Group Blog
All Blog
|
--- ธ ร ร ม ะ ใ น ฐ า น ะ ที่ เ ป็ น ย า แ ก้ โ ร ค ---
ความเจ็บไข้ได้ป่วยนั้น มันมีมูลมาจากอะไรกันแน่ ? : ความเจ็บป่วยที่เป็นอยู่มากที่สุดในโลกนี้ ในเวลานี้ โดยเฉพาะจะเป็นโรคที่เกี่ยวกับกระเพาะอาหาร และโรคเกี่ยวกับประสาท โรคกระเพาะอาหารหรือโรคลำไส้เรื้อรัง จะต้องมีมูลมาจากการที่มีโลหิตไปเลี้ยงสมองไม่เพียงพอ การที่มีโลหิตไปหล่อเลี้ยงไม่พอ ก็เพราะว่าคนคนนั้นมีความวิตกกังวล มีความทรมานใจตัวเองมีความเดือดพล่านทางจิตใจ จนโลหิตต้องไปเลี้ยงข้างบนคือสมองจนหมดสิ้น ไม่พอที่จะเลี้ยงกระเพาะทำให้กระเพาะลำไส้ผิดปกติ ไม่อาจทำหน้าที่ตนบ้าง จึงเกิดเป็นโรคผิดปกติขึ้นที่ลำไส้กระเพาะ นานเข้าก็เรื้อรัง เมื่อคนเราเสียใจ หมอจะรู้ได้ว่าไม่มีโลหิตไปเลี้ยงที่กระเพาะเลย เมื่อเราโกรธ จะไม่มีโลหิตไปเลี้ยงที่กระเพาะเลย เมื่อเรามีความพิการทางจิตใจอยู่บ่อย ๆ เราก็เป็นคนนอนไม่หลับและเป็นโรคเส้นประสาทอย่างที่ไม่อาจจะรักษาหายได้ และคนเราก็เป็นกันโดยมาก เมื่อเรามีโรคกระเพาะอาหารหรือโรคประสาทเป็นเจ้าเรือนแล้ว โรคอื่น ๆ ก็ตามมาอีกมากมาย ถ้าคนมีจิตใจปกติ อาหารจะย่อยดี เพราะว่าลำไส้ดีกระเพาะอาหารดี พวกที่อยู่ป่าอยู่ตามเขาเป็นโยคี กินใบไม้เป็นอาหารได้ ก็เพราะเหตุว่ามีการย่อยอาหารดี เพราะจิตใจดี คนเหล่านี้ไม่เป็นโรคกระเพาะ ไม่เป็นโรคประสาท ไม่เป็นโรคเบาหวาน ที่ชาวบ้านกำลังเป็นกันอยู่ในขณะนี้เพราะว่าขาดธรรมะ ข้อสำคัญที่สุดคือการขาดธรรมะ ที่เป็นเหตุให้ตัดความยึดมั่นถือมั่นหรือตัดความวิตกกังวลนั่นเอง ความวิตกกังวลนั่นคือกิเลสซึ่งเป็นเหตุให้เกิดโรคภัยนานาประการ :: 'ธรรมะในฐานะที่เป็นยาแก้โรค' ท่านพุทธทาสภิกขุ --- ว่ า ด้ ว ย ก วี นิ พ น ธ์ ---
 กวีนิพนธ์อยู่คู่มนุษย์มาแต่แรก ดั่งความรัก ดั่งความหิว ดั่งโรคระบาด ดั่งสงคราม บางครั้งร้อยกรองของฉันไร้สาระอย่างน่าอับอาย แต่ฉันหาขอโทษไม่ ฉันเชื่อว่า การแสวงหาถ้อยคำอันสวยงาม ดีกว่าการเข่นฆ่าบีฑากัน Jaroslav Seifert ยาโรสลาฟ เซเฟิร์ต ถือกำเนิดในครอบครัวยากจนที่ซิซคอฟ ย่านชนชั้นแรงงานชานกรุงปราก(เชกโกฯ) --- จ ริ ย ธ ร ร ม ---
ทุกวันนี้บ้านเมืองเรามีคนอย่างลิโป้มากขึ้นทุกวัน คนอกตัญญูอยู่กับใครก็พร้อมจะเนรคุณคนที่ชุบเลื้ยงตน แต่สุดท้ายเขาไม่เพียงทำให้บ้านเมืองตัีวเองล่มจม ตัวเขาเองก็ตายอย่างน่าอนาถด้วยโรคขาดคุณสมบัติคือ จริยธรรม บ้านเมืองมืดขโมยชุม แต่คนใจมืดจะกลายเป็นขโมยเสียเอง เราต้องสอนลูกสอนหลานว่า อย่ายินดีความสุขที่ได้มาด้วยความชั่ว ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดี เกิดเป็นคนอย่าลืมรอยเท้า เกิดเป็นคนอย่าลืมบ่อน้ำที่เคยดื่มยามกระหาย เกิดเป็นคนอย่าเป็นวัวลืมตีน การไม่รู้จักเรื่องของตนเอง ทำให้คนหลงผิด การไม่รู้จักเรื่องการครองเรือน ทำให้คนล้มเหลว การไม่รู้จักเรื่องของโลก ทำให้คนทุกข์ทรมาน ความทุกข์ทุกอย่างต้องใช้ความดีแก้จึงจะได้ผล ไม่มีความทุกข์ใดเลยที่จะแก้ให้หายได้ด้วยความชั่วความเลว Sudjai Liangpunsakul ขอบคุณค่ะ --- ด อ ก ไ ม้ ส อ น ใ จ ---
 เรารู้ว่ากลีบ กลิ่น สี และเกสรเป็นสิ่งที่สวยงามและมีเสน่ห์ จึงอยู่บนส่วนที่สูงเหนือก้านใบ เพื่ออวดความงามและกลบความไม่งามของส่วนอื่นไว้ ดังนั้นเมื่อเราต้องสัมพันธ์กับคนอื่น ก็ต้องโชว์ส่วนที่ดีของเราออกมา ซ่อนส่วนเสียเอาไว้ ให้งามเหมือนกลีบ กลิ่น สี และเกสร ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสและมีกิริยาที่เรียบร้อย หอมด้วยคำพูดที่เป็นมธุรสวาจาและสัมมาวาจา ทำได้เช่นนี้ ใคร ๆ ก็รัก อยากสัมพันธ์ด้วย เพราะเรามีเสน่ห์อยู่ในตัว ดอกไม้สอนใจให้ธรรมะ พระอาจารย์ชาญชัย อธิปัญฺโญ --- แ ก่ น แ ท้ แ ห่ ง คว า ม มี ร ส นิ ย ม อั น แ ท้ จ ริ ง : พจนา จันทรสันติ ---
 แก่นแท้แห่งความมีรสนิยมอันแท้จริง คือความละเอียดอ่อน และความละเอียดอ่อนจนถึงที่สุด คือสัมผัสรับรู้อันแจ่มชัดแหลมคม ซึ่งอ่อนไหวตอบโต้กับทุกสิ่ง ความมีรสนิยมเยี่ยงนี้ หาใช่ปรารถนาใฝ่ใจแสดงออก ให้เป็นที่ปรากฏแก่สายตาสาธารณะไม่ หากแต่ดิ่งลึกลงสู่โลกภายใน และจัดระเบียบอันงดงามขึ้น ภายในจิตใจดวงนั้น พจนา จันทรสันติ |
ภูเพยีย
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [?] Friends Blog
|
