บทที่ 17

เช้าวันรุ่งขึ้นเหล่าผู้นำแคว้นทั้งหลายต่างก็มารวมตัวกันอยู่ที่ลานกว้างด้านในปราสาทเพื่อชมการประลองของทีนิสและไบรโอเนียหลังจากที่การประลองอย่างแรกซึ่งคือการแข่งขันหมากรุกได้จบลงไปโดยไบรโอเนียเป็นผู้คว้าชัยไปได้ก่อนอย่างฉิวเฉียด

“ข้าต้องยอมแพ้กับทักษะการเล่นหมากรุกของเจ้าจริงๆ” ทีนิสกล่าวกับนางหลังจากที่พวกเขาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พร้อมสำหรับการประลองในอย่างต่อไปซึ่งก็คือการแข่งขันยิงธนูนั่นเอง

“ก็ท่านบอกให้ข้าเป็นคนกำหนดการประลองเองนี่ ข้าก็ต้องเลือกการแข่งขันที่ข้าแน่ใจว่าข้าจะเอาชนะท่านได้สิ”

แล้วนางก็รับธนูมาจากเอ็ดการ์แล้วเดินไปยังจุดที่กำหนดไว้สำหรับผู้เข้าประลอง นางเพ่งสายตามองเป้าที่อยู่ห่างออกไปราวห้าสิบหลาซึ่งเป็นระยะที่นางสามารถยิงเข้าเป้าได้อย่างสบายๆ

“ท่านยิงธนูเป็นด้วยหรือ” นางหันมาถามทีนิสที่กำลังยืนประจำตำแหน่งของตัวเองอยู่เช่นกัน “ตอนอยู่ที่ดาร์ซีข้าไม่เคยเห็นท่านจับธนูเลยสักครั้ง”

เขาหันมายิ้มให้กับนาง “จริงอยู่ที่ข้าไม่มีฝีมือในด้านการฟันดาบเอาเสียเลย แต่ว่าเรื่องการยิงธนูแล้วข้าไม่เคยแพ้ใครในคิเรบัสนะ”

นางตกใจกับสิ่งที่เขาพูดออกมาในขณะที่ยืนมองเขาง้างคันธนูแล้วปล่อยให้ลูกศรพุ่งออกไปปักเข้าตรงใจกลางเป้าอย่างแม่นยำ

ทีนิสเลิกคิ้วใส่ ซึ่งก็ทำให้ไบรโอเนียตวัดตามองค้อนเขาด้วยความเคืองขุ่นก่อนจะเหนี่ยวง้างคันธนูแล้วเพ่งสมาธิไปที่เป้า และนางก็ยิงลูกศรเข้าเป้าได้อย่างแม่นยำเช่นเดียวกัน ซึ่งนั่นก็เรียกเสียงฮือฮาจากผู้ที่ชมการประลองที่ดูเหมือนจะผิดคาดว่าเจ้าหญิงผู้มีสิริโฉมงดงามของแคว้นดาร์ซีนั้นจะมีความสามารถในทางด้านการยิงธนูได้อย่างเชี่ยวชาญถึงเพียงนี้

การแข่งขันยิงธนูของทั้งทีนิสและไบรโอเนียเป็นไปอย่างสูสี จนกระทั่งที่ทั้งเขาและนางยิงธนูครบจนหมดทั้งสิบดอกแล้วคะแนนของเขาและนางยังคงเสมอกันอยู่ ทีนิสจึงขอความเห็นจากเอ็ดการ์และกีเธอร์ว่าจะทำเช่นไรดีเพื่อที่จะตัดสินการประลองในครั้งนี้

“ถ้าเช่นนั้นก็คงจะต้องใช้วิธีการตัดสินแบบดั้งเดิมแล้วล่ะพ่ะย่ะค่ะ” กีเธอร์บอกเขาแล้วก็หยิบแอปเปิลออกมาโยนให้กับเอ็ดการ์อีกลูกหนึ่ง “เจ้าตามข้ามา”

