รับวิญญาณ

รับวิญญาณ

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"เฟิร์น" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อพบกับคืนรับวิญญาณ

คุณๆ เชื่อเรื่องผีไหมคะ? ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม วันนี้ดิฉันมีเรื่องผีและเรื่องจิตวิญญาณมาเล่าสู่กันฟัง ส่วนจะแปลกประหลาดและน่ากลัวแค่ไหนก็สุดแท้แต่จะพิจารณาเถิดค่ะ

สมัยเด็กดิฉันอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรหลังสถานีขนส่งหมอชิต ซอยนี้มีหลายเลี้ยว จะไปออกซอยยาสูบหรือซอยร่วมศิริมิตรก็ได้ หรือจะไปออกซอยสุทธิสาร 15 ก็ได้ บ้านเรือนและผู้คนยังไม่คับคั่งเหมือนสมัยนี้ บ้านใกล้ๆ กันจะรู้จักกันแทบทั้งนั้น

บ้านติดกับดิฉันคือบ้านป้าเดือน อายุไล่ๆ กับยายดิฉันคือ 75-76 ปี แม่เรียกว่าป้าเดือน พวกเราก็เลยพลอยเรียกป้าเดือนไปด้วยตั้งแต่ยังเด็กแล้ว สังเกตว่าได้ยินพวกเราเรียกแบบนี้ทีไร ป้าเดือนจะยิ้มละไม ดูพออกพอใจมากๆ เลย

ป้าเดือนเป็นคนร่างเล็ก บอบบาง ตัดผมสั้นดูขาวโพลนเหมือนสำลี ยายเคยชมว่า

"พี่เดือนผมขาวสวยน่าอิจฉาจริงๆ ฉันเองใจไม่ถึงพี่เดือน ต้องย้อมเป็นประจำ"

สามีป้าเดือนเสียชีวิตไปสิบกว่าปีแล้วด้วยโรคหัวใจ ป้าเดือนอยู่กับลูกๆ หลานๆ หลายคน ตัวเองเป็นครูเก่าได้รับบำนาญทุกเดือน ขากลับจะมีขนมและผลไม้มาฝากพวกหลานๆ และเด็กข้างบ้านอย่างดิฉันกับพี่น้องเป็นประจำ

เมื่อดิฉันเรียน ม.ปลาย ป้าเดือนก็ไม่ต้องไปรับบำนาญแล้ว แกบอกว่าสมัยนี้เขาโอนเงินเข้าบัญชีเลย ต้องการใช้ก็ไปเบิกแบงก์เอา...แต่ป้าเดือนไม่ลืมขนมแสนอร่อยของพวกเด็กๆ หรอกค่ะ

ดิฉันกับเพื่อนๆ ที่เคยไปวิ่งเล่นบ้านป้าเดือน ไปมาหาสู่กันเป็นประจำตั้งแต่เด็กจนรุ่นสาว ก็ยังไปหาป้าเดือนตอนเย็นๆ หรือไม่ก็วันเสาร์วันอาทิตย์อยู่เสมอ

ป้าเดือนมีเก้าอี้ตัวโปรดอยู่ที่เฉลียงร่มรื่น มีทั้งกระดังงา, การะเวก, สายน้ำผึ้งที่เลื้อยขึ้นตามค้าง สระบัวเล็กๆ ก็มีค่ะ...พวกเรามักจะมีปัญหาเรื่องการเรียน ทั้งการสอบไล่และสอบเอ็นท์ บางคนก็ผิดหวังทำหน้าเศร้ามาหาป้าเดือน บางคนเงียบๆ เฉยๆ แต่บางคนหน้าตาซึมเซา เอ่ยปากว่าจะทำยังไงดี เมื่อชีวิตมันไม่เป็นไปอย่างที่คิดเลย!

ป้าแจ่มถอนใจก่อนจะพึมพำปลอบโยน

"เราก็ต้องมีสติ อดทน เพื่อจะฝ่าฟันมันไปน่ะซีจ๊ะ ถึงชีวิตจะผิดหวัง หม่นหมองแค่ไหน เราก็ต้องต่อสู้ต่อไป...ตายเมื่อไหร่ก็เป็นว่าได้หยุดพักเมื่อนั้น"

ลักษมี-เพื่อนรุ่นพี่ถามว่า ตอนนี้ป้าเดือนมีความหวังอะไรในชีวิตบ้างคะ?

