|
|
บทที่ 3 เหตุผลของพ่อ
“ตี๋น้อย เราถามหน่อยว่า รถชนนายตั้งแรง ทำไมไม่เห็นนายเป็นอะไรมากเลย ดูสิ แค่ถลอกนิดหน่อย แถมสมองก็ไม่กระทบกระเทือนอีก แต่มือกลับซ่น”
เจ้าเหน่งเห็นทุกคนเงียบไป มันเลยเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ซึ่งได้ผล เพราะทุกคนได้หันมามองดูตี๋น้อยที่มีผ้าพันรัดข้อมือไว้ด้วยความอยากรู้เช่นเดียวกับเจ้าเหน่ง
“พวกนายจำที่เราเคยบอกไม่ได้หรอว่า ถ้าแรงมา อย่าแรงตอบ แต่จงเบี่ยงเบนแรงนั้นให้เป็นผลดีต่อตัวเรา” ตี๋น้อยทบทวนสิ่งที่เขาเคยสอนเพื่อน ๆ จนสามารถได้แชมป์กีฬาแห่งชาติเกือบทุกคน
“เมื่อรถมันพุ่งเข้ามาหาเรา เราคิดว่าหลบไม่พ้นแน่ ๆ จึงตบลงไปที่หน้ารถ ทำให้แรงของรถ บวกกับแรงตบ ทำให้เราไถลออกด้านข้าง จนกลิ้งขึ้นไปบนทางเท้า และที่เรากลิ้งตัวไปก็เพราะ การกลิ้งทำให้แรงผ่อนคลายลง ทำให้เราไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก”
ตี๋น้อยอธิบาย ทำให้คนฟังต้องอ้าปากค้างด้วยความทึ่ง ทฤษฏีเหล่านี้ ใคร ๆ ก็เข้าใจได้ แต่ในเวลาที่ไม่ทันตั้งตัวนั้น ใครจะสามารถนำออกมาใช้ได้
“ยอดเยี่ยมมากลูกพ่อ ไม่นึกว่าลูกของพ่อจะเก่งขนาดนี้”
เสียงเจ้าสัวดังขึ้นที่หน้าประตู จากนั้น ทุกคนก็เห็นเจ้าสัวเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับครูใหญ่ ทำให้ตี๋น้อยทำหน้าเครียดอีกครั้งหนึ่ง ทำท่าจะหันหลังให้ จนเจ้าเอกหมั่นไส้ต้องแอบจับแขนไว้ ตี๋น้อยจึงจำใจต้องอยู่ในท่าเดิม
“ก็เพราะตี๋น้อยนี่ละครับ ที่ทำให้พวกผมได้รับเหรียญทองเกือบทุกคน ทั้ง ๆ ที่พวกผมมาจากโรงเรียนเล็ก ๆ มีคนเรียนอยู่แค่ 500 คนเท่านั้น แต่ทุกคนเป็นนักกีฬา เพราะตี๋น้อยเขาสอนพวกเรา”
เอก ประธานนักเรียนที่อยู่กับตี๋น้อยในช่วงที่มาโรงพยาบาลพูดขึ้น ยิ่งทำให้เจ้าสัวรณฤทธิ์รู้สึกรัก และภาคภูมิใจในลูกชายที่พึ่งพบหน้ากันของเขา
“ตอนนี้ลูกอยู่กับใคร”
“ตี๋น้อยครับ ผมชื่อตี๋น้อย ท่านเจ้าสัวกรุณาเรียกให้ถูกด้วย” ตี๋น้อยยังทำหน้าบึ้งตึงอยู่
“อืม....แล้วตอนนี้ตี๋น้อยอยู่กับใครครับ”
“ผมอยู่คนเดียวครับ ยายผมเสียไปเมื่อปีที่แล้ว ส่วนแม่ก็เสียตั้งแต่ผมคลอดออกมาแล้ว” ตี๋น้อยตอบอย่างเศร้า ๆ ทำให้เจ้าสัวน้ำตาซึม
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปอยู่กับพ่อนะ พ่อจะได้ทำหน้าที่ของพ่อที่ไม่เคยทำมาตั้งแต่ลูกเกิดมา”
“คงไม่ได้หรอกครับ พวกเพื่อน ๆ ก็ต้องการผม และพวกเขาคงจะต้องลำบากมากถ้าผมไม่ได้อยู่ด้วย”
“แต่พ่อก็ต้องการลูกนะ”
