จามจุรีกลางซอย
จามจุรี กลางซอย
ขนหัวลุก
ใบหนาด
บุญมาก ดวงตก เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากบางแค
สมัยหนุ่มผมอาศัยอยู่กับน้าสิทธิ์-ญาติแท้ๆ ที่บ้านในซอยลึกย่านบางแค น้าสิทธิ์เคยทำงานเป็นช่างภาพหนังสือพิมพ์ แต่ลาออกมาร่วมหุ้นเพื่อนทำธุรกิจเล็กๆ แกจึงมีเพื่อนเยอะแยะมาตั้งวงกินเหล้า สรวลเสเฮฮากันบ่อยๆ
ผมเองเรียนจบแล้วแต่ยังไม่มีงานทำ น้าสิทธิ์ก็เลยเอามาช่วยทางนี้จนผมไม่คิดไปหางานอื่นทำแล้วครับ บ้านช่องแม้จะไม่กว้างขวางแต่ผมก็สบายใจ
น้าสิทธิ์กับน้าแหวนเมียแกเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพ ทั้งคู่ไม่มีลูก...ผมนี่แหละหลานรักที่แกอุ้มชูมาแต่อ้อนแต่ออก น้าสิทธิ์รักเหมือนลูกแท้ๆ ผมเองก็เต็มใจที่จะอยู่ดูแลแกเช่นกัน ทุกอย่างลงตัว
เหตุเกิดเมื่อตอนปลายเดือนธันวาคมพอดี!
เพื่อนๆ น้าสิทธิ์มากินเหล้ากันที่บ้าน ส่งท้ายปีเก่า-ต้อนรับปีใหม่กันตั้งแต่ไก่โห่ บรรยากาศสนุกมาก ดื่มไปร้องคาราโอเกะไปเสียงครึกครื้นเชียว บ้านเราค่อนข้างห่างจากบ้านอื่น ไม่ต้องเกรงใจใคร และเราก็สนุกกันเต็มที่ชนิดไม่ต้องกลับบ้าน
ผมเองไม่ได้ดื่ม บางวันอาจจะต้องขับรถไปส่งลุงๆ น้าๆ บางคนในยามวิกาล หรือไม่ก็ค่อนรุ่ง...แต่คืนนั้นใครไม่ได้เอารถมา หรือเมาจนขับรถไม่ได้ก็คงต้องค้างบ้านนี้แหละ เพราะรถน้าสิทธิ์ตอนนี้ไปเข้าอู่
ตีหนึ่งกว่าๆ ผมทำหน้าที่ดีเจ. เปิดคาราโอเกะให้คุณลุงคุณอาได้ขยับลูกคอกัน แหม...เพลินไปหน่อย เหล้าใกล้จะหมด งานก็ทำท่าจะกร่อย...ในฐานะเจ้าบ้านจะยอมได้ไงครับ ผมรับอาสาเดินจากบ้านไปซื้อเหล้าโซดาและกับแกล้มที่ร้านปากซอย
แหม! ถ้ามีรถก็ไม่ลำบากหรอก แต่ไม่เป็นไร...เดินไปแค่ 300 เมตรเอง ขากลับอาจจะนั่งมอเตอร์ไซค์มา...ถ้ายังมีอยู่นะ
ขาไปไม่ได้คิดอะไร แต่พอผ่านจามจุรีต้นใหญ่กลางซอยผมก็ใจหายวาบ...เมื่อเดือนก่อนมีหนุ่มแพ้ ชีวิตมาจากไหนไม่รู้ มายึดเอากิ่งก้านสาขาของต้นไม้นี้ผูกคอตาย
ตอนเก็บศพน่ะผมยังมาดู...จำหน้าคนตายได้ติดหูติดตา!
คิดๆ แล้วอยากด่าตัวเองชะมัด มารื้อฟื้นความจำอะไรกันตอนนี้! เมื่อกี้ทำไมไม่คิด แล้วปลุกไอ้บอมบ์มาเดินเป็นเพื่อน ถึงมันจะเป็นเด็กอายุ 12 ก็ยังดีกว่าไม่มีใครแบบนี้...ผมชะแง้ไปบนท้องถนนที่ยังมีรถแล่นผ่าน แต่คอยเป็นนานสองนานก็ไม่มีแท็กซี่ว่างๆ ไม่มีตุ๊กตุ๊ก ไม่มีมอเตอร์ไซค์รับจ้างซักคันเดียว
ไม่ไหวแล้ว เห็นทีต้องเดินกลับ...
ผมกัดฟัน แข็งใจ...เป็นไงเป็นกัน! แล้วก็ก้าวเท้าเข้าซอยอย่างอาจหาญ ยิ่งใกล้ต้นจามจุรีที่แผ่กิ่งก้านสาขาคลุมซอย ผมยิ่งใจแป้ว พยายามไม่คิดอะไรที่สยองๆ และแล้วผมก็เดินผ่านมาอย่างเรียบร้อย...
อ้าว? พอคล้อยหลังมาไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงหนักๆ ตกต้นไม้มาดังตุ้บ! เหมือนลูกขนุนหรือมะพร้าวร่วงกระทบพื้น ผมหยุดกึก ใจเหลือเท่าปลายนิ้วก้อย...ขนลุกซู่ตั้งแต่หัวจดเท้า...เอาละซี มันเล่นงานเราจนได้!
ผู้ใหญ่สอนว่าถ้าผีหลอกอย่าวิ่ง เดี๋ยวจะสติแตก เตลิดไปจนได้รับอันตราย
เฮ้อ...ต้องปลอบใจตัวเองว่าดีนะที่เจอผี ดีกว่าเจอคนร้าย...ผีน่ะมันแค่ภาพหลอนเท่านั้น ทำอะไรเราไม่ได้หรอกน่า...
คิดอย่างนั้นก็ค่อยๆ ก้าวเดิน ไม่หันไปดู แต่เสียวสันหลังอย่างแรง แม้นัยน์ตาจะไม่เห็น แต่จินตนาการมันซาดิสต์กับผมมากเลยครับ
นั่น คือ นึกถึงภาพศพผูกคอตาย เดินหัวพับ หน้าบวมฉึ่ง นัยน์ตาถลนออกมานอกเบ้า ลิ้นจุกปากดำปี๋ มีเลือดออกจากหู ตา จมูก ปาก! เขากำลังเดินตามผมมาทุกฝีก้าว...นั่นไง! ผมได้ยินเสียงฝีเท้าแน่นอนที่ลากช้าๆ ตามหลังมา!
เมื่อกลัวจนสุดขีด ความกลัวก็กลับเป็นความบ้าบิ่นอย่างเหลือเชื่อทันใด
เปล่าครับ ผมไม่ได้หันไปทำอะไรคุณผี แต่ใจผมเยือกเย็น ปากก็คุยกับเขาดังๆ เหมือนคุยกับเพื่อนฝูง...ขอบใจที่เดินมาเป็นเพื่อนนะ ขอให้ไปสู่สุคติเถอะ!
ผมทั้งพูดและนึกอย่างนี้มาจนถึงบ้าน ใครๆ ถามว่าผมเดินไปเหยียบอะไรมา เหม็นเน่าหึ่ง?! ผมตอบไปตามตรงว่าถูกผีหลอก...ผีมาขอส่วนบุญน่ะ ไม่มีอะไร
พวกคนเมาหัวเราะครืน อนุโมทนาผมกันใหญ่...ผมเลยกลายเป็นพ่อบุญมาก ดวงตก นับแต่นั้นมา!
//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREEzTURjMU13PT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBeE1DMHdOeTB3Tnc9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
