...บัตรประชาชน..ใบที่เหลือ...
...
03.40 น. 27/12/2557
ใกล้วันขึ้นปีใหม่เข้าไปทุกที ผมเคยผ่านวันเวลาแบบนี้มา สี่สิบกว่าครั้งแล้ว... ก็คล้ายๆกับ ผ่านวันเสาร์-อาทิตย์ของแต่ละปีที่มี 52 ครั้ง... เดี๋ยวแป๊บๆก็สุดสัปดาห์อีกแล้ว แต่เราไม่เคยลองนับมันดูเลยว่าปีหนึ่ง มันมีแค่ 52 ครั้งเอง...
เราผ่านมันมาเรื่อยๆ จนคุ้นชิน ไม่ได้รู้สึกว่ามันจะหมดไป ทั้งที่ความเป็นจริงคือ เวลาที่เหลือ ค่อยๆหมดไป...
บัตรประชาชนใบล่าสุดของผม จะหมดอายุลงในปี พ.ศ.2566 ถึงตอนนั้น ผมก็อายุ 56 ปี แล้วก็ต้องต่ออายุบัตรประชาชนใหม่(ถ้าไม่ด่วนไปทำธุระ หรือด่วนตายไปไหนก่อนนะ) และบัตรใบนั้นจะเป็นบัตรประชาชนใบสุดท้าย... เพราะคนแก่แล้ว ไม่ต้องไปต่อบัตรแล้ว... กฎหมายเขาบอกไว้...
คุณล่ะ เหลือบัตรประชาชนกันอีกคนละกี่ใบ?
ผมนั่งนึกย้อนไปในอดีต ถ้าบอกว่าชีวิตคนเราเริ่มต้นตอนทำงาน ชีวิตของผมเริ่มต้นตอนปีพ.ศ.2533 ทำงานเป็นนักข่าว ล้มลุก กุ๊กกิ๊ก เละเทะไปตามเรื่องตามราว ไม่มีแก่นสารสาระอะไรให้จดจำ จะเรียกว่าเป็นนักข่าวที่ล้มเหลวกับหน้าที่การงานก็พูดได้นะ... ก็เป็นไปตามสภาพ... ผมเข้าใจ และยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น...
วันนี้ ใกล้จะจบปีพ.ศ.2557 ผมเป็นนักข่าว(อีกครั้ง) แต่ลักษณะงานของผมเปลี่ยนไปตามยุคสมัย ไม่ต้องใช้เครื่องพิมพ์ดีด ไม่ต้องแย่งกันส่งแฟ็กซ์... ไม่ต้องไปตระเวนถามใครๆ ไปขโมย... อ่ะ ไม่ดีๆๆ... ไม่ได้ขโมย... ไปคุ้ยขยะ ไปหาข้อมูล... เอ่อนั่นแหละ... ไม่พูดแล้ว พอๆ...
ไปขอความรู้ ไปหาความรู้จากหลายๆคน เอามารวบรวม เรียบเรียง และนำเสนอสิ่งที่ดีที่สุด ให้กับคนที่ช่วยซื้อหนังสือพิมพ์ของเรา... แค่นั้น แค่นั้นจริงๆ ให้คนที่จ่ายเงินซื้อของที่เราทำออกมาขาย เขาจะได้ดีใจว่า เขาได้ของที่ดี แค่นั้นเอง...
ถ้าเปรียบเส้นทางชีวิตนักข่าวของผมเหมือนถนน จะลูกรัง หรือคอนกรีตก็ได้... แต่ผมก็เลือกแวะลงข้างทางบ่อยๆ ไปขี้เยี่ยวในป่าหญ้า ไปคุ้ยเขี่ยหาไส้เดือนมาตกปลา... และหลายๆครั้ง ผมก็ไปนอนเมาจมน้ำในกอหญ้า... ยุงกัดลายไปหมด ก็ไม่เคยเข็ด... อีกหลายครั้งเช่นกันที่ไปนั่งชื่นชมความงามของดอกไม้ และใช้เวลาอยู่แถวนั้น... จนเคยตัว...
ผมไม่ได้อยากเป็นนักข่าวใหญ่โต ที่เดินบนถนนดูสง่างาม สวยงาม งดงามอะไร... ถนนที่ผมเลือกเดินมันอาจจะเป็นดินก็ได้ ไม่ใช่ถนนที่มีเงินทอง เกียรติ์ยศอะไรแบบนั้น ผมทำข่าว เพื่อแลกกับให้มีเงินเดือนพอใช้จ่าย พออยู่พอกิน พอซื้อรถเบนซ์ได้ ผมโอเคละ... ทุกวันนี้ผมขี่รถเบนซ์ ยี่ห้อซูซูกิ โชกุน 125CC เครื่องแรงใช้ได้เลยหล่ะ... และผมก็ สบายดี มีความสุขดี มีคอนโดฯราคาถูกๆที่กู้แบงก์ออมสินมาซื้อ... ก็โอเค ผ่อนใกล้จะหมดละ...
...
คุณได้อ่านมาเยอะแยะแล้ว ช่วยเป็นกระจกให้ผมมองเห็นตัวเองหน่อยสิ ช่วยบอกที ว่าผมเป็นคนยังไง ในความรู้จัก ในความรับรู้ของคุณ ทั้งเพื่อนๆที่รู้จักกันโดยตัวจริง ทั้งเพื่อนๆที่รู้จักกันทางตัวหนังสือผ่านเฟสบุ๊ก ใครก็ได้ อยากเขียนอะไรเขียนได้เต็มที่ ความเต็มที่ก็พิสูจน์ความจริงใจเหมือนกันเนอะ...555 ผมอยากรู้ ผมอยากได้ยิน... Take your time.
จะใช้เวลาสองนาที ห้านาที กี่ชั่วโมง กี่วัน เพื่อจะเปิดไฟล์ความทรงจำที่เกี่ยวกับชื่อนิ้ง ก็ตามสะดวกเลยนะ เขียน พูด บอกมาได้เต็มที่ ว่าผมดีเลวร้ายชั่วเละเทะอะไรยังไง...
ผมอยากรู้ อยากรู้จักตัวเองผ่านสายตา ผ่านมุมมองของทุกๆคนบ้าง... ก่อนที่บัตรประชาชนใบสุดท้ายของผมจะมาถึง...
และ อยากฝากนิดนึง ลองนับดูว่าเราเหลือบัตรประชาชนให้ทำกันอีกกี่ใบ เราเหลือปีใหม่กันอีกกี่ครั้ง ใช้เวลานั้นกับคนที่เรารัก ถ้ายังมีเวลาที่เหลืออยู่...เนอะ
27/12/2557 Loy
Create Date : 27 ธันวาคม 2557 |
Last Update : 27 ธันวาคม 2557 4:57:21 น. |
|
9 comments
|
Counter : 1012 Pageviews. |
|
|
|
หลายปีผ่านไป ยังจำวาได้มั้ย
ถ้าจำได้ จำได้ว่ายังไง
ถ้าจำไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรมันนานมาแล้ว มีเรื่องราวมากมาย ผ่านมาผ่านไปเสมอ
สิ่งดีดี จะยังเกิดขึ้นได้นะ เป็นกำลังใจให้เธอ
เราจะเข้ามาอ่านอีกนะ