“พ่อมีลูกของพ่ออยู่แล้ว และภรรยาของพ่อจะว่าอย่างไร ที่พ่อเอาเด็กบ้านนอกเข้าไปในบ้าน อีกอย่าง ลูกของพ่อจะคิดอย่างไรเกี่ยวกับตัวผม ซึ่งผมคิดว่า นี่คือการบ้านที่พ่อจะต้องทำก่อนที่จะพูดเรื่องการรับตัวผมไปอยู่ด้วย” ตี๋น้อยประเมินสถานการณ์ ก่อนที่จะพูดเปิดอกกับพ่อใหม่อีกครั้ง
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก เพราะพ่อกับภรรยา และลูก ๆ ของพ่อมีการตกลงกันไว้แล้ว ซึ่งพ่อก็คิดว่า ในสามเงื่อนไขนั้น อย่างน้อยก็มีสองเงื่อนไขที่พร้อมแล้ว ส่วนอีกเงื่อนไขนั้น พ่อคิดว่า ตี๋น้อยทำได้อยู่แล้ว” ผู้เป็นพ่อยิ้มเล็กน้อย ทำให้ตี๋น้อยถามขึ้นว่า
“เงื่อนไขอะไรหรือครับ เจ้าสัว” ครูใหญ่ที่ได้พูดคุยทำความเข้าใจกับเจ้าสัว แต่เรื่องเงื่อนไขนี้ไม่เคยได้ยินจึงต้องถามขึ้น
“ความจริงแล้วมันเป็นเงื่อนไขที่ไม่มีทางเป็นไปได้ และผมก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้ แต่เพื่อแลกกับชีวิตของตี๋น้อย กับแม่ของเขาแล้ว ผมจำเป็นต้องยอมรับ” เจ้าสัวเกริ่นให้ฟัง ก่อนที่จะบอกอีกว่า
“ครอบครัวภรรยาของผมเป็นตระกูลเจ้าพ่อ พูดจริงทำจริง ผมจึงต้องเลือกเอาว่า จะเสียทั้งแม่ทั้งลูกไปในคราวเดียวกัน หรือว่าจะแยกกันอยู่โดยมีโอกาสที่ลูกจะกลับมาหาผมได้ แม้ว่าจะมีเพียงไม่ถึง 1 เปอร์เซ็นผมก็ต้องยอมรับ” คำพูดของเจ้าสัวทำให้ทุกคนตกใจ โดยเฉพาะตี๋น้อยที่ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อจึงไม่ตามไปรับเขากับยาย
“พ่อ เพื่อผมกับแม่ พ่อต้องยอมกล้ำกลืนน้ำตาลูกผู้ชายไว้ในอกขนาดนี้เชียวหรือ พ่อให้อภัยผมด้วยนะครับ”
ตี๋น้อยขยับจะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อก้มกราบผู้เป็นพ่อ แต่ทว่า ผู้เป็นพ่อได้โถมเข้าโอบกอดลูกชายที่เขาคำนึงถึงเสมอทุกวินาทีเป็นเวลาถึง 17 ปีไว้แน่น
“ลูกยอมรับพ่อแล้ว พ่อดีใจมาก ไม่มีอะไรที่จะทำให้พ่อดีใจกว่านี้อีกแล้ว”
ทุกคนในห้องพากันหลั่งน้ำตากับสองพ่อลูกที่ได้พบเจอกัน จนไม่ได้สังเกตว่า มีชายหนุ่มผู้หนึ่งได้เดินเข้ามาพร้อมกับ ผ.อ.โรงพยาบาล ชายผู้นี้มีวัยประมาณ 25-26 ปี หน้าตาหล่อเหลาคมคาย แต่บุคลิกและดวงตากลับดูเจ้าเล่ห์ และคุกคามผู้คนอยู่ในที
“ดีใจด้วยนะเตี่ย ได้พบเจอลูกชายคนเล็กสมใจแล้ว แต่เตี่ยอย่าลืมสิ่งที่เคยรับปากกับแม่ไว้นะครับ”
ชายผู้เข้ามาใหม่เอ่ยขึ้น ทำให้ทุกคนในห้องต้องหันไปมองอย่างเคือง ๆ ที่มาทำลายบรรยากาศของพ่อลูก
“พ่อไม่ลืมหรอกตี๋ใหญ่ แต่ให้พ่อได้กอดตี๋น้อยสักหน่อยก่อนไม่ได้หรือ เพราะไม่รู้อีกนานเท่าไรที่พ่อจะได้กอดน้องอย่างนี้อีก” เจ้าสัวเอ่ยกับลูกชายคนโตราวกับขอความเห็นใจ ทำให้ตี๋ใหญ่ทำท่ายักไหล่ราวกับไม่สนใจ
“นี่ตี๋ใหญ่ พี่ชายของเจ้า” เจ้าสัวหันมาแนะนำลูกชายให้รู้จักกัน
