บทนำ

กรุงเทพมหานคร เมืองหลวงที่หลอมรวมทุก ๆ สิ่งไม่ว่าดีหรือร้ายเข้าไว้ด้วยกัน !!!
ในตรอกเล็ก ๆ ที่ไร้ผู้คนย่างกราย บุรุษร่างกำยำล่ำสันห้าคนได้ผลักดันหญิงสาวหน้าตาสวยงามเข้ามุมอับ ที่บดบังสายตาจากผู้คนภายนอกด้วยถังขยะใบใหญ่

“อย่าทำฉันเลย เห็นแก่ลูกในท้องของฉันเถอะ”

หญิงสาวซึ่งสวมใส่ชุดยูนิฟอร์มของบริษัทที่ใหญ่โตและมีชื่อเสียงไปทั่วโลกยกมือไหว้ก่อนที่จะใช้มือกุมท้องไว้ราวกับจะคอยปกป้องลูกน้อยเอาไว้ แม้จะรู้ว่าไม่มีประโยชน์แต่อย่างใด เพราะแม้แต่ชีวิตของเธอเองยังไม่อาจที่จะปกป้องไว้ได้
น้ำตาไหลอาบหน้าหญิงสาวอย่างน่าสงสาร จนแม้แต่ผู้ร้ายที่ไร้คุณธรรมที่สุดหากได้พบยังอดที่จะสมเพชเวทนาไม่ได้

แต่บุรุษที่สวมชุดสูทสีดำทั้งห้าคนกลับนิ่งเฉย ในมือของคนที่อยู่ด้านหน้าหญิงสาวนั้นล้วงเข้าไปในเสื้อสูทด้วยดวงตาที่แฝงไว้ด้วยความอับจนปัญญาชนิดหนึ่ง เพราะพวกเขาคือนักฆ่ามืออาชีพที่มีแต่ทำตาม “คำสั่ง”

“หากจะฆ่าฉันจริง ๆ ก็ขอให้ฉันได้คุยกับเธอคนนั้นก่อนได้ไหม ฉันจะได้ขอให้เขาแห็นแก่ลูกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคนที่เขารัก หากเขาตกลงฉันจะไปคลอดลูกเสร็จแล้วก็จะรับความตายเอง”

หญิงสาวต่อรองอีกครั้งด้วยความหวังที่จะหาทางรอดให้กับลูกที่ไม่รู้ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสโผล่หน้ามาดูโลกนี้หรือไม่ และไม่รู้ว่าผู้เป็นพ่อจะมีโอกาสได้รู้หรือไม่ว่า เธอและลูกได้เผชิญชะตากรรมอย่างไรในวันนี้ หากแต่หนังตาของบุรุษเบื้องหน้าไม่กระพริบแม้แต่น้อย มือขวายังคงจะหยิบจับบางสิ่งบางอย่างที่จะนำมาใช้ปลิดชีวิตของเธอ

“บี๊บบบ !!!”

เสียงการติดต่อดังมาจากเครื่องรับส่งวิทยุของชายชุดดำ ทำให้มือที่เอื้อมไปจับบางสิ่งบางอย่างในชุดสูทนั้นชะงัก ก่อนที่จะเปลี่ยนเป้าหมายมาจับสายสมอลท๊อกแทน

เวลาเหมือนจะหยุดนิ่งจนลมหายใจหญิงสาวแทบจะขาดห้วงด้วยไม่รู้ว่าเธอและลูกจะมีชีวิตอยู่อีกกี่นาที จนกระทั่งเสียงตอบรับของบุรุษชุดดำกล่าวขึ้นว่า

“ครับท่าน”

บุรุษในชุดสูทสีดำกล่าวสั้น ๆ ตอบรับคำสั่งที่มาจากโทรศัพท์ ก่อนที่จะหันหน้าไปยังหญิงสาว และกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า

“เจ้านายก็ไม่อยากจะทำกรรมมากกว่านี้ ท่านตกลงที่จะให้เธอได้กลับไปยังบ้านเดิมเพื่อคลอดลูก หลังจากนั้นเธอก็น่าจะรู้ดีควรจะทำอย่างไร”

สตรีสาวผู้นี้ยกมือไหว้เหล่าบุรุษที่เคยคิดจะเอาชีวิตเธอด้วยความยินดี แม้ชีวิตของเธอจะสูญสิ้นไปก็ขอให้เหลือลูกไว้ให้เขาก็พอแล้ว นี่เป็นสิ่งเดียวที่หญิงสาวคิดในตอนนี้


บุรุษชุดดำทั้งห้าจากไปแล้ว แต่หญิงสาวยังไม่อาจที่จะพยุงร่างออกไปได้ สายฝนพรำลงมาอย่างแผ่วเบาราวกับจะบรรเทาความวิตกกังวลของหญิงสาว และทำให้เธอฟื้นตื่นจากฝันร้าย

หญิงสาวก้าวเดินออกจากตรอก สองมือกุมท้องไว้อย่างทนุถนอม แม้เธอจะถูกแยกจากคนที่เธอรัก แม้ลูกจะถูกพรากไปจากพ่อ แต่เธอมั่นใจว่า พ่อลูกจะต้องได้พบกันในวันหนึ่งข้างหน้าอย่างแน่นอน


สังหรณ์ของผู้เป็นแม่นั้นมักจะแม่นยำเสมอ แต่นั่นเป็นเรื่องของอีก 17 ปีต่อมา !!!

หมื่นลี้

Create Date : 15 ตุลาคม 2554
Last Update : 15 ตุลาคม 2554 15:41:37 น.		1 comments
Counter : 297 Pageviews.
Share Tweet