คำถามที่คนล้านคน คงเคยคิด
วันนี้มีอาการเซ็ง ๆ เล็กน้อย แม้การประชุมที่กังวลจะผ่านไปด้วยดี
แต่ด้วยพักหลังมานี้ รู้สึกเหมือนตัวเองถูกให้ความสำคัญน้อยไปนิดหนึ่ง
มีอาการน้อยใจบ้าง ท้อถอยหน่อย เหมือนเราจะแก่แล้วทำงานไม่ได้แล้ว
ทำให้เข้าใจความรู้สึกของรุ่นพี่ ตอนที่เราเข้ามาทำงานใหม่ ๆ เลย
อันนี้เรียกว่าพยายามรู้เท่าทันอารมณ์ แต่ก็พยายามไม่สนใจ วางซะ เพราะมันอย่างนี้เอง เดี๋ยวก็มา เดี๋ยวก็ไป
คิดมากจนเลยเถิดไปถึงเรื่องของการมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร (คำถามยอดฮิต)
และคิดกว่าเป็นมนุษย์ที่มันยากจัง อะไรมากไปก็เป็นทุกข์ อะไรน้อยไปก็เป็นทุกข์
ยิ่งพักนี้ กับคุณแฟน ที่เหมือนจะเป็นเพื่อนสนิทกันมากกว่าเป็นแฟน ไม่ค่อยได้คุยกัน หมดเรื่องคุย เพราะคบกันนานเกินไป ประกอบกับเค้ามีสังคมการศึกษาใหม่ ๆ แต่ฉันยังหาอะไรใหม่ทำไม่ได้
แล้วเค้าก็ไม่ค่อยเล่าให้เราฟังเรื่องที่มหาลัย เลยไม่มีอะไรจะคุยกัน
เค้าเองก็ชอบที่จะคุยกับเพื่อน ๆ น้อง ๆ ที่เรียนมากกว่าจน เรารู้สึกเหมือนถูกลืมไปเลย
ก็เข้าใจนะอารมณ์นี้แต่บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ หรือเราจะคบกันนานเกินไป (กว่า 6 ปีแล้ว) ทั้งที่ทำงานที่เดียวกัน (ไม่ไอยู่แผนกหรือส่วนงานเดียวกัน) ยังเหมือนทำงานคนละที่เลย แทบไม่ได้เจอกันเลย เราเองก็ไม่ได้เดินไปคุยเท่าไหร่ เค้าเองก็ไม่ได้เดินมาคุยด้วยเท่าไหร่
หรือจะหมดความตื่นเต้นต่อกันไปซะแล้วนะ เฮ้ย เพิ่งคบกันแค่ 6 ปีเอง นี่ถ้าต้องอยู่ด้วยกันทั้งชีวิตคงเบื่อเหมือนกันนะเนี่ย ไอ้เรารึก็พยายามชวนไปนั่นนี่ แต่เจ้าตัวก็บ่นว่า เปลืองตังค์ ติดเรียน ติดทำรายงาน ติดงานด้วย เหมือนตอนนี้เค้ากำลังสนุกกับงาน กัยเรียน บางทีคิดว่าก็ดีเหมือนกัน ที่เค้ามีไฟทำงาน
หรือเป็นเราเองต่างหากที่จะต้องออกเดินทาง หาอะไรใหม่ ๆ ใส่ชิวิตไปก่อน แม้ตอนนี้จะหันมาทุ่มเทให้กับการออกกำลังกาย และดูแลตัวเอง อย่าง จัดระเบียบชีวิตตัวเอง ก็ยังไม่วายมีเวลาฟุ้งซ่านกับอะไรรอบ ๆ ตัว
ที่บ่นมามากมาย ก็แค่อยากยกเรื่องฟุ้งซ่านออกจากความคิด เพราะไม่คิดว่าจะมีใครมานั่งอ่านเรื่องไร้สาระยาว ๆ แบบนี้
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
