วันที่ 11 Safari at National Park of Uda Walawe

เช้าวันนี้พวกเราตื่นกันเช้าเป็นพิเศษ เพราะในรายการวันนี้ชามูร์จะพาไปซาฟารีที่ National Park of Uda Walawe เลยพากันตื่นก่อนไก่ขัน จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าน้ำท่ายังไม่ต้องอาบ กลับมาค่อยว่ากัน แล้วก็เดินเรียงแถวเป็นงูกินหางไปที่ลานจอดรถ พอไปถึงก็เห็นเจ้าหน้าที่ของบริษัทนำเที่ยวซาฟารีพร้อมกับรถจี๊ปทรงสูงข้างหลัง แหม่..ไม่เคยคิดหรอกนะว่าจะได้มีโอกาสได้นั่งรถแบบนี้ไปชมสัตว์ นั่นมันเป็นความฝันเมื่อครั้งได้ดูหนังเรื่อง South of Africa เมื่อสมัยเป็นสาว นางเอกแต่งชุดกระโปรงยาวคลุมเข่า สวมเท้าบู๊ททรงสูง แต่วันนี้แม่บุญสวมกางเกงขายาว รองเท้าผ้าใบเท่านั้นเอง ยังไงก็ได้ไปดูเหมือนกันแหละน่านะ








เมื่อมากันครบต่างคนต่างก็เลือกนั่งตามความพอใจคันละสี่คน จากนั้นก็ออกเดินทางกันทันที เพราะยังเช้าอยู่มากถนนหนทางจึงโล่ง อากาศเย็นสบายจนหนาวเพราะความเร็วของรถที่เปิดโล่งหมดทั้งสี่ด้าน เสียดายที่ไม่ได้เอาแว่นตากันแดดมาด้วยอย่างน้อยก็ใส่กันลมก็ยังดี คิดว่าอีกไม่นานคงถึงที่ไหนได้ขับกันมาไกลโขทีเดียว เมื่อไปถึงเขตอุทยานรถจี๊บมากมายก็หลั่งไหลเข้าไปจอดรอคิว คนขับวิ่งลงไปทำอะไรก็ไม่รู้ พวกเราได้แต่นั่งรอกันเป็นเวลานาน จนเกือบครึ่งค่อนชั่วโมง คนขับก็วิ่งออกมาจากตึกไม้แล้วก็ยิ้มแฉ่งบอกว่า พร้อมที่จะออกเดินทางกันแล้ว








แสงสีส้มจัดของท้องฟ้ายามเช้าตัดกับเมฆสีฟ้าหม่นทางทิศตะวันออก รถหลายสิบคันที่บรรทุกนักท่องเที่ยวต่างมุ่งหน้าไปที่ทางเข้าอุทยานฯ ในที่สุดก็มาถึงทางเข้า รถที่คิดว่าจะขับตามกันไปกลับแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง แล้วหายเข้าไปในพุ่มไม้ส่วนรถของเราสองคันวิ่งตามกันไป ภาพแรกที่เห็นคือ ช้างป่าตัวโต ออกมายืนริมถนนที่เป็นดินลูกรังสีแดง ไกด์บอกว่าเขามายืนรอเผื่อว่าจะมีใครให้อาหารเขาบ้าง ฟังแล้วก็สงสาร คงเป็นเพราะอาหารที่มีในป่าไม่เพียงพอนั่นเองเขาถึงได้ออกมายืนรอนักท่องเที่ยวแบบนี้








จากนั้นก็เห็นนกยูง นกตัวเล็กๆ เกาะอยู่บนกิ่งไม้ นกฮูกตาโต นกยูง ที่เดินไปมาอย่างไม่เกรงกลัวนักท่องเที่ยว ไกลออกไปมีควายป่า กวางดาวหลายตัวยืนอยู่ รถพาวิ่งวนไปดูสัตว์แต่พวกเราก็ไม่เห็นอะไรมากกว่านั้น



















จนมาถึงบึงใหญ่กลางป่า ที่นี่เองที่เห็นฝูงควายลงมาอาบน้ำกันอย่างมีความสุข จระเข้ เต่า รถจอดให้ถ่ายภาพกันจนหนำใจ จากนั้นก็เดินทางต่อไปอีก




















