บทที่ 19

ทีนิสเดินจนแทบจะเป็นวิ่งไปยังท้องพระโรงเมื่อมีข้ารับใช้มารายงานให้เขาทราบว่าองค์หญิงรัชทายาทแห่งแคว้นดาร์ซีมาขอเข้าเฝ้าพร้อมกับของกำนัลจากองค์ราชาโลเอล หัวใจของเข้าเต้นโลดแรงด้วยความรู้สึกดีใจระคนตื่นเต้นที่จะได้พบเจอกับนางอีกครั้งทั้งที่คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก

กษัตริย์หนุ่มแห่งคิเรบัสหยุดหอบหายใจและปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเดินเข้าไปในท้องพระโรง และเขาก็พบกับไบรโอเนียยืนอยู่พร้อมกับเอ็ดการ์และเลโอน่า

“ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะ สบายดีไหม” ทีนิสกล่าวทักทายพวกนาง ก่อนที่เขาจะนั่งลงบนบัลลังก์

ไบรโอเนียย่อตัวทำความเคารพเขาก่อนจะกล่าว “สบายดีเพคะ ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วง”

“แล้วพวกเจ้าล่ะ เอ็ดการ์ เลโอน่า คงคอยช่วยงานองค์หญิงไบรโอเนียกันให้วุ่นเลยล่ะสิท่า”

“พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันก็คอยถวายงานช่วยองค์หญิงและองค์ราชา ส่วนเลโอน่าก็คอยติดตามหม่อมฉันเพื่อเรียนรู้งานเผื่อว่าหม่อมฉันติดภารกิจอื่นจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระให้องค์หญิงได้”

“แล้วเจ้าล่ะเลโอน่า ไม่เจอกันนานดูเจ้าโตขึ้นมากนะ แล้วน้องสาวกับเพื่อนๆ ของเจ้าล่ะ สบายดีใช่ไหม”

“เพคะ องค์ราชาโลเอลและองค์หญิงไบรโอเนียทรงมีพระกรุณากับครอบครัวของหม่อมฉันและเพื่อนๆ มาก ทรงสั่งการให้เจ้าเมืองรวบรวมคนไปพัฒนาแหล่งชุมชนที่หม่อมฉันอาศัยอยู่ให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น บ้านทุกหลังได้รับการซ่อมแซมให้อยู่ในสภาพที่ดี พวกเด็กที่เจ็บป่วยอยู่ก็ได้รับการรักษา ส่วนพวกผู้ใหญ่ก็ได้รับการจัดสรรที่ดินเพื่อใช้เลี้ยงสัตว์หรือทำการเพาะปลูกพืชผักเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวโดยไม่ต้องไปเร่หางานหรือลักขโมยเหมือนอย่างแต่ก่อนแล้วเพคะ”

“ได้ยินเช่นนั้นข้าก็ดีใจกับเจ้าด้วยนะเลโอน่า”

“แต่นอกเหนือจากนั้นหม่อมฉันก็ยังคงระลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณที่ฝ่าบาททรงช่วยเหลือฉันมาก่อนด้วยเพคะ ถ้าหากว่ามีอะไรทรงโปรดจะให้ฉันถวายงานเพื่อตอบแทนหม่อมฉันก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งเพคะ”

ทีนิสยิ้มให้กับเลโอน่าที่มองเขามาด้วยความซาบซึ้งก่อนจะส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร

“แค่เจ้าทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดอย่างที่ข้าเคยบอกเจ้าเอาไว้ก็พอแล้ว... ฟังจากที่เลโอน่าเล่ามาแล้วงานเจ้าก็คงหนักหน้าดูเลยนะ คงไม่ค่อยได้พักผ่อนมากล่ะสิถึงได้ดูผอมลงไปมากถึงขนาดนี้”

