เรื่องน่าเบื่อของชีวิตที่ปักกิ่งเรื่องที่หนึ่ง....
วันศุกร์แล้ว
ดีใจจัง
ผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์ที่ไร้สาระ
วันนี้ตามเพื่อนไปช้อปตุ้มหูมาค่ะ
เบื่อเลย
เบื่อจัง
เบื่อ....การต่อราคา
รู้สึกว่าหนังสือเกือบทุกเล่มจะบอกว่า
การต่อราคาและการตั้งราคาไว้เพื่อให้ต่อ
เป็นเหมือนวัฒนธรรมของเมืองจีน
ตอนแรกก็เฮฮาดีอยู่หรอกค่ะ
เวลาต่อได้ต่างจากราคาที่ตั้งไว้มากๆ
เราก็จะเกิดอาการคล้ายเป็นผู้ชนะ
รื่นเริงสำราญใจ
แต่หารู้ไม่...ยังไงก็แพ้...เพราะเสียตังค์ไปแล้ว
แต่ตอนนี้เบื่ออ่ะค่ะ
ราคาที่เราต่อได้
บางทีก็ไม่ใช่ถูกมากมายหนักหนา
ก็เป็นราคาที่พอกับสินค้าชิ้นนั้น
ราคาที่เราซื้อได้
แล้วเราต้องเหนื่อยเมื่อยปากต่อไปทำไม
ตอนนี้คิดถึงเมืองไทย
ของราคาพอตัวมัน ต่อสิบยี่สิบพอให้สนุกสนาน
พอให้ได้คุยกะคนขายมากขึ้น
เหอๆ
ทำไมที่นี่มันต้องบอกราคาเว่อร์ด้วย
บอกเว่อร์ ต่อได้เยอะ
มันก็เหมือนถูกโกงอยู่ดี
ถ้าต่อแล้วรีบให้
บางทีคนซื้อเกิดอาการหลอน
"ทำไมรีบให้ฟระ กรูต้องต่อน้อยไปแน่ๆ อ๊ากกก"
บางทีมาหลอนกับเพื่อนฝูงอีกที
"อ้าว...ซื้อมาเท่านี้เหรอ...เราซื้อมาถูกกว่าอ่ะ"
ไปหลอนกันซะงั้น
อย่างเช่นวันนี้
ตุ้มหูหนึ่งคู่ พี่แกบอกสามสิบแปดหยวน
หนูซื้อมาได้เจ็ดหยวน
อะไร...ของมัน
เห็นมั้ยคะ
ความรู้สึกหลายอย่างประดังประเด
เจ็ดหยวน...สามสิบห้าบาท...ก็ยังเหมือนแพงอยู่ดี
แต่ลดมาได้จากสามสิบแปด
มันจะลดได้มากกว่านี้อีกมั้ยนะ
ฮือๆ
ตบรองเท้าคอนเวิร์สมาได้อีกคู่หนึ่ง
บอกมาสองร้อยแปดสิบหยวน
ราคาที่ควักกระเป๋าไปคือหกสิบห้าหยวน
ก็ยังรู้สึกว่าแพงอยู่ดีนะเนี่ย
ป้าคนขายพยายามมาก
บอกขาดทุนมาตั้งแต่ให้ราคาเหลือร้อยยี่สิบแล้ว
ขาดทุน...ไม่ไหวนะหนู
ถ้าขาดทุนจริง ทำไมขายได้ฟระ
ป้า
อย่าโกหกกัน
หนูคนซื่อ
อย่าทำกันอย่างนี้
ใช้เงินไปเหยียบหนึ่งร้อยหยวน
ออกจากตลาดมาแบบโซซัดโซเซ
เหนื่อยกาย...เหนื่อยใจ...
ไปทอดปลาเค็มกินดีกว่า
ปล. พ่อบอกของซื้อมาแล้วก็เหมือนได้ฟรี
อย่าคิดมาก
แต่มองของทีไร
ใจแป้วทุกที