คราวนี้มาเจอฝูงช้างที่กำลังเดินเล็มหญ้าพร้อมด้วยลูกช้างตัวเล็กที่ยืนอยู่ไม่ห่าง พ่อกับแม่ช้างยืนล้อมหน้าหลังระวังภัยให้ลูกๆ ช้างน้อยจึงยืนและเดินอยู่ระหว่างๆ ขาของพ่อกับแม่ เป็นที่น่าเอ็นดูนัก รถจอดไม่ไกล แต่ใกล้จนน่ากลัวว่าหากช้างตกใจหรือตกมันขึ้นมาคงได้วิ่งกันตับแล่บแน่ เพราะมีหลายโขลงทีเดียว รถจอดให้ถ่ายภาพในระยะใกล้ๆ จากนั้นพวกเราก็เดินทางต่อไปเรื่อยๆ นานๆ จะเห็นนกแปลกๆ บินผ่าน จะถ่ายภาพก็ถ่ายไม่ทัน



























ชั่วโมงกว่าๆ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว คนขับเริ่มหันหัวรถขับกลับไปที่ทางที่เข้ามา คราวนี้เห็นลิงหลายตัวอยู่บนต้นไม้ นกและช้างอีกตัวที่มายืนรอตรงทางเข้าออกอีกแล้ว เขายืนอยู่เฉยๆ ไม่ยอมขยับไปไหน จนคนขับรถต้องขับเบี่ยงออกไปอีกทางเพื่อออกจากอุทยานฯ จากนั้นก็มุ่งหน้ากลับที่พัก ระยะเวลาทั้งหมดประมาณ ๒ ชั่วโมงได้ รถมาจอดที่ๆ พัก จากนั้นก็ถ่ายภาพเป็นที่ระลึกกัน แล้วก็เดินไปที่ริมน้ำที่เขาจัดตั้งอาหารเช้าไว้หน้าเต้นท์ที่พักของพวกเรานั่นเอง



























อาหารมากมายหลายอย่างวางไว้ให้เลือก พากันเดินดูหน้าตา บางอย่างก็ดูน่ากิน มีขนมที่ทำจากข้าวชั้นบน ชั้นล่างเป็นมะพร้าวคลุกน้ำตาลตัดเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมเหมือนขนมบ้านเราเลยลองตักมาชิม รสชาติไม่หวานจัด แต่หอมน้ำตาลที่ไหม้นิดๆ ดูเหมือนว่าจะมีเพียงกลุ่มเราที่กินอาหารเช้า แขกอื่นๆ ไม่มี หลังจากอิ่มหนำกันแล้วก็เตรียมตัวเก็บข้าวของเพื่อที่จะเดินทางลงทางใต้ไปชายทะเลเป็นการปิดทริปอันยาวนานให้จบลงที่ท้องฟ้าสีครามกับน้ำทะเลนั่นเอง











คนขับรถพาออกจากป่าก็มาโผล่ที่ถนนใหญ่ ระหว่างทางแม่บุญขอลงไปซื้อกล้วยมาไว้เป็นเสบียง ระหว่างทางเห็นชาวบ้านขายกล้วย ขายผลไม้กันมากมายถามได้ความว่า กล้วยของที่นี่ขึ้นชื่อว่าหอม อร่อยกว่าที่อื่นๆ มิน่าเล่าถึงได้มีเยอะจริงๆ แม่บุญซื้อมายกลังเอามาฝากคนขับรถกับชามูร์ด้วย สองคนยิ้มแล้วยักคอไปมาเป็นการน้อมรับ


















จากนั้นรถก็วิ่งผ่านวัดของชาวพุทธบ้าง เป็นครั้งแรกที่เห็นวัดและพระพุทธรูปมากมายตั้งแต่ทางเข้าวัด รถขับเร็วจนถ่ายภาพได้ไม่ชัดเท่าที่ควร จะบอกให้หยุดก็เกรงใจคนอื่นๆ เลยปล่อยเลยตามเลย รถวิ่งไปเรื่อยผ่านบ้านเรือนในชนบทที่เริ่มจะคุ้นเคยกับสายตา ในใจแอบโหยหาชาวบ้านใส่ส่าหรีแต่ก็ไม่ค่อยมีให้เห็น นี่ถ้าเป็นที่อินเดียขอรับรองว่าสีสันตัดกันกระฉูดมาตั้งแต่เริ่มเดินทางเลยทีเดียว








