บทที่ 11

ใช้เวลาเดินทางไม่กี่วันพวกของทีนิสก็มาถึงเมืองที่เป็นที่หมาย และเป็นไปตามที่ทีนิสบอกเอาไว้ว่ามันเป็นเมืองที่พักระหว่างทางของพวกพ่อค้า ซึ่งสภาพภายในเมืองนั้นดูคึกคักและเต็มไปด้วยผู้คนที่มาจากต่างถิ่นและนั่นก็ทำให้พวกของทีนิสที่เพิ่งเดินทางมาถึงนั้นกลมกลืนไปกับพวกกลุ่มพ่อค้าได้อย่างง่ายดาย หลังจากหาที่พักซึ่งเป็นโรงแรมสำหรับพวกพ่อค้าที่มีโรงนาเอาไว้สำหรับให้ม้าและเกวียนแล้ว ในขณะที่พวกเลโอน่าและเพื่อนถูกสั่งให้เข้านอนพักผ่อนไปก่อนแล้ว ทีนิส ไบโอเนีย และเอ็ดการ์ก็มานั่งอยู่ในโรงเหล้าของโรงแรมเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับแผนการที่จะดำเนินต่อไป

“เมืองนี้มีคนอยู่เยอะกว่าที่ข้าคิดเอาไว้นะ บางทีเราอาจจะเริ่มนิทานละครเร่ตั้งแต่เมืองนี้ไปเลยน่าจะดี” ทีนิสกล่าวพลางมองไปรอบซึ่งคับคั่งไปด้วยผู้คนที่มาพักผ่อนหย่อนใจกับเหล้าและเสียงดนตรีจากนักดนตรีท้องถิ่นที่กำลังบรรเลงเพลงเพื่อทำให้บรรยากาศสนุกสนานแข่งกับเสียงพูดคุยของคนที่มา

“ถ้าหากเราลองไปพูดคุยกับเจ้าของโรงเหล้านี้ดูว่าเราจะแสดงละครเพื่อเรียกให้คนเข้ามาที่ร้านเหล้านี้ได้ ข้าว่าคงจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีมาก”

“แต่ทรงแน่พระทัยแล้วหรือว่าจะไม่มีใครจำได้” เอ็ดการ์เอ่ยขึ้นมาบ้าง

ทีนิสหัวเราะก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองที่เขาจงใจไว้หนวดและเคราให้มันขึ้นรกครึ้มปิดใบหน้าช่วงล่างของเขาเกือบทั้งหมด “หนวดกับเคราปิดหน้าข้าแบบนี้ข้าว่าคงไม่มีใครจำข้าได้หรอก”

“แต่ข้าไม่คิดเช่นนั้นนะ นี่ไม่รู้ตัวหรือไงว่ามีคนกำลังมองอยู่”

ไบรโอเนียกล่าวเตือนในขณะที่นางทำท่ายกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม ซึ่งพอทีนิสมองตามสายตาของนางไป เขาก็พบว่าเป็นชายสูงวัยสวมเสื้อคลุมสีน้ำตาลกำลังจับจ้องมาที่พวกตนอยู่อย่างไม่วางตาซึ่งรีบแกล้งผินหน้าไปทางอื่น

“ท่าทางไม่น่าไว้วางใจเท่าไหร่ จะให้หม่อมฉันจัดการยังไงดีพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ต้อง... อย่าทำอะไร” ทีนิสเอ่ยปรามพลางเขม้นตามองอีกฝ่ายให้ดีอีกรอบ แล้วก็ยิ้มก่อนที่จะแตะไหล่เอ็ดการ์

“ไม่จำเป็นหรอก เราแกล้งทำเป็นกลับขึ้นไปนอนบนห้องพักข้างบนแล้วค่อยสะกดรอยตามเขาไปที่บ้าน”

“ทำอย่างนั้นเกิดว่าเป็นรังของศัตรูขึ้นมาจะว่ายังไง ถ้าหากว่าจะต้องต่อสู้กันจริงๆ แล้วข้าไม่มีเวลามาช่วยท่านหรอกนะ” ไบรโอเนียเอ่ยขัดขึ้นมาในขณะที่ยังจับตามองท่าทีของชายคนนั้นอย่างไม่วางใจ

ทีนิสปรายตามองไบรโอเนียที่ยอมพูดกับเขาเป็นครั้งแรกหลังจากที่นางไม่ยอมพูดกับเขาเลยนับตั้งแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน

