Bloggang.com : the grinning cheshire cat : โทรศัพท์สลับมิติ

โทรศัพท์สลับมิติ

โอตสึอิจิ เขียน
สุดารัตน์ นิยมพานิชพัฒนา แปล
jbook พิมพ์

เพิ่งได้อ่านค่ะ เชยจัง

จริงๆ พอได้อ่านฉันหายไปในวันหยุด ก็อยากหาเรื่องนี้มาอ่านแล้ว ก็เรื่องย่อโดนซะขนาดนั้น แต่ตอนนั้นหาไม่ได้ค่ะ คาดว่าขาดตลาด เพราะเล่มที่อ่านอยู่เป็นพิมพ์ครั้งที่สองแล้ว

หนังสือบางๆ เล่มนี้ประกอบด้วยเรื่องสั้นสามเรื่องที่คนไม่ค่อยพิสมัยเรื่องสั้นอย่างเรายังนิยมชมชอบ

เรื่องแรกคือ โทรศัพท์สลับมิติ เป็นเรื่องของ "ฉัน" ที่ไม่มีเพื่อน ต้องใช้ชีวิตช่วงพักอยู่คนเดียวอย่างเงียบเหงาทุกวัน "ฉัน" ไม่กล้าพูดกับใครเพราะกลัวว่าสิ่งที่คนอื่นพูดมาจะไม่จริงใจ "ฉัน" อยากมีโทรศัพท์มือถือกับเขาสักเครื่อง แต่ไม่รู้ว่าจะเอาไปใช้คุยกับใคร ก็เลยไม่ซื้อ แต่ก็อดจะจินตนาการโทรศัพท์คู่ใจขึ้นมาเครื่องหนึ่งไม่ได้ จนกระทั่งวันหนึ่งโทรศัพท์ในจินตนาการเครื่องนั้นก็มีสายเรียกเข้า...

เล่าแค่นี้ล่ะ จะได้อยากอ่าน อิๆ

เรื่องที่สองคือ บาดแผล "ผม" เป็นลูกของพ่อที่ชอบใช้ความรุนแรง วันหนึ่ง "ผม" ถูกเพื่อนล้อเรื่องนี้จึงใช้ไม้ถูพื้นฟาดเพื่อนจมกองเลือด "ผม" จึงถูกย้ายไปเรียนห้องพิเศษที่มีแต่เด็กมีปัญหาและไม่เหมือนใคร ที่นี่เขาได้พบหนุ่มน้อยอะซะโตะที่มีพลังพิเศษเคลื่อนย้ายบาดแผลของคนอื่นไปที่ร่างของตัวได้ อะซะโตะอยากจะแบกรับบาดแผลและความเจ็บปวดของคนอื่นเอาไว้ทั้งหมด แต่ "ผม" ต้องการจะปกป้องเขาเอาไว้

เรื่องสุดท้าย บทเพลงดอกไม้ "ฉัน" เพิ่งสูญเสียคู่ชีวิตและลูกไปในอุบัติเหตุ และยังคงมีเรื่องหมางเมินกับทางบ้านที่หนีจากมา "ฉัน" อยู่ในโรงพยาบาลกลางป่าอย่างเคร่งเครียดและเจ็บปวด จนกระทั่งวันหนึ่ง "ฉัน" ได้พบดอกไม้ร้องเพลงได้ที่ช่วยปลอบประโลมใจ "ฉัน" และเพื่อนร่วมห้องอีกสองคน แต่เบื้องหลังของดอกไม้นั้นก็มีเรื่องราวที่เจ็บปวดเช่นกัน

คงจะเห็นได้ว่าทั้งสามเรื่องนี้มีจุดร่วมกันอย่างหนึ่ง คือตัวเอกล้วนมีบาดแผล ทั้งบาดแผลทางกาย ทางใจ ทางอารมณ์ ทางความคิด "ฉัน" ในเรื่องบทเพลงดอกไม้นั้นถึงกับบอกทีเดียวว่าความเจ็บปวดนั้นเหมือนก้อนเหล็กที่ฝังอยู่ในหัวและค่อยๆ โตขึ้นเรื่อยๆ

แต่แล้วทั้งสามก็ล้วนแต่ได้รับการปลอบประโลมจากใครอีกคนหนึ่งซึ่งเพิ่งจะมารู้จักกัน (และจะต้องเป็นคนที่มีอะไรแปลกๆ ไม่เหมือนใครอยู่ในตัวด้วยสิ)

ซึ่งนี่ทำให้เห็นว่ามุมมองโลกของโอตสึอิจินั้นมีความสมดุลย์กันระหว่างการมองโลกในแง่ร้ายและแง่ดีอย่างน่าทึ่ง โลกของตัวละครแทบจะเลวร้ายที่สุดเท่าที่จะจินตนาการได้ และที่สำคัญคือถูกกระทำจากคนรอบๆ ตัวอย่างหนัก แต่ในขณะเดียวกันท่ามกลางความเลวร้ายนั้น เธอ/เขาก็จะต้องได้รับความอบอุ่นและการปลอบประโลมใจจากอีกคนหนึ่ง ซึ่งมีความเจ็บปวดไม่แพ้กันเสมอ

เขาไม่ได้มองโลกในแง่ดีจนน่าหมั่นไส้ขนาด "ปัญหาทุกอย่างจัดการได้" หรือ "แล้วเขาก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข" แต่ก็ไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายชนิดไม่มีทางออก ทุกคนเลวร้ายหมดขนาดสมัยเขียน "ฤดูร้อน ดอกไม้ไฟ และร่างไร้วิญญาณของฉัน" นั่น แต่จะมีความสมจริงมากขึ้น คือทั้งความดีและความเลวต่างมีที่ทางอยู่ในโลกพอๆ กัน และเมื่อเป็นผู้รับแล้ว เราก็ต้องเป็นผู้ให้ด้วย

เรียกง่ายๆ ว่าเป็นโลกในแง่ดีชนิด DIY คือต้องลงมือทำเองด้วยนั่นแหละขอรับ

เฮ่อ อึดอัดจัง ยกตัวอย่างมากไม่ได้ เดี๋ยวสปอยล์

จบละ แนะนำให้อ่านค่ะ ห้าดาวเต็มๆ (นี่ไม่ใช่แจกดาวเฟ้อนะ!)

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2548

Last Update : 5 พฤศจิกายน 2548 16:14:32 น.

5 comments

Counter : 1210 Pageviews.

อิอิ มีคนชอบเรื่องนี้เหมือนเราเลย แบบว่าชอบของโอตสึ อิจิทุกเล่ม เรื่องนี้เราก็เคยเอามาเป็นหนังสือแนะนำในบล๊อกของเราเหมือนกีน

โดย: LE BALLON

วันที่: 5 พฤศจิกายน 2548 เวลา:16:37:27 น.

ว่างๆ ก็ส่งมาดิตะเอง (กร๊ากกก นังตัวรออ่านฟรีมาอีกแระ) คนเขียนคนเดียวกะเรื่อง ฤดูร้อนฯ ที่หลอนดิฉันเหรอ อืมมมม มะเป็นไร เรื่องสั้นๆ ฉันก็อ่าน (เพราะฟรี ฮา)

โดย: bookmark

วันที่: 7 พฤศจิกายน 2548 เวลา:22:34:15 น.