ท้ายประโยคเขาหันไปพูดกับไบรโอเนีย นางดูซูบผอมลงไปมาก ใบหน้าของนางนั้นแม้จะดูงดงามเสมอในความคิดของเขานั้นปรากฏริ้วรอยของความอ่อนล้าให้เห็นอย่างเด่นชัด และสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขารู้สึกปวดหนึบนั้นก็คือดวงตาของนางที่เคยทอประกายสดใสและทระนงนั้นดูแห้งแล้งและไร้ชีวิตชีวาเหลือเกิน

“ก็ส่วนหนึ่งเพคะ ตั้งแต่ดาร์ซีเป็นเอกราชก็มีหลายอย่างที่จะต้องจัดการปรับเปลี่ยนให้เรียบร้อย และหม่อมฉันเองก็ละทิ้งหน้าที่ของตัวเองมานานก็เลยต้องทำงานหนัก แต่หม่อมฉันไม่เป็นอะไรหรอกเพคะ อย่าทรงเป็นกังวลเลย” นางตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่สุภาพแต่ฟังดูเหินห่างก่อนที่จะเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าแท้จริงแล้วนางกำลังรู้สึกเช่นไรอยู่

ทีนิสลอบถอนหายใจกับท่าทางของไบรโอเนียและพยายามหักห้ามใจตัวเองที่อยากจะเดินเข้าไปคว้านางมากอดและพร่ำบอกให้นางรู้ว่าเขารู้สึกทรมานเพียงใดกับการที่นางจากเขาไปกว่าปีครึ่ง เขามองสิ่งของที่เอ็ดการ์ประคองไว้ในมือด้วยความระมัดระวังด้วยความสนใจ

“แล้วนั่นคืออะไร”

“เสด็จพ่อทรงมีรับสั่งให้หม่อมฉันนำของกำนัลจากแคว้นเรามาถวายเป็นเครื่องบรรณาการให้แก่พระองค์เพคะ”

ทีนิสพยักหน้าก่อนจะสั่งให้ทหารองครักษ์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ นำของที่นางว่ามาให้ดู มันเป็นกล่องโลหะที่สลักลายและประดับด้วยอัญมณีอย่างงดงาม เมื่อเปิดดูภายในเขาก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นว่าภายในนั้นซึ่งมีเพียงแค่จดหมายฉบับหนึ่งที่ปิดผนึกเอาไว้พร้อมกับลงครั่งประทับตราสัญลักษณ์ของกษัตริย์ผู้ครองแคว้นดาร์ซี และแนบแผ่นกระดาษขนาดเล็กที่เขียนข้อความสั้นๆ ว่าเป็นจดหมายที่เขียนถึงเขาเอาไว้ด้วย

“นี่เสด็จพ่อเจ้าส่งแค่จดหมายฉบับเดียวมาให้ข้าหรือ นึกว่าของสำคัญอะไรเสียอีก ถ้าแค่ส่งจดหมายก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องส่งเจ้ามาเลยนี่นา” ทีนิสเอ่ยถามไบรโอเนียด้วยความสงสัย

“หม่อมฉันเองก็ไม่ทราบเหมือนกันเพคะว่า เสด็จพ่อแค่มีรับสั่งให้หม่อมฉันนำของสิ่งนี้มาถวายให้แก่พระองค์แต่ไม่ได้บอกว่าข้างในกล่องนั้นเป็นอะไรเหมือนกัน”

“งั้นหรือ แล้วนี่เสด็จพ่อของเจ้าเขียนมาด้วยว่าให้ข้าอ่านมันต่อหน้าเจ้าด้วยนะ”

“อะไรนะเพคะ” ไบรโอเนียขมวดคิ้วด้วยความงุนงงว่าพระบิดาของนางกำลังคิดทำอะไรอยู่กันแน่

ทีนิสไม่ปล่อยให้ความสงสัยของนางต้องรอนานนัก เขาแกะเอาผนึกจดหมายออกเพื่อเปิดอ่านโดยทันที กษัตริย์หนุ่มอ่านจดหมายสลับกับมองหน้านางอยู่เป็นช่วงๆ แล้วดวงตาของทีนิสก็เบิกกว้างคล้ายกับตกใจกับอะไรบางอย่างที่เขียนมาในจดหมายนั้น