“เจ้าไม่จำเป็นจะต้องมาช่วยข้าหรอก ข้าดูแลตัวเองได้ และข้ามั่นใจว่าคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก” พูดจบทีนิสก็พยักหน้าให้กับเอ็ดการ์เพื่อลุกและเดินขึ้นไปชั้นบน ซึ่งเป็นไปตามคาดว่าพอพวกของทีนิสลุกไปแล้ว ชายคนนั้นก็รีบลุกและเดินออกไปจากโรงเหล้า ทีนิสที่แอบมองชายคนนั้นจากช่องหน้าต่างหันไปพยักหน้ากับเอ็ดการ์ แล้วพวกเขาก็รีบสะกดรอยตามหลังชายคนนั้นไป

ดูเหมือนว่าชายที่สวมเสื้อคลุมสีน้ำตาลคนนั้นจะระวังตัวเองอยู่ไม่น้อยเพราะในระหว่างที่เดินไปนั้นเขาหันกลับมามองทางด้านหลังบ่อยครั้ง แต่ว่าก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนที่ถูกฝึกมาให้เป็นสายสืบอย่างไบรโอเนียและเอ็ดการ์หรือแม้แต่ทีนิสที่ถูกคนทั้งคู่ฝึกฝนมาจนสามารถสะกดรอยตามไปได้โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว และจนกระทั่งชายคนนั้นหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

“พวกเจ้าตามข้ามาต้องการอะไรอย่างนั้นหรือ” ชายคนนั้นพูดขึ้นมาโดยที่ไม่ยอมหันกลับมามอง

แม้จะรู้สึกแปลกใจว่าชายคนนี้รู้ได้เช่นไรว่ากำลังถูกสะกดรอยตามอยู่ แต่เอ็ดการ์ก็ส่งสัญญาณให้ทีนิสและไบรโอเนียยังคงอยู่ที่ซ่อน ส่วนตัวเขาเองนั้นเดินออกจากที่ซ่อนเพื่อแสดงตนพร้อมกับตอบ

“ตอนอยู่ที่โรงเหล้าข้าเห็นว่าท่านเอาแต่จ้องมองพวกข้าอยู่ตลอดก็เลยสงสัยว่าท่านมีปัญหาอะไรกับพวกข้าหรือเปล่า”

ชายสูงวัยแค่นหัวเราะก่อนจะหันกลับมาทางเอ็ดการ์ “แค่ข้ามองพวกท่านนี่ถึงกับต้องสะกดรอยตามกันมาเลยหรือ ไม่คิดว่าท่านทำอะไรเกินกว่าเหตุไปหน่อยหรือไง”

“พวกข้าเป็นคณะนักแสดงละครเร่ไปตามที่ต่างๆ ก็ต้องระวังตัวอยู่บ้างเป็นธรรมดา”

“แน่ใจหรือว่าท่านเป็นแค่คนของคณะละครเร่ ไม่ใช่คนของเลกัสที่ปลอมตัวมาเพื่อเสาะหาและสังหารข้า... ไม่สิ... ข้าควรต้องเรียกเจ้าคนชั่วนั่นว่ากษัตริย์องค์ใหม่นี่นะ”

พอได้ยินคำตอบเช่นนั้นเอ็ดการ์ก็รู้สึกฉงนว่าชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็นใครกันแน่ จนกระทั่งทีนิสที่เดินออกมาจากที่ซ่อนพร้อมกับไบรโอเนีย พร้อมกับยกมือขึ้นแตะบ่าของเอ็ดการ์เป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงตน

“พวกเราไม่ใช่คนของเลกัสหรอก และพวกเราไม่ได้มาเพื่อทำอะไรท่านด้วย”

ชายคนนั้นขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนแต่ก็ยังไม่คลายความระวัง “แล้วพวกท่านเป็นใครกัน ต้องการอะไรจากข้า”

ทีนิสเลิกผ้าคลุมศีรษะที่ติดอยู่กับเสื้อคลุมออกก่อนที่จะส่งยิ้มให้กับอีกฝ่ายอย่างจริงใจ

“จำข้าไม่ได้หรือท่านอาจารย์เดลี”

ชายที่ทีนิสเรียกว่าเดลีนั้นจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจและอ้าปากจะพูดอะไรแล้วหากทว่าก็ยังรู้ตัวว่าตอนนี้พวกตนอยู่ในที่โล่งซึ่งอาจจะไม่ปลอดภัยนัก

ทีนิสพยักหน้าเมื่อเข้าใจว่าเดลีคงจะเขาได้แล้วว่าเป็นใคร ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาพร้อมกับยกมือขึ้นแตะบ่าอีกฝ่ายพร้อมกับกล่าวต่อ

“คุยที่นี่คงไม่สะดวกนัก ตามพวกข้ามาเถอะ ก่อนที่ใครจะเห็นเข้า”

