The Beginning

ก่อนอื่นผมน่าจะเขียนว่าบล็อกนี้มาได้อย่างไร

มันมาจากความพยามหาทางออกให้ความรู้สึกของตัวเองที่เกิดจากใครคนหนึ่ง

เรายังไม่ได้เริ่มถักทอความสัมพันธ์ในขณะเดียวกันเส้นใยบางๆ ที่เกิดขึ้นก็ยังไม่ได้ขาดสะบั้นลง ถึงแม้มันอาจจะเปราะบางจนแทบมองไม่เห็นหรืออ่อนแอเกินกว่าผูกมัดอะไรไว้ได้ก็ตามที

แต่ทุกครั้งที่เขาเพียงแวะผ่านเข้ามาทักทายชีวิตผม อารมณ์เก่าๆ กลับลุกกระพืออย่างกับว่ามันไม่เคยจางหายไปไหน เหมือนกับว่ามันฝังอยู่ในเนื้อหนัง ตัวตน รอการกระตุ้นเตือนจากคำทักทายไม่กี่ประโยคก็จะลิงโลดแสดงตัวขึ้นมาทันที

ทั้งรู้สึกดีและเจ็บปวดระคนปนเจือกันไป

เพื่อนคนหนึ่งบอกผมว่าคนที่ผมรัก หรือคิดจะรักจะต้องเป็นคนที่วิ่งนำหน้าผมเสมอ อย่างน้อยก็ต้องเบียดเสียดสูสี

แต่เขาคนนี้เป็นเหมือนคนที่วิ่งนำหน้าผมอยู่เสมอ เห็นเพียงแผ่นหลังอยู่ไหวๆ ด้วยแรงฝีเท้าของผมที่รู้แน่ว่ามันเกินพิกัดความสามารถที่จะตามทัน และเขาเองก็ไม่ลดละความเร็วเลยสักนิด

ผมจึงได้แต่วิ่งตามรักษาความเร็วและระยะห่างเอาไว้และภาวนาว่าเขาอาจจะลดความเร็วเพื่อให้ผมตามเขาทันได้บ้าง

ผมไม่มีตาข้างหลัง จึงไม่รู้ว่าข้างหลังผมนั้นมีใครวิ่งตามผมอยู่หรือเปล่า และหูเจ้ากรรมก็ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครเลยสักนิด อีกอย่างสายตาของผมจับจ้องอยู่เพียงเบื้องหน้า จุดหมายเดียว ถ้าผมเหลียวกลับไปมองข้างหลังซึ่งไม่รู้จะมีใครวิ่งตามอยู่หรือเปล่า บางทีเขาเขาอาจตีห่างออกไปอีกเป็นได้

และมันก็เป็นแบบนี้หลายครั้งหลายครา

ผมไม่มีทางออก ด้วยข้อจำกัดที่เขาสร้างขึ้น สิ่งที่ผมทำได้เพื่อให้ความรู้สึกตัวเองอยู่รอดจากความเจ็บปวด คือต้องเขียนมันออกมา

เผื่อบางทีเขาผ่านมาพบความรู้สึกของผมในบล็อกนี้เหมือนกับที่เราบังเอิญผ่านมาพบกัน...เขาอาจเข้าใจ

และชะลอฝีเท้าให้ผมวิ่งคู่ไปพร้อมกับเขาเสียที

Create Date : 19 มกราคม 2550		3 comments
Last Update : 22 มกราคม 2550 16:41:21 น.
Counter : 697 Pageviews.
Share Tweet