ใจกับการทำงาน(ซีเรียส)@2005-10-10 ช่วงที่ผ่านมา รวมทั้งปัจจุบัน performance ตกอย่างแรง เนื่องด้วยอาการป่วยทั้งทางร่างกาย และจิตใจ มีหลายคนที่ทำงานสงสัยเหมือนกันว่าเพราะไอ้ที่ป่วยเข้าโรงพยาบาลใช่เรื่องใหญ่สุดแน่เหรอ ไปๆมาๆก็รู้กันหลายคนว่าเกิดจากใจผมเองที่เป็นหลัก ใจคนเรามันยากที่จะควบคุมนะ คนเราบางครั้งก็แปลกใจตัวเองแท้ๆ ดันไปยกให้คนอื่น หรือไม่ก็ปล่อยให้มันลอยไปโน่นไปนี่ ถ้าคุณโชคดีคุณได้ฝากไว้กับคนที่เค้ารักษามันอย่างดี รู้ค่ามันอย่างดี คุณก็สบายไป แต่ถ้าไม่ใช่ก็จะโทษว่าคนที่คุณให้ไปฝ่ายเดียวไม่ได้หรอก มันต้องดูตัวคุณเองด้วย สำหรับผมที่ผ่านมาดูเหมือนจะไม่โชคดีเท่าไหร่เรื่องใจ ถ้าถามว่าเหตุผลจริงเป็นอย่างไร ก็คงไม่มีคำตอบที่มีเหตุผลชัดเจน มีหลายคนพยายามบอกผมว่า อย่าไปหาเหตุผลกับเรื่องของใจ ถ้ามันมีใจ อยู่ๆมันก็มี ถ้าใจมันหมด อยู่ๆมันก็หมด อย่าไปเอาอะไรแน่นอนจากมัน แต่ถามว่าปัจจุบันโชคดีแล้วรึยัง ก็คงตอบว่ายังไม่รู้ เพราะยังมันลอยไปไหนของมันก็ไม่รู้ จนบางครั้งเพื่อนๆที่ทำงานก็บอกว่านี่ ตั้งใจหน่อยสิ หัวหน้าบอกว่า ตั้งใจทำงานหน่อยสิ แหงะ! พยายามอยู่ครับกำลังหัดควบคุมมันอยู่ครับ กำลังดึงมันให้มาอยู่กับตัวผมเองก่อนแล้วค่อยแบ่งบางส่วนไปให้ใครบางคนเมื่อถึงเวลา ของแบบนี้ต้องใช้เวลา การทีใจผมลอยไปลอยมา คิดโน่นคิดนี่ จับต้นชนปลายไม่ได้ มันเกิดเนื่องจากผมได้ให้ใจใครบางคนไปทั้งใจ พอเสียมันไป มันทำให้งานผมเคว้งคว้าง ไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตต่อไปดี ถ้าพูดถึงเรื่องงาน มันทำให้เสียหายไปเยอะมาก ผมโดนหัวหน้าตำหนิอย่างที่ไม่เคยโดน ตอนนี้เหมือนความไว้วางใจในเรื่องงานมันถูกลดน้อยถอยลงเรื่อยๆ งานที่ผมต้องรับผิดชอบหัวหน้าเค้าก็ไปยกให้คนอื่นดู สงสัยจะโดนบีบทางอ้อมมั้ง แต่ว่าจะโทษหัวหน้าก็ไม่ได้หรอก ช่วงที่ผ่านมาผมเป็นหนักจริงๆ อนาคตผม ผมเองก็ไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นไง ทำไมนะบางคนเวลาเรื่องใจเค้าไม่ดีแต่งานเค้ากลับดี แล้วก็สลับไปมา ผมว่าดีออกอย่างน้อยก็มีอะไรดีๆในช่วงนั้นบ้าง แต่ผมนี่สิส่วนใหญ่เวลาลงมันก็ลงๆไปพร้อมกันเลย และเวลาขึ้นหละ มันก็ไม่เห็นขึ้นพร้อมกันสักที นี่ก็รอตั้งนานไม่เห็นขึ้นสักที เอ่! หรือมันยังลงไม่สุดฟะ เห้อ! ไม่รู้ทำไงดี จะซื้อความไว้วางใจจากหัวหน้าคืนมาได้ ถ้าทำไม่ได้จริงสงสัยโดนเขี่ยกระเด็นแหงๆ เหนื่อยเหมียนกันอะ โทษใครหละ โทษตัวผมเองนี่แหละที่ควบคุมตัวเองและหัวใจผมเองไม่ได้ หง่า! ทำไงดีหว่า เจอสุภาษิตจีนมาบทนีง " หนึ่งชีวิต ลิขิตใด ให้แก่ตน " ถามตัวผมเอง คำตอบคือ ..... ไม่รู้อะ! ไม่เคยคิด แต่กำลังรับผลกรรมของมันอยู่   Create Date : 01 กรกฎาคม 2549     Last Update : 1 กรกฎาคม 2549 19:11:01 น.     Counter : 267 Pageviews.   Share Tweet

