...

พ.ศ.2470


... มิติพิศวง ...

คนเราแต่ละช่วงอายุ ก็จะมีความคิดที่ค่อยๆเปลี่ยนไป
ตามประสบการณ์ที่ได้รับรู้ ได้เรียนรู้กันมา...
จะศรัทธา เชื่อมั่น และทำในสิ่งที่แตกต่างกัน...

ฉันอายุ 5 ขวบ... ฉันอยากจะนอนหลับให้สบายโดยไม่มีเสียงคนทะเลาะกัน...

ฉันอายุ 10 ขวบ... ฉันอยากจะได้เรียนหนังสือบ้าง...
และอยากจะได้วิ่งเล่นไปตามเพื่อนๆ...

ฉันอายุ 15 ขวบ... ฉันอยากมีใครมาสอนให้ฉันอ่านออกเขียนได้...
ฉันอยากจะทำงานเก็บเงิน...
และอยากจะย้ายออกไปจากบ้านที่ฉันอยู่...

ฉันอายุ 20 ขวบ... ฉันอยากให้บัตรต่างด้าวไม่มีวันหมดอายุ...
ฉันไม่อยากเป็นพลเมืองชั้นสอง...
ฉันอยากได้เข้าไปดูหนังในโรงหนังเฉลิมไทยบ้าง...
ฉันอยากลอง สิ่งต่างๆที่ไม่เคยลองทำ...

ฉันอายุ 25 ขวบ... ฉันอยากมีงานที่มั่นคง...
ฉันอยากจะมีเพื่อนฝูงมากมาย...
ฉันอยากให้ใครมาช่วยตอบคำถามของฉัน...

ฉันอายุ 30 ขวบ... ฉันอยากจะมีเครื่องรับวิทยุ...
ฉันอยากจะมีเครื่องรับโทรทัศน์...
ฉันอยากมีบ้านเช่าราคาถูกๆ ซักหลังนึง...

ฉันอายุ 35 ขวบ... ฉันอยากจะได้รถมอเตอร์ไซค์...
ฉันอยากจะขี่รถไปจีบสาวๆบ้าง...
ฉันอยากจะเป็นเหมือนกับเพื่อนๆ...

ฉันอายุ 40 ขวบ... ฉันอยากให้ลูกได้อะไรที่ฉันไม่เคยมี...
ฉันอยากมีลูกคนถัดมา...
ฉันอยากจะซื้อของเล่นให้เขา...
ฉันอยากหาบ้านเช่าใหม่ซักหลังนึง...

ฉันอายุ 50 ขวบ... ฉันยังอยากได้รถมอเตอร์ไซค์คันใหม่...
ฉันอยากให้งานที่ทำ ราบรื่นดี...
ฉันอยากให้ลูกๆ ตั้งใจเรียนหนังสือ...
ตอนนี้ฉันมีลูกๆมากมาย ที่ต้องเลี้ยงดู...
ฉันบอกให้เขาสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยให้ได้...
เพราะฉันคอยดูอยู่...

แม่ของฉันยังที่อยู่บ้านเดียวกัน...
เธอบอกฉันว่า "ดูแล... ไอ้หนูน้อย ให้ดีๆ..."
" แม่ไม่อยู่กับแกไปตลอดหรอกนะ...."

ฉันอายุ 60 ขวบ... แม่ของฉันจากไป... ลูกๆของฉันเติบโต...
และทยอยแยกย้ายจากกันไป... ตามสถานที่ทำงาน...

ฉันอยากปลูกต้นไม้ซักสองสามกระถาง...
ให้ได้เห็นได้ชื่นใจในเช้าวันพรุ่งนี้...

พรุ่งนี้เช้า ฉันจะไปตลาด...
จะซื้อข้าวต้มไปฝากคู่ชีวิตของฉัน...
ฉันไม่เหงาหรอก... เพราะฉันโตแล้ว...
ฉันยังรดน้ำต้นไม้... ต้นที่ฉันปลูกไว้...
เหมือนตอนที่เริ่มปลูกมัน...

เมื่อไม่นานมานี้...


som

...

...


พ.ศ. 2530

... มิติพิศวง ...

คนเราแต่ละช่วงอายุ ก็จะมีความคิดที่ค่อยๆเปลี่ยนไป
ตามประสบการณ์ที่ได้รับรู้ ได้เรียนรู้กันมา...
จะศรัทธา เชื่อมั่น และทำในสิ่งที่แตกต่างกัน...

ฉันอายุ 5 ขวบ... ฉันอยากจะสอบเข้าโรงเรียนประถมชื่อดังให้ได้...

ฉันอายุ 10 ขวบ... ฉันอยากจะได้เครื่อง playstation ...
และอยากเล่นเกมส์ออนไลน์ได้ทั้งวัน...

ฉันอายุ 15 ขวบ... ฉันอยากมีเครื่องโทรศัพท์เคลื่อนที่... ถึงแม้ ความจริงฉันอยากได้ O2 มากกว่า...
ฉันอยากจะหัดจีบสาวๆ...
ฉันอยากมีอีเมล์เป็นของตัวเอง...
ฉันอยากมีเว็บแคมด้วย...

