ในวันที่ พระไม่ได้บิณ แต่พระพิรุณตก
วันนี้ อัปยศนัก ชะตา ช้ำ ให้รู้สึกว่า โอ๊ย
อุตส่าห์ออกจากบ้านมาทำงานแต่เช้า
คือ รู้อะนะว่าช่วงนี้หน้าฝน ฉัน เข้าใจ ฉันเกิดหน้าฝน แต่มันเหมาะเจาะเกินไป
พอรถมอไซค์มา ฝนก็ลงเม็ด เสื้อฝนส่วนตัวก็ไม่ได้ถือมา เลยต้องขอใช้ของมอไซค์
แต่กรรมซัดอย่างแรง เสื้อกันฝนนั้น เหม็นอะ เหม็นอับ เฮ้ย
พอถึงรถไฟฟ้าก็แบบสายแล้วอะ แต่ก็ยังพอลุ้น
ให้นึกว่า ซวยจริง ๆ วันนี้
พอลงจากรถไฟฟ้า จะต่อมอไซค์ำไปต่อก็แบบ พี่มอไม่รีบอะ แถมขอเติมน้ำมันเพราะเดี๋ยววิ่งไปพอ เราก็แบบ ขอแบบนี้จะไม่ให้ก็ไม่ได้
แต่ถ้าให้ก็ทำให้ฉันไปช้า แค่ 1 นาทีก็มีค่านะ แต่ืทำไงได้ ก็ต้องให้
แถมน้องเค้ายังขับรถดี ไม่ซิ่งเท่าที่ควร (เท่าที่เราหวัง) ไม่ฝ่าไฟแดง (เราอยากให้ฝ่ามาก)
สุดท้ายมาเข้างานไม่ทัน เป็นวันที่ 2 ที่ต้องลาครึ่งวัน
เฮ้ย ชีวิต