เกลียด@ 2005/10/10 15:51:58 "เกลียด เค้าเกลียดตะเองที่สุดไม่เคยเกลียดใครอย่างนี้มาก่อน ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากรับรู้เรื่องราวอะไรอีก" มันเป็นคำที่ก้องอยู่ในหัวผมมาตลอด แม้ทุกวันนี้มันก็ยังไม่เคยจางไป ผมไม่รู้ทำไมผมถึงรักเค้ามาก ไม่รู้ทำไมผมถึงลืมเค้าไม่ลง ทุกครั้งที่ผมขับรถผ่านรัชดา ผมต้องนึกถึงซอยที่เลี้ยวไปบ้านเค้า หัวใจผมทำไมมันไม่ลืมเค้าสักที ทั้งๆที่เค้าเองก็คงลืมผมแล้ว เค้าบอกว่ามันจบลงแล้ว เค้าไปเที่ยวกับแฟนเก่าเค้า ไม่รู้เหมือนกันว่าจะคืนดีกันป่าว แต่ก็ช่างเหอะเพราะถ้าเค้าคืนดี ก็คงเป็นเพราะว่าเค้าเหงาขาดใครสักคน เมื่อเร็วๆนี้เค้าหลงรักเพื่อนเค้าคนนึงซึ่งก็เป็นเพื่อนผมเหมือนกัน แต่ท่าทางเพื่อนคนนั้นไม่เอาเค้าอะ สงสารเค้าเหมือนกันเคยถามว่า ให้ผมกลับไปดูแลตะเองได้ไหม เค้าบอกไม่เอา จบแล้ว ถึงจะเหงายังไงก็ไม่เอา เค้าดูถูกผมอย่างนี้ ทำไมผมถึงยังฝังใจกับเค้าขนาดนี้นะ ทำไม ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ผมก็มีคนนึงซึ่งดีกับผมมากมาย แต่เค้าก็ยังไม่สามารถยึดครองพื้นที่ในหัวใจของผมได้มาก ผมควรทำอย่างไรดีครับ เกลียดตัวผมเองจริงๆ edit @ 2005/10/10 09:06:02 edit @ 2005/10/10 15:51:58   Create Date : 01 กรกฎาคม 2549     Last Update : 1 กรกฎาคม 2549 19:09:22 น.     Counter : 327 Pageviews.   Share Tweet

ความทรงจำ4- น้องโอ๋ v10@ 2005/10/10 08:51:50 นึกจะเขียนเรื่องน้องโอ๋ V10 มาตั้งนานแล้วไม่ได้มีโอกาสสักที ผมเองดู อาคาดามี่ แฟนตาเซีย เหมือนกันแต่ไม่บ่อยมากนัก วันแรกๆดูก็ดูตามแฟนหละครับ เค้าชอบดูมาก ผมเองก็ไม่ได้ไม่ชอบก็ลองดูหน่อยตามกระแส เรื่องโหวตผมไม่ค่อยโหวตหรอกครับ เพราะมันเป็นเหมือนช่องทางการทำเงินของบริษัทนี้ แต่วันแรกก็โหวตเล่นๆให้ v1 น้องลูกตาล เพราะน่ารักดี แฟนผมหรือครับ ก็โหวตให้น้องออฟ ตามระเบียบ แต่วันนี้ที่ผมมาเขียนเรื่องนี้เพราะมันรู้สึกอยู่ในใจ เรื่องการโหวตกลับของสมาชิกที่ถูกโหวตออกในห้าครั้งแรก ผมเองมองเรื่องนี้เป็นเรื่องการตลาดอีกนั่นแหละ เค้าต้องการเพิ่มยอดรายได้เพราะบริษํทมันแบ่งเปอร์เซนต์กับบริษัทมือถือ (mobile marketing) อย่างไรก็ตาม ทั้งๆรู้ก็รู้ผมก็เสือกโหวตจนได้ โหวตเยอะด้วย ประมาณห้าทีได้มั้ง ให้กับ น้องโอ๋ ทำไมเหรอครับเพราะผมรู้สึกถึงเซนท์คำว่า second chance น้องโอ๋โดนโหวตให้น้อยสุดเป็นรายแรก ใหม่ๆอะไรๆมันก็เกร็ง ผมเลยอยากให้โอกาสเธอ เพราะผมเองมีมากมายหลายครั้งที่เสียโอกาสที่ดีเนื่องจากการทำผิดพลาดของตัวเอง เหมือนกับความรักในครั้งนี้ ผมเองแรกๆก็โทษเค้าว่า เพราะเค้าไปมีอะไรกับคนอื่นเลยทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ แต่ผมเองไม่ได้มองตัวผมเองว่า จริงๆแล้วเพราะผมเองตังหากที่ไม่ค่อยยอม อ่า เป็นเพราะแรกๆผมพยายามกดไอ้เรื่องพรรค์นั้นมั้ง แล้วบางครั้งผมอาจตั้งใจมากไป เลยทำให้เกิดอาการเกร็ง เพราะผมดันไปยึดคติว่าค่อยๆเป็นค่อยๆไป เพราะผมเองกลัวเค้าเบื่อผมเลยคิดว่าค่อยๆให้ดีกว่า ตอนแรกๆให้แต่ความรักไปก่อนต่อไปก็ค่อยๆให้อย่างว่า โดยผมเองไม่ได้มองความต้องการของเค้าเลย ยิ่งไปกว่านั้นต่อมาผมเหมือนกับไม่มีอารมณ์กับเค้าขึ้นมาเฉยๆ เหมือนกับว่าต้องการแค่ความรักอะ ผมเองนี่แหละเป็นคนผิด เป็นคนผลักเค้าให้ไปเที่ยวอย่างว่าโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะถ้าผมทำหน้าที่แฟนที่ดีได้ เค้าคงไม่ต้องทำแบบนี้แน่อะ เฮ้อ นี่ถ้าเค้าเป็นอะไรขึ้นมา