“ตี๋น้อยน่าจะเคยเห็นผมแล้วละครับ ใช่ไหมตี๋น้อย” ตี๋น้อยใช้สายตาเคือง ๆ มองพี่ชายต่างมารดา เพราะเขาจำได้ว่า ชายคนนี้เป็นคนที่ขับรถชนเขา แถมยังลงมาด่าซ้ำ ก่อนที่จะขับรถจากไป
“ผมจำได้ การที่ผมได้เจอพ่อก็มาจากการส่งเสริมของพี่ชายด้วยนี่ ทำไมผมจะจำไม่ได้” ตี๋น้อยยิ้มน้อย ๆ ราวกับจะสื่อความหมายว่า เพราะความผิดพลาดของพี่ ทำให้ผมได้พบเจอพ่อแท้ ๆ ของผม
“นั่นยังไม่ใช่การส่งเสริมที่ถาวรหรอกนะ ตี๋น้อย แต่การส่งเสริมที่ถาวรเดี๋ยวเตี่ยจะบอกแทนเฮียเอง” ตี๋ใหญ่พูดด้วยเสียงแบบกวน ๆ ทำให้เจ้าสัวต้องรีบพูดว่า
“พ่อจะขอร้องให้ลูกเล่นเกมออนไลน์ ชื่อเกมว่า สามก๊กออนไลน์ ภาคสามก๊ก ซึ่งนี่เป็นข้อเสนอที่เป็น 1 ใน 3 เงื่อนไขที่พ่อจะรับเจ้าเป็นบุตร” เจ้าสัวพูดขึ้น
“เกมสามก๊กออนไลน์”
ตี๋น้อยร้องขึ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อได้ยินข้อเสนอของเจ้าสัวรณฤทธิ์ ดำรงฤทธิกุล ผู้ซึ่งพึ่งจะแสดงตัวว่าเป็นพ่อของเขา หลังจากที่เขามีอายุ 17 ปี
“ทำไมหรอ อาตี๋น้อย ถ้ากลัวแพ้ก็บอกได้นะ ตี๋ใหญ่คนนี้ใจสปอร์ต จะได้ต่อให้” เสียงยียวนกวนประสาทของชายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายของเขา แม้ว่าจะเป็นพี่ชายต่างมารดาก็ตาม
“ทำไมต้องเป็นการแข่งขันในเกมละครับ ผมพร้อมนะที่จะแข่งขันในการทำธุรกิจจริง ๆ หรือจะเป็นในเกมกีฬาอะไรก็ตาม แต่ผมไม่อยากเล่นเกม”
ตี๋น้อยไม่สนใจเสียงยียวนจากพี่ชายที่ขับรถชนเขาจนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่ได้หันไปต่อรองกับพ่อซึ่งเคยพบกันของเขา
เกมสามก๊กออนไลน์ เป็นเกมออนไลน์เสมือนจริง ที่จะดึงเอาคลื่นความคิดของผู้เล่นเข้าไปจำลองในเซิร์ฟเวอร์ของเกม และจำลองเป็นแผ่นดินจีนในสมัยสามก๊ก มีความสมจริงจนเหมือนกับว่า ผู้เล่นได้ย้อนเวลากลับไปยังอดีตในยุคสามก๊ก ทำให้นักธุรกิจชาวจีนยึดถือเป็นมหาวิทยาลัยที่บรรดาลูกหลานของนักธุรกิจชาวจีนทุกคนต้องเล่น ทำให้เกมนี้แพร่หลายออกไปในเหล่าบรรดาลูกหลานนักธุรกิจทั่วโลก รวมทั้งบรรดาผู้ที่หวังความก้าวหน้าในวงการธุรกิจด้วย
“มันเป็นข้อตกลงในการที่พ่อจะรับลูกเข้ามาสู่ตระกูลดำรงฤทธิกุลได้อย่างเต็ม
ภาคภูมิ ซึ่งอรวรรณ์ แม่ของตี๋ใหญ่ได้ทำข้อตกลงกับพ่อไว้ 3 ข้อด้วยกันคือ
1. พ่อต้องไม่ไปสืบหาลูก และลูกต้องไม่มาสืบหาพ่อ ต้องให้พบกันโดยบังเอิญ หรือเป็นพรหมลิขิตเท่านั้น
2. ตี๋น้อยต้องไม่มีผู้อุปการะส่งเสีย หมายถึงการไร้ญาติขาดมิตร และพึ่งพิงตัวเอง
3. ต้องสามารถชนะการแข่งขัน หรือเสมอในการแข่งขันกับตี๋ใหญ่ ซึ่งวิธีการแข่งขัน และข้อกำหนดการแข่งขัน ต้องให้ตี๋ใหญ่เป็นคนกำหนดเท่านั้น
