ฝนพรำกับวันทำงาน
ฝนพรำ...
วันที่ฟ้าร้องไห้ ทำไมต้องทำให้เราอยากร้องไห้
ขออภัยที่ขึ้นต้นได้เว่นเว้อ
วันนี้เป็นวันพุธที่ 17 มิย 2558 มาทำงานด้วยหัวใจเหี่ยวทั้งดวง ไม่ได้อกหักค่ะ ขอย้ำ เพราะมีสามีแล้ว และขอย้ำ ไม่ได้ทะเลาะกับสามี
แต่กำลังทะเลาะกับตัวเอง... ย้ำอีก ไม่ใช่คนสติไม่ดี แต่เป็นคนบ้า...
รู้ตัวว่าอาการหนักนะคะ แต่ก็ยังยิ้มให้กับเด็กชงกาแฟร้านประจำที่ต้องแวะทุกเช้า ฝนพรำยังไงก็ยังวิ่งจากลานจอดรถในปั๊มไปหาร้านกาแฟยี่ห้อนกมาร์คอว์
เพราะอะไรไม่รู้ ร้แต่ชอบกลิ่นกาแฟ ชอบเวลาได้ยินเสียงเครื่องบด ชอบเวลาที่กดเครื่องแล้วมีเสียงน้ำไหล
เสียงคนด้วยช้อน แล้วตามด้วยเสียง "อเมริกาโนเย็นเพิ่มช็อตหวานน้อยได้แล้วค่า"
ช่วงเวลานี้ มักทำให้ลืมเรื่องที่ทุกข์ใจไปได้ทีเดียว... ...............................................................................................................
วันนี้วันที่ฝนพรำก็เช่นกัน...
ขับรถมาทำงานท่ามกลางสงครามคววามคิดของตัวเอง...
"วันนี้จะเจออะไร" "วันนี้จะมีประชุมนานแค่ไหน" "เลิกเถอะ ลาออก อยู่บ้านเลี้ยงลูก" "ไม่เอา.. แล้วจะเอาเงินที่ไหนล่ะ สามีเขาจะดูแคลนเอานะ" "แต่ตื่นนอนทีไร... ก็คิดแบบนี้ทุกครั้ง"
"เบื่อ" ................................................................................................................
แล้วถามว่าเบื่ออะไร... เบื่องานที่ทำ เบื่อคนที่ทำงาน เบื่อสภาพแวดล้อม เบื่อชีวิต เบื่อโลก เบื่อตัวเอง.... เบื่ออะไรกันแน่ ก็หาคำตอบไม่ได้
จอดรถที่ลานจอดรถของบริษัท... แต่ยังไม่ยอมลง มองเม็ดฝนเกาะกระจก ยกอเมริกาโนเย็นขึ้นจิบ เอาคาเฟอีนเข้าสายเลือด
เบื่อยังไง... วันนี้ก็ต้องทำงาน
เปิดประตูรถ หยิบกระเป๋าโน้ตบุคแสนหนัก...กับกระเป๋าทำงานใบโต
ที่นึกขึ้นได้ว่า....
... มีหนังสือที่อ่านเพลินแล้วอ่านค้างอยู่ในกระเป๋านี่... พักกลางวันจะอ่านให้จบเลย...
........................................................................
และแล้ววันหนึ่งก็ผ่านไป ฝนพรำกลายเป็นฝนจาง ฝนจางกลายเป็นน้ำนองบนพื้น วันรุ่งขึ้นถ้าฝนไม่ตกอีก ก็คงสลายกลายเป็นไอน้ำในอากาศ
......................................................................
Create Date : 09 มิถุนายน 2558 |
Last Update : 18 มิถุนายน 2558 12:05:25 น. |
|
21 comments
|
Counter : 884 Pageviews. |
|
|
มีช่วงนึงผมชอบเขียนบันทึกมากๆ
เขียนทุกวันว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร
เวลาเอากลับมาอ่านอีกครั้ง
ก็ได้เห็น "ตัวตน" ของเราในเวลานั้น ในช่วงวัยนั้น
แต่ตอนหลังผมฝึกเขียนบทกวี
เลยเขียนบันทึกเป็นบทกวีแทน
แต่ก็ยังคงเขียนแบบซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเหมือนเดิม
ตอนนี้ที่เชียงใหม่ก็ฝนตกครับ
เวลามองฝนผมไม่ค่อยเหงาหรือเบื่อ
อาจเพราะหาอะไรทำตลอด เช่น เขียนบทกวี
หรือนั่งวาดรูปน่ะครับ
ปล. โหวตบล้อกงานเขียนให้เลยนะครับ