ผัดไทยเซ่นผี
ผัด ไทยเซ่นผี
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"มดแดง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากงานวัดในอดีตสมัยวัยรุ่นผมเป็นเด็กวัดแคนางเลิ้ง หรือชื่อในทางการก็คือ วัดสุนทรธรรมทาน ถนนด้านหลังที่เชื่อมระหว่างถนนนครสวรรค์กับถนนหลานหลวง มีแต่ตึกแถวกับห้องแถวเก่าแก่อายุเกือบร้อยปี คิดดูละกันว่าจะเก่าแก่และทรุดโทรมน่าใจหายแค่ไหน
ตามตรอกซอยแถวนั้น ก็มีบ้านช่องเรียงราย มีร้านค้า รถเข็นและแผงลอยขายอาหาร ชุมทางกาแฟบนฟุตปาธ ผู้คนเดินผ่านไปมาพอสมควร แต่ตกค่ำบรรยากาศแสนจะเปล่าเปลี่ยว เงียบเหงาและวังเวงอย่าบอกใครเชียว
ผี ดุน่ะซีครับ!
เรื่องนี้ยืนยันมั่นคงมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย แล้วว่าผีวัดแคดุสาหัสนัก...ผมเชื่อถือโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ เพราะตัวเองก็เคยโดนผีหลอกเข้าเต็มเปา
ย่านนางเลิ้งมีนักเลงใหญ่ชื่อ "เติม" พวกผมเรียกน้าเติม ร่างสูงใหญ่กำยำล่ำสัน จมูกหักเพราะเคยโดนหวดด้วยคมแฝก บางคนลือว่าแกเป็นพวก "เก้ายอด" ก๊กนักเลงชื่อดังที่มี "พี่เหงี่ยม" เป็นหัวหน้าใหญ่
น้าเติมทำตัวสม นักเลง ไม่รังแกคนถิ่นเดียวกัน แถมยังช่วยคุ้มครองอีกต่างหาก ถ้าใครแหลมเข้ามา หรือเป็นพวกเสือข้ามห้วย น้าเติมกับลูกน้องเป็นจัดการจนเผ่นกระเจิงไปตามๆ กัน
อย่างว่าละ น้าเติมก็มีศัตรูอยู่ถิ่นอื่น ไม่ว่าวรจักรหรือบางลำพู ถ้าจำเป็นต้องไปไกลถิ่นก็ต้องระวังตัว ไม่งั้นมีหวังโดนปรปักษ์เล่นงานเอาได้ง่ายๆ
คืนหนึ่งก็เกิดเหตุ สยองขวัญขึ้นมา!
คืนนั้นวัดแคมีงานประจำปี ไล่เลี่ยกับงานภูเขาทอง มหรสพเพียบ ทั้งหนัง ลิเก ลำตัด เพลงฉ่อย หมอลำ...ไหนจะมีการออกร้านรวงให้สะพรั่ง แผงขายอาหารการกินหลายสิบเจ้า ลูกโปร่งสวรรค์ลอยฟ่อง ผู้คนเที่ยวเตร่กันคึก คัก กลิ่นแก๊สจากตะเกียงฟู่อบอวลตามแบบของงานวัดทั่วๆ ไป
พวกผู้ใหญ่อุ้ม ลูกจูงหลานมาเที่ยวงาน หนุ่มๆ สาวๆ เดินคลอคู่กันหัวเราะต่อกระซิก บ้างก็กำลังขายขนมจีบกันไฟแลบ...พวกผมเพิ่งนมแตกพานก็ได้แต่เดินดูเขา... อยากเป็นหนุ่มเต็มตัวมั่งน่ะซีครับ
เราเดินเที่ยวงาน ดูผู้คนและการละเล่นจนท้องร้องจ๊อกๆ ขึ้นมา ปลาหมึกบดในท้องหมดไปนานแล้ว แหม! กลิ่นอาหารการกินมันยั่วน้ำลายไปหมด เราตกลงแวะกินก๋วยเตี๋ยวผัดไทยกัน
ขณะ กำลังรอผัดไทยรสโอชา ไอ้มดกับไอ้อ่อนชะโงก หน้าเข้ามาบอกผมว่า...น้าเติมมาโว้ย กำลังกินผัดไทยคนเดียว!<>
เมื่อ หันขวับไปมองก็เห็นนักเลงใหญ่แต่งชุดดำ กำลังพุ้ยก๋วยเตี๋ยวใส่ปากตุ้ยๆ น่าเอร็ดอร่อย แถมคว้าหัวปลีที่ฝานตามยาวใส่ปากเคี้ยวกร้วมๆ เรายกมือไหว้แต่น้าเติมไม่ แยแส ไม่ทักทายหรือแม้แต่พยักหน้ารับด้วยซ้ำ...คงหิวมากละมั้ง?
น่า แปลกอย่างที่น้าเติมบินเดี่ยว ทั้งๆ ที่เคยเห็นลูกน้องตามเป็นพรวน แต่อย่างว่าละ ถิ่นเราซะอย่างใครมันจะกล้าแหย็มล่ะ?
ผัดไทยของพวกเรา มาถึง ผมเหลือบดูน้าเติมบ่อยๆ นึกสังหรณ์ใจยังไงบอกไม่ถูก จนแกอิ่มหนำแล้วก็ลุกขึ้นเดินเทิ่งๆ ไปทางท้ายวัด เรื่องไม่จ่ายเงินน่ะธรรมดามากไม่มีใครคิดเงินจากน้าเติมอยู่แล้ว แต่เสียงหมาฝูงใหญ่หอนโจ๋ว...แทบจะกลบเสียงมหรสพต่างๆ นี่ซี ทำให้ผมเย็นหลังบอกไม่ถูก
ผีสาง! ร่างน้าเติมคล้ายจะหายไปดื้อๆ ท่ามกลางผู้คน ผมบอกกับเพื่อนๆ แต่ไอ้อ่อนหาว่าผมตาฝาด ส่วนไอ้มดบอกว่ามันเห็นน้าเติมไม่มีเงา แต่ไม่กล้าพูด!
คราวนี้เรา เหลียวซ้ายแลขวาลอกแลก ใจคอไม่ค่อยดีชอบกล จนหมดอยากเที่ยวงานวัดแล้ว เลยตกลงแยกย้ายกันกลับบ้าน...
รุ่งขึ้นก็ได้ข่าวว่าน้าเติมโดนรุม แทงตายที่วรจักรตั้งแต่ตอนหัวค่ำ เพราะข้ามถิ่นไปหาหญิงเลยโดนคิดบัญชี... แต่วิญญาณโลดลิ่วมากินผัดไทยของโปรดถึงวัดแคให้พวกผมเห็น เล่นเอาขนหัวลุกไปตามๆ กัน! บรื๋ออออ....
//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREkyTURRMU13PT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBeE1DMHdOQzB5Tmc9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