ผมคงต้องรู้สึกผิดไปตลอดชาติแน่ ขอโทษนะครับตะเอง ผมเคยเล่าปัญหาเหล่านี้ให้เพื่อนๆฟัง มีคนนึงถามผมว่า ผมเคยเป็นแบบนี้กับแฟนคนแรกไหม ผมบอกไม่นะ เพราะดูเค้าเอ็นจอยดี ผมตังหากที่ไม่ค่อยรู้สึกเอ็นจอยเท่าไหร่ แต่ผมลืมนึกไปว่าแฟนคนแรกของผมหนะ เค้าไม่ค่อยสนใจคนอื่นสนใจแต่ตัวเค้าเอง มันก็เลยไม่เคยมีปํญหาเรื่องนี้ อ่า หรือจริงๆผมมีปํญหาจริงๆ โอ๋ย ตายแน่เลยอะ อย่างนี้จะมีแฟนได้ยังไงฟะ ใครจะมาเอาคนเซ็กซ์เสื่อมอย่างผม แงๆๆ สงสัยต้องอยู่คนเดียวตลอดชาติแล้วม้างงงงงงง เอ๋ มานั่งอ่านที่ตัวเองเขียนไปบรรทัดก่อน รู้สึก theme ของเรื่องเปลี่ยนไปนะ อารมณ์ของการเขียนก็เปลี่ยนไปด้วย สงสัยยาของหมอตู่เริ่มออกฤทธิ์แหงๆ หรือไม่ก็เป็นเพราะเค้าโทรมาถามอาการ หรือไม่ก็ทั้งสองอย่าง ว่าก็ว่าไปต้องขอบคุณหมอจุ้ย น้องที่น่ารัก อุตส่าห์เป็นธุระจัดแจงคุยกะหมอตู่ ที่เป็นจิตแพทย์ให้ พูดถึงสงสารหมอตู่เหมือนกันนั่งฟังคนโรคประสาทอย่างผม บ่นๆๆๆๆๆๆๆๆ จนปาไปเกือ่บสามชั่วโมง โอ๋ยโหย เกรงใจจริงๆ ผมชอบประโยคนึงของหมอตู่มากครับ หมอตู่บอกผมว่า มันเป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องทำให้เราเองมีความสุข ถึงแม้เราจะทุกข์เนื่องจากใครก็ตาม แต่คนที่จะทำให้เรามีความสุขได้นั้น คือ ตัวของเราเอง มันเป็นหน้าที่ของเราที่ต้องรับผิดชอบต่อตัวเราเอง นอกจากนี้ หมอตู่ยังบอกว่า พี่ต้องพยายามมองว่า ความรักหรือแฟนไม่ใช่เรื่องเดียวในชีวิตพี่ ยังมีเรื่องอื่นอีกมากมาย ทั้งงานและครอบครัวพี่ ผมก็เถียงไปว่า ผมเองตอนนี้โดนกดดันหลายด้านนี่ครับ หมอตู่ก็บอกว่ามันก็มีบางทีที่อะไรๆมันก็ขึ้นลงพร้อมกัน พี่ลองหันไปหาสิ่งอื่นบ้างสิ เช่น ไปหาเพื่อน ไปดูหนัง หรือไปทำอะไรก็ได้ที่ผ่อนคลาย อย่าอยู่คนเดียวมาก ยิ่งอยู่มากมันก็ยิ่งคิด ผมก็เลยอืม นึกถึงเพลงนี้ขึ้นมา เพลงที่แฟนผมเคยส่งมาให้ผม เพื่อให้ผมตัดใจว่านี่คือสิ่งที่เค้ารู้สึก แต่ผมว่ามันเหมาะกับผมตอนนี้มากกว่า ก็เพิ่งเริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้วหละ ทำไงได้ผมมัน บัวในโคลนตม นี่ ไม่มีแค่คนรัก ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ฉันยังมีมากมายให้รัก edit @ 2005/10/10 08:51:50   Create Date : 01 กรกฎาคม 2549     Last Update : 1 กรกฎาคม 2549 19:08:13 น.     Counter : 307 Pageviews.   Share Tweet

ความทรงจำ3-ทำอะไรไม่เคยถูกใจ@ 2005/10/10 08:51:30 ไม่รู้เหมือนกันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา ผมพูดอะไรทำอะไรไม่เคยถูกใจเค้า เค้าเองก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันรู้สึกเหมือนกันว่าเค้าเองก็ทำอะไรไปผมก็ไม่เคยถูกใจ ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจเรื่องจิตใจนะว่าเค้าเปลี่ยนไปแล้ว แต่อย่างน้อยการพูดจาก็น่าจะถนอมน้ำใจกันบ้างสิ เมื่อวานตอนเย็นก็รอบนึงแล้ว ตอนผมกลับห้อง ผมก็โทรไปบอกเค้าตามปกติว่าไม่ต้องเป็นห่วง เค้าก็พูดเสียงเซ็งๆเบื่อๆใส่ผม ผมเองก็พยายามคุยถึงอาการพี่สาวเค้าว่าเป็นไงบ้างเพราะพี่เค้าไม่สบายนอนอยู่บ้าน เค้าก็พูดแบบตัดบทขอไปที เราเองก็กลัวสถานการณ์จะแย่ไปกว่านี้ก็รีบวาง