บันทึกในวันที่หมดแรง : เวลาเหลือน้อยลงทุกครั้งที่หายใจเข้าออก ไม่ได้อัพบล็อกมาเกือบเดือนทีเดียวงานตะพาบก็อู้หายไปสองสามโจทย์ได้ ไม่ได้หายไปไหนแต่ชีวิตรอบตัวกับภายในตัวเกิดความสับสนอลหม่าน ไม่รู้ว่ามันเกิดเหตุการณ์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันหากย้อนไป นับจากวันที่ปิดตอนนิยายออนไลน์ที่รีไรท์ตอนจบเสร็จสิ้น ก็ไม่ได้ว่างงานเพราะยังต้องทำการอ่านใหม่ หาคำผิด และเขียนบทส่งท้าย ท้าทายความสามารถตัวเองให้กับสำนักพิมพ์แต่... ก็ยังเขียนบทส่งท้ายไม่จบ แฟนคลับนิยายคงจะรอกันนาน... ไม่ได้อู้นะคะแต่มันอึนๆ จนใอยากทำอะไร แม้แต่งานเขียนที่รัก อยากมีเวลาเพิ่มสักสี่สิบแปดชั่วโมงต่อวันจะได้ทำสิ่งต่างๆ ได้หลายอย่าง อยากมีพลังวิเศษแบบซุปเปอร์แมนจะได้จัดการทุกสิ่งได้ไม่เหน็ดไม่เหนื่อย (อย่างน้อยก็อยากบินได้ ประโยชน์คือร่นระยะเวลาเดินทางระหว่างบริษัทกับบ้านให้มีเวลาทำอะไรมากกว่านั่งแหงกในรถบนถนนติดๆ) พอมาคิดถึงเรื่องเวลาที่เรามีหนึ่งวันทุกคนมียี่สิบสี่ชั่วโมงเท่ากัน แต่ทำไมบางคนถึงทำอะไรได้หลายๆ อย่างและทำได้ดีเสียด้วยหนอ มานั่งเขียนเวลาของตัวเองบ้าง เผื่อจะเห็นช่องโหว่ 6:00 ตื่นนอน อาบน้ำ 7:30 ถึงบริษัท กินข้าว 8:00 เริ่มงาน เขียนลิตส์งานของวัน 8:30 ประชุมยาวไปถึงเที่ยง (เป็นล่ามจึงต้องมีแต่การประชุม เพราะต้องแปลประชุมของบริษัททุกรอบ) 12:00 กินข้าว พักผ่อน คุยสนทนากับเพื่อนร่วมงาน 12:45 เริ่มงาน มีประชุม หรือ ทำรายงานการประชุม 17:30 กลับบ้าน ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่นาแต่... ในระหว่างวันนั้น มันยุ่งวุ่นวาย ปัญหางาน ปัญหาการผลิตสินค้าติดต่อกับคนต่างแผนก ประชุมเครียด ดมควันบุหรี่ในห้องประชุมประสานงานกับคนต่างแผนก พิมพ์ใบบันทึกการประชุม ทุกวันๆแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเรา แล้วอะไรล่ะ ที่ทำให้ตัวเราสับสน อึน จนไม่อยากทำอะไร เบื่อค่ะ...เพราะความเบื่อในชีวิตมนุษย์เงินเดือนที่ถูกกดดันจากสภาวการณ์บีบคั้นด้านจิตใจและความคิดสำหรับเราแล้ว งานไม่ใช่สิ่งที่ทำร้ายชีวิตแน่ๆ แต่มันคือสิ่งที่สร้างชีวิต แต่ถ้าสภาวการณ์ของงานนั้นมันกลายเป็นร่างแหที่เกี่ยวเนื้อตัวคนทำงานจนเกิดแผลซิบจะดิ้นหนีก็แสบแผลบาดลึก ก็คงไม่ไหว ในตอนนี้เหมือนความสมดุลมันหายไปจากตัวเอง สิ่งที่ตามมาคือ ความคิดที่ไขว้เขวเกิดความงงงวย จนไม่อยากคิดอะไร ปล่อยสมองให้ว่างเปล่า นานนับหนึ่งเดือน ..................................................................... ในเช้าวันนี้ที่เป็นเสาร์ที่หยุดงานเสาร์ที่หยุดก็เหมือนสวัสดิการชั้นดีของคนที่ต้องทำงานเสาร์เว้นเสาร์ตัวเราได้มีเวลานั่งคิดเรื่องราวต่างๆ ช้า ๆกลั่นกรองสิ่งที่เกิดขึ้นในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา แล้วก็เกิดคำถาม... เราพาตัวเองมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร(ไม่ได้เป็นการเขียนงานตะพาบย้อนนะคะ) ถ้าไม่ใช่เพราะใจสู้ หรือ ใจสั่งก็มีบ้างที่ปล่อยวางจนช่างมัน ถึงได้มามีทุกวันนี้ใช่ไหม บอกตัวเองว่า “ใช่” แต่จะให้ช่างมันต่อไปคงไม่ไหว เพราะเอียนกับความหน่ายที่ซ้ำซาก คิดไป มือก็ลากเส้นเขียนรูปไปอยากทำในสิ่งที่ตัวเองชอบไม่ใช่หรือ แล้วทำไมไม่ทำมันล่ะเวลาเหลือน้อยลงไปทุกทีแล้วนะ “เวลาเหลือน้อยลงไปทุกทีแล้วนะ...”เวลาที่อยู่ในโลกนี้ ในสังขารนี้กำลังจะหายไปทุกลมหายใจเข้าออก ฉะนั้นอย่าให้อะไรมาเป็นตัวขัดขวางเลย คิดได้ดังนั้นจึงเปิดคอม ต่ออินเตอเนต เปิดหน้าบล็อกแกงค์ พบโจทย์ตะพาบโจทย์ใหม่ จัดแจงเขียนอัพบล็อก แล้วตามด้วยอ่านนิยายเพื่อศึกษาพล็อตและสำนวนเรื่องที่ค้างมานานจะได้เริ่มอ่านเรื่องใหม่ที่ตั้งตาตั้งใจไว้ว่าจะมารีวิวให้ชาวบล็อก และเริ่มเกลาตอนจบของนิยายอีกครั้งจะได้เขียนบทส่งท้ายความรักให้สมบูรณ์ก่อนส่งสำนักพิมพ์ ................................................................................ สิ่งที่รักมักไม่ได้มาพร้อมกับสิ่งที่ต้องทำเพื่อการดำรงชีวิต  งานคือส่วนใหญ่ แต่ไม่ใช่ทั้งหมดอย่าสูญพลังกายพลังใจไปกับเรื่องที่ทำให้เราเสียความเป็นตัวเอง...  (ถ้าเป็นตอนจบหนังยอดไรเดอร์ จะมีคนพูดว่า สู้ต่อไป ทาเคชิ) ........................................... ป.ล. พอพลังมาก็อัพบล็อกเสียวันเดียวสามบล็อกเลยนะ   Create Date : 29 สิงหาคม 2558 11 comments Last Update : 29 สิงหาคม 2558 22:44:30 น. Counter : 934 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่า ^^ สงสัยอยู่ค่ะ ว่าหายไปไหนหลายงานแล้ว ที่แท้ก็เบื่อ เป็นกันทุกคน ตอนนี้นุ่นก็อัพบล็อคอาทิตย์ละครั้ง เยี่ยมเพื่อนอาทิตย์ละครั้งหรือสองครั้ง มากกว่านี้ไม่มีเวลาเลยค่ะ ดีจังเขียนตะพาบตอนนี้ได้ เดี๋ยวจะไปอ่านค่ะ เขียนบล็อคได้ปลดปล่อยดีนะคะ แต่เวลาอัพรูปอะไรต่างๆ รู้สึกบล็อคทำได้ช้า บางทีหงุดหงิดต้องจัดหน้าใหม่เรื่อยๆ นิยายจบแล้ว สู้ๆค่ะ ส่ง สนพ รออีกนานเลย นุ่นก็เหมือนกัน จบแล้วแต่ยังไม่รีไรท์เลย ไม่มีเวลา แหะๆ ยังไงก็สู้ๆนะคะ มีความสุขในทุกๆวันค่า   โดย: lovereason 30 สิงหาคม 2558 20:31:03 น.