แผนการละครเร่ของพวกทีนิสนั้นได้ผลเกินคาด พวกเขาเล่นละครเร่ข้างถนนเล่านิทานเกี่ยวกับเรื่องการสิ้นพระชนม์ของพระราชาแคว้นหนึ่งโดยพระโอรสของพระองค์ถูกใส่ร้ายว่าเป็นผู้สังหาร แต่แท้จริงแล้วกลับเป็นแผนการของขุนนางใจคดที่หวังจะครอบครองบัลลังก์นั้น และเป็นไปตามที่ทีนิสคาดเอาไว้ เมื่อนิทานที่พวกเขาเล่านั้นเป็นที่โจษจันท์ไปอย่างรวดเร็ว

“ดูเหมือนจำนวนคนที่เข้ามาดูละครเร่ของเราจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นะ” ไบรโอเนียเอ่ยกับเขาเมื่อเห็นจำนวนของคนที่เข้ามารอดูละครจากข้างหลังฉากที่ต่อแบบหยาบๆ เอาไว้

ทีนิสที่พรางตัวด้วยการเขียนหน้าตาตัวเองเป็นตัวตลกพยักหน้าด้วยความพอใจ

“ข้าว่าอีกไม่นานประชาชนคงจะรวมกลุ่มกันเพื่อต่อต้านพวกขุนนางแน่ และถ้าหากถึงตอนนั้น ก็เข้าทางแผนต่อไปของพวกเราพอดี”

“ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าการปลุกระดมคนด้วยวิธีการนี้จะได้ผลรวดเร็วขนาดนี้” ไบรโอเนียกล่าวชื่นชมเขาจากใจจริง แล้วนางก็รีบหลบสายตาของเขาที่กำลังมองมาที่นาง

ทีนิสเห็นท่าทางของนางแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจก่อนจะตอบ “ยังไม่เร็วเท่าที่ข้าต้องการหรอก แต่ว่าสำหรับตอนนี้ เราก็ได้แค่รอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม”

แล้วเขาก็เครื่องประดับของตัวตลกมาใส่ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนเวทีเพื่อทำการแสดงเมื่อถึงบทที่เขาจะต้องออกไปเป็นผู้เล่านิทาน

ไบรโอเนียมองตามหลังทีนิสไปแล้วก็เม้มริมฝีปากแน่นหลังจากที่คืนนั้นที่นางพูดจาตัดรอนเขาแล้ว ทีนิสก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรต่อนางอีกเลย เขาเอาแต่มุ่งหน้าเดินแผนการทั้งหมดให้เป็นไปตามที่กำหนดเอาไว้ ซึ่งทั้งที่นางควรจะต้องพอใจที่เขาไม่ได้ละเลยหน้าที่ของตัวเองอีก หากลึกๆ ในใจของนางกลับรู้สึกเหมือนมีหินหนักๆ มาถ่วงหัวใจเอาไว้กับสายตาของเขาที่มองนางยามที่เขาคิดว่านางไม่รู้ตัว

ทีนิสพูดถูกว่านางไม่ยอมเชื่อใจตัวเอง แต่นั่นเป็นเพราะนางไม่อยากจะให้เรื่องระหว่างเขาและนางไปไกลเกินกว่าที่นางจะทำใจได้เมื่อรู้ทั้งรู้ว่าเมื่อทุกอย่างสำเร็จทั้งเขาและนางต่างก็ต้องแยกจากกันอยู่ดี

ในเมื่อทุกอย่างมันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ ก็ควรจะหยุดมันไว้ก่อนที่จะเริ่มสายเกินไปไม่ใช่หรือ ไบรโอเนียแค่นหัวเราะกับความคิดของตัวเองก่อนที่จะยืนมองการแสดงของพวกทีนิสสลับกับการสังเกตท่าทีของผู้คนที่เข้ามาชมการละครเร่ของพวกนางแทน

“ทำไมพวกชาวเมืองถึงไม่ยอมจ่ายภาษี พวกเจ้าไม่รู้หรือว่าเงินในคลังกำลังร่อยหรอลงไปมากแค่ไหน แล้วเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้พวกนั้นไม่คิดจ่ายภาษีขึ้นมา” เลกัสกล่าวอย่างขัดเคืองเมื่อเสนาบดีฝ่ายการคลังรายงานว่าประชาชนในแคว้นไม่ยอมจ่ายเงินภาษีให้แก่พวกขุนนาง

“มีการรายงานมาว่ามีคณะละครเร่คอยสร้างข่าวลือที่ทำให้ประชาชนแข็งข้อขึ้นมาพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีฝ่ายการคลังกล่าวด้วยความหนักใจ