แต่เมื่อวานพอเค้าอาบน้ำเสร้จก็โทรมาคุยกับผมว่าเค้าขอโทษเมื่อกี้เหนื่อยไปหน่อย ผมก็ไม่ว่าอะไร เราก็คุยกันสนุกสนานเหมือนเพื่อนที่ดีต่อกัน พอวันนี้ผมต้องเข้ากรุงเทพตอนเช้าไปหาหมอ เนื่องจากผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาไม่นาน ตอนเที่ยงเค้าโทรมาถามผมว่า ทานข้าวรึยัง ผมก็บอกว่ายัง เค้าก็ไม่ว่าไร ผมก็บอกต่อว่าตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาลนะกำลังรอยา มาตรวจแผล เค้าก็บอกว่างั้นไปกินข้าวก่อนแล้วก็รีบวาง พอตอนบ่ายกว่าๆ ผมขับรถจะไปจอดรถที่สถานีรถไฟใต้ดิน ปรากฎว่ามันเต็ม ผมวนสองรอบก็หาไม่ได้ ผมก็เลยโทรไปถามเค้าว่ามีสถานีไหนบ้างที่มีที่จอด เค้าก็ช่วยคิดนะ แต่ไม่รู้สินะว่าผมคิดเองไปหรือเปล่า มันเหมือนกับเค้าทำตามหน้าที่แฟนที่ดี สำเนียงที่เค้าพูดมันแข็งๆไม่เหมือนก่อน พูดเหมือนตัดบทไปอย่างนั้นแหละ ซึ่งจริงๆแล้วผมเองผิดเองแหละ ตอนที่ขอให้เค้าอยู่ต่อผมบอกว่า อย่างน้อยก็โทรมาถามข่าวคราว มาคุยกับผมบ้าง อย่าให้ผมรู้สึกว่าผมโดนทอดทิ้งคนเดียว ช่วงนี้ผมไม่สบายจริงๆ ซึ่งเค้าก็ทำตามที่ขอ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงนะ บางครั้งเหมือนเค้าทำด้วยใจ แต่บางครั้งผมแค่รู้สึกว่าเค้าแค่ทำตามหน้าที่ไม่ได้ทำด้วยใจ ไม่ใช่ผมได้คืบจะเอาศอกนะ แต่อย่างน้อยก็มีใจเป็นห่วงด้วยหน่อยสิ หรือว่า อย่างน้อยก็พูดกันภาษาดีหน่อย ไม่ห้วนๆ ซึ่งจิงๆแล้วโดยปกติเค้าไม่ได้พูดห้วนกับผมนะ หรือผมเป็นประเภทคิดมากวุ่นวายกันแน่ ผมก็ส่งเมสเสจไปให้เค้าทำนองว่าน้อยใจนะบวกต่อว่าไปเหมือนกัน เค้าก็โทรกลับมา บอกว่าเค้าอุตส่าห์ช่วยคิด ทำไมยังรู้สึกอย่างนี้ ทำไมเค้าทำอะไรไม่ถูกใจผมเลย ผมเองก็บอกเค้าเหมือนกันว่า ผมก็รู้สึกเหมือนกัน เฮ้อ เศร้าใจ คิดไป คิดมา คงผมเองตังหากที่ผิด เค้าคงกำลังยุ่งอยู่มั้ง อยากบอกเค้าเหมือนกันว่า ถ้ายุ่งก็บอกกันตรงๆสิครับ แล้วไอ้ที่โทรมาถ้าเป็นห่วงจริงๆก็โทรมา ถ้าไม่มีใจแล้วรู้สึกฝืนเพราะต้องทำตามหน้าที่ ก็ไม่ต้องแล้วก็ได้ ผมเองตอนนี้พอพยุงตัวได้บ้างแล้ว ต่อให้ยังว่ายน้ำไม่ได้ดีก็ตามเหอะ อยากบอกเค้าเหมือนกัน แต่กลัว ยิ่งพูดยิ่งทะเลาะกัน ยิ่งพูด ยิ่งไปกันใหญ่ เค้าเองก็หัวรั้น ทิฐิสูง ผมเองก็ดันทุรังแถมชอบหาเรื่อง เอาเป็นว่า ผมขอโทษก็แล้วกันนะครับ ขอโทษจริงๆ ส่วนเรื่องที่พอพยุงตัวได้บ้างแล้วนั้น ถ้าคุยกับเค้า เค้าอาจคิดว่าผมมีใครคนใหม่แล้วนั้นเพราะตอนคุยผมเผลอไปเรียกเค้าว่าพี่ เพราะตอนนั้นผมเพิ่งได้คุยกับพี่ที่ทำงานคนนึง พี่เค้าพอรู้ว่าผมไม่ค่อยสบายใจ พี่เค้าสอนผมทำ วิปัสสนา ให้กำหนดจิต ฝึกควบคุมมัน สิ่งนี้แหละเป็นสิ่งที่ยากที่สุดของผม เพราะผมเองเป็นคนที่ควบคุมจิตใจลำบาก รักก็รักมาก เศร้าก็เศร้ามาก สนุกก็สนุกมาก มันติดขอบเกินไป อย่างน้อยต่อไปผมพอจะควยคุมมันอยู่ตรงกลางได้บ้างก็คงจะดีกว่านี้ ย่าครับ ต้อมจะพยายามฝึกฝนวิปัสนา นะครับ เพราะพี่ที่สอนบอกต้อมว่า กุศลอันนี้จะสามารถเผื่อแผ่ถึงพ่อแม่และญาติผู้ใหญ่ได้ ถ้าต้อมทำมันได้ดีขึ้นอย่างน้อยก็สามารถทดแทนสิ่งที่ต้อมทำให้พ่อแม่เป็นห่วงครับ edit @ 2005/10/10 08:51:30   Create Date : 01 กรกฎาคม 2549     Last Update : 1 กรกฎาคม 2549 19:07:00 น.     Counter : 361 Pageviews.   Share Tweet

