|
|
... เอกสารสำคัญ ...
...
สมชายเป็นสามัญชนคนธรรมดาเหมือนคนเดินถนนทั่วๆไป...
เกิดในประเทศไทย เขามีใบแจ้งเกิดหนึ่งใบ...
เมื่ออายุถึงเกณฑ์ เขามีบัตรประจำตัวประชาชนเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งใบ...
เมื่อเข้าทำงานสมชายมีบัตรพนักงาน...
เขายังมีสมุดบัญชีเงินฝากธนาคาร มีบัตรเอทีเอ็มสำหรับกดเงินเดือนออกมาใช้...
เขามีบัตรเครดิตด้วย...แต่เขาไม่มีบัตรสมาชิกสินเชื่อเพื่อรายย่อย เขาไม่ชอบซื้อของเงินผ่อน...
สมชายเริ่มมีนาฬิกา มีวิทยุ มีเครื่องรับโทรทัศน์ พัดลม กาต้มน้ำร้อน เตารีด ตู้เย็น
เครื่องเล่นแผ่นซีดี มีเครื่องคอมพิวเตอร์ มีแอร์ประหยัดไฟเบอร์ห้า
มีเครื่องซักผ้า มีกาละมัง มีขันอย่างละสองใบ...
แน่นอน... เขามีคู่มือการใช้เครื่องใช้ไฟฟ้าเหล่านี้ครบถ้วน...
สมชายยังมีบัตรสมาชิกร้านเช่าหนังวิดีโอ(เดี๋ยวนี้เป็นวีซีดีกับดีวีดีแล้ว)...
บัตรสมาชิกร้านโชวห่วยเพื่อสะสมแต้ม...
สมชายมีพาสปอร์ตยามที่ต้องเดินทางไปทำงานต่างประเทศเป็นครั้งคราว...
สมชายเป็นเจ้าของรถมอเตอร์ไซค์เขาจึงต้องมีทะเบียนรถ
และบัตรอนุญาตขับขี่รถจักรยานยนต์...
เมื่อทำงานเก็บเงินถึงระดับหนึ่งสมชายก็ซื้อบ้าน...
เขามีทะเบียนบ้านเป็นของตัวเอง...
แต่โฉนดที่ดินนั้นธนาคารช่วยเก็บรักษาไว้ให้...เพราะสมชายกู้เงินมาซื้อบ้าน...
สมชายรู้จักกับสมพรตอนเรียนหนังสือด้วยกัน...
สมชายยังรู้จักกับสมรสวรรค์ในตอนที่ทำงาน...
ยังๆไม่หมดเท่านี้...ถ้าท่านโทรมาภายในสิบนาที...
ไม่ใช่สิ (ไม่ใช่ทีวีไดเร็ค...อิอิอ....ลืมตัวๆ)
สมชายยังรู้จักกับสมศรีที่ร้านข้าวแกง
รู้จักกับส้มแป้นที่ตลาดนัด
รู้จักกับสุรัตน์... อ่ะ สุรัตน์ชื่อผู้ชาย...ไม่เข้าพวก...อิอิ...
รู้จักกับโขมพัตร์ที่ไหนที่นึง...
ด้วยเทคโนโลยีที่พัฒนาก้าวไกลไปอย่างไม่หยุดยั้ง...
singer จึงไม่ได้แปลว่านักร้องอย่างเดียว...
singer เปลี่ยนจากขายเครื่องจักรเย็บผ้า มาขายสินค้าเงินผ่อน...
ไม่เกี่ยวๆ... singer ไม่เกี่ยวอะไรด้วย...
สมชายมี internet account มี e-mail เป็นของตัวเอง
เขาติดต่อสื่อสาร กับเพื่อนๆในโลกไซเบอร์ใบเล็กๆนี้...
บอกตัวตนของเขาด้วย username และ password
ใน mail box ของสมชายมักจะมี mail จากคนๆหนึ่งที่ส่งมาอย่างสม่ำเสมอ...
เขารู้ว่าส่งมาจากใคร เขาเคยเขียนตอบไปบ้างในช่วงแรกๆ...
หลังจากนั้นเขาไม่เคยตอบ... mail นี้อีกเลย
เขาไม่ได้รังเกียจเธอ... แต่สมชายมีเหตุผลของตัวเอง...
สมชายปล่อยให้เป็นแบบนั้นต่อเนื่องมาเป็นเวลา 7 ปี...
วันหนึ่ง mail นั้นก็หยุดการส่งมา...
สมชายจึงพูดบันทึกใส่ตลับเทป...
แล้วส่งให้เธอคนนั้นทางไปรษณีย์...
แต่ mail ที่สมชายรอคอย ก็ยังไม่เห็น reply กลับมาเสียที...
เขายังนั่งเก้าอี้ตัวเดิม on line เพื่อตรวจดู mail box ทุกวันเป็นเวลาหลายเดือน...
สมชายรอคอยด้วยความเศร้าใจ...พร้อมๆกับคำถาม...
"เธอหายไปไหน?"
...
แล้ววันหนึ่ง... ก็มีชายแปลกหน้าคนหนึ่ง มายืนกดกริ่งประตูที่หน้าบ้านของสมชาย...