ระหว่างนั่งรถไปที่พัก ชามูร์เอากล่องเครื่องเทศที่ทำสวยงามออกมาให้ดูสองกล่อง พร้อมกับกล่าวว่า เขาอยากจะมอบให้เป็นที่ระลึกจากศรีลังกา เป็นอภินันทนาการจากทางบริษัทนำเที่ยว ชามูร์เลือกที่จะให้แม่บุญ...หนึ่งกล่อง อีกกล่องขอให้จับฉลาก สองสาวในกลุ่มบอกว่าไม่ต้องจับหรอกเพราะเขาไม่ชอบทำกับข้าว ขอให้มอบให้อีกคนที่เขาจัดการติดต่อกับทางบริษัทจะดีกว่า จริงๆ แม่บุญก็ตกใจที่ชามูร์เลือกให้แม่บุญก่อน จริงๆ แล้วต้องมอบให้คนที่ติดต่อโดยตรงก่อน งานนี้เล่นเอาสาวใหญ่นั่งคอแข็งและปฏิเสธไม่ยอมรับของฝาก คงเพราะน้อยใจที่ชามูร์ไม่เห็นความสำคัญของเธอนั่นเอง นั่งมาในรถมีคนแอบเห็นเธอร้องไห้ด้วย โดยไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร?




ในที่สุดรถก็ขับมาถึงเมืองชายทะเลที่ชื่อ Mirissa แม่บุญไม่ได้อยากพักที่นี่แต่อยากไปพักเมืองมรดกโลกชื่อ Galle เพราะเห็นว่าน่าจะมีอะไรให้ดูมากกว่าเมืองชายทะเลเหมือนพัทยาบ้านเรา เพราะนักท่องเที่ยวเยอะ แต่มิเชลบอกให้ปล่อยให้เพื่อนเป็นคนจัดการเพราะลูกสาวของเพื่อนเคยมาเที่ยวและบอกให้พักที่ชายหาดแห่งนี้









ทางที่จะไปโรงแรมเป็นทางแคบๆ และไต่ขึ้นสูงไปบนเขา รถวิ่งสวนกันไม่ได้ต้องรอให้อีกคันไปก่อน เมื่อไปถึงก็บ่ายคล้อยเกือบจะสามโมงเย็นแล้ว พวกเรานั่งรอห้องนานเพราะเพื่อนที่จองห้องไม่พอใจที่ไม่ได้ห้องที่จองไว้เห็นวิวทะเล แต่เพราะเหนื่อยกันมาทั้งวันแม่บุญเลยขอไปดูให้เห็นกับตา พร้อมกับพนักงานที่เดินนำไปดูห้องๆ ที่เขาจัดไว้ให้อยู่บนตึกสูงสามชั้น ๆ แรกมองเห็นต้นไม้ ชั้นสอง สาม เห็นทะเลไกลลิบๆ แต่มันก็ไม่น่าจะมีปัญหา แม่บุญขี้เกียจรอเลยขอพักชั้นสาม เลยพลอยทำให้คนอื่นๆ ตามมาเลือกที่พักด้วย ตกลงเพื่อนที่เลือกมาก่อนเลยได้ไปนอนไกล เพราะห้องที่เหลือเธอไม่ชอบ





เมื่อขึ้นไปถึงห้อง การตกแต่งแบบชาวศรีลังกาสมัยเก่าทำเอาพวกเราแอบยิ้ม สีสันอันฉูดฉาดที่ทาทาบไปบนลวดลายบนเพดาน เตียงใหญ่มีมุ้งกางไว้กันยุงกลางห้อง ห้องน้ำกว้างขวาง เรียกว่าใช้ได้ทีเดียว พวกเรานัดกันกินข้าวเย็นตอนหนึ่งทุ่ม เพื่อนๆ พากันไปเล่นน้ำในสระ ส่วนแม่บุญอาบน้ำเสร็จก็นอนเล่นอ่านหนังสือแนะนำสถานที่เที่ยวที่เตียงเล็กๆ ติดประตู กำลังอ่านเพลินๆ ก็ต้องตกใจเพราะเสียงดังก้องของประตูที่ถูกถีบให้เปิดออกจากฝีมือของลิงตัวเขื่องไม่ใหญ่ไม่เล็ก ความแรงทำให้ประตูเปิดออกแล้วตีกลับอย่างแรง ลิงเองก็ตกใจเสียงร้องของแม่บุญเลยเผ่นกระโดดข้ามไปอีกตึกที่ติดกัน แม่บุญร้องเรียกมิเชลดังลั่น แกนอนฟังเพลงอยู่ที่เตียงกลางห้อง มิเชลตกใจถลามาที่ประตูพร้อมๆ กับแม่บุญที่วิ่งตามไปดูลิงตัวนั้น




