจำวันเกิดเค้าได้....อยู่บ้านลืมกันทุกที...โห่
อยู่ไกลกันละป๊ะป๋าตามใจ
อยู่ไกลกันละป๊ะป๋าพูดอะไรซึ้งๆบ่อยขึ้น
คิดว่าอยู่บ้านไม่เห็นความจำเป็นของการพูดออกมา
มองกัน กอดกัน หอมแก้มกัน ยิ้มให้กัน
ก็แทนความรักที่มีต่อกันได้แล้ว
แต่พออยู่ไกลกัน...คงมีแต่คำพูด ที่ต่างฝ่ายต่างจะบอกกันได้
ป๊ะป๋าก็เลยต้องพูดบ้าง...พูดคำซึ้งๆ...ที่คนฟังไม่คิดว่าจะได้ยิน
ที่เหมือนจะเน่า เหมือนอย่ในละคร
แต่พอได้ฟัง...น้ำตาจะไหล
สู้เค้าน้า...ลูกรักของพ่อ ดวงใจของพ่อ
ตั้งใจเรียนนะลูก พ่อกับแม่รอลูกกลับมาอยู่นะ
รักษาสุขภาพนะลูก ถ้าเป็นอะไรไป พ่อกับแม่ต้องอยู่ไม่ได้แน่ๆ
คิดถึงบ้านมั้ย....พ่อกะแม่คุยกันว่า...
จะโทรมาหา...โทรมาบอกว่าพ่อรักลูกทุกวันศุกร์...ดีมั้ย
เอ่อ...พิมพ์ไม่ออก
เช็ดน้ำตาแป๊บ....
จับเค้าไปยืนกะพ่อ...
เค้าว่าเค้าไม่ได้ต่างจากสิบเจ็ดสิบแปดปีก่อน
เค้ายังต้องเงยหน้าขึ้นมามองป๊ะป๋าอยู่ดี
อยากขี่คอป๊ะป๋าไปเที่ยว
กอดเอวซ้อนรถเครื่อง
อยู่ไกลกันก็ดีนะ...
ได้รู้ว่า...
ความรู้สึกรักป๊ะป๋าจนบอกออกมาไม่ได้
มันเป็นยังไง
สุขสันต์วันพ่อ
รักป๊ะป๋านะ
ปล. ไม่ว่างทำรูป เดี๋ยวเย็นๆเอามาแปะอีกที
แง้ 
วันที่: 5 ธันวาคม 2549 เวลา:11:53:39 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