ความทรงจำ2- Hyperventilation syndrome @ 2005/10/10 08:51:12 จริงๆแล้วผมมี Blog มานานแล้ว แต่ไม่เขียนเพราะปกติผมเขียนไว้ที่ๆนึงแต่ว่า ตอนนี้มันปิดซ่อมอยู่ เอาเหอะ เพราะผมไม่ได้คิดว่าจะมาเขียนให้ใครดูอยู่แล้ว ผมขอแค่ให้ผมได้มีทางระบายออกก่อนที่อาการจะเป็นหนักกว่านี้ hyperventilation syndrome มันเป็นอาการที่ผมเป็นขณะนี้ มันเป็นโรคที่ทำให้ผมกับแฟนต้องถึงคราวที่ต้องแตกหักเพราะเค้าคิดว่า ทำไมผมต้องเอาชีวิตผมไปฝากไว้ที่เค้าด้วย เค้า คือ คนที่ผมรักมากที่สุดคนนึง เค้าเป็นแฟนคนที่สองในชีวิตผม ไม่แปลกหรอกครับที่เค้าจะรู้สึกอย่างนั้นเพราะเค้าเองเด็กกว่าผมมาก มากถึง 8 ปี ยังมีชีวิตอีกเยอะ ยังมีอนาคตอีกไกล ผมเองอยู่ดีๆทำไมถึงเป็นโรคนี้ ผมเองตอบได้เลยว่าไม่รู้ ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็น จนกระทั่งเมือ่ประมาณสามอาทิตย์ที่แล้ว ผมมีปํญหากับคนที่ผมรักมาเกือบสามสี่เดือน แล้วสรุปสุดท้ายผมถามเค้าว่าเอายังไง เค้าบอกว่า ขอเลิก ผม ถึงสามครั้ง แต่สุดท้ายผมไม่ยอม เมื่อถามถึงปํญหาถามลึกๆไปมา ปรากฎว่า เค้านอกใจผม เค้าแอบไปมีอะไรกับคนอื่น แต่รู้ไหมผมตอบว่าไง ผมตอบว่า อ้าวเรื่องเท่านี้เองเหรอ นึกว่ามีใครคนอื่นจริงๆจังอีก ถ้าถามผมจากใจจริงผมรู้สึกไหม รู้สึกครับ รู้สึกมากด้วย แต่เมื่อผมเปรียบเทียบกับความรักความห่วงใยที่เค้ามีให้มาเสมอ ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่มากตราบใดที่เค้ายังรักผม เราจะฟันฝ่าอุปสรรคไปด้วยกัน นี่เป็นเเบบทศสอบอีกอันของชีวิตคู่เรา ว่าเราจะประคับประคองมันได้มากน้อยเพียงใด แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้มันร้ายแรงขึ้นไปกว่าเดิมคือ เค้าเริ่มรู้สึกหมดรักผมแล้ว อะไรต่างๆที่เราเคยทำร่วมกันเค้าเริ่มทำด้วยความฝืน ไม่ได้ทำด้วยใจเหมือนเมื่อก่อน ผมยังจำได้ เมื่อวันอาทิตย์ของสามอาทิตย์ก่อน หลังจากผมเลิกเรียนเสร็จ ตอนเย็นเค้าชวนผมไปบ้านเค้า ผมก้ไป เค้าบอกว่าจะไปดูหนังแต่ให้ผมรอเค้าเเป็บนึงเพราะเค้าขอล้างรถก่อน ผมก็ไปนอนรอที่ห้องเค้า ผมเองวันนั้นก็รู้สึกไม่สบายตัวร้อนเหมือนกันไม่รู้เพราะผมไม่สบายเองหรือเป็นเพราะผมเครียดมากเรื่องงานก็ไม่รู้ ผมเองไม่แน่ใจว่าอะไรมันเริ่มก่อน ผมเองเริ่มมีปํญหากับที่ทำงานเกิดมีการเปลี่ยนแปลงอีกครั้งในองค์กร ลูกน้องเพียงคนเดียวของผมถูกย้ายไปทำแผนกอื่นโดยที่ผมไม่มีคนใหม่มาแทน งานทั้งหมดของผมเริ่มชงัก งานของผมเองนั้นก่อนหน้านั้นเองยังต้องการคนเพิ่มเพื่อช่วยให้มันสำเร็จแต่ VP ของผมกลับลดคนไปอีก ไม่รู้คิดยังไง เหมือนกำลังตัดแขนขาผมออกไป ซึ่งปกติการทำงานของผมนั้นผมไม่ได้เป็นประเภทนั่งสั่ง ผมชอบลงไปลุยเองเลย เพื่อให้งานสำเร็จตามเป้า ไม่ใช่เเบ่งงานไม่เป็นนะแต่ไม่มีคนให้แบ่ง ต่อมาผมไปคุยกับ Department Mgr ของผมซึ่งเทียบเท่ากับ Director บอกว่าทำอย่างนี้ไม่ถูก แต่เรื่องก็เงียบไป มันทำให้ผมเครียดมากกับเรื่องงาน นอกจากนี้มีอีกเรื่องนึง มีงานของน้องในฝ่ายเดียวกันซึ่งเค้าไปดูงานที่อินโดนีเซีย