... Fish in the pond ...
...
หลังจากที่ lonely dog ถูกกทม.จับไป...
lonely bird ก็ไม่เคยเห็นมันอีกเลย...
วันนี้แถวบ้านฉันมีสวนสาธารณะอยู่ใกล้ๆ...
ใกล้พอจะเดินไปได้...
ฉันเห็น lonely dog ตัวใหม่ที่มีสามขาเดินเล่นอยู่แถวนั้น...
ต่างกันตรงที่ครั้งนี้เป็นสุนัขเพศเมีย...
และขาของเธอที่หายไป คือขาหลัง...
ไม่ใช่ขาหน้าเหมือนหมาน้อย(ในเรื่อง)ก่อนหน้านี้...
นอกจากสวนสาธารณะ บ้านฉันยังจะมีที่จอดรถขยะมาอยู่ใกล้ๆ...
โชคดีที่เพื่อนบ้านฉันที่มีอาชีพขับรถเก็บขยะจะได้ไม่ต้องเดินทางไปทำงานไกลๆ...
โชคดีที่เจ้าของสัมปทานรถเก็บขยะไม่ต้องเติมน้ำมันรถมาก...
จะได้ช่วยกันประหยัดพลังงาน และประหยัดรายจ่าย....
เค้าคงไม่เอาไปจ่ายเป็นค่าไฟฟ้าในตอนที่เปิดเครื่องแอร์คอนดิชั่นหรอกเนอะ...
เพราะถ้าอนุรักษ์พลังงานขนาดนี้ เขาก็คงไม่อยากซ้ำเติมให้เกิดภาวะโลกร้อนมากเกินไป...
เรื่องของกลิ่นเหรอ?....
ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้อยู่แถวที่มีอู่จอดรถขยะเยอะๆมาก่อน เลยไม่ค่อยรู้เรื่องอ่ะ...
...
ใครที่อยู่บนบก ก็ดมกลิ่นกันไป...
ปลาว่ายอยู่ในน้ำไม่น่าจะเกี่ยว...
ที่สวนสาธารณะมีบึงขนาดย่อมๆ...
ในนั้นมีปลาหลายตัว... หลายตัวจริงๆนะ...:-)
มีปลาหมอ มีปลาดุก มีปลาช่อน มีปลาหางนกยูง....
คนที่ไปนั่งเล่นริมบึงจะซื้ออาหารปลาบ้าง ขนมปังบ้างติดมือไป...
บางคนที่ไม่ได้เตรียมอะไรไป ก็ขนมขบเคี้ยวที่เค้าพกมากินนั่นแหละ...
เอามาเลี้ยงปลาในบึงเล่น สนุกสนานกันไป...
ฉันซื้ออาหารปลามาจากตลาด กิโลกรัมละ 20 บาท...
ตอนเช้าวันนั้นมีพี่ๆคนงานหลายคนกำลังตัดแต่งต้นไม้ในสวนสาธารณะ...
บางคนล้างห้องน้ำ...บางคนเดินรดน้ำต้นไม้...
ฉันนั่งเฉยๆ เลี้ยงปลาเล่น รู้สึกเหมือนเป็นเจ้าของสวนนี้ยังไงไม่รู้...
เพราะฉันไม่ได้ไปทำงานแบบพวกเขา...
คำเก่าบอกไว้ว่า ปลาหมอตายเพราะปาก...
แต่ในบึงนี้ปลาหมอรวย เอ๊ย...โตเพราะปาก...
ไม่เห็นปลาไหนจะแย่งมันกินได้ทันเลย...
ขนาดฉันโยนชิ้นแตงโมลงไป...ยังมารุมกันใหญ่เลย...
แต่ปลาหมอ ก็เลือกกินเหมือนกัน...
เพราะแตงโมไม่อร่อยเท่ากับอาหารเม็ดๆที่ฉันซื้อมา...
ปลาแรดกลับกลายเป็นผู้รอคอยที่อดทน...
มันรอจนชิ้นแตงโมเหลือลอยแหว่งๆ...แล้วค่อยๆมาช้าๆ...แล้วฮุบ...