ลิงยังไม่ยอมหยุด แต่กระโดดใช้เท้าถีบประตูของห้องชั้นบนสุดจนกระจกแตกกระจายไปทั้งห้องแล้วมันก็กระโดดโหนตัวขึ้นต้นไม้หนีไป มิเชลวิ่งขึ้นไปดูเพราะรู้ว่าเป็นห้องของภรรยาเก่าแก ดีที่เธอไม่อยู่ออกไปว่ายน้ำในสระ แต่เพราะเสียงดังไปทั่วเธอว่ายน้ำเสร็จพอดีเลยจะเดินกลับมาที่ห้อง เมื่อมาถึงเห็นเศษแก้วแตกกระจายเกลื่อนไปทั่ว พนักงานรีบมาปัดกวาดพร้อมกับพากันยกกระเป๋าของเธอออกไปเพื่อเปลี่ยนห้องใหม่








มิเชลบอกว่า แม่บุญโชคดีมากที่ลิงตัวนั้นมันถีบกระตูแล้วปนะตูเปิดออก เพราะถ้ามันปิดแน่น กระจกคงแตกกระจายลงมาบนหน้าแม่บุญที่นอนหันหัวไปทางประตูพอดี พอได้ฟังดังนั้นก็ขนลุกไปทั้งตัว จริงสิ เรานอนอยู่ตรงประตุพอดี ตำแหน่งที่กระจกจะตกมาเสียบหน้าแบบจะๆ สาธุ คุณพระคุ้มครองที่ไม่เกิดอันตรายกับตัวเอง เหตุการณ์มันเกิดขึ้นรวดเร็วจนไม่รู้ตัว




หลังจากนั้นก็พากันเตรียมตัวไปกินอาหารเย็น ซึ่งเป็นบุฟเฟย์ แต่ที่โรงแรมนี้เขาทำอาหารไทยด้วย วันนี้มีแกงเขียวหวานไก่ แต่ก็อย่างว่าแหละ ยังไงๆ มันก็ไม่เหมืนคนไทยทำหรอก อย่างอื่นก็มีให้เลือกมากมาย เอ...ทำไมไม่ถ่ายภาพอาหารนะเรา? หลังจากมื้อค่ำนั่งคุยกันสักพักก็แยกย้ายกันไปนอน พรุ่งนี้เป็นวันฟรีเดย์ เขาปล่อยให้พวกเราเดินชมทะเลกันเอง ใครจะเล่นน้ำทะเลให้หนำใจก็ตามสบาย

 ลืมเล่าให้ฟังว่า ระหว่างที่นั่งรอห้อง ชามูร์มีสีหน้าไม่สบายใจ เห็นโทรศัพท์คุยกับใครอยู่นาน แล้วก็วางสาย จากนั้นก็เดินมาหาพวกเราพร้อมกับบอกว่า เขาต้องรีบกลับโคลัมโบเพราะพ่อป่วยหนัก เขาจะขึ้นรถไฟกลับเที่ยวเช้าพรุ่งนี้ และคงไม่ได้นำเที่ยวจนถึงวันสุดท้าย แต่เขาบอกรายละเอียดให้คนขับรู้ทุกอย่างแล้ว ได้ยินดังนั้นพวกเราก็ใจหาย ปลอบใจเขาและบอกว่าขออย่าให้คุณพ่อของเขาเป็นอะไรมากเลย จากนั้นพวกเราก็ลงขันกันให้ทิปชามูร์และคนขับ ตามสัดส่วนที่สมควรจะได้รับ แล้วก็ลากันตรงนั้น อยู่กันมาหลายวันออกจะใจหายๆ เหมือนกัน จากพรุ่งนี้ไปจนจบเราไม่มีชามูร์ ไกด์หนุ่มน้อยคอยอธิบายอีกแล้ว

Create Date : 04 สิงหาคม 2560
Last Update : 7 สิงหาคม 2560 3:30:18 น.		22 comments
Counter : 2556 Pageviews.
Share Tweet