เค้าฝากเลขาผมช่วยประสานงานด้านอาหาร ผมเองตอนแรกก็ไม่เกี่ยวแต่เนื่องจากหาคนช่วยไม่ได้ Director ก็สั่งแบบสายฟ้าก่อนวันงานสองวันให้ผมจัดการ โห ปกติงานตัวเองก็แทบทำไม่ทันแล้ว ยังต้องมาทำงานให้คนอื่นอีก แต่เอาเหอะเมื่อเจ้านายสั่ง ผมก็ต้องทำ แต่ช่วงนั้นอาการโรคกระเพาะของผมกำเริบขึ้นเรื่อยๆ ผมเองตอนนั้นด้วยความที่ว่าไม่ค่อยสบายและในใจก้ไม่ได้คิดอะไรละเอียดมากเรื่องโปรเจคนี้ เพราะตอนผมโทรไปหาน้องเค้าที่อินโด เค้าบอกว่าไม่มีอะไรมากเค้าจัดการหมดเรียบร้อยแล้ว เรื่อง Topic การประชุมก็จัดไว้หมดแล้ว แต่ผมเองถึงแม้อย่างนั้นก็โทรไปหาคนที่สำนักงานกรุงเทพ พยายามที่จะประสานงานเรื่องสถานที่ให้ โทรไป ปตท ฝ่ายที่จะมาพรีเซนท์งานเพื่อถามถึงหัวข้อการสนทนา ว่าเป็นยังไง โทรถึง ปตท ฝ่ายจัดแสดงนิทรรศการเรื่อง การจัดนิทรรศการ ที่บริษัทผม แต่ผมเองด้วยความประมาทไม่ได้ไปดูสถานที่จริงก่อนจัดงาน ปรากฎว่าวันรุ่งขึ้นตอนเช้าไปถึงห้องประชุมก็ยังไม่ได้จัด เอกสารก็ไม่เรียบร้อย ผมเองตอนเช้าโทรไปขอร้องน้องที่ทำงานที่สนิทคนนึงให้เข้ามาช่วย พอเจ้านายเดินเข้ามาดู เห็นก็โกรธมากเหมือนกับผมไม่รับผิดชอบ ผมมาเผางานก่อนเริ่ม ซึ่งโทษเจ้านายก็ไม่ได้ผมเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะผมเองนึกว่าเจ้าหน้าที่ที่ออฟฟิต กทม ที่ผมติดต่อเค้าจะช่วยจัดการให้ผม แต่ปรากฎเค้าลาป่วยเมื่อ บ่าย วันก่อนจัดงาน ผมเองก็โทษเธอไม่ได้เพราะถ้าผมไปดูเองก่อนวันจริง ผมเองก็คงแก้ไขอะไรได้ก่อนหน้านี้เยอะ ต่อมาห้วหน้าผมเรียกผมเข้าไป แล้วพูดกับผมว่า ผมผิดหวังกับตัวคุณจริงๆต้อม ผมก็ขอโทษพี่เค้าแล้วบอกแกว่าช่วงนี้ผมไม่ค่อยสบาย แกก็บอกว่าทำไมไม่บอกจะได้ให้คนอื่นทำ ผมเองก็รู้ว่าควรบอก แต่ว่างานแค่นี้ผมคิดว่าผมน่าจะทำได้ถึงแม้ไม่ได้มาดูด้วยตนเอง แต่งานครั้งนี้ทำให้หัวหน้าผมไม่พูดและไม่แม้กระทั่งมองหน้าผมมาเป็นอาทิตย์ ผมเองไม่โทษพี่เค้าหรอก ผมผิดเองจริงๆ จากการเหตุการณ์ทั้งหลายเรื่อง ทั้งเรื่องสุขภาพ ทั้งโรคกะเพาะ โรคริดสีดวง เรื่องงาน อีกสารพัดจิปาถะ มันทำให้ผมเครียดค่อนข้างมาก แต่ผมเองทางที่ดีควรเล่าให้แฟนผมฟังบ้างเพื่อจะได้ระบายออก แต่ แต่ผมก็ไม่ได้เล่า เพราะเรื่องระหว่างเรามันตึงเครียดกันอยู่แล้ว มันไม่ดีที่จะเอาเรื่องอื่นเข้ามาหาเค้าอีก ผมก็เลยเก็บเรื่องงานไว้ที่ผมเพียงลำพัง แต่พอเย็นนั้น เย็นที่ผมนอนเล่นรอเค้าล้างรถนั้น ผมไข้ขึ้น ผมอยากให้เค้าดูแล ซึ่งเค้าก็ดูแลพอสมควร จริงๆลึกผมอยากให้เค้ากอดผมนานๆ ทั้งคืนได้ก็ดี เพราะผมรู้สึกอยากได้กำลังใจจากใครสักคน แต่ เพราะผมเองเคยบอกกับเค้าว่า ผมเองเวลากอดเค้าก็รู้สึกเหมือนกันว่าอยากมีอะไรกับเค้า ไม่รู้สิ มันรู้สึกเหมือนความอบอุ่นอีกอย่างนึงที่เราอยากได้รับในทางกายมั้ง แต่เพราะผมเคยพูดแบบนี้กับเค้า มันทำให้เค้าไม่ค่อยอยากกอดผมเท่าไหร่ กอด แต่มันก็ฝืนๆ ผมรู้ ผมรู้สึก ผมก็เลยคุยกับเค้า ถามเค้า ไปๆมาๆ ก็กลายเป็นทะเลาะกัน พอทะเลาะกันมากๆผมก็ร้องไห้ พอร้องไห้มากๆ ผมก็หอบและหายใจไม่ออก จนเค้า ต้องพาผมไปส่งโรงพยาบาล จากจุดนี้มันทำให้เค้ารู้สึกว่าผมฝากชีวิตไว้กับเค้า อืม