มีเพื่อนคนนึงให้ข้อสังเกตว่า....
เราชอบเจอเรื่องแปลกๆอยู่เรื่อยๆ
เพราะชอบมีเรื่อง "แปลกๆ" ไปเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆ
แปลคำว่า "แปลก" แบบตรงตัว ไม่ใช่เรื่องลี้ลับ ไม่ใช่เรื่องประหลาด
แต่เป็นเรื่องแปลกๆ ที่ปกติไม่น่าจะเกิดขึ้น
ทำไม...ต้องเกิดขึ้นกะเราด้วยนะนี่....
ณ โรงอาหารใหม่(คาดว่า)ที่สุด ของมหา' ลัยปักกิ่ง
หลังจากผ่านกระบวนการรบราฆ่าฟันเพื่อจะได้มาซึ่งอาหารและที่นั่งแล้ว
เราก็ลงมือกินกันอย่าง(พยายามที่จะ)เอร็ดอร่อย
ปกติของอาหารบ้านนี้เมืองนี้
ปริมาณประมาณสองเท่าของบ้านเรา
ตอนแรกๆมาก็...อุ๊ย เยอะจัง กินไม่หมดหรอกตัว
แหม..ต้องเหลือทิ้ง...เสียดายจัง
แต่ด้วยประโยคเดิม...
เข้าเมืองตาหลิ่ว...ต้องหลิ่วตาตาม
ในเวลาไม่เกินหสามเดือน
ข้าพเจ้าก็สามารถกิน portion คนจีนได้หมด
บางครั้งก็ซัดบะหมี่ต่อได้อีกถ้วยนึง
คนจีนอึ้งมาแล้ว....
ผลเหรอคะ...อ่า....ก็...ห้าโลเอง...ไม่มากไม่น้อย
อิอิ
ตอนนี้พยายามกินน้อยลง
พยายามอยู่ค่ะ
วันนั้นก็เหลือข้าวอยู่นิดหน่อย กับข้าวเป็นไก่ผัดใส่แตงกวากะถั่วลิสง
เราไม่กินถั่วก็จะเหลือถั่วไว้ในจาน
กับข้าวอีกอย่างเป็นเนื้อน้ำแดง(มั้ง) ใส่มันฝรั่ง มันฝรั่งก็เหลือไว้
อาหารคาวหมดลง ก็ต้องมีของหวานปิดคอร์ส
เราจึงส่งฝ่ายสนับสนุนไปซื้อขนมมากิน
ระหว่างนั่งรอ ก็เอาข้าวที่เหลือโปะใส่จานผัดไก่ไว้
ตอนเอาไปเก็บจะได้เททิ้งง่ายๆ
ละนั่งๆอยู่ดีๆก็มีผู้ชายจีนปราดมานั่งข้างๆ
อายุไม่เกินสามสิบแน่ๆ ใส่เสื้อเชิ้ต กางเกงสแล๊ก
คือบอกว่าเป็นอาจารย์ยังเชื่อเลยเอ๊าะ...
อยู่ดีๆมานั่งข้างๆ...เราก็ตกใจสิฟระ...เฮ้ยตูทำไรผิดป่ะวะเนี่ย
จะมาจองที่ก็ไม่ใช่ เพราะที่อื่นว่างก็เยอะแยะ คนซาไปหมดแล้ว
จะมาว่าเราที่ยังไม่ได้เอาถาดไปเก็บรึเปล่า
เอ๊ะ...หรือจะมาขอเบอร์
คิดไปได้สิบวิ...ชายนิรนามก็เอ่ยถามว่า "แม่หนูจ๊ะ ไอ้บนถาดเนี่ย...จะกินหรือไม่กิน"
หมายความว่าไง.....
สมองกลแสนดี...ก็คิดไปเรื่อยอีกแล้ว
ตูกินเหลือนี่โดนว่าเหรอวะ..เป็นพวกสปายเป่ยต้ามาสุ่มจับคนกินทิ้งกินขว้างรึเปล่า
อารมณ์ตอนนั้นมันบอกไม่ถูก...แนวๆช้อกมั้งนะ
เอ๋อไปเลย...ตอบไปแบบเอ๋อๆว่า...
"ไม่กินแล้ว"
เค้าก็ทำหน้าเรียบเฉย....แล้วก็ยกถาดข้าวเราไปนั่งที่โต๊ะตรงข้าม
หยิบตะเกียบขึ้นมา...
เขี่ยข้าว
เขี่ยกับ
ลงมือกิน
เจ้าของถาดเก่าอึ้ง...............................................
โอ้ส............อารายเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สักพักก็เห็นเค้าชะงัก มองไปอีกด้านหนึ่ง ที่มีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่...แล้วก็เดินไปหาสองคนนั้น
แถมเหมือนที่ถามกะเรา....ยังกินเค้กที่เหลือมั้ย...
แต่ผู้หญิงสองคนนั้นเค้าไม่ได้ให้เค้กแกมานะ
เด็กดอยอึ้งเจ้าค่ะ
ความรู้สึกสับสนมาก พระเจ้า...อะไรเนี่ย
คือรู้สึกอึ้ง
รู้สึกผิดที่เอาข้าวไปโปะผัดไก่ เค้าเลยกินไม่สะดวก
รู้สึกว่าควรจะซื้อข้าวให้เค้ากินดีมั้ย
ความรู้สึกมันตีกันในหัว....จึงเดินออกโรงอาหารมาแบบ
งงๆ
อ๊าก........อะไรวะ
น่าน....เรื่องแปลก....อีกแล้ว
ง่า....อึ้งแหะ 
กลับเมืองไทย กระเพาะกินมาม่าไทยห่อเดียวไม่ได้อีกเลย
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
หวัดดีค่ะมาทักทายวันหยุด ขอให้มีความสุขในวันหยุดสุดสัปดาห์นะค่ะ....