... "เล่งฮู้ ชง" 2554...

...

...ใกล้จะหมดเดือนพฤศจิกายน 2554 แล้ว...
เวลาผ่านไปทีละวินาที วินาที....รวมกันเป็นนาที ชั่วโมง วัน เดือน ปี...
ย้อนกลับไปดูเมื่อวันที่ลาออก จากยุทธภพ...
บางอย่างก็เปลี่ยนไป บางอย่างก็ยังไม่เปลี่ยนไป...

จอมยุทธท่านหนึ่งเคยถามว่า "คนเรา ที่ว่าไม่โกงนั้น... หรือ เพราะไม่มี โอกาส โกง...."
คงจะพอตอบได้ด้วยคำพูดของอีกจอมยุทธหนึ่งว่า "แกเคยเห็น เงินร้อยล้านอีแปะไหม?...."
ลักษณะคำพูดเช่นนี้... คำตอบ คือ อยากได้ อยากมี อยากเอา...(เพราะมันต้องเยอะมากแน่ๆ...)
แน่นอน อยากมีบ้าน มีครอบครัว มีอนาคตให้ลูกหลาน... ไม่เกี่ยงที่มาของเงินว่าจะมา อย่างไร...
มันคงบันดาลอะไรให้หลายๆอย่าง...

ลองมาทบทวนความรู้สึกของตัวเองอีกที
ถ้ามีเงินร้อยล้านอีแปะมากองตรงหน้า จะรู้สึกอย่างไร.... ถ้าเงินนั้น "สกปรก"....
คำตอบก็คงเดิม "ไม่เอา..."
ไม่ได้อยากเป็นเจ้าของบ้านหรูหรา โรงแรม รีสอร์ท เกาะแก่ง ภูเขา...อะไร... รู้สึกแบบนั้นจริงๆ...
รู้สึกอาย ถ้าใช้เงินก้อนนี้...
รู้สึกดี ที่เรารู้สึกแบบนี้ มาตั้งแต่เริ่มการทำงานในวิชาชีพ จนถึงวันที่อายุสี่สิบกว่าขวบจะห้าหกสิบแล้ว...
รู้สึกดี ที่ ถึงแม้เราอาจจะมีสมองน้อยกว่าบางคน... แต่เราก็มีความโลภน้อยกว่า...
คนบางคนไม่ยอมหยุด ไม่เคยพอ... ไม่คืดถึงวันที่ ควรพักผ่อน....
ใช้เวลาของตัวเองที่เหลืออยู่ ใช้ชีวิต...ใช้เงิน... แต่ตอนนี้ ถูกเงินใช้...
คนบางคนตายไปกลับมามีอายุอีกร้อยปี ยังใช้เงินที่มีไม่หมดเลย... 5 5 5...
ถ้าจะให้ลูกหลานเผาไปให้ตอนนี้ กงเต๊กก็มีแต่เบนซ์เอสคลาสรุ่นเก่า.... ไอแพดก็ยังเป็นไอแพด 2 อยู่เลย...
สังเวชใจในสังขารที่ร่วงโรยไปทีละวินาที...ทีละนาที.... แต่ใจยังฝักใฝ่ หมกมุ่นกับสิ่งเหล่านี้....
"เงิน" และ "อำนาจ" มันช่างสร้างมายาหลอกคนได้ชะงัดจริงๆ....

วันนี้... ได้ทำงานมาระยะหนึ่ง ได้มีคอนโดฯชานเมืองราคาถูกๆที่ต้องผ่อนชำระต่อไป... มีรถมอเตอร์ไซค์ที่ผ่อนหมดแล้ว...
และแน่นอนมีหนี้สินค้างชำระอื่นๆอีก... คนมีหนี้คือ คนที่มีเครดิต....
อาจใช้เวลาอีกสักพัก อาจใช้เงินอีกจำนวนหนึ่ง...ทำบ้านให้เป็นบ้านที่อยู่ได้ และน่าอยู่... แม้ไม่หรูหรา...
ได้เงินจากการทำงานแต่ละวัน สบายใจ... เป็นลูกจ้าง ไม่ได้เป็นลูกน้อง หรือลูกสมุน... สบายใจ....
ถ้ามีเงินสักร้อยล้าน เราคงจัดการเรื่องนี้ได้ง่ายๆ แค่กระพริบตา.... แต่ไม่จำเป็น... และไม่เอา...

เวลาน้ำท่วม ต้องอพยพหนีน้ำ คนเราต้องการแค่ "สิ่งจำเป็น"... ไม่ใช่ "สิ่งอำนวยความสะดวก"....
อาหาร น้ำดื่ม สุขา เสื้อผ้าแห้ง คือ "สิ่งจำเป็น"...
ตู้เย็น ทีวี คือ "สิ่งอำนวยความสะดวก"...

ถ้าเราลดความต้องการ "สิ่งอำนวยความสะดวก" ลงได้เรื่อยๆ เรื่อยๆ....
และเริ่มต้น คิดอยากมี เฉพาะ "สิ่งจำเป็น"...
เราจะไม่รู้สึกเลยว่าเรา "จน"....
(หลวงจีนที่บวชเพื่อตัดกิเลส ก็เพื่อตัดสิ่งเหล่านี้... )

"เกียรติ์และศักดิ์ศรี" คุณค่าของมันอาจแปรเปลี่ยนไปตามยุคสมัย ค่านิยมของสังคม...
เกียรติ์และศักดิ์ศรี ของคนเรา ราคาไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับหัวโขนที่สวมใส่...
แต่เมื่อไรขายกินไป มันก็หมด... หมดตั้งแต่วันแรกที่ตกลงใจขายไป...
แต่ถ้ายังหลงเหลือไว้ ไม่ยอมขาย... มันจะอยู่กับเรา จนถึงวันสุดท้ายที่เราหายใจ....
...ส่วนเรื่อง"ความภูมิใจ"หรือไม่... ให้ลูกหลานไปคิดต่อเอาเอง....

เล่งฮู้ ชง... (อ่ะ...ไม่ชงดีกว่า... เคยชงแล้ว...^_^)

29/11/2554

Create Date : 29 พฤศจิกายน 2554		0 comments
Last Update : 29 พฤศจิกายน 2554 5:34:27 น.
Counter : 1190 Pageviews.
Share Tweet