จิงๆก็เข้าใจนะว่าทำไมเค้ารู้สึกอย่างนั้น เพราะตอนนั้นอยากได้ความรักจากเค้า อยากได้มากๆ แต่พอมันไม่ได้ มันก็เริ่มสูญเสียความควบคุมตัวเองโดยไม่ตั้งใจ ถ้าจะถามกับแฟนคนแรกที่เลิกกัน เคยเป็นไหม ตอบได้ว่าไม่เคยเป็น ถึงแม้แฟนคนแรกผมจะรักเค้ามาก เค้าเป็นคนที่ชอบคอยชี้แนะผมเรื่องการทำงาน แต่ด้วยเหตุที่ว่าเค้า materialisum มากไปหน่อย ผมเองก้เลยกลายเป็นตัวถ่วงเค้า แล้วเราก็เลิกกัน แต่ตอนที่เลิกกับแฟนคนแรกนั้นผมยังมีงานที่ค่อนข้างดี ตอนนี้นที่บริษัทกำลัง implement ระบบใหม่ ซึ่งผมเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้เรื่องระบบนี้ ดังนั้นหลังจากเลิกกับแฟนคนแรกซึ่งก็แรงพอสมควร อย่างน้อยผมยังมีงาน มีคนที่ทำงานที่ทำให้รู้สึกว่าผมสำคัญ ผมพยายามผลักดันตัวเองไปทำงาน สุดท้ายมันก็ทำให้ผมพออยู่ได้มาเรื่อย 1 ปี ก่อนเจอเค้า แต่คราวนี้ผมเหมือนรู้สึกว่า ผมไม่มีที่ให้อยู่ ไม่มีที่ให้เดิน ผมต้องมาทำงานเพราะผมไม่อยากให้ครอบครัวผมเป็นห่วง แต่มาก็ว่างเปล่า เจ้านายเริ่มถอดความสำคัญออกไป แฟนก็บอกว่าเค้าเกลียดผม เค้าอยากเลิกกับผมตลอดเวลา สุขภาพผมก็ช่างย่ำแย่เสียเหลือเกิน ไม่รู้เมื่อไหร่ จะหมดกรรม ซะทีวะ อยากนอนจัง นอนแล้วไม่ต้องตื่น มันคงจะดีกว่านี้มาก มันเป็นความเห็นแก่ตัวของผมเองครับ ที่รั้งแฟนผมคนปัจจุบันเอาไว้ โดยผมกับเค้ามีข้อตกลงว่าพอสิ้นปีเค้าจะมีอิสระต่อตัวเค้าเอง แต่ตอนนี้ผมขอเหอะ ขอเหอะ ช่วยอยู่ก่อน ช่วยอยู่เป็นกำลังใจให้ผม เพราะผมรู้ตัวดีว่าตอนนี้ผมไม่ไหวจริงๆ ทั้งเรื่องงานและสุขภาพ ผมเห็นแก่ตัวจริงๆครับที่ต้องมากักขังเค้าไว้ ต่อมาผมได้คุยกับหมอต้น หมอต้นบอกผมว่า If you love someone, set him free. ผมฟังแล้วอึ้งๆแต่ยังไม่ปล่อย ด้วยความยึดมั่นถือมั่นของผม ต่อมา น้องสาวผม แซว เป็นน้องสาวผมที่แต่งงานออกเรือนไปแล้ว ผมคุยกับแซว ผมได้คติข้อคิดหลายอย่าง เช่น 1 ผมยึดมั่นถือมั่นเกินไป ผมเองคาดหวังกับคนอื่นมากไป ทั้งๆที่กับตัวเองยังคาดหวังไม่ได้ 2 เวลาผมรักใคร ผมรักเค้าเกิน 100% มันทำให้ผมไม่มีจุดและที่ยืนที่เป็นของตัวเอง ดังนั้นเมื่อผมเลิกกับแฟนมันทำให้ผมอยุ่แทบไม่ได้ หลังจากที่ผมฟังทั้งสองคนพูดแล้วผมก็พยายามปรับตัว แต่ด้วยความเป็นอัตตาของผม มันทำให้ผมปรับตัวค่อนข้างช้า แต่ผมก็ค่อยๆปรับไปทีละนิด จนกระทั่งเมื่อวานตอนเย็น ผมได้รับโทรศัพท์จากคนคนหนึ่ง มันเป็นเสียงที่แข็งๆแต่คุ้นเคย มันเป็นโทรศัพท์จากแฟนเก่าผมเองครับ ผมได้เล่าเรื่องคร่าวๆให้เค้าฟัง โดยเปรียบเทียบเรื่องการว่ายน้ำในทะเลของชีวิต คำบอกกล่าวแรกที่ได้ยินจากเค้า ผมไม่แปลกใจเลยเพราะผมรู้จักนิสัยของเค้าดี แต่คำพูดต่อมาที่ได้ยินจากเค้า มันทำให้ผมมีสติขึ้นมาได้ เค้าบอกผมว่า คุณ คุณจมน้ำคนเดียวไม่พอเหรอไง ทำไมคุณต้องลากแฟนคุณลงไปตายด้วยกันหละ คำพูดคำนั้นมันทำให้ผมรู้ว่า สิ่งที่ผมกำลังทำอยู่ มันกำลังลาก แฟนผม คนที่ผมรัก ให้จมน้ำตามผมไป ด้วยไอ้ข้อสัญญาบ้าบอเรื่องสิ้นปีนี้ แต่ผมก็ไม่รุ้ว่าผมควรต้องทำอย่างไรดี ผมควรบอกเค้าให้ไปเหอะไม่ต้องมาสนผมเหรอ ผมควรต้องพูดอะไร ผมคิดไม่ออก ผม ผม ผมไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะว่าตอนนี้ไม่ว่าอะไรที่ผมทำมันก็ดูผิดไปหมด