ไบรโอเนียเห็นแล้วก็รู้ได้โดยทันทีว่ากีเธอร์คิดจะทำอะไร นางจึงรีบท้วงทันที “มันก็แค่การประลอง พวกเจ้าไม่ต้องมาเสี่ยงด้วยหรอก”

“องค์หญิงไม่ต้องทรงเป็นห่วงหรอกพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันเชื่อว่าพระองค์ทรงทำได้” เอ็ดการ์ส่งยิ้มให้กับไบรโอเนียแล้วเดินตามกีเธอร์ไปยังจุดที่วางเป้าก่อนจะวางแอปเปิลนั้นไว้บนศีรษะและยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น

“ท่านปล่อยให้คนของท่านจัดการกันเองแบบนี้ได้เช่นไรกัน” ไบรโอเนียหันไปถามทีนิสที่เอาแต่ยืนเฉยอยู่ได้

“ใครบอกว่าคนของข้าแต่ฝ่ายเดียว คนของเจ้าเองก็เหมือนกันนั่นแหละ” ทีนิสย้อนนางพลางมองไปที่กีเธอร์และเอ็ดการ์ยืนอยู่ แล้วเขาก็แบมือขอลูกธนูจากทหารยื่นให้แก่ไบรโอเนียแล้วท้าทายนาง “หรือว่าเจ้าทำไม่ได้”

ไบรโอเนียเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะคว้าลูกธนูจากทีนิสไปแล้วง้างเล็งยิง หากด้วยความที่เป้าค่อนข้างเล็กและอยู่ในระยะที่ไกลมาก ลูกศรของนางจึงพลาดเป้าจากผลแอปเปิลที่อยู่บนศีรษะเอ็ดการ์ไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น

“บ้าจริง” นางสบถออกมาเบาๆ ด้วยความขัดใจเมื่อนางทำพลาด แล้วหันไปทำตาขวางใส่ทีนิส

ทีนิสหัวเราะหึแล้วก็ยกคันธนูขึ้นง้างเล็งอย่างใจเย็นและรวมสมาธิก่อนจะปล่อยมันออกไปด้วยความมั่นใจ และมันก็พุ่งเข้าไปปักตรงใจกลางผลแอปเปิลที่อยู่บนศีรษะของกีเธอร์พอดิบพอดี

เสียงผู้ชมในงานร้องเฮทันทีเมื่อผลการประลองครั้งที่สองปรากฏแล้วว่าทีนิสเป็นฝ่ายชนะ เขาวางคันธนูลงแล้วหันมาส่งยิ้มให้กับนาง

“ดูเหมือนว่าต้องตัดสินด้วยการประลองอย่างที่สามเสียแล้ว”

นางมองเขาด้วยดวงตากำลังวาววับอย่างคนไม่คิดจะยอมแพ้ “ข้าไม่คิดว่าโชคจะเข้าข้างท่านอีกเป็นครั้งที่สองหรอกนะ”

“เจ้าว่าเมื่อกี้เป็นเพราะโชคเข้าข้างข้าอย่างนั้นหรือ” ทีนิสถามพลางเลิกคิ้ว

นางแค่นเสียงขึ้นจมูก “แต่ข้าไม่คิดว่าท่านจะชนะข้าได้ด้วยการประลองดาบหรอกนะ”

“ลองดูก็ไม่เสียหายนี่” เขาย้อนใส่นางอย่างยั่วเย้าแล้วก็หัวเราะด้วยความชอบใจเมื่อนางค้อนเขาเสียตาคว่ำพร้อมกับบ่นอุบอิบแช่งชักเขาอยู่ในใจ

เขามองกีเธอร์และเอ็ดการ์ที่เดินกลับมาหาพวกเขา แล้วสั่งให้กีเธอร์จัดการเตรียมลานกว้างให้พร้อมสำหรับการประลองอย่างสุดท้าย และในระหว่างเดียวกันนั้นทีนิสก็ขอตัวไปเปลี่ยนชุดสำหรับการต่อสู้ด้วยดาบ ในขณะที่ไบรโอเนียนั้นก็เดินหลบไปอีกทางเพื่อเตรียมพร้อมตัวเองเช่นกัน