เลกัสเลิกคิ้ว “ข่าวลือเรื่องอะไร”

“ข่าวลือเรื่องการลอบปลงพระชนม์พระราชาไททัสพ่ะย่ะค่ะ มีการปล่อยข่าวให้ประชาชนเชื่อว่าฆาตกรตัวจริงไม่ใช่องค์ชายทีนิส แต่เป็นมหาเสนาบดีในขณะนั้น”

“ข่าวลือแบบนั้นคนก็ยังหลงเชื่อกันงั้นหรือ เหลวไหลที่สุด!” เลกัสแผดเสียงตวาดดังกึกก้องไปทั่วทั้งท้องพระโรงจนทำให้พวกขุนนางที่อยู่ในนั้นสะดุ้งเฮือก

“ข่าวลือกำลังลุกลามไปทั่วทั้งแคว้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ ถ้าหากไม่รีบตัดสินพระทัยทำอะไรสักอย่าง หม่อมฉันเกรงว่านอกจากประชาชนจะไม่ยอมจ่ายภาษีแล้วอาจจะลุกฮือขึ้นมาต่อต้านพระองค์ซึ่งนั่นก็จะส่งผลกระทบต่อพวกแคว้นในปกครองด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ดวงตาของเลกัสทอประกายกร้าวด้วยความโกรธเกรี้ยว มันจะเป็นฝีมือใครไปได้นอกจากเป็นทีนิส เจ้าไฮซิคคงทำงานไม่สำเร็จและถูกสังหารแล้วเป็นแน่

ดีล่ะ ในเมื่อทีนิสกล้ากลับเข้ามาในคิเรบัส มันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่จะกำจัดเพราะเขายังมีหมากตัวสำคัญอยู่ทั้งคนนี่นา

“ส่งทหารไปเรียกกีเธอร์กลับมาจากชายแดน รวมทั้งกองทหารด้วย” เลกัสสั่งการลงไปในขณะที่ริมฝีปากเหยียดยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม

“บอกไปว่าข้าต้องการให้เข้าพบเพื่อมอบภารกิจด่วนที่สุด”

ทหารส่งสานส์โค้งรับคำสั่งจากเลกัสแล้ววิ่งออกไปจากท้องพระโรงด้วยความรีบเร่ง แล้วเสนาบดีฝ่ายการคลังก็ถามต่อ

“แล้วเรื่องประชาชนไม่ยอมจ่ายภาษีล่ะพ่ะย่ะค่ะ จะให้พวกหม่อมฉันจัดการเช่นไร”

“ถ้าหากชาวเมืองคนใดไม่จ่ายภาษี ให้จับเอาไปขังคุกและยึดทรัพย์สินทั้งหมด”

“แต่ถ้าทำเช่นนั้น ไม่สร้างความไม่พอใจให้กับประชาชนไปกว่าเดิมเหรอพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันเกรงว่านั่นจะยิ่งทำให้เกิดการจลาจลขึ้นได้”

“ถ้าเช่นนั้นก็จงจับพวกที่คิดจะต่อต้านคำสั่งของข้ามาประหารให้หมด ไม่ว่าจะเป็นคนหนุ่ม คนแก่ เด็ก หรือผู้หญิง”

เสนาบดีฝ่ายการคลังทำสีหน้าตกใจ “แต่ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ถ้าหากทำเช่นนั้น...”

“ไม่มีแต่ใดๆ ทั้งสิ้น!” เลกัสตวาดกลับทันที “คำสั่งของข้าถือว่าเป็นที่สิ้นสุด หรือเจ้าอยากจะถูกประหารให้พวกมันดูเป็นตัวอย่างก่อน”

“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะรีบถ่ายทอดพระราชโองการโดยทันทีพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีการคลังละล่ำละลักโค้งรับคำสั่งของเลกัสก่อนจะก้มหน้าไม่กล้าสบสายตากับเลกัสอีกต่อไป ซึ่งเรียกรอยยิ้มพึงพอใจให้กับผู้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ ในขณะที่ขุนนางหลายๆ คนที่เคยเข้าข้างและสนับสนุนให้เลกัสขึ้นครองบัลลังก์ชักหวั่นเมื่อดูเหมือนว่าเลกัสจะเหลิงในอำนาจจนเกินการควบคุมเสียแล้ว

Be Continued

แผนการของฝั่งพระเอกกำลังไปได้ดี แต่ตัวร้ายก็ทำท่าจะไม่อยู่เฉย 
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป มาลุ้นติดตามกันตอนหน้านะคะ 
อ่านจบแล้วไม่รีบไปไหน แวะคุยกันก่อนได้นะคะ 

++ รักคนอ่านค่ะ ++