ผีเพื่อนรัก
ผี เพื่อนรัก
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"โก้" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อเพื่อนกลับจากโลกของความตาย
ผมมีเพื่อน คนหนึ่งชื่อเก่ง เราไม่ถึงกับสนิทสนมกันมากนัก แต่อย่างน้อยเราก็เรียนมาด้วยกัน ตั้งแต่ประถม 1 จบจบ ม.6 ละครับ
เก่ง เป็นเด็กน่าสงสาร พ่อแม่แยกทางกัน ต่างคนต่างไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่เก่งยังไม่ตั้งไข่ด้วยซ้ำ เขาโตมากับยายมาจนถึง 10 ขวบยายก็เสียไปอีก เก่งเลยต้องอยู่กับป้าซึ่งเป็นญาติห่างๆ นานๆ พ่อของเก่งก็มาเยี่ยมและส่งเสียลูกได้เรียนโรงเรียนที่ดี
ที่จริง เก่งเห็นผมเป็นพี่ชายมาตั้งแต่เราอยู่ประถมแล้วละครับ เพราะผมค่อนข้างตัวโต แต่เก่งผอมแกร็น ตัวเล็กนิดเดียว เวลาใครรังแกผมอดไม่ได้ที่จะไปช่วย แต่ก็แค่นั้นละครับ ผมไม่เคยให้ความสนิทสนมจนถึงกับเป็นเพื่อนรักอะไร เพราะผมมีก๊วนเพื่อนอยู่แล้ว
ทุกคนไม่รังเกียจเก่งซึ่งมักจะขอไปไหน มาไหนกับเราเสมอ เผลอๆ เราอดใช้เก่งไม่ได้ อย่างให้ไปซื้อน้ำแข็ง ซื้อข้าว เก่งก็รับใช้เราอย่างดี
ผมคิดว่าเก่งเป็นเด็กอาภัพ ตากลมโตดูเศร้าสร้อย บางครั้งก็เหม่อลอยเหมือนจมอยู่กับความอาภัพของตัวเอง นิสัยเงียบๆ ไม่ค่อยคุย ชอบแต่ฟังคนอื่นพูดคุย บางทีเราลืมด้วยซ้ำว่ามีเขาอยู่ในกลุ่มด้วย
พอเรียนจบมัธยมเราก็ เข้ามหาวิทยาลัย เก่งซึ่งเรียนไม่เก่งได้เข้าเรียนในสถาบันที่สอนเกี่ยวกับเรื่องทำอาหาร เก่งบอกว่าเขาอยากเป็นกุ๊ก หางานทำดีๆ มีครอบครัวที่อบอุ่นของตัวเอง
อนาคต ที่สดใสรอเก่งอยู่ เพราะเขาเป็นคนดีครับ
แต่แล้วอนาคตนั้นก็ดับ วูบ เมื่อคืนหนึ่งเก่งเดินกลับบ้าน และโดนอันธพาลใช้เหล็กขูดชาฟต์แทงหลัง มันเป็นการแทงผิดตัวครับ แต่เก่งก็เลือดตกในไปตายที่โรงพยาบาล พวกผมรู้ข่าวทางหนังสือพิมพ์..ใจหายไปตามๆ กัน..รู้สึกเหมือนเสียน้องชาย ผมเองก็เพิ่งรู้ตัวว่ารักเขาไม่น้อยเลย
เก่งเป็นคนหนึ่งในบรรดา เพื่อนรักของผม!
งานศพเก่งผ่านไปหลายเดือนพวกเราก็ลืมเรื่องนี้ ยามว่างเรายังนัดพบกันเฮฮาปาร์ตี้กันเหมือนเดิม บางทีก็ไปเที่ยวน้ำตกเที่ยวทะเลตามเรื่องตามราว
เมื่อปิดเทอมใหญ่ ใหม่ๆ เรานัดกันมารวมหัวกันที่บ้านผม เราซื้ออาหารทะเลและเนื้อ หมู ไก่ มาปิ้งกันที่สนามหน้าบ้าน ควันฉุยหอบตลบอบอวล
มีอยู่จังหวะหนึ่ง ผมมองผ่านควันไฟไปที่ต้นจันทน์ผา เห็นโครงร่างที่คุ้นๆ เล่นเอาใจหาย ขนลุกซ่า.. ไม่ใช่น่า! ผมตาฝาดไปแน่ๆ เพียงกะพริบตาร่างนั้นก็หายไป..ใช่แล้วครับ ผมมองไปเห็นว่าเก่งนั่งเหงาๆ อยู่ตรงนั้น
วูบหนึ่งผมเกือบลืมแน่ะ ว่าเก่งตายไปแล้ว..
ลม เย็นประหลาดพัดวูบ ใครคนหนึ่งร้องว่าน้ำแข็งหมด อีกคนก็พูดเย้าด้วยความคะนองว่า..เรียกให้เก่งขี่จักรยานไปซื้อให้ซิ!
ผม กลืนน้ำลายอึกใหญ่..ในฐานะเจ้าของบ้านก็คว้ากระเป๋าตังค์ ขี่จักรยานปั่นไปเซเว่นฯ หน้าปากซอย ซื้อเบียร์กับน้ำแข็ง..ซึ่งตลอดทางผมรู้สึกว่ามีใครซ้อนท้ายมาด้วย ร่างที่มองไม่เห็นอยู่ใกล้ผมเหลือเกิน เหมือนตามมาคุ้มกันยังไงยังงั้น
ผม นึกในใจว่า..มาเถอะถ้าอยากมา แต่อย่าให้น่ากลัวนะ!!
คืนนั้นเรา อยู่ดึกมาก บางคนค้างที่บ้านผม บางคนก็ขอตัวกลับ..แต่พอวันต่อมานี่ซีครับ เราเปิดฉากคุยกัน..ปรากฏว่าทุกคนเห็นเก่งมาอยู่กับเราเมื่อคืนนี้ แต่มองไม่เห็นถนัดตานะครับ
ทุกคนเห็นอย่างที่ผมเห็นคือ เหมือนตาฝาดไปเอง
สรุปแล้ว เราเชื่อว่าเก่งกลับจากโลกหลังความตายมาอยู่กับเราเมื่อคืนแน่นอน!
คิด แล้วน่าขนหัวลุก..ถ้าเก่งอยู่เขาจะต้องแสดงฝีไม้ลายมือเรื่องทำอาหารให้เรา ได้ชิมรสมือแน่ๆ
ผมคิดถึงเขาครับ แต่ยอมรับว่ากลัวจริงๆ วันต่อมาเรานัดทำบุญให้เก่งกัน แม้ว่าเขาจะเป็นผี แต่เขาก็ยังเป็นเพื่อนที่เรารักและคิดถึงเสมอครับ!
//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREl4TURRMU13PT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBeE1DMHdOQzB5TVE9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
