--- สุ ด ชี วิ ต : แอลิซ มันโร ---

'เราพูดถึงบางสิ่งไม่น่าให้อภัย
หรือสิ่งที่เราไม่มีทางให้อภัยกับตัวเอง
แต่เราก็ยังทำ...
เราทำเช่นนั้นกันอยู่ตลอดเวลา'

สุ ด ชี วิ ต
แอลิซ มันโร

::

ปีที่แล้ว ฉันอ่านรวมเรื่องสั้นทั้ง 14 เรื่องของแอลิซ มันโร แปลโดย อรจิรา โกลากุลและ วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา จบไปแล้ว

แต่ไม่ได้เขียนถึง นั่นเพราะไม่มีเวลาหรือไปทำอะไรที่อยากทำมากกว่า (ไม่ค่อยแน่ใจ)

ปีนี้ฉันมีหนังสือที่ซื้อมาอ่านหลายเล่ม แต่ยังไม่ได้เปิดอ่านเป็นส่วนใหญ่ อาจจะเพราะได้จัดตู้หนังสือ จึงเห็นหนังสือบางเล่มที่ยังค้างคาอยู่ในใจ อยากอ่านแต่เล่มเดิม ๆ ที่เคยชอบ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

เล่มนี้ก็ใช่

มีโน้ตแทรกในหนังสือสำหรับทุกเรื่องสั้น
แต่จำรายละเอียดไม่ได้แล้ว
จึงค่อย ๆ อ่านใหม่อีกครั้ง

เรื่องสั้นเรื่องแรก -- ไ ป ถึ ง ญี่ ปุ่ น



เป็นเรื่องราวของครอบครัวเล็ก ๆ ครอบครัวหนึ่ง ปีเตอร์เป็นวิศวกร เกรตาเป็นกวี มีลูกสาวเล็ก ๆ ด้วยกันหนึ่งคนคือแคธี

เธอได้รับเชิญไปงานเลี้ยงพร้อมนักเขียนคนอื่น ๆ เนื่องจากบทกวีของเธอได้ตีพิมพ์ แต่บรรยากาศในงานเลี้ยงนั้นน่าสะพรึงภาพที่ฉันเห็นในงานเลี้ยงของนักเขียนคือ ภาพของสังคมเล็ก ๆ มีบรรยากาศน่าวิงเวียน ต่างคนต่างสนทนาเสียงดังอย่างออกรสออกชาติ ดูเหมือนอันตรายอยู่รอบตัว ดูเหมือนทุกคนพร้อมจะพ่นถ้อยคำดูถูกดูแคลนออกจากปากทันที่ที่มองมา เราจะเข้าใจทันทีว่า ทฤษฎีแห่งความไม่เป็นมิตรทำงานอย่างไร

' การใคร่ครวญดังกล่าว ทำให้เกรตานั่งลง เนื่องจากไม่มีเก้าอี้ เธอจึงนั่งลงกับพื้น เธอคิดอะไรได้อย่างหนึ่ง เธอคิดถึงตอนที่ไปงานเลี้ยงของพวกวิศวกรกับปีเตอร์ บรรยากาศเป็นมิตรแม้บทสนทนาจะน่าเบื่อก็ตาม นั่นก็เป็นเพราะทุกคนล้วนมีสถานะมั่นคงและลงตัวอยู่แล้วอย่างน้อยก็ในเวลานั้น ที่นี่ไม่มีใครปลอดภัย การพิพากษาตัดสินอาจเกิดขึ้นลับหลังแม้กับคนที่เป็นที่รู้จักหรืองานที่เคยได้รับการตีพิมพ์ ผลก็คือบรรยากาศของความฉลาดเฉลียวหรือความตึงเครียดอบอวลไปทั่ว ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม...'

แต่บางถ้อยคำก็กระทบใจฉันโดยไม่รู้ตัว ข้อความสั้น ๆ แต่เศร้าจับใจ

'การเขียนจดหมายฉบับนี้เสมือนหย่อนข้อความลงในขวดแล้วเฝ้าฝันว่าสักวันมันจะไปถึงญี่ปุ่น'

และเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนรถไฟระหว่างที่เธอและลูกสาวกำลังเดินทางไปโตรอนโต เป็นเรื่องที่ลื่นไหลไปตามกิเลส พูดไม่ออกบอกไม่ถูก แล้วเธอก็ตกใจสุดขีดระหว่างที่กลับมายังตู้นอนของเธอและลูกสาว เกิดอะไรขึ้นระหว่างนั้น...

ผู้เขียนเล่าเรื่องและบรรยายความรู้สึกได้ละเอียดอ่อน กระทบใจ เผยความอ่อนไหวและซับซ้อนของมนุษย์ โดยเฉพาะผู้หญิง ใช่...เธอมีครอบครัวที่อบอุ่น สามีและลูกน่ารัก บางเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเพียงแค่เติมสีสันหรือช่องว่างที่มันหายไป มันกลับมีชีวิตชีวา แน่นอน เธอไม่ได้ยึดมันไว้ และมีบางสิ่งบางอย่างที่รอเธออยู่ที่ปลายทาง...

2. อามุนด์เซน

ว่าง ๆ จะมาเล่าต่อนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ภูพเยีย

Create Date : 27 เมษายน 2561 Last Update : 27 เมษายน 2561 7:39:50 น. Counter : 642 Pageviews.		0 comments
Share Tweet