สู้ๆ นะคะ มาส่งกำลังใจให้ มี้ก็เคยเป็นบ่อยๆ ค่ะ แต่ตอนนี้อยากมีเวลาเยอะๆ ค่ะ ชีวิตแม่นี่ยุ่งดีจัง   โดย: kae+aoe 31 สิงหาคม 2558 10:11:38 น.

ชลบุรีมามี่คลับ Diarist ดู Blog ส่งแรงใจมาให้แล้วค่ะ   โดย: หอมกร 31 สิงหาคม 2558 11:16:39 น.

หะ หะ .. พี่ป๋อง อ่ะ .. ขำทุกที .. เวลาได้ยินคนเบื่อ เพื่อน ร่วมงาน .. ตอนนี้ .. พี่ป๋อง มานั่งคนเดียว ทำงาน ครบ 10 ปี .. อ้อ .. 12 ปี ดิ .. ให้ตาย .. อยากหา เพื่อนคุย เต็มแก่ ... เบื่อ นั่งคนเดียว ..   โดย: foreverlovemom 31 สิงหาคม 2558 12:58:39 น.

ส่วนใหญ่ก็นอย่างงี้ค่ะ ชีวิตประจำวันหมดไปกะเวลางานเนาะ ถ้าเป็นวันหยุดนี่คนละเรื่องเลยค่ะ ชีวิตแสนจะเรื่อยเฉื่อย   โดย: ที่เห็นและเป็นมา 31 สิงหาคม 2558 16:31:46 น.

แม่ซองฯก็หายค่ะ ไปต่างจังหวัด เลยพาลขี้เกียจ หายไปเฉยเลย อิอิ   โดย: ซองขาวเบอร์ 9 31 สิงหาคม 2558 20:26:16 น.

หวัดดีค่ะ .. คลองสาม อากาศ สุดยอดค่ะ ..   โดย: foreverlovemom 1 กันยายน 2558 11:05:04 น.

สวัสดีวันเสาร์ค่ะ เมื่อคืนฝันไม่ดีเลยค่ะฝันว่าอ้ายมือวางระเบิดดันเดินทางมาโรงพยาบาลด้วยโรคปัจจุบันทันด่วน มีอาการหน้ามืดไม่เห็นทางสว่างค่ะ เอ้ยแปลว่าอะไรนิ   โดย: ญามี่ 5 กันยายน 2558 11:43:47 น.

หะ หะ .. พี่ป๋อง อ่ะ .. รับ ทาน ได้ทั้งวันเลยค่ะ ..   โดย: foreverlovemom 5 กันยายน 2558 20:31:40 น.

หวัดดีค่ะ คุณบุ๋ม ..   โดย: foreverlovemom 8 กันยายน 2558 15:31:47 น.

ใช่แล้วค่ะ .. เห็นด้วย ...   โดย: foreverlovemom 9 กันยายน 2558 14:43:36 น.