ฉันอายุ 20 ขวบ... ฉันอยาก...
ฉันอายุ 25 ขวบ... ฉันอยาก...
ฉันอายุ 30 ขวบ... ฉันอยาก...

ฉันไม่รู้หรอกนะว่า เธอจะอยากในเรื่องอะไรต่อไป...
เพราะตอนนี้มันเป็นปี 2550...

ฉันอยากให้เธอเลี้ยงหมา และปลูกต้นไม้บ้าง... ถ้ามีเวลา...
ฉันคิดได้แค่นี้จริงๆ...

อย่างน้อยฉันอยากให้เธอรับรู้ว่า...
เธอจะยัง คงเป็นเด็กน้อย... ในสายตาของฉันเสมอ...

Som

...

ตอบเมื่อ: Sat Mar 10, 2007 12:16 am เรื่อง:

--------------------------------------------------------------------------------

...

คนเราเรียนรู้โดยไม่มีที่สิ้นสุด...
จริงหรือ?...

เราว่าจุดสิ้นสุด และปรัชญาสุดท้าย มันเกิดขึ้นมาตั้งนานแล้ว...
พระพุทธเจ้าค้นหา จนไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นแล้ว...
จึงได้ข้อสรุปออกมาเป็น พุทธศาสนา...

จุดสุดท้ายของการเรียนรู้ของมนุษย์ ก็คืออยู่กับธรรมชาติให้ได้
เข้าใจธรรมชาติให้เป็น...
อยู่ได้ทั้งด้วยตัวและหัวใจ...
คืออยู่ได้ทั้งกายภาพ และจินตภาพ...

แล้วตอนนี้...พวกเรากำลังเรียนรู้อะไรกันอยู่...
เรากำลังเรียนรู้ในการเอาตัวรอด ในปัจจุบันขณะ...
เราเรียนรู้ เพื่อจะอยู่รอดในโลกที่เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ...
แล้วเราก็นึกว่า ต้องเรียนรู้อย่างไม่จบไม่สิ้น...
ความจริงของจุดจบมันถูกค้นพบมานานแล้ว...

จุดสุดท้ายของทุกๆคน ก็คือเรื่องที่ถูกอธิบายไว้มานานมากแล้ว...

เราแค่เห็นว่า เรายังทำอะไรไม่เป็นเหมือนคนที่เค้าเรียนมาโดยตรง...
เช่น เราไม่รู้ข้อกฎหมาย เหมือนตำรวจ เหมือนทนายความ...
เรายังสร้างตึกเองไม่เป็น เหมือนวิศวกร...ไม่มีใบกระดาษใบนั้น...
เรารักษาคนไข้ไม่ได้ เพราะเราไม่ได้เรียนหมอ ไม่มีใบประกอบโรคศิลป์...
เราไม่รู้เรื่องอินเตอร์เน็ต ไม่รู้เรื่องเครือข่าย ไม่สันทัดเรื่องของแฮ็คเกอร์...
เราไม่เข้าใจเรื่องที่รัฐบาล ฝ่ายค้าน และนักการเมืองทำ...
เราไม่ทันเล่ห์กล ของคนหลายๆคน...

เลยคิดว่าเรายังรู้ไม่พอ... ก็หาอะไรมาเรียนรู้กันไป...
เพื่อจะได้ล่องเรือโต้คลื่นลม ได้อย่างอยู่รอดปลอดภัย และไม่รู้สึกเดือดร้อนเกินไป...

แต่จุดจอดเรือมันรออยู่ที่เกาะนั้นตั้งนานแล้ว...
ขอนไม้เมื่อลอยมายิ่งใกล้ฝั่ง ก็ยิ่งได้กลิ่นไอดิน กลิ่นหญ้าชัดเจนจมูกขึ้นทุกที ๆ....

หลายๆขอนไม้ตะเกียกตะกายขึ้นฝั่งในนาทีใกล้ๆจะสุดท้าย...
หลายๆขอนไม้ไปไม่ถึงฝั่ง...ได้แต่ถูกคลื่นซัดไปกระทบๆ แล้วลอยออกมา...
หลายๆขอนไม้ล่องลอยเคว้งคว้าง... อยู่กลางมหาสมุทร...
หาจุดสุดท้ายของการเรียนรู้ไม่เจอ...

" เห็นธรรม คือ เห็นเรา " (forward mail จากคนๆนั้น)

หาเกาะสุดท้ายให้เจอวันนี้ จะได้ตั้งเข็มทิศไปในทางที่ถูกที่ควร
แล้วก็มีที่ให้เกาะ...

ปล.ไม่ใช่ที่สปก.หรือโฉนดนะ... เป็นแค่ที่ให้เกาะเฉยๆ ไม่ให้ยึดครอง... อิอิอิ...


ส้ม

...