ในบึงนี้มีปลาแรดที่หัวมีสีขาวๆ ฉันจึงสังเกตุได้ชัดว่า มันน่าจะเป็นปลาแรดจริงๆ...
ตอนหลังฉันเลยเอาแตงโมที่ซื้อมา โยนลงในน้ำทีละชิ้นๆ...
ปลาแรดหัวขาวก็ลอยเอื่อยๆมาฮุบ... ทีละชิ้นๆ จนหมด...
อ่ะ ลืมปลาดุกฟูไปเลยเนอะ... ขึ้นมาแย่งกะเค้าเหมือนกัน...
ปลาดุกยังมีความสามารถดิ้นขึ้นมากินอาหารที่หล่นเกลื่อนๆอยู่บนดินได้ด้วย...
แต่อย่าให้ขึ้นมาบนบกไกลเกินไปนะ... มดมันเยอะ..
ปลาช่อนตัวผอมกระหร่องเหมือนงูลอยคอมาเกยดินเลนในน้ำตื้น...
ฉันเดาว่ามันแย่งใครไม่ทันแน่ๆ... เลยผอมแบบนี้...
ฉันยังเห็นปลาหมอสี หัวโหนกๆ... ทีแรกนึกว่าตาลาย...
เพราะปลาหมอสีมีราคาแพง ไม่น่าจะมาอยู่ในบึงนี้.... ส่วนใหญ่เห็นเขาใส่ตู้ไว้โชว์...
แต่ด้วยความที่เป็นปลาหมอหัวโหนกเลยแย่งปลาหมอ local ไม่ค่อยทัน...
พี่คนสวนบอกว่ามีปลาคาร์พด้วยนะตัวสีส้มๆ...
แต่วันนั้นฉันไม่ได้เห็น...
ฉันเดาว่าคงจะมีปลาทอง มีปลากัด...มีอีกหลายๆปลา...
ที่คนเลี้ยงไม่อยากเลี้ยงแล้วก็เอามาปล่อย...
ฉันนึกถึงปลาหมอสีในตู้โชว์ที่ร้านขายข้าวแกง...
ฉันนึกถึงปลาแรดหัวสีขาวตัวนั้น....ถ้ามันถูกเลี้ยง...
อยู่ในตู้โชว์ที่มีคนให้อาหารทุกวันไม่ต้องแย่งกับใครกิน....
หรืออยู่ในบึงใหญ่แห่งนี้ แล้วรอให้(ปลาหมอ)เจ้าถิ่นกินจนอิ่มก่อนดีนะ...
แล้วถึงจะโผล่หน้าขึ้นเหนือน้ำมากินส่วนที่เหลือ...
พระอาทิตย์ลอยสูงขึ้นไปเหมือนลูกโป่งที่สายเชือกขาด...
แต่เห็นไม่ชัดนัก เพราะเมฆหนาทึบในวันนี้....
แดดก็ไม่มาช่วยทำให้ร้อน เวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว...
แป๊บเดียว อาหารปลาหมดถุง... แตงโมก็ไม่มีเหลือแล้ว...
กลับบ้านดีกว่า....
พรุ่งจะเอาสวิงมาตักปลาหมอสีไปขายสวนจตุจักร.... อิอิอิ...
| Create Date : 26 มิถุนายน 2550 |
| Last Update : 26 มิถุนายน 2550 20:23:44 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 607 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
...
ไม่เกี่ยวกะเรื่องข้างบนหรอก... แค่อยากเขียนอ่ะ...
การเล่าความจริงใจบางที ก็ต้องเลือกคนฟังเหมือนกัน...
เพราะไม่รู้ว่าเค้าจะเอา "ความจริงใจ" นั้น ไปทำอะไร....
แต่เราไม่สนหรอกนะ...เราก็จะเล่า เท่าที่เราอยากจะบอก...
ไม่ว่าเค้าจะเอาไปทำอะไรก็ตาม....
เพราะที่เหลือ เป็นเรื่องของเค้าแล้ว....
...