ยังอยู่ในฤดูเปื่อย
วันนี้ป่วยอย่างแรง นาน ๆ จะป่วยใหญ่ ป่วยเยอะ วักที ปกติร่างกายแข็งแรง
ไม่ค่อยล้มหมอนนอนเสื่อ
แต่แค่ป่วย 1 วัน ในวันที่คิวงาน ทำให้รู้อะไรมากมาย
รู้ว่า
1. แม้ฉันจะป่วย แต่มีเพียงพ่อแม่ เท่านั้น ที่คอยดูแลโดยไม่หวังอะไร
2. แม้ฉันจะป่วย ความรับผิดชอบก็ยังต้องมีต่อไป มันจะทำให้คนจำฉันได้เวลาฉันตายมั๊ยเนี่ย มีแต่คนโทรมาตามงาน ทั้ง ๆ ที่ก็กระจายงานไปแล้ว เกลียดตัวเองที่รับโทรศัพท์ด้วย มันไม่ใช่งานสำคัญมากเลยนะ
3. แม้ฉันจะป่วย ยังมีคนโทรมาตามให้ฉันไปทำงานในวันที่เค้าอยากหยุด แล้วฉันล่ะ อย่าหาเหตุมาอ้างอย่างอื่นเลย ฉันก็เหนื่อยและเบื่อเป็นนะ อย่าอ้างว่าคนนั้นไม่ได้เรื่อง คนนั้น อายุน้อย แล้วฉันล่ะ ถ้าแกล้งโง่ แกล้งไม่ได้เรื่องก็สบายใช่มั๊ย เห็นฉันเป็นคนมีความสามารถมันก็ดี แต่บางทีก็เหนื่อยนะ บางทีก็รู้สึกเหมือนถูกหลอกใช้
น่าเบื่อจัง
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ป่วยกายแต่อย่าป่วยใจ
ครอบครัว ทำให้มีกำลังใจก็ตรงนี้นั่นแหละ
คือความรักที่ไม่ต้องการการตอบแทนใด ๆ
เอาหัวใจ + ดอกไม้มาให้ ช้าไปหน่อย....แต่ตั้งใจมานะ
*~*~*~*..แวะมาทักทายจ๊ะ..ขอให้มีความสุข สดใส..หัวใจเบิกบาน..*~*~*~*
เดือนแห่งความรัก คนโสดก็ยังโสดต่อไป เพราะครูภาษาไทย สอนแต่
สระอิ,สระอา, สระอุ, สระอู แต่ไม่ยอมสอนให้เรา .. "สละโสด"