ผู้ชายคนนั้นมองมาที่สมชายในครั้งแรก ก็รู้ทันทีว่าเป็นสมชายคนที่เขาต้องการพบ...
ทั้งสองเข้าไปนั่งคุยกันในบ้าน...
กระดาษในมือของชายผู้นั้นเขียนว่า...
"ถึง สมชาย
ฉันเขียนเมล์ติดต่อเธอมานาน ไม่เคยตอบฉันเลยนะ...
ฉันอยากรู้เหมือนกัน ว่าเธอทำอะไรอยู่ที่ไหน... มีความสุขดีหรือเปล่า...
ฉันคิดว่าเวลาผ่านมาเนิ่นนานมากแล้ว ฉัน....
ไม่เป็นไรหรอกนะ ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่...
ครั้งนี้ฉันมีข่าวสำคัญจะบอก ฉันแต่งงานมาได้ปีกว่าแล้ว...
ตอนนี้ฉันมีเจ้าตัวเล็กกำลังดิ้นอยู่ในท้องของฉันด้วยล่ะ...
ฉันรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเลยนะ...
ฉันคิดถึงแม่ตอนที่มีฉันนอนอยู่ในท้องของเค้า"...
...
อีเมล์ฉบับนี้ ยังเขียนไม่จบดี...
ชายคนนั้นบอกสมชายว่า...เขาได้รับตลับเทปของสมชาย...
ในช่วงที่ภรรยาของเขาเข้าผ่าตัดทำคลอด...
"อีเมล์ ฉบับนี้ ผมคิดว่าเธอยังไม่ได้ส่งให้คุณ"...
"เธอเก็บไว้ในไฟล์ note pad ที่หน้าจอคอมพ์"
" เอ่อ... คุณ คงเป็นสามีของเธอ..." สมชายกล่าวกับชายคนนั้น
" แล้วได้ลูกผู้หญิง หรือลูกผู้ชายครับ... ผมขอแสดงความยินด"
ยังไม่ทันที่สมชายจะพูดจบ...
"เธอเสียไปแล้วครับ... เธอเสียเลือดมาก..."
ชายคนนั้นหลั่งน้ำตาออกมา...และเกือบจะพร้อมกัน...
หยดน้ำอุ่นไหลผ่านใต้ดวงตาของสมชาย...ผ่านแก้ม และหยดลง...
...
ในบรรยากาศที่ทึบทึมของตอนเย็นวันนั้น...
เมฆฝนตั้งเค้า... ฟ้าร้องคำรามได้ยินเสียงอยู่ไกลๆ...
หัวใจของชายสองคน... ชอกช้ำไปไม่น้อยกว่ากัน...
สมชายเดินมาส่งชายคนนั้นที่ประตูรั้ว...
ก่อนกล่าวคำอำลา ชายคนนั้นไม่ลืมที่จะบอกว่า...
"ตลับเทปของคุณ ผมให้เธอไว้แล้วนะ"...
สมชายพยักหน้าแสดงความขอบคุณ
ก่อนชายคนนั้นเดินหายลับไปภายใต้สายฝนตกพรำ...
...
"ฉันขอโทษด้วย ที่ไม่ได้ตอบเมล์ของเธอ
อยากบอกว่า ฉันดีใจเสมอในทุกๆครั้ง ที่รู้ว่าเธอข้อความส่งมา...
ฉันจะเริ่มต้นบอกยังไงดี....
ฉันมีเธอเป็นกำลังใจนะ...
ฉันให้สมปองอ่าน mail ของเธอให้ฉันฟังทุกวัน...
ฉันเลือกที่จะไม่บอกเธอ ว่าทำไมฉันถึงหยุดเขียนตอบ mail ...
วันนี้ mail ของเธอหายไป...
ฉันรู้สึกเหมือนคนที่เคยจ้องมองฉันอยู่หายไป...
และกำลังใจของฉัน...ดูเหมือนจะหายไปด้วย...
ดวงตาของฉันมองไม่เห็นมาตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น...
ฉันไม่อยากให้เธอรู้ ฉันไม่อยากให้เธอรอ...
ฉันอยากให้เธอคิดว่า ฉันหายไปเฉยๆ...
แต่กลับเป็นตัวฉันเสียอีก...
ที่เฝ้าเรียกร้อง และวอนขอ...ไม่ให้เธอจากฉันไป...
ฉันยังรอ...เอกสารสำคัญ...จากเธออยู่นะ..."
เป็นเสียงของสมฃายในตลับเทป...
ที่ตอนนี้อยู่กับเธอคนนั้นแล้ว......ตลอดไป...
...
| Create Date : 18 กรกฎาคม 2550 |
| Last Update : 18 กรกฎาคม 2550 4:30:53 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 522 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: กณ IP: 125.25.197.85 วันที่: 18 กรกฎาคม 2550 เวลา:6:58:58 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
มีแต่วันนี้ที่มีค่า ...
ไม่มีวันหน้า ... วันหลัง ...
อรุณสวัสดิ์ยามเช้าๆ วันสีเขียวที่ฟ้าฉ่ำฝนค่ะ