หลังจากที่จัดเตรียมสถานที่การประลองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทีนิสและไบรโอเนียก็กลับมาประจันหน้ากันอีกครั้ง โดยการแข่งขันในครั้งนี้เอ็ดการ์เป็นกรรมการผู้ตัดสินชี้ขาดว่าใครจะเป็นผู้ชนะ

“นี่เป็นการประลองโดยไม่ได้มุ่งหมายจะเอาชีวิตของอีกฝ่าย เพราะฉะนั้นได้ทรงโปรดระวังด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ” เอ็ดการ์บอกพวกเขาเมื่อเรียกให้มารับทราบเข้าใจกติกาการประลอง

“เจ้าไม่อยากแต่งงานกับข้าจริงๆ น่ะหรือไบรโอเนีย” ทีนิสเอ่ยถามนางแบบไม่จริงจังนัก

ไบรโอเนียแค่นยิ้มก่อนจะตอบเขา “ยอมแพ้ตอนนี้ก่อนที่ท่านจะขายหน้าเพราะพ่ายแพ้ต่อหน้าเหล่าผู้ครองแคว้นทั้งหลายจะดีกว่านะ”

เขาแกล้งทำหน้านิ่วเหมือนกริ่งเกรงคำขู่ของนางแล้วก็ยิ้มอย่างมั่นใจ “มันไม่ง่ายเช่นนั้นหรอกไบรโอเนีย”

“เชิญผู้ประลองประจำตำแหน่งของตนได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” เอ็ดการ์รีบตัดบทก่อนที่องค์หญิงของเขาจะเผลอแทงทีนิสเข้าให้ด้วยความโมโห เขามองทั้งสองคนถอยไปยืนอยู่ในท่าเตรียมพร้อมแล้วก็ให้สัญญาณเริ่มการประลองได้

ทันทีที่เอ็ดการ์บอกให้เริ่มบรรยากาศในการประลองก็แปรเปลี่ยนไปเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาทันที เขาและนางจับจ้องมองกันอย่างไม่วางตา และเพียงแค่กระพริบตาพวกเขาพุ่งเข้าหากันพร้อมกับอาวุธในมือโดยลืมสิ้นไปหมดแล้วว่าแต่ละฝ่ายต่างก็เป็นเจ้าของหัวใจของกันและกัน

ไบรโอเนียแปลกใจยิ่งนักที่ดูเหมือนว่าทีนิสจะรับมือนางได้ดีกว่าที่นางคาดเอาไว้ ไม่นึกเลยว่าเขาจะสามารถพัฒนาฝีมือตัวเองได้มากถึงขนาดนี้ แต่นางก็ยังสามารถรุกและรับมือเขาได้อย่างไม่ลำบากนัก

ทีนิสและไบรโอเนียต่อสู้กันอย่างสูสีจนผู้ที่ชมการประลองต่างก็วิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆ นานาถึงเรื่องความสามารถอันน่าทึ่งขององค์หญิงรัชทายาทแห่งแคว้นดาร์ซี ซึ่งเรียกรอยยิ้มด้วยความพึงพอใจแก่โลเอลเป็นยิ่งนัก แต่ไม่วายที่จะอดเป็นห่วงพระธิดาของตนไม่ได้อยู่ดี

หลังจากต่อสู้กันไปได้พักใหญ่ ทีนิสก็ถึงคราวเพลี่ยงพล้ำเมื่อเขาแทงดาบตรงไปที่นางแต่ทว่าไบรโอเนียกลับเบี่ยงตัวหลบได้อย่างง่ายดาย และขัดขาเขาให้เสียหลักล้มลงไปคลุกฝุ่นบนลานประลอง