ตอนนี้ ข้อตกลงได้ตรงตามเงื่อนไขมา 2 ข้อแล้ว เหลือแต่ข้อ 3 เท่านั้น ซึ่งพี่ตี๋ใหญ่ได้กำหนดให้ลูกเข้าไปแข่งขันกับเขาในเกมสามก๊กออนไลน์ โดยไม่ได้กำหนดเวลา แต่ลูกคงจะต้องครอบครองดินแดน 1 ใน 3 ของแผ่นดินให้ได้ จึงจะเสมอ เพราะในตอนนี้ตี๋ใหญ่ได้ตั้งก๊กใหญ่เป็นอันดับต้น ๆ ของเกมในเมืองลกเอี๋ยง ซึ่งเป็นดินแดนวุยก๊ก(ก๊กของโจโฉซึ่งเป็นภาคกลางของประเทศ) ดังนั้นถ้าตี๋น้อยอยากจะชนะก็ต้องไปสร้างตัวในอีกสองดินแดนที่เหลือให้ได้”
เจ้าสัวผู้เป็นพ่อได้อธิบายให้กับผู้เป็นลูกที่ไม่เคยพบหน้ามาเป็นเวลาถึง 17 ปีอย่างสุดความสามารถ และใช้ข้อมูลที่เขาให้เหล่าผู้เชี่ยวชาญวิเคราะห์มาบอกลูกชายคนเล็กเป็นนัย ๆ ถึงวิธีที่จะแข่งขันให้เสมอกับลูกชายคนโต ด้วยหวังว่าลูกชายคนเล็กจะสามารถหลีกเลี่ยงพี่ชาย และสร้างกองกำลังให้ได้บนดินแดนที่เหลืออยู่
“เตี่ยลืมบอกอะไรตี๋น้อยไปหรือเปล่าครับ” เสียงกวนโอ๊ยของตี๋ใหญ่ดังขึ้น ทำให้เจ้าสัวมองหน้าเป็นเชิงถาม ทำให้ตี๋ใหญ่บอกออกมาเองว่า
“ในการแข่งขันครั้งนี้ อุปกรณ์การเล่นเกม ค่าใช้จ่ายในการเล่นเกม และค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ในระหว่างนี้ ตี๋น้อยจะไม่ได้รับการสนับสนุนจากเตี่ย หรือจากธุรกิจของเตี่ยแม้แต่การใช้เครดิตของตระกูลเราเพื่อให้ได้ส่วนลดก็ไม่ได้ ทุกอย่างต้องมาจากน้ำพักน้ำแรงของตี๋น้อยเองเท่านั้น”
ตี๋ใหญ่ยื่นข้อเสนอนี้ให้เพราะรู้ดีว่า แม่ และยายของตี๋น้อยเสียหมดแล้ว ตอนนี้ก็อยู่คนเดียว และพึ่งเรียนจบ ม.6 มาโดยไม่มีงานทำ แถมยังอยู่ในฐานะยากจนด้วย ดังนั้น ในสายตาของตี๋ใหญ่ และแม่ของตี๋ใหญ่คิดว่า งานนี้ตี๋น้อยต้องหมดปัญญาหาเงินมาเล่นเกมนี้แน่ ๆ แต่ถึงแม้ว่าจะสามารถหยิบยืมเงินมาเล่นได้ ก็ไม่สามารถเอาชนะผู้ที่เล่นมาก่อนแล้วถึง 4 ปีเต็ม(16 ปีในเกม) และเป็นผู้เล่นที่โดดเด่นติดอันดับต้น ๆ ของเกมนี้อย่างตี๋ใหญ่ได้อย่างแน่นอน การแข่งขันครั้งนี้จึงถูกกำหนดไว้เพื่อสร้างความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ให้กับพ่อลูกคู่นี้เท่านั้นเอง
แต่ว่า....ความแน่นอน คือความไม่แน่นอน ตี๋น้อย เด็กหนุ่มอัจฉริยะจากหนองคาย ไม่ใช่คนที่จะหมดหนทางแพ้ได้ง่าย ๆ เพราะเขาคือ
นาย ฤทธิ์เดชา ดำรงฤทธิกุล ผู้สืบสายเลือดนักธุรกิจ และนักสู้มาจาก เจ้าสัวรณฤทธิ์ ดำรงฤทธิกุล นักธุรกิจหมื่นล้านผู้สร้างตัวเองขึ้นมาจากศูนย์
| Create Date : 15 ตุลาคม 2554 |
| Last Update : 15 ตุลาคม 2554 15:50:06 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 269 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [