สุดท้าย เมื่อฉันเจอเรื่องอะไรมา ฉันก็มานั่งเขียนบอกตรงนี้ จะรบายหน้าเฟสก็ไม่ได้ มันเป็นพื้นที่สาธารณะที่บางทีโพสต์ ไปก็มีแต่จะเกิดปัญหา
แต่บางทีก็แค่อยากระบายความรู้สึกที่มันสับสน เสียใจ ท้อแท้ เท่านั้น
ตั้งแต่สมัยก่อน ฉันมักจะร้องไห้ บอกแม่ ว่า ไม่อยากไปโรงเรียน โรงเรียนสำหรับฉันไม่รื่นรมณ์ เพราะฉันไม่มีเพื่อน ฉันย้ายโรงเรียนบ่อย ฉันเข้ากับใครไม่ได้ ที่บ้านไม่ใ้หฉันไปกับเพื่อน เราไม่มีอะไรร่วมกันเลย มันเป็นเรื่องใหญ่มากนะ
เวลาผ่านไป
ณ วันหนึ่งที่สังคมเปลี่ยน สังคมการทำงานมันต่างจากวัยเรียนที่ เพื่อนยังไม่คิดอิจฉาริษยามากนัก แต่ในวัยทำงาน บางทีเคยเป็นแบบหนึ่ง วันหนึ่งเค้าก็เปลี่ยนไป ทั้งรู้อะนะ อ่านหนังสือคำสอนพระมาก็เยอะ บางทีก็เหมือนปลงได้ บางทีก็เหมือนปลงไม่ ได้ คงเพราะรู้ไม่ทันอารมณ์
สุดท้าย เมื่อฉันมีแฟน สำหรับฉันเค้าก็เป็นทุกอย่าง ฉันไม่รู้ว่า แต่ก่อนเค้าคิกยังไง รู้แต่ตอนนี้ เค้าคงไม่คิดเหมือนกัน กับเรา อีกแล้ว
กาลเวลา ทอดยาวไป มันคงนานเกินไป หรือยังไง ไไม่รู้ แต่ช่วงเวลาที่เราอดทน ฝ่าฟันมาด้วยกัน ไม่รู้มันมีความหมายมาก พอจะให้ทำให้นึกถึงกันบางหรือปล่าว
นี่คงไม่ใช่เรื่องขอร้องเรื่องแรกของฉัน แต่มันมีหลายคำ ที่ฉันสะเทือนใจไม่น้อย
กลัวตื่นไม่ทัน มาเจอกัน ฉันเข้าใจ เพราะคุณก็เป็นนอนตื่นยากอยู่แล้ว แต่ กับงานของฉัน ที่ถ้าจะบอกว่า รอคุณตื่นไม่ได้ คุณจะตื่นเพื่อฉันได้หรือปล่าว เท่านั้นเอง
คุณอาจมองว่ามันเป็นปัญหานิดเดียว ทำไมต้องทำให้ยาก แต่บางทีเส้นผมมันก็บังตาเรานะ
ฉันไม่ใช่คนเก่ง แค่พยายามทำทุกอย่างให้กับคนรอบข้างและคนที่รักให้ดีที่สุด ซึ่งนั่นไม่ได้ต่อให้ต้องพยายามแค่ไหนก็ตาม ก็จะทำให้ได้
มันคงเป็นปัญหาเดิมที่เกิดจากความคาดหวัง แล้ว คุณก็บอกว่า คุณอาจพึ่งไม่ได้ แล้ว ฉันมันดูน่าพึ่งได้เหรอ ทุกอย่างที่ฉันทำ ฉันเข้มแข็งได้เพราะคุณ ถ้าคุณคิดว่า เป็นที่พึ่งให้ฉันไม่ได้แล้ว ฉันจะพูดอะไรได้อีก
นั่นหมายถึงอะไร มีสัญญาณอะไรมั๊ย
ฉัน คิดอะไรมากมาย
ฉันยอมรับว่าหวั่นไหวไปกับกระแสสังคม แต่ก็เพราะฉันยังคงอยู่ในสังคม ถ้าเมื่อใดตัดขาดจากสังคมได้ คงไม่ต้องหวั่นใจ
แต่เพราะฉันยังเห็นคนแต่งงาน ฉันก็คิดว่า ฉันมันเป็นยังไง นะ คนที่ฉันรักและคิดว่าเค้ารักฉันถึงไม่ได้อยากอยู่กับฉันตลอด หรือไม่ได้อยากผูกพันธ์กัน มันน่าเบื่อแล้วใช่มะ
ฉันคิดว่า ถ้าฉันขอเลิกกับคุณ คุณก็คงเลิกกับฉัน คุณอาจจะบอกฉันว่า คุณไม่ดีพอ ก็ได้
ไม่รู้เพราะตั้งแต่ต้นที่ฉันเป็นคนรักคุณ และฉันก็เข้าใจว่าคุณรักฉัน แต่คุณอาจแค่รักฉันเป็นบางชั่วขณะ หรือแค่สงสารฉันก็ไม่รู้ หรือถ้าคุณรักฉัน ฉันก็คงจะโง่อะ
แถมตอนเช้ามาที่ทำงานยังมาเจอเรื่องวุ่นวายของชาวบ้านที่ชวนให้ปวดหัวเพราะทุกอย่างต้องเป็นฉัน ทุกอย่างต้องลงที่ฉัน จะมีใครมาช่วยฉันมั๊ยเนี่ย
รถลงพื้นที่ก็โดนเอาไป คนจะติดไปมาเดินตามถามว่า จะไปหรือยัง ทั้ง ๆ ที่การประสานงานยังไม่แล้วเสร็จ พอบอกว่า จะเอารถไปไหนก็ไป เค้าก็เอาไปจริง ๆ แถมไม่คิดว่าเราจะทำงานยังไงต่อด้วย เออ นะ ให้มันได้งี้สิ เบื่อว่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