ทีนิสคำรามด้วยความเคืองขุ่นที่พลาดท่าเสียทีเข้าจนได้ เขายันตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้วตั้งท่าต่อสู้อีกครั้งและจ้องมองเข้าไปในดวงตาของนาง เขาสังเกตว่าภายใต้ท่าทางเย็นชาของนางนั้นมันมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ลึกภายในนั้น และดูเหมือนไบรโอเนียจะไม่ออมมือกับเขาอีกต่อไปด้วยการรุกโจมตีเขาอย่างหนักหน่วงจนแทบตั้งรับไม่ทัน และถ้าไม่ตาฝาดไปเองทีนิสก็เห็นว่านางทำหน้านิ่วทุกครั้งที่เขาเพลี่ยงพล้ำและโดนคมดาบของนางเฉือนจนได้แผล เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าไบรโอเนียกำลังคิดอะไรอยู่ในใจในตอนนี้กันแน่

ถ้าหากทีนิสอ่านใจไบรโอเนียได้ เขาคงจะรู้ว่านางอยากให้การประลองครั้งนี้จบเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะนางไม่อยากทำร้ายให้เขาบาดเจ็บมากไปกว่านี้ แต่ดูเหมือนว่าทีนิสจะดื้อดึงและมีฝีมือกว่าที่นางคาดไว้มาก ทุกแผลที่นางทำให้เขาบาดเจ็บนั้นทำให้ไบรโอเนียอยากแช่งชักโชคชะตาที่ทำนางและทีนิสไม่อาจได้อยู่ด้วยกันได้ เสียงโลหะกระทบกันแต่ละครั้งนั้นบาดลึกเข้าไปในความรู้สึกของนางจนอยากทำให้มันจบเสียที

ไบรโอเนียสบโอกาสที่ทีนิสเอาแต่ปัดป้องตั้งรับจนเกิดช่องโหว่นั้นบุกเข้าโจมตีในระยะประชิด หากทว่าช่องโหว่นั้นกลับเป็นการหลอกล่อให้นางบุกเข้ามาของเขานั่นเอง การพุ่งโจมตีเข้าไปทั้งตัวเช่นนั้นทำให้นางไม่อาจถอยกลับได้ไวอย่างที่นางคิดและเมื่อหันกลับไปก็พบว่าทีนิสเงื้อดาบจะฟันนาง

แต่ในวินาทีนั้นเองนางกลับเห็นว่าทีนิสกลับชะงักการโจมตีอันเป็นช่องโหว่ให้นางสวนกลับได้ทัน นางปัดดาบของทีนิสให้หลุดกระเด็นไปจากมือและนางก็พุ่งดาบเข้าแทงและหยุดปลายดาบที่คอของเขา

“องค์หญิงไบรโอเนียแห่งแคว้นดาร์ซีเป็นฝ่ายชนะในการประลองดาบ” เอ็ดการ์ประกาศเมื่อเห็นว่าทั้งคู่ได้ยุติการต่อสู้และผลของการประลองก็ชี้ให้เห็นชัดแล้วว่าใครเป็นผู้ชนะ

“และจากการประลองทั้งสามประเภท ผู้ชนะการประลองเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นคิเรบัสและแคว้นดาร์ซีก็คือองค์หญิงไบรโอเนีย”

ทันทีที่สิ้นเสียงประกาศของเอ็ดการ์ ผู้ชมการประลองต่างก็โห่ร้องและปรบมือให้กับทั้งคู่ด้วยความชื่นชม

ทีนิสเลิกคิ้วค้อมศีรษะให้กับนางแสดงการยอมรับผลการประลอง “เป็นการประลองดาบที่ดี... ข้ายอมรับความพ่ายแพ้ในครั้งนี้”

ไบรโอเนียที่หอบจนตัวโยนด้วยความเหนื่อยจากการออกแรงอย่างหนักติดต่อกันเป็นเวลานานลดดาบลงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“หวังว่าท่านคงจะทำตามข้อตกลงที่ท่านได้กล่าวเอาไว้นะ”