ความสงสัยของไบรโอเนียนั้นยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าตัวของทีนิสนั้นสั่นระริกแต่แล้วไม่นานและเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นท้องพระโรง

“คุณพระช่วย! เสด็จพ่อของเจ้าช่างร้ายนัก"

“มีอะไรผิดปกติในจดหมายฉบับนั้นหรือเพคะ ทำไมถึงได้ทรงแย้มสรวลเช่นนั้น”

ทีนิสกุมท้องเมื่อรู้สึกว่าหยุดหัวเราะไม่ได้ เป็นเวลานานเท่าใดแล้วที่เขาไม่ได้หัวเราะอย่างเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ หากเขาก็พยายามกลั้นหัวเราะก่อนจะตอบนางด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น

“เจ้าต้องโมโหแน่ๆ ถ้าหากรู้ว่านั่นมันไม่ใช่จดหมายแต่เป็นราชโองการจากเสด็จพ่อเจ้าถึงเจ้าต่างหาก” เขากล่าวก่อนจะยื่นจดหมายฉบับนั้นให้กับเอ็ดการ์ “เจ้าลองอ่านดูสิเอ็ดการ์”

“มิบังควรกระมังพ่ะย่ะค่ะ” เอ็ดการ์แย้งพลางมองเขาด้วยความไม่เข้าใจว่าองค์ราชาโลเอลนั้นมีราชโองการมาว่าเช่นไร

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าอนุญาต”

เอ็ดการ์จึงรับจดหมายจากมือเขามาอ่านจนจบแล้วก็มีอาการเดียวกับทีนิส หากราชองครักษ์ประจำตัวของนางกลับไม่ได้หัวเราะแต่เพียงแค่ยิ้มเท่านั้น

“หม่อมฉันเห็นด้วยกับองค์ราชาทีนิสว่าองค์หญิงจะต้องทรงกริ้วแน่ๆ พ่ะย่ะค่ะ”

ทีนิสยิ้มพราวในขณะที่ไบรโอเนียยืนฟังการสนทนาของทีนิสและเอ็ดการ์ด้วยความงุนงงว่าพวกเขาถึงเรื่องอะไรกันแน่

“ถ้าเช่นนั้นในราชโองการของเสด็จพ่อเขียนว่าเช่นไรบ้างล่ะ แล้วทำไมต้องมาหัวเราะเยาะใส่ข้าเช่นนี้ด้วย” นางถามเมื่อเริ่มจะเหลืออดที่เหมือนกับตัวเองกลายเป็นตัวตลกอะไรสักอย่างที่ทำให้พวกเขาหัวเราะได้

เอ็ดการ์จึงรีบหุบยิ้มก่อนจะกระแอมและอ่านออกเสียงให้นางฟัง

“ข้าโลเอล กษัตริย์ผู้ครองแคว้นดาร์ซี มีคำสั่งประกาศให้ทั่วทั้งมหาทวีปได้ทราบโดยทั่วกันว่า องค์หญิงไบรโอเนีย รัชทายาทซึ่งเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ของข้าได้พ้นสภาพการเป็นรัชทายาทนับตั้งแต่วันที่ราชโองการนี้ถูกเปิดอ่าน และขอให้องค์ราชาทีนิสจัดการอภิเษกสมรสแต่งตั้งให้ราชธิดาของข้าเป็นองค์ราชินีของแคว้นคิเรบัส โดยตำแหน่งรัชทายาทแห่งแคว้นดาร์ซีนั้นจะมอบให้กับบุตรหรือธิดาคนที่สองที่ถือกำเนิดขึ้นระหว่างพระราชาทีนิสและองค์หญิงไบรโอเนียเท่านั้น”

“อะไรนะ!” ไบรโอเนียอุทานออกมาด้วยความตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ซึ่งเอ็ดการ์ก็หยุดมองนางด้วยความรู้สึกทั้งยินดีและหวั่นใจว่านางจะอาละวาดอะไรไหมก่อนจะอ่านต่อ