โดยเฉพาะในสายตาเค้า ย่าครับ ผมคิดถึงย่ามากครับ อะไรหลายๆอย่างที่หมิงทำมันทำให้ผมคิดถึง ย่า ครับ หมิงชอบนอนเกาหลังให้ผมเพื่อให้ผมหลับเหมือนที่ย่าเคยทำ เวลาผมปวดท้องหมิงก็เอามือมาลูปท้องให้ผม เหมือนกับที่ย่าเคยทำให้ผมตอนผมเด็กๆ ย่าครับต้อมไม่รู้จะทำยังไงดีกับชีวิตแล้วครับ ต้อมรู้ครับว่าต้อมกำลังเป็นภาระให้หมิง การที่หมิงอยู่กับต้อม หมิงต้องมาดูแลคนที่เจ็บออดๆแอดๆ ทำให้หมิงเริ่มรู้สึกว่าหมิงไม่มีชีวิตเป็นของตนเองเพราะต้องมาดูแลต้อม มันคงทำให้เค้าเบื่อหน่าย ต้อมเคยถามเพื่อนหลายคนที่ไม่รู้สถานการณ์ของต้อม เพื่อนๆส่วนใหญ่ก็คิดเหมือนกันว่าถ้าแฟนเค้าป่วยบ่อย ป่วยมาก ชีวิตเค้าคงไม่ Happy ดังนั้นเค้าก็คงอยากเลิกเหมือนกัน เกือบทุกคนที่เป็นผู้ชายจะรู้สึกว่าอยากได้คู่ที่สามารถไปด้วยกัน สามารถนำชีวิตเค้าประสพความสำเร็จได้ร่วมกัน ซึ่งต้อมตอนนี้คงขาดคุณสมบัตินั้นแล้ว ก็คงไม่แปลกที่หมิงจะรู้สึกอย่างนั้น ย่าครับ เมื่อคืนต้อมทำผิดพลาดอีกแล้วครับ เมื่อคืนต้อมปวดท้องมากกินยาแล้วก็ยังปวดไม่หาย ต้อมเผลอโทรไปหาหมิงอีกแล้วครับว่าต้อมปวดท้อง ตอนนั้นต้อมอยากได้กำลังใจมากเลย ก็คิดเหมือนกันว่าจะโทรไปหาแม่ แต่แม่คงนอนแล้ว ต้อมไม่อยากให้แม่ต้องมารับโทรศัพท์ด้วยความเป็นห่วงอีก แต่การที่ต้อมโทรไปหาหมิงนั้นมันอาจทำให้หมิงยิ่งรู้สึกไม่ดีกับต้อมก็ได้ ต้อมไม่อยากเป็นภาระให้หมิง ต้อมไม่อยากให้หมิงรู้สึกว่าต้อมกำลังใช้การไม่สบายนี้ดึงเค้าเอาไว้ ต้อมไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆนะครับย่า ต้อมแต่ต้องการกำลังใจจากคนที่ต้อมรักเท่านั้น มันทำให้ความตั้งใจของต้อมที่พยายามไม่ให้หมิงต้องมาจมน้ำตายกับต้อมเสียหาย ต้อมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆตรับย่า ต้อมไม่รู้จริงๆ ย่าครับเมื่อไหร่จะถึงวันที่ต้อมจะได้ไปอยู่กับย่าบ้างครับ ต้อมรู้ต้อมพูดอย่างนี้ไม่ดีต่อพ่อกับแม่ แต่ต้อมเหนือ่ยเหลือเกิน แต่ก่อนใครๆก็ว่าต้อมเป็นอภิชาติบุตร แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ ต้อมเป็นเลวร้ายกว่านั้นมากๆ ต้อมทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วง ต้อมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงให้พวกท่านรู้สึกไม่เป็นห่วงต้อม แต่ต้อมก็คงทำได้เท่านี้ ย่าครับ เห็นเค้าบอกกันว่าโรคมะเร็ง มันสามารถเป็นตามกรรมพันธ์ ไม่รู้ว่าต้อมจะเป็นเหมือนอาเล็กรึเปล่า ถ้าเป็นต้อมก็จะไม่เสียใจครับ เพราะมันอาจถึงเวลาของต้อมแล้วก็ได้ ไม่ต้องห่วงนะครับย่า ต้อมไม่ทำอะไรโง่ๆหรอก ไม่งั้นถ้าต้อมไปเจอ ย่าในสวรรค์ ต้อมจะตอบคำถามย่าได้ยังไงว่าทำไม แต่ถ้ามันเป็นกรรม ต้อม ก็ถือว่า ต้อมได้ชดใช้ แต่ตอนนี้ครับเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยมากครับย่า ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันนั้น ต้อมรักและคิดถึงย่ามากนะครับอีกไม่นานหรอกครับเราคงได้เจอกัน edit @ 2005/10/10 08:51:12   Create Date : 01 กรกฎาคม 2549     Last Update : 1 กรกฎาคม 2549 19:05:21 น.     Counter : 362 Pageviews.   Share Tweet