ทีนิสยิ้มก่อนจะจับมือกับนาง ไบรโอเนียรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขาเจือแววเศร้าอย่างไม่ปิดบัง เขายกมือของนางมาแนบประทับริมฝีปากก่อนจะบีบมือนางแน่นๆ ทีหนึ่งก่อนจะปล่อยมือแล้วหันไปโค้งให้กับเหล่าผู้นำแคว้นที่ชมการประลองอยู่อย่างสง่างามแม้ว่าจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ก็ตาม

“ฝ่าบาททรงเป็นอะไรหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ” กีเธอร์ที่เดินเข้ามาหาเขาอย่างร้อนใจเอ่ยถามเมื่อเห็นบาดแผลที่อยู่บนร่างกายของเขา “จะให้หม่อมฉันเรียกหมอหลวงมาดูพระอาการไหม”

ทีนิสก้มลงมองสำรวจร่างกายตัวเองแล้วก็ส่ายหน้า “แผลบาดเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นแหละกีเธอร์ เดี๋ยวค่อยให้หมอมาดูอาการก็ได้”

“แต่ทิ้งไว้นานอาจจะทรงประชวรได้นะพ่ะย่ะค่ะ และวันมะรืนนี้พระองค์จะเข้าพิธีราชาภิเษกแล้วด้วย” กีเธอร์แย้งเขาอย่างไม่เห็นด้วยนัก

“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากถึงขนาดนั้นหรอกน่า เจ้าน่ะพูดเกินไปแล้วรู้ไหม” ทีนิสกล่าวยืนยันแล้วหันไปมองทางไบรโอเนียที่ยังมองเขาอยู่ “ในวันที่ข้าได้ขึ้นครองบัลลังก์ข้าจะประกาศว่าแคว้นของเจ้าเป็นเอกราชให้แก่ผู้นำแคว้นทุกแคว้นได้ทราบ”

ไบรโอเนียขยับปากจะพูดอะไรออกมาเมื่อเห็นบางสิ่งในแววตาของเขา แต่ทว่าทีนิสกลับหันหน้าหนีและเดินกลับเข้าไปในปราสาทโดยมีกีเธอร์เดินตามหลังไปไม่ห่าง นางถอนใจออกมายาวเหยียดเมื่อหน้าที่ของนางได้เสร็จสิ้นลงโดยสมบูรณ์แล้ว

“เป็นอะไรไปหรือพ่ะย่ะค่ะ” เอ็ดการ์เอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของนาง

ไบรโอเนียหันมาส่งยิ้มืแห้งแล้งให้กับเอ็ดการ์ก่อนจะตอบ “ข้าก็แค่เหนื่อยน่ะ อยากจะพักผ่อนแล้ว”

“ถ้าเช่นนั้นทรงพักผ่อนที่ห้องบรรทมหน่อยไม่ดีกว่าหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าช่วยดูแลเสด็จพ่อแทนข้าหน่อยก็แล้วกัน แล้วก็ไม่ต้องให้ใครเข้ามากวนข้านะ ข้าอยากอยู่เงียบๆ คนเดียวในห้อง” พอพูดจบไบรโอเนียก็เดินกลับเข้าไปในปราสาทบ้างโดยที่มีเอ็ดการ์มองนางที่เดินจากไปแล้วก็ถอนหายใจออกมาบ้าง เท่าที่ดูแล้วองค์หญิงของเขาดูจะไม่ค่อยยินดีในชัยชนะครั้งนี้เท่าไรนัก ซึ่งนั่นก็ทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงนางมากจริงๆ ว่าจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองเช่นไร

หากไบรโอเนียกลับไม่ได้กลับไปที่ห้องของนางอย่างที่ได้พูดไว้ ร่างสูงระหงของนางเดินเลี้ยวไปยังทางห้องพักของทีนิส นางรีบเร้นกายอยู่ตรงมุมเสาเมื่อเห็นกีเธอร์พร้อมกับทหารองครักษ์อีกสามสี่คนเดินออกจากห้องหนึ่งไปตามโถงทางเดิน เมื่อพวกกีเธอร์เดินจากไปแล้วไบรโอเนียก็เดินเข้าไปในห้องนั้น และนางก็พบทีนิสกำลังถอดเสื้อสำรวจบาดแผลของตัวเองอยู่

“ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือกีเธอร์ว่าข้าดูแลตัวเองได้” เขากล่าวในขณะที่ก้มหน้าก้มตาทำแผลให้กับตัวเอง แล้วก็ต้องเงยหน้าขึ้นมามองและนิ่งงันไปเมื่อคนที่เขาคิดว่าเป็นกีเธอร์นั้นแท้จริงแล้วคือไบรโอเนีย

ไบรโอเนียมองหน้าเขาอยู่นานก่อนจะเดินเข้าไปหา “ทำไมท่านถึงหยุดดาบ”

ทีนิสหัวเราะกับคำถามของนาง “ข้าไม่ได้หยุดนี่ เจ้าพูดอะไรข้าไม่เห็นเข้าใจ”

“ถ้าหากท่านไม่หยุดชะงักในตอนที่ข้าพลาดท่านก็เอาชนะข้าได้แล้ว” แล้วนางก็จ้องหน้าเขานิ่ง “ท่านคิดจะดูหมิ่นข้าด้วยการแกล้งทำพลาดเช่นนั้นน่ะหรือ”

“ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้นหรอกไบรโอเนีย” เขากล่าวพลางถอนใจยาว “แต่เป็นเพราะข้าคิดได้ว่าถ้าหากเจ้าจะต้องแต่งงานกับข้าเพราะเงื่อนไขนี้จริงๆ ข้าก็คงไม่มีวันทำให้เจ้ามีความสุขได้”

“ถ้าเช่นนั้นท่านท้าประลองกับข้าทำไม”

“คงเป็นเพราะข้าอยากรู้ว่าเจ้าไม่อยากจะอยู่กับข้ามากขนาดไหนกระมัง” เขาตอบพลางแค่นยิ้มให้กับนาง “เจ้าอย่าได้ห่วงไปเลย ข้าจะรักษาสัญญาที่ข้าให้ไว้กับเจ้าแน่นอน”

“ทีนิส” ไบรโอเนียเรียกชื่อเขาด้วยจนคำพูดที่ต้องการจะเอ่ย แล้วนางก็เหลือบไปเห็นบาดแผลของเขาซึ่งเกิดจากฝีมือของนางเอง

“ท่านเจ็บไหม”

ทีนิสสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เมื่อนางแตะปลายนิ้วลงบนแผลเหล่านั้นอย่างแผ่วเบา “ก็แค่บาดแผลเล็กน้อย ข้าไม่เป็นอะไรหรอก”

“ทำแผลคนเดียวคงไม่สะดวกนักหรอก ให้ข้าช่วยท่านนะ” ไบรโอเนียบอกแล้วก็หยิบขวดยาและผ้าสะอาดมาทำแผลให้เขาโดยไม่ฟังเสียงคัดค้าน

เขามีแผลอยู่สองสามแห่งตรงช่วงลำตัวและต้นแขนที่เกิดจากการโดนคมดาบจากการประลอง และถึงแม้ว่าบาดแผลจะไม่ใช่บาดแผลที่ลึกอะไรแต่นั่นก็ทำให้ไบรโอเนียเม้มปากแน่นเพราะบาดแผลทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของนางล้วนๆ เมื่อทายาลงบนแผลเสร็จแล้วนางก็ใช้ผ้าพันแผลที่สะอาดมาพันรอบแผลเอาไว้อย่างแน่นหนา และเมื่อทำแผลเสร็จแล้วนางก็ถอยออกห่าง

“ขอบใจมาก” เขากล่าวขอบคุณนางก่อนที่จะยิ้มออกมาเมื่อนึกอะไรขึ้นได้

“ท่านยิ้มอะไร”