“หากองค์ราชาทีนิสไม่ทรงปฏิเสธไม่ยอมรับอภิเษกสมรสกับองค์หญิงไบรโอเนียตามคำขอร้องของข้า ข้าจะถือว่าเป็นการดูหมิ่นข้าที่เป็นกษัตริย์ของแคว้นดาร์ซีและในฐานะพระบิดาขององค์หญิงไบรโอเนียเป็นอย่างมาก และองค์หญิงไบรโอเนียต้องทำตามราชโองการนี้อย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้น... หาไม่เช่นนั้นราชองครักษ์และผู้ติดตามขององค์หญิงไบรโอเนียทั้งหมดจะต้องถูกลงโทษด้วยอาญาสูงสุดโทษฐานขัดขืนราชโองการ... จบราชโองการเพียงเท่านี้พ่ะย่ะค่ะ” แล้วเอ็ดการ์ก็ถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้าของไบรโอเนียที่เครียดขึงแสดงถึงโทสะของนางที่กำลังปะทุอยู่ภายใน

“เสด็จพ่อทรงทำเช่นนี้กับข้าได้เช่นไรกัน” นางเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะหันไปทางทีนิสด้วยดวงตาเป็นประกายเรืองรอง “หม่อมฉันไม่นึกเลยว่าเสด็จพ่อจะเห็นค่าหม่อมฉันเป็นเพียงแค่สิ่งของที่นึกอยากจะยกให้ใครก็ยกให้ง่ายๆ เช่นนี้ ทรงตลกมากเลยสินะเพคะถึงได้แย้มสรวลลั่นขนาดนั้น”

“ไม่ใช่เช่นนั้นหรอกนะไบรโอเนีย เจ้าเข้าใจผิดแล้ว...” ทีนิสพยายามพูดให้นางใจเย็นลงหากนั่นกลับเป็นเหมือนการราดน้ำมันลงบนกองไฟ

“หม่อมฉันต้องกลับไปทูลให้เสด็จพ่อรู้ว่าจะทรงทำเช่นนี้กับหม่อมฉันไม่ได้ หม่อมฉันขอทูลลา” แล้วนางก็ผลุนผลันเดินออกไปโดยฟังเสียงเรียกของทีนิส

“เดี๋ยวก่อนสิไบรโอเนีย!”

ทีนิสตะโกนเรียกนางก่อนจะวิ่งตามออกไป โดยเลโอน่าที่ยืนมองอยู่ทำท่าจะทีนิสไปอีกคน แต่ทว่าเอ็ดการ์กลับรั้งเด็กสาวเอาไว้เสียก่อน

“ท่านอาจารย์ห้ามข้าทำไมหรือคะ”

เอ็ดการ์ยิ้มก่อนจะส่ายหน้า “เรื่องนี้เป็นเรื่องขององค์ราชาทีนิสและองค์หญิงเท่านั้น พวกเราเข้าไปก้าวก่ายไม่ได้หรอก”

“ทำไมล่ะคะ” เลโอน่าถามด้วยความสงสัย หากเอ็ดการ์กลับไม่ตอบแต่กลับส่งยิ้มให้กับเด็กสาวอย่างอ่อนโยนแทน

“คนรักเขาจะปรับความเข้าใจกัน คนนอกอย่างเราเข้าไปยุ่งก็พานจะทำให้เสียเรื่องเปล่าๆ น่ะ... เอาไว้เจ้าโตพอที่จะรักใครสักคนเมื่อไหร่เจ้าก็จะเข้าใจเอง”

Be Continued

เรื่องคลี่คลายหมดแล้ว พระเอกนางเอกก็เข้าใจและรักกันแล้ว ตอนหน้าก็ึเป็นตอนจบแล้วล่ะค่ะ

แล้วติดตามตอนจบในตอนหน้านะคะ ^ ^

++ รักคนอ่านค่ะ ++