รัฐบาลประกาศหยุดต่อ
ลุ้นแทบตายว่าที่ทำงานจะประกาศหยุดต่อมั๊ย สุดท้ายก็ประกาศหยุดต่อ
ดีใจได้หยุดต่อ แต่หัวใจสิ สุดเซ็ง เข้าทำนอง รักก็เจ็บ ไม่มีรักก็เจ็บ
คนที่ฮักไม่อยากคุยด้วย มันคงเป็นการฝึกให้ชินกับการเปลี่ยนแปลง ที่อาจต้องเจอเข้าซักวัน
ที่ขนาดไม่ได้อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนนะเนี่ย ยังมีฉากรมณ์ศิลปิน อยากเม้าท์กับคนอื่น (ที่ไม่ใช่เธอ) บ้างอะ
เห็นทีฉันเองก็คงต้องหาคนอื่นคุยด้วยแทน ก็คนของเราเค้าไม่อยากคุยกับเรานี่นา
เค้ามีแต่คนฮักกันอยากได้ยินเสียงกัน เออ หรือมันจะเลยช่วงเวลานั้นมาแล้วนะ ก็ตั้ง 5 ปี แล้วนี่นา หรือฉันจะว่างเกินไป หรืออะไร ๆ มันจะเปลี่ยนไปแล้ว หรือจะเหลือฉันคนเดียวที่ยังทำตัวหวานแหว อยากได้เสียงที่ฮักทุกวัน ก็ไม่รู้
บ่นขึ้นมาให้นึกน้อยใจ
นอกจากเหตุการณ์เซ็งหัวใจ ยังมีคำถามแทงข้างหลังทะลุหัวใจ จากญาติผู้ใหญ่ที่แวะมาวันนี้ว่า เมื่อไหร่จะแต่งงานวะ
เออ มีแฟนแล้วทำไมต้องแต่งอะ ก์เค้าไม่คิดจะแต่ง จะให้ทำยังไงอะ คำถามนี้ตอบได้ แต่ตอบออกไปไม่ง่าย เพราะไม่รู้ว่าคนฟังจะเข้าใจหรือปล่าว ทั้ง ๆ ที่มันอาจจะเป็นเรื่องจริง
เผลอแป๊บเดียว 30 กว่า ๆ แล้ว ยิ่งกว่าเพื่อนในบล๊อคบางท่านที่จะเกรงจะโสดจนสามสิบ
แต่ที่น่ากลัวกว่า คือ มีแควนแต่จะไม่ได้แต่งจนสี่สิบเนี่ยสิ อาจยิ่งช้ำกว่านะคะ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
คบกันมา 10 ปี แล้วไม่ได้แต่ง เพราะมาทราบทีหลังว่าเค้ามีภรรยาอยู่แล้ว แต่เราไม่โทษใคร
โทษตัวเองที่โง่เง่าอยู่ตั้งนาน
สำหรับคุณถ้าเค้าๆไม่มีใครคุณน่าถามได้เพราะอายุเรามากขึ้น ถ้าเลิก เราจะได้หาใหม่ได้ มัวนิ่งนอนใจเดี๋ยวจะกลายเหมือนเรานะ
สู้ ๆ