คนอื่นๆ เงียบไปหมด แต่ก็อยากรู้คำตอบตรงกัน ป้าเดือนถอนใจอีกครั้ง นัยน์ตาสีน้ำข้าวเหม่อลอย เหมือนกับกำลังมองหาบางสิ่งบางอย่างที่ไม่มีตัวตน ก่อนจะหันมาฝืนยิ้ม

"ป้ารอว่าเมื่อไหร่จะได้พบคนที่ป้ารักเสียที! ไม่ว่าพ่อแม่ ญาติๆ สามีกับลูกชายคนโตของป้าที่ตายจากไปตั้งแต่เด็กๆ ป้าไม่เชื่อเรื่องนรกสวรรค์ แต่ป้าเชื่อว่าโลกหน้ามีจริง ใครอยากไปที่ไหนก็จะได้ไปที่นั่น! คืนก่อนลูกชายป้าก็มาหา..."

ขณะนั้นราวห้าโมงเย็น อากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน ลมพัดวูบจนยอดไม้ไหวซ่า เล่นเอาพวกเราเหลียวซ้ายแลขวา เสียงเยือกเย็นของป้าเดือนก็ดังวู่หวิวราวกับคละเคล้ามากับสายลม

"เขา บอกว่ามารอรับแม่....เวลาของแม่เหลือน้อยลงทุกทีแล้ว! พ่อกับตายายก็จะมารับแม่ด้วย...พวกเราจะได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง! พวกเพื่อนๆ ของแม่อีกหลายคนก็จะมารับเหมือนกัน...ไปด้วยกันเถอะ แม่...เราจะได้มีความสุขเหมือนวันเก่าๆ ไงล่ะ!"

"ต๊ายตาย!" ลักษมียกมือทาบอก ทำตาโต "น่ากลัวจังค่ะ"

ดิฉันกลืนน้ำลาย ขนลุกซ่าไปทั้งตัว ยิ่งมองดูนัยน์ตาอมสุขของป้าเดือนยิ่งหนาวสันหลังบอกไม่ถูก...เป็นนัยน์ ตาที่พร้อมจะอำลาโลกนี้ไปสู่โลกหน้า ด้วยความสุขและความหวังเต็มเปี่ยม...

วันต่อๆ มา ป้าเดือนดูสดชื่นแจ่มใส มองพวกเราด้วยเววตายั่วเย้าและเอ็นดู

"จวนจะได้เวลาของป้าแล้วละ อย่าไปคิดอะไรมากเลยหนู เมื่อคืนสามีป้าก็มาหา พ่อแม่พี่น้อง เพื่อนฝูงอีกหลายคน...เกิดมาแล้วก็ตาย! ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าหรอก อย่าคิดว่ากฎเกณฑ์ของชีวิตเป็นเรื่องเศร้า คิดเสียว่าความตายก็เหมือนการนอนหลับตลอดกาล หรือความตายเป็นเพียงฉากผ่านของชีวิต เป็นความฝันที่ไม่มีวันสิ้นสุดของคนเราเท่านั้นเอง..."

จนกระทั่งคืนนั้นเอง!

เสียงหัวเราะเริงร่าดังมากระทบหูจนดิฉันสะดุ้งตื่น อากาศยามดึกในฤดูหนาวเย็นเฉียบ เหมือนมีอะไรดลใจให้ลุกไปดูที่หน้าต่าง ตรงกับหน้าบ้านป้าเดือนพอดี

หญิงชายกลุ่มใหญ่ที่ดิฉันไม่เคย รู้จักมาก่อน กำลังยืนพูดคุยปนหัวเราะกันอยู่ที่ระเบียง...ป้าเดือนแต่งตัวเรียบร้อยเดิน ออกมาหา ผมสีเงินยวงเป็นประกายอยู่ในแสงจันทร์...แล้วทั้งหมดก็ค่อยๆ เลือนรางจางหายไปจากม่านน้ำตาของดิฉันเอง!

//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREl5TURFMU13PT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBeE1DMHdNUzB5TWc9PQ==

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2553 Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2553 14:56:12 น. Counter : 547 Pageviews.		0 comments
Share Tweet