“ข้าแค่คิดถึงตอนที่เจ้าสอนการต่อสู้ให้กับข้าตอนที่อยู่ดาร์ซี ไม่มีครั้งไหนที่ข้าจะไม่ได้แผลกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง และก็จำได้ว่าข้าเกือบจะจูบเจ้าตอนที่เจ้าทำแผลให้กับข้า” แล้วรอยยิ้มก็เลือนหายไปจากดวงตาของเขาเมื่อกล่าวประโยคต่อมา “ข้าต้องขอบคุณเจ้าที่สอนการต่อสู้ให้กับข้า ไม่เช่นนั้นแล้วคนที่ตายไปอาจจะไม่ใช่เลกัสแต่คงเป็นตัวข้าเอง”

นางข่มอารมณ์เศร้าภายในใจที่กลั่นตัวเป็นหยดน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมาในดวงตาของนางก่อนจะเบือนหน้าหลบสายตาของเขา

“อย่าพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตที่มันผ่านไปแล้วเลย มันยิ่งจะทำให้การจากลาของเราลำบากมากขึ้น”

ทีนิสประคองใบหน้าของนางให้หันมามองเขา “ตอบข้ามาตามตรงนะไบรโอเนีย เจ้าอยากอยู่กับข้าไหม”

เมื่อเขาเห็นหยดน้ำตาไหลกลิ้งออกมาจากดวงตาคู่สวยของนางทีนิสก็ดึงนางเข้ามากอดเอาไว้แน่นพร้อมกับเอ่ยพึมพำออกมาด้วยความเจ็บปวดที่อยู่ในใจไม่ต่างกัน

“ถ้าเจ้าตัดสินใจเช่นนั้นแล้วเจ้าร้องไห้ทำไมกัน”

“ถ้าหากว่าเราเป็นเพียงแค่คนธรรมดาก็คงจะดี ทุกอย่างคงไม่ต้องลงเอยเช่นนี้” ไบรโอเนียพูดปนสะอื้นขณะที่ซุกใบหน้ากับอกของเขา

“ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง เจ้ากับข้าคงไม่มีวันได้พบกัน และข้าคงไม่มีทางได้รักเจ้าอย่างที่ข้ารู้สึกอยู่ในตอนนี้” เขากระซิบบอกก่อนจะประคองใบหน้างามที่อาบไปด้วยน้ำตาแล้วก้มจูบซับน้ำตาให้แก่นาง

ทีนิสแนบหน้าผากกับนาง “เจ้ารักข้าหรือเปล่าไบรโอเนีย ช่วยบอกให้ข้าได้รู้ก่อนที่เราจะจากกันจะได้ไหม”

ไบรโอเนียยิ้มแล้วน้ำตาก็ร่วงพรูออกมาเป็นสาย นางยกมือไล้ใบหน้าของเขาเพื่อจะสลักภาพที่เห็นในความทรงจำ และเขย่งปลายเท้าขึ้นตอบคำถามของเขาด้วยริมฝีปากของนางที่แนบประทับกับริมฝีปากของเขา

ทีนิสหลับตารับสัมผัสของนางด้วยความรู้สึกเต็มตื้นระคนปวดร้าวในใจอย่างเหลือแสน เขาขบเม้มริมฝีปากล่างของนางเชื้อเชิญให้นางเผยอริมฝีปากขึ้นเพื่อให้เขาได้ส่งปลายลิ้นเข้าไปทักทายกับปลายลิ้นของนาง จุมพิตของเขาลึกล้ำและอ่อนหวานเพื่อซึมซับเอาความรู้สึกทั้งหมดที่นางมอบให้เก็บเอาไว้มากเท่าที่จะทำได้

เนิ่นนานกว่าไบรโอเนียจะถอนริมฝีปากออกนางเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นคล้ายกับกำลังจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง และเพียงชั่วครู่ นางก็เอ่ยถ้อยคำที่เขาไม่คาดคิดว่านางจะพูดออกมา

“นี่อาจจะเป็นค่ำคืนสุดท้ายที่เราจะได้พบเจอกัน ได้โปรดครอบครองข้าเถอะ”

Be Continued

เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อ ติดตามตอนหน้านะคะ 

++ รักคนอ่านค่ะ ++